Ειλικρίνεια, είπαμε!

ΜΕ ΤΙ ασχοληθήκατε χτες; Πώς πέρασε η μέρα σας; Τι κάνατε, ποιους είδατε, πού πήγατε; Ερωτήσεις απλές, συχνές, αλλά και... απατηλές. Απλές, επειδή θυμίζουν ερεθίσματα για έκθεση πρώτης τάξεως δημοτικού σχολείου. Συχνές, επειδή τίθενται καθημερινά απ' όλους προς όλους. Απατηλές, επειδή οι απαντήσεις τους -τουλάχιστον όσα τις περισσότερες φορές επιστρατεύονται και παρουσιάζονται σαν απάντηση- είναι παραπλανητικές. Γιατί; Ολοένα και συχνότερα πλέον αντηχούν στον αέρα εκφράσεις όπως: «τι κάνω; τα γνωστά!», «τι να κάνω, τρέχω!» κοκ. Όλοι κάνουν τα γνωστά (τότε γιατί οι... «άλλοι όλοι» τους ρωτούν;), όλοι τρέχουν (προς τα πού και γιατί άραγε;).

Πώς κανονίζει κάποιος το χρόνο του; Πώς ορίζει τις πραγματικές του ανάγκες; Πώς αποφασίζει τον τόπο διαμονής του; Σε αυτές τις ερωτήσεις όλοι τείνουμε να απαντήσουμε -επιτρέψτε μου να πω- «δακρύβρεχτα». Αλλά μέσα μας γνωρίζουμε καλά πως η πραγματικότητα είναι διαφορετική. Όλοι γνωρίζουμε ότι ο χρόνος είναι δεδομένος και ξέρουμε πως ό,τι τελικά δεν προλαβαίνουμε να κάνουμε, δεν ήταν «για να γίνει» - με την έννοια ότι εκ των προτέρων (οφείλαμε να) είχαμε συνειδητοποιήσει την αδυναμία υλοποίησής του. Αν πάλι δεν έγινε από τεμπελιά, ε τότε, μάλλον θυμίζουμε μαθητή που λέει στη δασκάλα του ότι δεν πρόλαβε να διαβάσει!

Όλοι γνωρίζουμε τις πραγματικές μας ανάγκες και ξέρουμε πως καθετί πέρα απ' αυτές είναι «συν» στην προσωπική μας ψυχαγωγία και απόλαυση - αλλά σε καμία περίπτωση απαιτητό από το συνάνθρωπό μας, την κοινωνία ή -άκουσον, άκουσον- το κράτος. Όλοι γνωρίζουμε ότι -ουσιαστικά- εμείς έχουμε επιλέξει τον τόπο διαμονής μας - όποιος επιθυμεί διακαώς να ζει στο χωριό του (αν έχει), δίπλα στο γέρο-πλάτανο, παρέα με το δάσκαλο και τον παπά, οφείλει να το κάνει και το... «αστείο» είναι ότι (τις περισσότερες φορές) μπορεί να το κάνει, αλλά δεν το τολμά!

Αν προσπαθήσετε, ψύχραιμα, να δείτε τη ζωή του ανθρώπου «απ' έξω», αμέσως θα συνειδητοποιήσετε ότι είναι πολύ μικρή για να γεμίζει με γκρίνιες και παράπονα, με αοριστολογίες περί «άδικης κοινωνίας» και κλισέ του τύπου «αν μπορούσα, θα έφευγα από την τσιμεντούπολη». Είναι απείρως καλύτερο να ζούμε καλά (όπως καθένας ορίζει το «καλά»), παρά να «σκοτωνόμαστε» για να ζούμε καλύτερα. Και είναι -σχετικά- εύκολο, πιστέψτε με! Μια δοκιμή (ειλικρινής, όμως, και με όλες σας τις δυνάμεις) θα σας πείσει!


-ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ Σ. ΑΝΔΡΙΑΝΕΣΗΣ -