Μιάμιση ώρα σε ένα χώρο με διάφορα αντικείμενα τριγύρω και... σκουπίδια, πολλά -πεταμένα κάτω- σκουπίδια (χαρτάκια, πλαστικά ποτήρια, άδεια κουτάκια αλουμινίου από αναψυκτικά κ.ά.). Δεν είναι και το καλύτερό σας, έτσι; Κι όμως... χάσατε! Εγώ το απόλαυσα την προηγούμενη Πέμπτη το βράδυ. Εσείς, και να θέλετε, δε θα μπορέσετε... Αλλά θέλω να σας πω γι' αυτό: Ένα εξαιρετικό κείμενο του μεγάλου ιρλανδού δραματουργού Σάμιουελ Μπέκετ, με τίτλο «Πρώτος έρωτας» - αλλά πεζό, όχι θεατρικό.
Γράφτηκε το 1945 στα Γαλλικά και αργότερα μεταφράστηκε (από τον ίδιο το συγγραφέα) στα Αγγλικά. Ένας υπέροχος ηθοποιός, ο Δημήτρης Καταλειφός. Μιάμιση ώρα στη σκηνή (και κάτω από αυτή), φορώντας καπαρντίνα και ρεπούμπλικα και κρατώντας μια μαύρη σακούλα σκουπιδιών.
Σε μετάφραση του Αχιλλέα Αλεξάνδρου και σκηνοθεσία του Πάνου Παπαδόπουλου, ο Καταλειφός, ως άστεγος ρακοσυλλέκτης, αφηγείται την εμμονή του με τον πατέρα του και το ενδιαφέρον του για βόλτες στα νεκροταφεία, αλλά κυρίως αναδημιουργεί την ιστορία του πρώτου και μοναδικού του έρωτα, πριν από πολλά χρόνια, όταν ήταν 25 ετών - ουσιαστικά περιγράφει μια αποτυχία, με απλό, αστείο, σαρκαστικό, συχνά παράξενο, μα και σπαρακτικό κάποτε, τρόπο.Μια μοναδική παράσταση (παραγωγή του Δημοτικού Περιφερειακού Θεάτρου Κοζάνης, που μακάρι να επαναληφθεί -για πολλές παραστάσεις, όχι 4-5 όπως τον Απρίλιο- στην Αθήνα, θα σας συγκινήσει «αναπάντεχα»...
Γιατί, «τον έρωτα δεν τον παραγγέλνεις» όπως λέει σοφά ο ήρωας του Μπέκετ στην τελευταία φράση του έργου.Τον πόλεμο, όμως; Το δεύτερο κείμενο -καθαρά θεατρικό αυτή τη φορά- για το οποίο θα σας πω σήμερα, γράφτηκε το 2005 στο Βερολίνο - αλλά από Έλληνα, το Μάνο Λαμπράκη. Σαν «μια σύγχρονη μεταγραφή του Βόιτσεκ», του εμβληματικού έργου του Γκέοργκ Μπίχνερ, περιγράφει ο ίδιος ο συγγραφέας, με καταγωγή από το Ηράκλειο της Κρήτης, το (τρίτο) θεατρικό του έργο «Puerto Grande» (Μεγάλο Λιμάνι ή Μεγάλο Πέρασμα).
Σ' ένα στρατόπεδο συγκέντρωσης, ο θεατής παρακολουθεί, σε είκοσι δύο σκηνές, το βασανισμό και τη σταδιακή αποκτήνωση του κρατούμενου Μπούνκερ.Δυνατές ερμηνείες ενός -ενίοτε- στομφώδους κειμένου, μουσική... όχι πολύ ψαγμένη, αλλά σκηνοθεσία γερή και με άποψη - η κυρία Ρούλα Πατεράκη είναι σίγουρα εξαιρετική περίπτωση στο ελληνικό θέατρο. Και κάτι ξεχωριστό: η παράσταση παίζεται στο θάλαμο VI του β' επιπέδου του κτηρίου στον πεζόδρομο της Κοραή (αρ. 4) - χώρος που, επί Κατοχής, στέγαζε τα κρατητήρια της Κομαντατούρ! Μέχρι τις 31 Μαΐου μπορείτε να δείτε το «Puerto Grande». Θα σας απασχολήσουν σίγουρα οι προβληματισμοί του έργου - αλλά περισσότερο θα σας ταρακουνήσουν οι μνήμες που αναδύονται από τους τοίχους και την ατμόσφαιρα του χώρου...
No comments:
Post a Comment