Ψελλίζοντας την ευτυχία

ΓΥΡΩ-ΓΥΡΩ όλοι σ' αυτό το κυκλωτικό παιχνίδι της καθημερινότητας, νομίζω πως χάνουμε στιγμές και όψεις πραγματικής ευτυχίας. Ερχόμαστε πρόσωπο με πρόσωπο με τον ανόθευτο ορισμό της και αδυνατούμε να το δούμε και να το απολαύσουμε.

Πριν από λίγα βράδια, ο μικρός στο κρεβάτι, μετά από ένα εξοντωτικό, πολύωρο παιχνίδι με τον κολλητό του, προσπαθεί να κοιμηθεί. Περνώντας έξω από το δωμάτιο, τον ακούω να σιγομουρμουργίζει ένα ρυθμό. Όχι στίχους, απλώς αυτό το ασυναίσθητο μηχανικό «μμμ» μιας μελωδίας ακαθόριστης, πρωτάκουστης.

Κι ήταν εκείνη τη στιγμή που συνειδητοποίησα πως αυτή ήταν μια εξωστρεφής έκφραση της ευτυχίας του. Βάλθηκα να αποκωδικοποιήσω κι άλλες τέτοιες εκφράσεις ευτυχίας - κυρίως στιγμιαίας.

Σκέφτομαι πως με ένα τέτοιο αλφαβητάρι στο χέρι, θα μπορούμε ευκολότερα να διαπιστώνουμε ότι ζούμε κάτι σπάνια και αναίτια όμορφο, αφού πια δυσκολευόμαστε να εισπράξουμε τις απλές καθημερινές στιγμές. Έκανα έρευνες και συζητήσεις με φίλους και συναδέλφους και η λίστα ευτυχίας καθορίστηκε κάπως έτσι:

* Είναι οπωσδήποτε το απροσδιόριστο σιγομουρμούρισμα, σαν γουργούρισμα ενός ρυθμού. Όχι ενός συγκεκριμένου τραγουδιού - αυτό δεν μετράει. Το στοιχείο του απροσδιόριστου είναι που έχει σημασία, είναι ο εσωτερικός, αυστηρά δικός μας ήχος της ευτυχίας, που δεν έχει σχέση με τη μηχανική επανάληψη μιας μελωδίας ή ενός στίχου του συρμού.

* Είναι η ευπάθεια στις συμπτώσεις. Και η άσκηση στη διαίσθηση. Η αίσθηση που έχεις, όταν αυτές οι έννοιες γίνονται μετρήσιμες και συγκεκριμένες. Επαληθεύσιμες.

* Είναι όταν ξαφνικά νιώθεις πως ο συγγραφέας, κειμενογράφος, σχολιαστής γράφει κάτι που απευθύνεται ευθύβολα σε σένα. Σου μιλάει, υπάρχει μια συνωμοτική διαύγεια. Όταν ένας στίχος ή μια φράση ή, αν είσαι τυχερός, ένας ήρωας σου απευθύνεται. Ακόμη κι αν υπογραμμίζει φοβίες σου και ασχολείται με το ψυχολογικό και συναισθηματικό σου περίγραμμα που δεν σε «κολακεύει».

Παραδείγματα: Η Ανιές στην «Αθανασία» του Μίλαν Κούντερα. Ολόκληρο το «Εκ του πλησίον» του Οδυσσέα Ελύτη. Ο πρόλογος του Γιώργου Χειμωνά στη μετάφρασή του για τη «Μήδεια». Κάποιοι στίχοι του Αλέξη Ασλάνογλου. Σε αυτές τις περιπτώσεις, έχουμε να κάνουμε με τη συμπαντική μορφή της ευτυχίας.

* Είναι οι στιγμές που το ανείπωτο έρχεται να σε συναντήσει και να αποκαλυφθεί.

Χορεύοντας με το «Θάνατο της Κόρης»

Το Χοροθέατρο Λυδία Λίθος παρουσιάζει το έργο «Ο Θάνατος της Κόρης», στο Δεύτερο Πανόραμα Σύγχρονου Χορού του Σωματείου Ελλήνων Χορογράφων, την Κυριακή 1 Απριλίου, στο Κέντρο Τεχνών Χαλανδρίου. Τρεις άντρες αποφασίζουν να θυσιάσουν μια προσωπική τους αξία, που συμβολίζεται από μια γυναίκα.

Μια προδομένη γυναίκα στα όρια της εγκατάλειψης παλεύει για να διατηρήσει το «Μύθο» της. Χάνει όμως τους συμμάχους-εμπνευστές της, καταλήγοντας να εκποιηθεί σε μια άτυχη ανάμνηση του παρελθόντος χρόνου.

Για τους τρεις άντρες ο «θάνατος της ίδιας τους της κόρης» δεν είναι αποτρόπαιη πράξη, αλλά μια επιτακτική λύση ανάγκης, ώστε να κερδίσουν το χαμένο χρόνο.

Ο φόβος του άντρα για δέσμευση και ο φόβος της γυναίκας για εγκατάλειψη σμίγουν σε ένα έργο πάλης των δύο φύλων και σε ένα χώρο κήπου-σπιτιού, όπου άντρες ντυμένοι στα λευκά μέσα σε λευκές γλάστρες προσπαθούν να αποδράσουν.

Ένα πολύπλοκο κινησιολογικά έργο, σκηνοθετημένο με γρήγορες εναλλαγές εικόνων, θίγει το ανικανοποίητο του σύγχρονου ανθρώπου, τη σχέση του με το χρόνο και τα αποτελέσματα των επιλογών του.

Χορογραφία-σκηνοθεσία: Σπύρος Μπερτσάτος. Μουσική: Schubert το α' μέρος(allegro) του κουαρτέτου εγχόρδων. Χορεύουν: Δήμητρα Αντωνάκη, Κωνσταντίνος Κασιάρης, Δημήτρης Μαργαρίτης, Σπύρος Μπερτσάτος. Ενδυματολογική επιμέλεια: Λίνα Μότσιου-Σπύρος Μπερτσάτος.

-ΚΑΤΕΡΙΝΑ Ι. ΑΝΕΣΤΗ-