O φόβος μέρα και νύχτα

Τις προάλλες, ένας γνωστός, στέλεχος επιχείρησης, ραφινάτος και αυτό που αποκαλούμε clean cut, έλεγε πως νιώθει απίστευτα προσβεβλημένος όταν, περπατώντας στο πεζοδρόμιο, νιώθει τις γυναίκες δίπλα του να σφίγγουν τις τσάντες τους επάνω τους. Από το φόβο της κλοπής, του συρσίματος στο πεζοδρόμιο.

Και είναι αλήθεια. Προχωρούμε σφιγμένοι, τανάλιες που σφίγγουν τσάντες και πορτοφόλια, κρύβουν ρολόγια και κοσμήματα. Από το φόβο της κλοπής, της επίθεσης.Αν κάποιοι μιλάνε για τον ψυχολογικό πόλεμο που έχει εξαπολυθεί με αφορμή την οικονομική κρίση, η αλήθεια είναι πως ο φόβος και η ψυχολογική πίεση από τη συνεχή και έντονη αίσθηση της ανασφάλειας είναι σαφώς μεγαλύτερα.

Το Πάσχα, φεύγοντας για διακοπές, κλειδώσαμε τα σπίτια, βάλαμε συναγερμούς, κι όμως, σε όλη τη διάρκεια των γιορτών είχαμε ένα σφίξιμο στο στομάχι για το τι θα βρούμε όταν γυρίσουμε. Αν οι διαρρήκτες έβαλαν στο στόχαστρο τη δική μας οικία. Και δεν υπάρχει χειρότερη αίσθηση από αυτή της παραβίασης του ιδιωτικού σου χώρου - μπορεί να σε διαλύσει ψυχολογικά, να πυροδοτήσει όχι απλώς αισθήματα ανασφάλειας, αλλά και αβεβαιότητας και χαμηλής αυτοεκτίμησης.

Την Τρίτη, πολλοί συνάδελφοι δημοσιογράφοι έμειναν έκπληκτοι, όταν άκουσαν για τη ληστρική επίθεση με όπλα και τραυματία στο ασφαλιστικό ταμείο τους, τον ΕΔΟΕΑΠ. Εκεί βρίσκονται οι υπέροχοι γιατροί του Ταμείου μας, η ελπίδα και η ασφάλεια της περίθαλψης και της σταθερής αναζήτησης της ποιότητας στη ζωή μας. Το χτύπημα σε ένα χώρο πολυιατρείο, ουσιαστικά, έδωσε μια και θρυμμάτισε κάθε προσπάθεια να πατήσουμε στα πόδια μας, να μην τα μετατρέψουμε σε ερπύστριες, να μη γίνουμε εμείς τανκς-σώματα που κινούμαστε έτοιμοι για τον πόλεμο (της επιβίωσης). Μια θηλιά που σφίγγει, καθώς νιώθουμε πως δεν έχουμε ελευθέρας για κάθε γωνιά της Αθήνας: κομμάτια της πόλης κάτω από την Αθηνάς είναι εντελώς απροσπέλαστα, για κανένα λόγο δεν μπορείς να τα επισκεφτείς, θα πρέπει να είσαι θεότρελος.

Η Σοφοκλέους, μετά και την αποχώρηση του χρηματιστηρίου, είναι ένας δρόμος μαρασμού και άγριας αναρχίας, αισθάνεσαι παράλογα γενναίος όταν καταφέρνεις να τη διασχίσεις.Θέλουμε τα λεφτά και το βιοτικό επίπεδο που χάνουμε εξαιτίας της κρίσης, τις δουλειές μας που απειλούνται, τους πολιτικούς που αξίζουν να μας αντιπροσωπεύσουν. Οπωσδήποτε. Ομως δεν υπάρχει περίπτωση να τα διεκδικήσουμε όλα αυτά με πραγματικές αξιώσεις και ελπίδα, αν το πρωταρχικό της ύπαρξής μας απειλείται συνεχώς. Και αυτό το πρωταρχικό δεν είναι άλλο από την ίδια μας τη ζωή.

"Ναυτεμπορική"