Wednesday, December 24, 2008

Ευρωπαϊκός Κινηματογράφος του Μεσοπολέμου


Eυρωπαϊκό Kινηματογράφο του Μεσοπολέμου διοργανώνουν το Κέντρο Σύγχρονης Τέχνης Θεσσαλονίκης του Κρατικού Μουσείου Σύγχρονης Τέχνης και το Μορφωτικό Ιδρυμα Εθνικής Τραπέζης (MIET).

Το αφιέρωμα, που ολοκληρώνεται αυτήν την εβδομάδα, περιλαμβάνει την έκθεση σχεδίων του Sergei Eisenstein από τις ταινίες «Viva Mexico» & «Ιβάν ο Τρομερός», καθώς και κινηματογραφικών περιοδικών της Ρωσικής Πρωτοπορίας από ιδιωτική συλλογή.

Παράλληλα, προβάλλονται ταινίες που εντάσσονται στο κλίμα του γαλλικού Σουρεαλισμού, του γερμανικού Εξπρεσιονισμού και του σοβιετικού Ρεαλισμού, στο Κέντρο Σύγχρονης Τέχνης Θεσσαλονίκης.

Η έκθεση λαμβάνει χώρα στο βιβλιοπωλείο ΜΙΕΤ, Τσιμισκή 11, στη Θεσσαλονίκη. Οι προβολές ταινιών γίνονται στο Κέντρο Σύγχρονης Τέχνης Θεσσαλονίκης, Προβλήτα Α, Αποθήκη Β1, Λιμάνι Θεσσαλονίκης, Θεσσαλονίκη.

Κάλαντα από Δον Κιχώτη και Ζιζέλ

Εντυπωσιακή σκηνή από τη «Ζιζέλ» με το Εθνικό Μπαλέτο της Κούβας, που χορογράφησε η Αλίσια Αλόνσο.
Δώρο Χριστουγέννων με «Δον Κιχώτη» και τη «Ζιζέλ», θα μας προσφέρουν -τις μέρες των εορτών- η απόλυτη πρίμα μπαλαρίνα του 20ου αιώνα και ιδιοφυής χορογράφος Αλίσια Αλόνσο, και το Εθνικό Μπαλέτο της Κούβας. Οι παραστάσεις των δύο κορυφαίων έργων, θα φιλοξενηθούν στην Αίθουσα Αλεξάνδρα Τριάντη, του Μεγάρου Μουσικής Αθηνών.

Ο «Δον Κιχώτης» θα παρουσιάζεται από τις 19 έως και τις 25 Δεκεμβρίου, και η «Ζιζέλ» από τις 27 έως και τις 30 Δεκεμβρίου.

Η υπόθεση του «Δον Κιχώτη» είναι γνωστή από το περίφημο ομώνυμο μυθιστόρημα του Θερβάντες, όπου ο Αλόνσο Κιχάνο αποκηρύσσει το παρελθόν του, επιλέγει το όνομα Δον Κιχώτης ντε λα Μάντσα, παίρνει για υπηρέτη τον Σάντσο Πάντσα και πορεύεται στους δρόμους της χίμαιρας, της δικαιοσύνης και της αλήθειας αναζητώντας την περιπέτεια.

Ήδη από τον 18ο αιώνα, το έργο ενέπνευσε καλλιτέχνες σε όλη σχεδόν την Ευρώπη.

Το 1867, ο περίφημος Γάλλος χορογράφος και χορευτής Μαριύς Πετιπά, παρουσίασε τη δική του εκδοχή, μέσω της οποίας διέρρηξε τους δεσμούς με τα υπερφυσικά στοιχεία και τους εξαϋλωμένους πρίγκιπες του ρομαντικού μπαλέτου, φέρνοντας στο προσκήνιο καθημερινούς ανθρώπους.

Ο -μαθητής του Πετιπά- Αλεξάντερ Γκόρσκι, αναθεώρησε το ρόλο του Δον Κιχώτη ως προς τη δραματουργική πλοκή, επιμένοντας στη φυσικότητα της ερμηνείας των χορευτών. Σε αυτή τη χορογραφία βασίστηκαν όλες οι μετέπειτα διασκευές, όπως αυτή της Αλόνσο, η οποία εστιάζει στην αυθεντικότητα των παραδοσιακών ισπανικών χορών, και αναβαθμίζει τα πρόσωπα του Δον Κιχώτη και του Σάντσο Πάντσα.

Μεγάλες μορφές της Τέχνης του 19ου αιώνα ένωσαν τις δυνάμεις τους, για να δημιουργήσουν τη «Ζιζέλ» που έκανε πρεμιέρα το 1841, στην Όπερα των Παρισίων. Η πλοκή -αν και απλή- εξακολουθεί έως και σήμερα να γοητεύει τον θεατή. Ένας επιπόλαιος νεαρός άρχοντας ξελογιάζει μια χωριατοπούλα, αλλά η ερωτική τους ιστορία καταλήγει σε τραγωδία, με εξωπραγματικές διαστάσεις.

Η «Ζιζέλ» κατέχει ξεχωριστή θέση στο ρεπερτόριο του Εθνικού Μπαλέτου της Κούβας, και στην καρδιά της χορογράφου, η οποία όταν χόρεψε το ρόλο αυτό στις Ηνωμένες Πολιτείες, απέσπασε εγκωμιαστικές κριτικές για την απόλυτα υπερβατική της ερμηνεία.

Αυτή τη διάσταση θέλησε να δώσει η Αλόνσο στη δική της χορογραφική εκδοχή του έργου, εισάγοντας καινοτομίες που τονίζουν το ποιητικά μεταφυσικό στοιχείο του λιμπρέτου.

Η Αλόνσο εγκατέλειψε την γενέτειρά της Κούβα, για να σταδιοδρομήσει στις Ηνωμένες Πολιτείες. Έκανε το ντεμπούτο της το 1938 σε μιούζικαλ του Μπρόντγουεϊ, και ένα χρόνο αργότερα έγινε μέλος του σημερινού Μπαλέτου της Νέας Υόρκης, όπου έκανε λαμπρή σολιστική καριέρα.

Είναι Επίτιμη Διδάκτωρ του Πανεπιστημίου της Αβάνας και του Ανωτάτου Ινστιτούτου Τεχνών της Κούβας. Έχει τιμηθεί από την Ουνέσκο με το μετάλλιο Πάμπλο Πικάσο, και από τον ισπανικό θρόνο με το παράσημο της Ισαβέλλας.

Επικεντρωμένη στην προώθηση του κλασικού χορού στην Κούβα, ίδρυσε στην Αβάνα το 1948, το σημερινό Εθνικό Μπαλέτο της Κούβας, ένα από τα σημαντικότερα σχήματα κλασικού χορού.

Επί Κολωνώ


Ρεαλισμός στο «Ροτβάιλερ»


Ο Δημήτρης Λάλος πρωταγωνιστεί στο έργο «Ροτβάιλερ».
Αρχισαν οι παραστάσεις του έργου «Ροτβάιλερ», του Ισπανού συγγραφέα Γκιγιέρμο Ερας, που ανεβαίνει για πρώτη φορά στην Ελλάδα, στην Κεντρική σκηνή του Επί Κολωνώ, διασκευασμένο από τους συντελεστές της Ομάδας ΝΑΜΑ. Τη σκηνοθεσία υπογράφει η Ελένη Σκότη.

Το έργο έχει έντονα κοινωνικοπολιτικό ύφος και στοιχεία ψυχολογικού θρίλερ, ενώ ο σκληρός ρεαλισμός και το μαύρο χιούμορ βολτάρουν για ογδόντα λεπτά στη σκηνή μαζί με τους Δημήτρη Λάλο, Γιάννη Ράμο, Γιάννη Τρίμμη και Δημήτρη Καπετανάκο.

Σύμφωνα με την υπόθεση, ένας δημοσιογράφος, προκειμένου να κερδίσει τηλεθέαση στην εκπομπή του, κλείνει συνέντευξη με τον Ροτβάιλερ -ένα νεοναζί σκίνχεντ-, που τελευταία έχει προκαλέσει την κοινή γνώμη. Για να αυξήσει την αίσθηση επικινδυνότητας, θα πραγματοποιήσει τη συνέντευξη σε μια υποβαθμισμένη περιοχή της Μαδρίτης.

Εδώ, ο κιτρινισμός της εκπομπής, θα έρθει σε αντιπαράθεση με νοσηρές, νεοφασιστικές ιδεοληψίες, στα πλαίσια του τηλεοπτικού γυαλιού, που αντικατοπτρίζει την παθητικότητα του τηλεθεατή. Ακραίες κοινωνικές παθογένειες ρατσισμού και εθνικισμού, σκιαγραφούνται επίσης.

-Γ.Σ.Κ.-

Βiennale για νέους καλλιτέχνες

14η Biennale Νέων Δημιουργών της Ευρώπης και της Μεσογείου

Έως τις 9 Ιανουαρίου 2009 η υποβολή αιτήσεων συμμετοχής

Την Παρασκευή 9 Ιανουαρίου 2009 λήγει η προθεσμία υποβολής αιτήσεων για τη συμμετοχή στη 14η Biennale Νέων Δημιουργών της Ευρώπης και της Μεσογείου. Όπως ανακοίνωσε η Γενική Γραμματεία Νέας Γενιάς, οι ενδιαφερόμενοι μπορούν να στέλνουν τις αιτήσεις τους στη Διεύθυνση Κοινωνικής Συμμετοχής, Τμήμα Πολιτιστικών Δραστηριοτήτων, Αχαρνών 417, Τ.Κ. 111 43, Αθήνα ή να επικοινωνούν στα τηλέφωνα 2102599412/411/410. Η 14η Biennale Νέων Δημιουργών της Ευρώπης και της Μεσογείου θα διεξαχθεί στα Σκόπια, από τις 3 έως τις 12 Σεπτεμβρίου 2009, με θέμα τις «7 Πύλες». Η Biennale περιλαμβάνει διαγωνισμό στη μουσική, τις οπτικές τέχνες, τις θεατρικές παραστάσεις, τη γαστρονομία, στις εικόνες και την κίνηση, τις εφαρμοσμένες τέχνες και τη λογοτεχνία. Πληροφορίες:www.neagenia.gr


Ατζέντα


Μουσικοχορευτική παράσταση «Η Συνομωσία των Λουκουμάδων»,

Θέατρο Παραμυθίας, οδός Παραμυθίας 27, Κεραμικός


Ο Σταμάτης Κραουνάκης παρουσιάζει τη μουσικοχορευτική περιπέτεια «Η Συνομωσία των Λουκουμάδων», βασισμένη στα «Ποιήματα με ζωγραφιές σε μικρά παιδιά» του Γιώργου Σεφέρη, ένα θεαματικό έργο για παιδιά, αλλά και για όσους διατηρούν ακόμα την παιδική τους ευαισθησία. Πέντε μικρά παιδιά, παίζοντας στο σπίτι τους, μαθαίνουν για το μύθο της κατάρας του μαύρου λουκουμά, που απειλεί... μια από τις μεγαλύτερες απολαύσεις τους! Έτσι, ξεκινούν μια περιπέτεια αναζητώντας το αντίδοτο. Μετά από μια διασκεδαστική περιπλάνηση σε όλο τον κόσμο, τα μάγια θα λυθούν και τα παιδιά θα μπορέσουν να φάνε πάλι λουκουμάδες. Μέσα από το ταξίδι τους θα ανακαλύψουν ότι η ευτυχία μπορεί να υπάρχει δίπλα τους, σε απλά, καθημερινά πράγματα.

Μουσική: Σταμάτης Κραουνάκης, Χρήστος Θεοδώρου, Γιάννης Χριστοδουλόπουλος, Διονύσης Κωστής, σκηνοθεσία: Γιώργος Φίλης. Παίζουν, τραγουδούν και χορεύουν: Χρήστος Γεροντίδης, Δημήτρης Ερατεινός, Αναστασία Κατσιναβάκη, Τερέζα Κρητικού, Διονύσης Κωστής, Ελεάνα Παπαχρήστου. Τηλ.: 2107012122.



«Ρωμαίος και Ιουλιέτα, Σαν το Σκύλο με τη Γάτα»

Θέατρο Αλέκος Αλεξανδράκης (πρώην Ριάλτο), Κυψέλης 54


Ο Γιάννης Καλατζόπουλος παρουσιάζει μια απολαυστική διασκευή για παιδιά του πασίγνωστου έργου του Σαίξπηρ. Στη μουσικοχορευτική παράσταση «Ρωμαίος και Ιουλιέτα - σαν το σκύλο με τη γάτα», το μήνυμα αγάπης και συμφιλίωσης συνδυάζεται με μηνύματα ζωοφιλίας, σεβασμού στη διαφορετικότητα και κατά του ρατσισμού.

Σκηνοθεσία - καλλιτεχνική επιμέλεια Νανά Νικολάου, μουσική Γιούρι Στούπελ, χορογραφία Έλενα Γεροδήμου. Παίζουν: Διονύσης Αχτύπης, Θανάσης Ακοκαλίδης, Άγγελος Σταματάκης, Βαγγέλης Χαλκιαδάκης, Μαρία Χατζηιωαννίδου, Μαρίνα Χατζηιωάννου. Χορεύουν: Δήμητρα Ζερβού, Παύλος Μανογιαννάκης, Ροδούλα Στεφανίδου, Πέτρος Φουρνιώτης. Τηλ.: 2108827000.


Sunday, December 21, 2008

Wim Wenders Interview - October 2008

A project concocted by the producer from UK label World Circuit, Nick Gold, in cohorts with American slide-guitar player Ry Cooder, the Buena Vista Social Club was responsible for a huge craze for Cuban Son that took Europe by storm during the late ‘90s. Based on a revival of the repertoire from Havana’s Golden Age of the ‘50s, the album was recorded in just six days in 1996 with a group of musicians and singers most of whom were well into their 60s if not more. Since its release it has sold over 5 million copies worldwide, won a Grammy in 1997 and launched artists such as Ibrahim Ferrer, Ruben Gonzalez, Omara Portuondo and Cachaito Lopez on highly successful solo careers.



As this month sees the release of 'Buena Vista Live at Carnegie Hall', director Wim Wenders talks about the magic combination of music and film and his experiences making the 1998 documentary 'Buena Vista Social Club'.

Wim Wenders, what do you listen to?

I don’t play an instrument myself, I just play records. I did try to learn saxophone and clarinet once. It didn’t lead to much, though, and my saxophone ended up in a pawn shop. But I collect records and CDs and I listen to a lot of music. I am quite fond of the soundtrack albums to some of my films, especially Paris, Texas (with Ry Cooder) or Until the end of the World (with U2, Lou Reed, Peter Gabriel and many others), Ainda (with Madredeus) or End of Violence (again with Ry, and also U2, Michael Stipe, The Eels and others). I like a lot of music - classical, Blues, Jazz and world music, although my ‘roots’ are definitely in the English rock scene of the early sixties, with The Kinks, Van Morrison and Them, The Pretty Things, Yardbirds, Stones and The Beatles.

What is the first record you bought?

The first single was Petite Fleur by Chris Barber. The next ones were all Chuck Berry singles. The first LP was the Kinks’ first album, simply called The Kinks, with a red cover, and You Really Got Me and Bald Headed Woman and Long Tall Short on it...

Which is your favorite record cover?

The “banana cover” by Andy Warhol for The Velvet Underground & Nico album.

When did you first become fascinated by the combination of music and moving images?

Music is a constant source of inspiration and energy. And my favourite part of the whole filmmaking process is that precious moment during the editing when you see image and music married together for the first time. I’ve always loved that moment, from the first film I made to the most recent. Whatever hardship and pain and trouble you have had to go through during your shoot: that moment makes it all worth it.

What is your all time favorite musical movie?

The Girl Can’t Help It by Frank Tashlin from 1956, with appearances by Fats Domino, Little Richard, Gene Vincent, Eddie Cochran and more.

When you went to Cuba for the Buena Vista adventure, was it the first time you had been there?

I had never been to Cuba before! Of course I had particular plans about how to shoot and how to organise certain ideas, but once we were there, all that went straight out of the window. i worked on a day to day basis, with Jörg, the director of photography and the steadicam operator, finding places and locations as we went along.

Was it different to what you expected?

When Ry let me listen to a rough mix on a cassette, some time had already passed after his initial recording. He mentioned he might go back. But the only ways I could prepare were to look at a few picture books of Havana and learn a bit about Cuba’s history. You couldn’t find much information in America, anyway. Cuba had been wiped off the map. And then Ry called me one day and said: “We’re going again next week. You really want to come?” I had one week’s notice to put a crew together and find a tiny bit of money to finance the shoot in Havana. So to answer your question, I didn’t really know enough to have any real expectations.

What surprised you the most?

I guess what surprised me most was the way that the story emerged, it was different from just ‘making a documentary’. As each day passed, Rubén, Compay, Pío, Omara and Eliades became more and more like fictional characters, and when we finally arrived in New York, it felt like we had actually told a story and finished a narrative circle.

What is your strongest memory during filming?

At the end of Silencio, during the Amsterdam concert, Omara started to cry, and Ibrahim very gently wiped away her tears. For me that moment encapsulates the whole project.

The funniest?

Rubén on the Empire State Building.

The most difficult?

The electricity supply would cut out sometimes. And feeding your crew is a problem because, sadly, food is a problem in Cuba.

Among the different Cuban musicians which personalities appealed to you the most?

Due to the nature of this shoot I was able to spend time with all the main characters. Ibrahim was like a filmmaker’s dream - you couldn’t possibly invent a more interesting person. Rubén was such a funny character. Ry described him like a cross between Felix The Cat and Thelonius Monk, which was true. Pío was like Groucho Marx, in my eyes, and I’d love to make a film with Omara playing a fictional part. I’m sure she’d be great. And Compay was so ‘larger than life’ anyway - 90 years old, never ending energy and his incredible composure…

If you could remake it now with all the original protagonists would you change anything?

Beyond the ‘simple music documentary’ a much bigger story emerged, as we were filming. We were actually witnessing some sort of amazing fairy-tale happening in front of our eyes. We were just so amazingly lucky to be there, at the right time, in the right place. The rise to global stardom by these once down-and-out musicians was a deeply moving story. And, for once, TRUE! I always giggle when I see this line under a film title: “Based on a True Story”. That’s usually an oxymoron. In our case it was not. THAT was the main reason behind the success of BVSC. And of course: Cuba had been off the world agenda for a long time. It deserved the attention! Whilst there may be some technical details I’d want to change I think the way this project emerged organically is something that you can’t really orchestrate and perhaps only comes along once in a lifetime.

During your entire career, music has always played a key part - either in the storyline or as the subject of your movies. From blues to rock, American country to Portuguese music, and of course Cuban son you have worked with a very large range of music. Is there a type of music or a musician you haven’t worked with that you would like to?

Absolutely. I really want to make a film in Mali, with music from West Africa!

Which musician, who has not already been the subject of a biopic, would make a perfect movie character? And if you don’t do it, which director would you choose?

I made a film about the blues, produced by Martin Scorsese, called The Soul of a Man about three forgotten Blues giants: Blind Willie Johnson, JB Lenoir and Skip James. But these men were all long dead, so the film couldn’t have any impact on their lives any more. But my heroes certainly reappeared out of oblivion, thanks to the film.

What is the last record that you bought?

You’d get a different answer almost every day. The last one that really mattered would have been Bonnie “Prince” Billy’s Lie Down in the Light.

What is the last record that you downloaded?

I never do that. I like owning CDs and LPs too much!

What is your favorite record before going to bed?

That’s the only time I’m not listening to music. In bed, I’m strictly reading. I put on music when I get up...



Benjamin MiNiMuM

Ο Μάης του '68 (Βιβλίιο)

Jean - Louis Marzorati. Έκδοση: Μεταίχμιο


Στο λεύκωμα "Ο Μάης του ’68: Στη Γαλλία και στον κόσμο" αποτυπώνεται εκείνη η εκρηκτική χρονιά που έμελλε να επηρεάσει καταλυτικά το πρόσωπο της σύγχρονης κοινωνίας. Η έκδοση περιλαμβάνει 140 ασπρόμαυρες φωτογραφίες-ντοκουμέντα του Γαλλικού Πρακτορείου Ειδήσεων (AFP) και την έχει επιμεληθεί ο δημοσιογράφος Ζαν-Λουί Μαρτζοράτι, που έζησε από κοντά τα οδοφράγματα στη Γαλλία. Την εισαγωγή υπογράφει ο Σερζ Ζουλί, ιστορική μορφή της εξέγερσης και ιδρυτής της εφημερίδας Liberation.

Το 1968 είναι μια χρονιά-σταθμός: ο φεμινισμός ανθεί και οι γυναίκες απαιτούν δικαιώματα, οι νέοι επιθυμούν να έχουν στη ζωή τους επιλογές διαφορετικές από εκείνες των γονιών τους. Πολλοί καλλιτέχνες και διανοούμενοι σταματούν το έργο τους, και αφιερώνονται στην πολιτική και στον ακτιβισμό. Τα γεγονότα του Μαΐου-Ιουνίου είναι αποτέλεσμα ενός διεθνούς κινήματος που ξεκίνησε από τις Ηνωμένες Πολιτείες και τη Μεγάλη Βρετανία και ενισχύθηκε από την αντίδραση στον πόλεμο του Βιετνάμ. Η Γαλλία, την εποχή εκείνη, σαρώθηκε όσο καμία άλλη χώρα από ένα τεράστιο κύμα αμφισβήτησης: 9 εκατομμύρια άτομα, κάθε ηλικίας, κοινωνικής τάξης και επαγγέλματος, απεργούν. Το λεύκωμα "Ο Μάης του ’68: Στη Γαλλία και στον κόσμο", μεταφέρει τον αναγνώστη ακριβώς σ’ εκείνη την περίοδο της αμφισβήτησης, της εξέγερσης και της συντροφικότητας.

Μετάφραση: Κωνσταντίνου, Τζένη

Σελίδες: 120

Τιμή: € 17

monkie - e magazine

Το monkie είναι ένα ηλεκτρονικό περιοδικό σε διμηνιαία έκδοση. Χωρίς μόνιμες στήλες ή θεματικούς περιορισμούς, η ύλη του στρέφεται γύρω απο ό,τι κεντρίζει το ενδιαφέρον των συντακτών του.

Στο monkie η εικονογράφηση, η φωτογραφία και το design συνυπάρχουν με το κείμενο με τρόπο συμπληρωματικό· η εικόνα οδηγεί την προσοχή στο λόγο σαν να ήταν τίτλος κι ο λόγος κάνει την εικόνα πιο ξεκάθαρη, σαν να ήταν λεζάντα. Για αυτό διατίθεται σε μορφή PDF και όχι ως λέξεις σε μια ιστοσελίδα, ώστε να λειτουργεί σαν ένα σύνολο.

Στόχος του monkie, είναι να υπάρχει αρχικά σε ηλεκτρονική και σύντομα σε έντυπη μορφή.


Διαβάστε στο νέο monkie:
The Missing Link #03
Zoo Polizei...
Ο Καλλιτέχνης... Ήταν Ανιψιός του Γκαλερίστα
Τι αξιώσεις να ?χει ένα ανυπόγραφο έργο;
Mor ve Ötesi
Οι τούρκοι ρόκερς που δε σνόμπαραν τη Eurovision.
Germans Go to Hollywood!
Πως ο Χίτλερ, απογείωσε το αμερικάνικο σινεμά.
Aubrey De Grey
Έχεις 50% πιθανότητες να ζήσεις 1.000 χρόνια.
Jack Johnson: Ο Μεγάλος Ατομιστής
Για τον μεγάλο πυγμάχο, αλλά κι αμετανόητο ατομιστή.
Σπιρτόκουτο: Πόλεμος σε τέσσερις τοίχους
Μια κοινωνιολογική προσέγγιση του ομώνυμου θεατρικού έργου.
1 Λέξη Όσο 1000 Εικόνες
Μια απαρίθμηση των ελληνικών χρήσεων μιας ιταλικής λέξης.

Τι είναι νέο και ενδιαφέρον??

alphadelta gallery,Pallados str 3

26/11/08 - 24/01/09
Στην έκθεση παρουσιάζονται στους 2 ορόφους της γκαλερί έργα σταθμοί στην εξέλιξη της τέχνης στην Ελλάδα μαζί με έργα νεώτερων, αλλά καταξιωμένων καλλιτεχνών.

Έργα των Nelly's (1953), Κανιάρη (1969, 1970), Κεσσανλή (1957, 1971, 1986), Κουνέλλη (1965), Σαμαρά (1971, 1982), Steve Γιανάκου (1981, 2007), Ακριθάκη (1966, 1982) συνυπάρχουν με έργα των Μάρκου, Χριστοδουλίδη, Βελώνη, Σαγρή, Χαρίση, Θεοδωρόπουλου, Νίκου Παπαδημητρίου, Τσιβόπουλου. Κάθε νέα γενιά καλλιτεχνών δημιουργεί την γλώσσα της μέσα στα κοινωνικά και πολιτιστικά συμφραζόμενα της εποχής της συνδιαλεγόμενη με το εγχώριο και διεθνές γλωσσικό και εννοιολογικό κεκτημένο, όπως αυτό διαχέεται μέσα από σχολές, σημαντικές εκθέσεις, βιβλία, περιοδικά και συζητήσεις.
Έτσι μπορεί κανείς να αναγνωρίσει ανάμεσα στους δημιουργούς εκλεκτικές συγγένειες που αφορούν στην γλώσσα, στην μεθοδολογική προσέγγιση ή στην ποιητική των έργων τους. Τα assemblage του Χριστοδουλίδη ή του νεώτερού του Βελώνη δημιουργούν ανοιχτούς σε περιεχόμενο και ερμηνείες διαλόγους με τα έργα του Κανιάρη. Το ίδιο συμβαίνει ανάμεσα στα σχέδια της Σαγρή και τα έργα της περιόδου της Ρώμης του Κεσσανλή, τον αυτοαναφορικό κόσμο του Σαμαρά και εκείνον του Θεοδωρόπουλου, τις Mεταδομές του Κεσσανλή και τα τελευταία έργα του Παπαδημητρίου κλπ.
Ίσως περισσότερο ενδιαφέρον έχουν οι άτυπες εκλεκτικές συγγένειες. Εκείνες που στηρίζονται στην πεποίθηση που δημιουργεί η γειτνίαση των ίδιων των έργων, πολλές φορές ενάντια σε απλουστευτικούς μορφολογικούς συσχετισμούς.
Το γεγονός ότι δεν υπάρχει η δυνατότητα να δούμε έτσι τα έργα των ελλήνων δημιουργών στις αίθουσες των μουσείων κάνει δυσανάγνωστη την ύπαρξη ιστορικής συνέχειας. Παρουσιάζει παρθενογενετικά το έργο των ελλήνων καλλιτεχνών και τους ίδιους όχι σαν διανοούμενους της εικαστικής γλώσσας, αλλά σαν ιδιόρρυθμες περιπτώσεις που δεν θα ήταν δυνατόν η δουλειά τους να έχει απήχηση στο απαθές κοινωνικό σύνολο. Η Τέχνη παρουσιάζεται τελικά σαν φαινόμενο περιθωριακό ως προς την πραγματική ζωή.

Τα ωράρια της γκαλερί Α.Δ. είναι: Τρίτη με Παρασκευή 12:00-21:00 και Σάββατο 12:00-16:00.
Η έκθεση θα διαρκέσει έως τις 24 Ιανουαρίου 2009.

tel: +30 210 322 87 85
www.adgallery.gr

Μικρές Ζωγραφιές 2008

Ομαδική έκθεση "Μικρές Ζωγραφιές 2008"

11.12.08 - 10.1.09

"Μικρές Ζωγραφιές 2008"

Περιλαμβάνονται έργα των:

Γιάννης Αδαμάκης, Διαμαντής Αϊδίνης, Αλέξης Ακριθάκης, Γιώργος Αυγέρος, Olivier Aubry,

Κωνσταντίνος Βαρβιτσιώτης, Μίλτος Γκολέμας, Χριστίνα Δάρρα, Γιώργος Ζογγολόπουλος, Σοφία Καλογεροπούλου,
Τατιάνα Καραπαναγιώτη, Μαρίνα Καρέλλα, Χρήστος Κεχαγιόγλου, Ανδρέας Κοντέλλης, Αντώνης Κυριακούλης, Τζένη Κωδωνίδου,
Χάρης Λάμπερτ, Βένια Μπεχράκη, Ξενοφώντας Μπήτσικας, Αχιλλέας Παπακώστας, Μυρτώ Σταμπούλου,
Κατερίνα Στεφανιδάκη, Δανάη Στράτου, Κώστας Χριστόπουλος.

Zoumboulakis Galleries
20 Kolonaki Square
106 73 Athens

Tel: +302103608278

Cheapart 14

Ομαδική Έκθεση

08/12 - 23/12/2008

H αγαπημένη έκθεση Cheapart επιστρέφει, όπως κάθε χρόνο τέτοια εποχή με εγκαίνια την Δευτέρα 8 Δεκεμβρίου στη γκαλερί a.antonopoulou.art και στο χώρο της cheapart στα Εξάρχεια (Θεμιστοκλέους και Μεταξά 25) αλλά και στην Αριστοφάνους 20 στου Ψυρρή.

Η γκαλερί a.antonopoulou.art φιλοξενεί φέτος τα έργα των ακόλουθων καλλιτεχνών:
Αγγέλου Έλ., Ανδρεαδάκη Αν.., Αποστολοπούλου Γ., Βασιλάκου Μ., Βούσουρας Α., Γιαβρόπουλος Ν., Γκούζια Β., Διαλησμά Ν.-Ψαρράς Αντ., Δουβέρη Αγγ., Ερμείδου Ευτ., Ζουλάκης Μ., Ιris de Ath, Ιωαννίδη Κ., Καζάκου Λ., Κοσμίδης Όμ., Κούμποβετς Β., Κουρμπούζου Αθ., Κριτσωτάκης Δ., Κρυωνίδης Ν., Κυρίτση Μ., Κυρίτσης Ν., Λαδά Ρ., Λειβαδά Ι., Μάλλιου Ντ., Μανέτα Αν., Μάνος Φ., Μαρκαντωνάτου Ερ., Μαυρίδου Ε., Μελανία, Μπονάτσου Ι., Παπαμερκούρη Δ., Παρακεντέ Χ., Παργιανού Μ., Πετρής Γ., Ποθητάκης Χ., Σγουρομύτη Χ., Σενόγλου Σ., Ταμμάμ Μ., Τζίβα Αγγ., Τούμπουρα Σ., Τσαφαντάκη Μ., Τσούτσουβα Β., Τσώνη Ελ., Φιλιππακοπούλου Μ., Φρεναρίτου Α., Χαβιαρά Ελ., Χασαπόπουλος Χ. , Χρήστου Χ.

Η έκθεση θα διαρκέσει μέχρι και 23 Δεκεμβρίου. Κατά την διάρκεια της έκθεσης η γκαλερί θα είναι ανοιχτή όλες τις Κυριακές.

cheapart

Themistokleous & 25 A.metaxa street,

Visiting hours: Monday-Sunday 14:00 - 21:00

tel. 210 3817517

Και

a.antonopoulou.art

20 Aristofanous street, Psyrri

Visiting hours: Monday-Friday14:00 - 21:00, Saturday-Sunday 12:00 - 16:00

tel. 210 3214994,

ΘΕΑΤΡΟ - Λιωμένο Βούτυρο -

του Σάκη Σερέφα

ΘΕΑΤΡΟ ΧΩΡΑ

Πώς άραγε συνδυάζονται ένα έγκλημα πάθους, μια παιδική φίλη, μια συγκάτοικος ξενοδοχείου και ένας ιατροδικαστής; Μπορούν να γίνουν ήρωες ενός παράξενου βιβλίου που θα γραφτεί επί σκηνής;

Αυτήν την απορία έχει ο υποψήφιος συγγραφέας, καθώς επιχειρεί να ξετυλίξει το σκοτεινό νήμα των περιστατικών που οδήγησαν στο φονικό. Πέρασαν κιόλας 40 ολόκληρα χρόνια...
Η Λούλα θέλει να ξεφύγει από τη ζωή της στο χωριό. Νομίζει ότι ο Τάσος θα τη βοηθήσει. Όταν καταλαβαίνει ότι εκείνος δεν μπορεί να κρατήσει την υπόσχεσή του, τον εγκαταλείπει και κυνηγά μόνη της το όνειρό της στη Θεσσαλονίκη. Ο Τάσος την αναζητά, τη θέλει πίσω, όμως η Λούλα έχει πια φύγει...

Με αφορμή ένα πρωτοσέλιδο έγκλημα στη Θεσσαλονίκη τη δεκαετία του '60 (ξανα)γεννιέται μια ιστορία επικίνδυνου ερωτικού πάθους και ακραίων συναισθημάτων. Η ηλεκτρισμένα αυθεντική ατμόσφαιρα της εποχής εισέρχεται αποφασιστικά στο σήμερα και η υποκριτική δεινότητα των τριών ηθοποιών απογειώνουν την παράσταση.

ΘΕΑΤΡΟ ΧΩΡΑ - ΣΚΗΝΗ: ΝΕΑ ΧΩΡΑ
Αμοργού 20, Κυψέλη, τηλ. 210 8673945

ΕΝΑΡΞΗ ΠΑΡΑΣΤΑΣΕΩΝ 19 Νοεμβρίου 2008
ΗΜΕΡΕΣ ΚΑΙ ΩΡΕΣ

ΠΑΡΑΣΤΑΣΕΩΝ Τετάρτη έως Κυριακή 21.30
ΤΙΜΕΣ ΕΙΣΙΤΗΡΙΩΝ Κανονικό 21€, Μειωμένο 18€, Φοιτητικό 14€

Μουσική



Dub Colossus "In a Town Called Addis" Real World

Τώρα που οι Δυτικοί ανακαλύπτουν τον μουσικό πλούτο της Αιθιοπίας περιμένουμε τα καλύτερα από την μουσική συντάντηση των δύο κόσμων.








Ayo. Gravity at last.

Μετά την μεγάλη επιτυχία που σημείωσε η Ayo με τη κυκλοφορία του παρθενικού της album «Joyful» επέστρεψε δυναμικά με 13 νέα τραγούδια με δικούς της στίχους και μουσική.

Το album «Gravity at last» ηχογραφήθηκε στο Compass point Studios στις Μπαχάμες, ένα θρυλικό studio που στο παρελθόν είχαν ηχογραφήσει ο Bob Marley, οι Rolling Stones και ο James Brown.


Fatima Spar & the Freedom Fries "Trust"

H Fatima Spar είναι μια τουρκάλα τραγουδίστρια με της Κεντρικής Ευρώπης και το συγκρότημά της αποτελείται από μουσικούς με καταγωγή από τα Βαλκάνια.

FENIA AND THE CATS


Τρίτη 2, Τρίτη 9, Τρίτη 16 και Τρίτη 23 Δεκεμβρίου, BACARO

Ταξίδι στη Μέθη της Ψυχής από το Κέντρο της Αθήνας

Από την Τρίτη, 2 Δεκεμβρίου και για τέσσερις Τρίτες, με αφετηρία το Bacaro, στην καρδιά της Αθήνας, οι θεατές ξεκινούν ένα ταξίδι στα υπόγεια καμπαρέ του Saint-Germain-des-Pres, στο Παρίσι, εκεί όπου μέχρι σήμερα μπορεί κανείς ν' ανατριχιάσει με τα ανεπανάληπτα τραγούδια του Jacques Brel, της Barbara, αλλά και του Tom Waits.

Εκεί όπου μπορεί ακόμη κανείς να μεθύσει στο ρυθμό του swing του '30, παρέα με τον Duke Ellington, ν' αφεθεί στην έκσταση της αυθεντικής λάτιν σκηνής με τους Guillermo Portabales, Rosalia de Souza, Negresses Vertes, Mano Negra, Antonio Carlos Jobim, να χορέψει ελεύθερος στην αγκαλιά της Αφρικής με τους Amadou et Mariam και να συναντήσει πολλούς κι αγαπημένους συνοδοιπόρους σ' αυτό το συναρπαστικό ταξίδι της μέθης, που με τους στίχους του μας εύχεται ποτέ να μην τελειώσει ο Charles Beaudelaire: «Μεθύστε! Με κρασί, με ποίηση, με έρωτα, με μουσική... με οτιδήποτε! Aλλά μεθύστε!!!».

Νέες ομάδες χορού, όπως οι Swing Cats και οι Cocodgi θα ζωντανεύουν μαζί με το κοινό αυτές τις ξεχωριστές βραδιές!

Ηλεκτρική Κιθάρα Κώστας Μπαλταζάνης
Ηλεκτρικό Μπάσο Γιώργος Παλαμιώτης
Κρουστά Anjo, Ace
Σαξόφωνο Δημήτρης Κόλλιας
Βιολί Κορίνα Παπαδόδημα
Τραγούδι Φένια Παπαδόδημα

Πληροφορίες

BACARO
Σοφοκλέους 1 & Αριστείδου
Τηλ. 210 3211882

ΩΡΑ ΕΝΑΡΞΗΣ
22.30

ΤΙΜΗ ΕΙΣΙΤΗΡΙΟΥ
10 Ευρώ με ποτό

ΗΜΕΡΟΜΗΝΙΕΣ
Τρίτη 2, Τρίτη 9, Τρίτη 16 και Τρίτη 23 Δεκεμβρίου

Lavay Smith & Her Red Hot Skillet Lickers


HALF NOTE JAZZ CLUB
(Τριβωνιανού 17, Μετς)
Από Παρασκευή 19/12 έως και Πέμπτη 28/12

The Queen of Swing!

H βελούδινη φωνή της Miss Thing και η αισθησιακή σκηνική της παρουσία, μαγνητίζει το κοινό και δημιουργεί τις πιο εκρηκτικές μουσικές βραδιές!

Η απόλυτη βασίλισσα του swing έρχεται στο Half Note τα Χριστούγεννα για να ζωντανέψει την άκρως αισθησιακή ατμόσφαιρα των δεκαετιών '30 και του '40. Με τη βελούδινη φωνή, την αισθησιακή σκηνική της παρουσία και πάντα με παιχνιδιάρικη swing διάθεση, η Lavay Smith ξέρει να μαγνητίζει το κοινό και να δημιουργεί τις πιο εκρηκτικές μουσικές βραδιές. Στο Half Note Jazz Club η Lavay και οι Red Hot Skillet Lickers θα παρουσιάσουν πρωτότυπες συνθέσεις αλλά και διασκευές κλασικών swing, jazz και blues στάνταρτς. Κομμάτια των Billie Holiday, Ella Fitzgerald, Bessie Smith, Dinah Washington, Duke Ellington και Louis Jordan από μια εκρηκτική ερμηνεύτρια, που είναι ντίβα και το δείχνει. Με μια επικίνδυνα αισθησιακή παρουσία, μια επικίνδυνα bluesy φωνή και μια επικίνδυνα παιχνιδιάρικη διάθεση... το Half Note θα πάρει φωτιά!

Official website: http://www.lavaysmith.com

Αυτό που γίνεται έξω, τώρα

Κάπως έτσι, συνειδητοποιούμε πόσο άδικοι υπήρξαμε με τις λέξεις - τις φτηνύναμε, τις κάναμε τσιχλόφουσκες της καθημερινότητας. Ζούμε ιστορικές στιγμές, λέγαμε και ξαναλέγαμε για κάθε είδους είδηση φούσκα που ακούγαμε ή την τράβαγαν σε φούσκα-υπερπαραγωγή τα κανάλια.

Και τώρα, λοιπόν; Τι ζούμε; Τώρα, λοιπόν, ζούμε ιστορικές στιγμές. Στεκόμαστε πάνω στην πραγματική αιχμή της ιστορίας, όπου κάτι γεννιέται, ξεσπά, πλημμυρίζει την κατεστημένη ησυχία μας.

Πώς πρέπει να μιλήσεις για ό,τι συμβαίνει στην πόλη αυτές τις μέρες;

Πώς αλλιώς, παρά ανασύροντας τη στέρεα βάση, που θέλει τα πολιτικά ζητήματα και τις κοινωνικές επαναστάσεις να εγείρονται χάρη στην ιδεολογία. Διότι το ξέσπασμα που βλέπουμε στους δρόμους, οι οδομαχίες και το σμίξιμο γενιών και κοινωνικών ομάδων είναι πιο βαθύ ακόμη και από τις εξεγέρσεις και τις οδομαχίες στο Παρίσι, στο περίφημο Κλισί. Γονείς ενθαρρύνουν τα παιδιά να βγουν στους δρόμους, να συμμετάσχουν σ' αυτή τη βαθιά συγκινητική και ορμητική στιγμή, που ξαπλώνουν σχεδόν γυμνοί -σαν νεκροί- στα σκαλιά της Γενικής Αστυνομικής Διεύθυνσης Αθηνών.

Και να, τώρα, είναι που τόσο πολύ λείπουν οι καλλιτέχνες, οι διανοούμενοι, αυτοί που μορφώνουν πολιτισμό, που πρέπει να κρατούν το ιδεολογικό ζητούμενο ενεργό και ταϊσμένο πάντα. Πού είναι, λοιπόν; Μια αρθρογραφία, αποχή από παραστάσεις, ακύρωση πολιτιστικών γεγονότων δεν είναι το ζητούμενο. Από αυτούς πρέπει να γεννηθούν πασιονάριες, ηγέτες, από αυτούς το κοινωνικό κίνημα που είναι στους δρόμους -ανάμεσά τους κυρίως τα παιδιά μας- να βρουν το σωστό δρόμο και να επιμείνουν μέχρι να τα καταφέρουν.

Οι Financial Times έγραψαν πως αυτό που ζούμε στην Αθήνα είναι η χειρότερη εκδήλωση βίας μετά το Β' Παγκόσμιο Πόλεμο. Είναι όμως πολύ περισσότερο από αυτό και, υποτιμώντας το, φουντώνουμε τις διαστάσεις βίαιου ξεσπάσματος. Τώρα γράφεται ιστορία. Περιμένουμε τους ποιητές που θα μιλήσουν γι' αυτή την ιστορία, θα την κάνουν λόγια στα στόματα που διψούν (και που κανείς δεν πότισε μετά τους μεγάλους Λειβαδίτη, Ρίτσο, Σαχτούρη...)

Gotan Project


Οι Gotan Project.
Οταν η ηλεκτρονική μουσική συνάντησε το τάνγκο, οι Gotan Project ήταν εκεί. Τη Δευτέρα 22 Δεκεμβρίου οι Gotan Project θα βρίσκονται στην Αθήνα, στο Αθηνών Αρένα, για μία μοναδική, γιορταστική βραδιά. Και το διαχρονικά πιστό κοινό τους, θα είναι σίγουρα εκεί.

Με αφορμή το νέο, συλλεκτικό άλμπουμ τους, δίνουν υποσχέσεις για μια εξίσου πολυτελή οπτικοακουστική εμπειρία, το βράδυ της ερχόμενης Δευτέρας. Την Αθήνα επισκέπτονται στα πλαίσια εκλεκτικής περιοδείας που πραγματοποιούν, με στάσεις σε επιλεγμένες ευρωπαϊκές πόλεις.

Η περιοδεία τους δεν είναι απλά ένα σύνολο ζωντανών εκτελέσεων, αλλά ένα ξεχωριστό, μοναδικό σόου, όπου παρουσιάζονται μουσική και βίντεο από τις δύο προηγούμενες περιοδείες, τη La Revancha del Tango Tour και τη Lunatico, με την οποία οι Gotan Project επισκέφθηκαν την Ελλάδα το 2007.

Με τον τρόπο αυτό, το συγκρότημα τιμά και γιορτάζει το τέλος μιας εποχής. Ένα μουσικό υπερθέαμα που συνδυάζει παρελθόν και παρόν, με το βλέμμα -πάντα- στραμμένο στο μέλλον, από το συγκρότημα που -εδώ και μία δεκαετία-, απολαμβάνει τη θέα, από την κορυφή της σκηνής του ηλεκτρονικού τάνγκο.

Γ.Σ.Κ.

Τελευταία έξοδος ενός σπουδαίου ταλέντου

Η ομάδα των νέων ηθοποιών στο «Ξύπνημα της Ανοιξης» κινείται με άνεση και υπακούει σε μια ενιαία ερμηνευτική γραμμή.
Το «Ξύπνημα της Ανοιξης» του Φρανκ Βέντεκιντ, που σκηνοθετεί ο Νίκος Μαστοράκης στο Εθνικό Θέατρο, ξεχωρίζει ήδη ως μία από τις παραστάσεις της χρονιάς, αν και στην ιστορική θεατρική μνήμη καταγράφεται ως η τελευταία παράσταση ενός σπουδαίου ταλέντου, του αδικοχαμένου Κωνσταντίνου Παπαχρόνη, που υπήρξε πάντα ζωώδης και ακριβής στους ρόλους που ερμήνευσε. Μία από αυτές τις παραστάσεις είδε η Ελένη Πετάση.

Μια χούφτα γυμνασιόπαιδα συγκρούονται με τις τυραννικές αντιλήψεις της οικογένειας, του σχολείου, της εκκλησίας. Αφυπνίζονται σεξουαλικά, καταρρίπτουν τις απαγορεύσεις, εναντιώνονται στη μεσαιωνική ηθική, προβαίνουν σε «κολάσιμα» αμαρτήματα (ονειρώξεις, απελευθέρωση της λίμπιντο κ.ά.), εξωθούνται στην εξέγερση ή στην αυτοκτονία.

Όλα αυτά μπορεί να ηχούν αναχρονιστικά στην εποχή μας. Αλλά συμβαίνουν το 1891, στην ιδιαίτερα συντηρητική τότε αστική κοινωνία της Γερμανίας. Γεγονός που εξόργισε όσους διάβασαν «Το Ξύπνημα της Ανοιξης» στην πρώτη του έκδοση, απαγόρευσαν το σκηνικό της ανέβασμα και ανάγκασαν το συγγραφέα του να αυτοεξοριστεί στο Παρίσι. Όταν, ωστόσο, το 1906 το «πορνογραφικό» έργο του Φρανκ Βέντεκιντ παίχτηκε -λογοκριμένο- στο Βερολίνο, σε σκηνοθεσία Μαξ Ρέινχαρτ, προκάλεσε το ενδιαφέρον της θεατρικής κοινότητας και φυσικά μια σειρά ανατυπώσεων. Έστω και καθυστερημένα, τόσο η πρωτοποριακή ματιά και η κριτική του τόλμη όσο και η ποίησή του αναγνωρίστηκαν.

Κείμενο δίχως ανελισσόμενο μύθο, με εξπρεσιονιστικό βλέμμα, μικρές σκηνές, εναλλασσόμενους ρυθμούς και τόπους δράσης, το «Ξύπνημα της Ανοιξης» διογκώνει πρόσωπα και καταστάσεις, καθώς αφηγείται πραγματικά γεγονότα (όπως η αυτοκτονία του μαθητή Φραντς Όμπερλι), μέσα, όμως, από την οπτική γωνία των έφηβων μαθητών.

Ο αδικοχαμένος Κωνσταντίνος Παπαχρόνης και η Ιωάννα Παππά σε στιγμιότυπο από την παράσταση.
Σ' αυτό το μωσαϊκό χαρακτήρων αντιπαρατίθενται δύο κόσμοι: των υποκριτών, οπισθοδρομικών ενηλίκων (παιδαγωγοί, γονείς, άνθρωποι της εκκλησίας) και των νέων, που πασχίζουν για την ηθική, ψυχολογική και διανοητική τους ενηλικίωση. Ανάμεσά τους απλώνεται ένα αδιαπέραστο χάσμα, που γίνεται αφορμή για να γλιστρήσει ο Βέντεκιντ τις διδακτικές ιδέες και θεωρίες του σε σχέση με την παιδεία και τη σεξουαλικότητα. Κατ' επέκταση, η γλώσσα ακροβατεί ανάμεσα στον άκαμπτο λόγο και τη ρητορική ακρίβεια των πρώτων και στον παθιασμένο λυρισμό των δεύτερων.

Ο Νίκος Μαστοράκης, με την αρωγή της εύρυθμης και γλωσσικά σύγχρονης μετάφρασης του Γιώργου Δεπάστα, μετέφερε τούτη την «παιδική τραγωδία» -όπως την υποτίτλισε ο συγγραφέας της- στα καθ' ημάς. Διαχωρίζοντας, ωστόσο, ευρηματικά τα δύο αντίπαλα στρατόπεδα, παρουσίασε ρεαλιστικά τις σκηνές με τους νέους και εξπρεσιονιστικά εκείνες με τους κοινωνικά διαπιστευμένους φρουρούς της ηδονής, εμφανίζοντάς τους ως εφιαλτικές γκροτέσκο φιγούρες.

Η αισθητικά τολμηρή παράστασή του έχει ύφος και ήθος. Ωστόσο, η κατάχρηση γυμνών και προκλητικών αναπαραστάσεων - αυνανισμοί, σεξουαλικές συνευρέσεις ανάμεσα σε ετερόφυλους και ομοφυλόφιλους, αμβλώσεις κ.ά. - φέρνει κάποια στιγμή τον κορεσμό.

Το μινιμαλιστικό σκηνικό της Εύας Μανιδάκη μας μεταφέρει σε μια σημερινή αίθουσα σχολείου, ενώ οι έντεχνοι φωτισμοί του Τάσου Παλαιορούτα συμβάλλουν στη χωροχρονική μετατόπιση των δρώμενων.

Μια ομάδα νεότατων ως επί το πλείστον ηθοποιών κινείται με άνεση κάτω από την επίβλεψη της Αμαλίας Μπένετ και υπακούει σε μια ενιαία ερμηνευτική γραμμή με την καθοδήγηση του σκηνοθέτη. Ξεχωρίζουν ο πρόσφατα αδικοχαμένος Κωνσταντίνος Παπαχρόνης (εξαιρετικός ως γήινος Μέλχιορ), η Αγγελική Καρυστινού (προοδευτική μητέρα), ο Προμηθέας Αλειφερόπουλος (καταπιεσμένος Μόριτς Στίφελ), η Ιωάννα Παππά (ευαίσθητη Βέντλα) και η Άλκηστις Πουλοπούλου η οποία αποτυπώνει εύστοχα στην ερμηνεία της την αισθησιακά παιχνιδιάρικη πρόκληση της Ιλζε (θα πρέπει, όμως, να προσέξει να μην τυποποιηθεί, καθώς και σε άλλες παραστάσεις έχει ακολουθήσει το ίδιο μοντέλο).

Όλοι οι υπόλοιποι ηθοποιοί διαθέτουν σκηνική φρεσκάδα και σωστούς ρυθμούς: Κωνσταντίνος Ασπιώτης, Νατάσα Ζάγκα, Δημήτρης Καρτάκης, Αννίτα Κούλη, Δημήτρης Κουτρουβιδέας, Ομηρος Πουλάκης, Μίλτος Σωτηριάδης, Θάνος Τοκάκης, Μιχάλης Φωτόπουλος, Γιάννης Χαρτοδιπλωμένος, Γαλήνη Χατζηπασχάλη.

Κριτική: ΕΛΕΝΗ ΠΕΤΑΣΗ

Σας αρέσει το cinema?

Είναι σίγουρα ένα φεστιβάλ διαφορετικό, που δε μοιάζει με τα άλλα. Ξεκίνησε, τριάντα χρόνια πριν, μέσα από μια διαδικασία «καθαρά ελληνική»: μερικοί παραπονούμενοι και αδικημένοι από το «μεγάλο» Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης «κατέφυγαν» στη Δράμα. Αρχικά βρήκαν συμπαραστάτη την κινηματογραφική λέσχη της πόλης και, μερικά χρόνια αργότερα, τη δημοτική αρχή.

Ναι, μιλάμε για το Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους Δράμας. Μέχρι το 1985 προβάλλονταν ταινίες κάθε είδους (μικρού και μεγάλου μήκους), ακόμη και σε μορφή Super 8 (το θυμάστε;). Εκείνη τη χρονιά ήταν έντονο το αίτημα, κυρίως από τους νέους σκηνοθέτες, για τη σύσταση στην Ελλάδα ενός αυτοτελούς φεστιβάλ ταινιών μικρού μήκους και πρότειναν να λειτουργήσει ως τέτοιο το Φεστιβάλ Δράμας.

Τα επόμενα χρόνια, οι νέοι σκηνοθέτες, που πρωτοστάτησαν στη δημιουργία του Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους της Δράμας, διχάστηκαν. Κάποιοι ήθελαν τη Δράμα ως αποκλειστικό τόπο προβολής των ταινιών μικρού μήκους, ενώ άλλοι ήθελαν την προβολή ταινιών μικρού μήκους και στο Φεστιβάλ της Θεσσαλονίκης. Έτσι αρχίζει η σύγκρουση Φεστιβάλ Δράμας και Αντιφεστιβάλ - πάλι «καθαρά ελληνική» υπόθεση... Ευτυχώς, σήμερα τα πράγματα έχουν ξεκαθαρίσει.

Το φετινό -31ο ελληνικό και 14ο διεθνές- φεστιβάλ διοργανώθηκε στα μέσα του περασμένου Σεπτέμβρη. Και τι δεν έγινε αυτή τη χρονιά: προβλήθηκαν 33 ελληνικές ταινίες στο εθνικό διαγωνιστικό τμήμα, 25 στο διαγωνιστικό (digi 2008) και 20 στο πληροφοριακό τμήμα, 65 στο διεθνές από 46 χώρες, τιμήθηκε -με την προβολή αποσπασμάτων από ταινίες του- η μνήμη του Βαγγέλη Δημητρίου, ο αιφνίδιος θάνατος του οποίου συγκλόνισε την κινηματογραφική οικογένεια, αλλά και του Χρήστου Βακαλόπουλου, ο οποίος με τις ταινίες του, τα κριτικά κείμενα και τα μυθιστορήματά του άφησε πολύτιμες παρακαταθήκες, πραγματοποιήθηκε έκθεση με γενικό τίτλο «Ετεροτοπίες: Επιλογές από την 1η Biennale Σύγχρονης Τέχνης Θεσσαλονίκης», απονεμήθηκε από το Εθνικό Κέντρο Βιβλίου βραβείο καλύτερου σεναρίου για τη διασκευή διηγήματος σε ταινία μικρού μήκους κ.α.

Και τώρα, το Φεστιβάλ Δράμας, με την πολύτιμη συμπαράσταση της Fnac, εξέδωσε σε ένα DVD όλες τις βραβευμένες ταινίες του ελληνικού διαγωνιστικού τμήματος του 2008. Εκτός από τις ίδιες τις ταινίες, μάλιστα, το DVD αυτό περιλαμβάνει υπότιτλους στα Ελληνικά και στα Αγγλικά, βιογραφικά σκηνοθετών, φωτογραφίες και περιλήψεις ταινιών. Η τιμή του είναι πραγματικά συμβολική (9,90), αλλά αγοράζοντάς το θα κάνετε μια καλή πράξη, αφού τα έσοδα θα διατεθούν στους βραβευμένους σκηνοθέτες, ως ένα δείγμα στήριξης της προσπάθειάς τους. Τι λέτε - σας αρέσει το σινεμά;

-ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΣΤ. ΑΝΔΡΙΑΝΕΣΗΣ-