Κάλαντα από Δον Κιχώτη και Ζιζέλ

Εντυπωσιακή σκηνή από τη «Ζιζέλ» με το Εθνικό Μπαλέτο της Κούβας, που χορογράφησε η Αλίσια Αλόνσο.

Δώρο Χριστουγέννων με «Δον Κιχώτη» και τη «Ζιζέλ», θα μας προσφέρουν -τις μέρες των εορτών- η απόλυτη πρίμα μπαλαρίνα του 20ου αιώνα και ιδιοφυής χορογράφος Αλίσια Αλόνσο, και το Εθνικό Μπαλέτο της Κούβας. Οι παραστάσεις των δύο κορυφαίων έργων, θα φιλοξενηθούν στην Αίθουσα Αλεξάνδρα Τριάντη, του Μεγάρου Μουσικής Αθηνών.

Ο «Δον Κιχώτης» θα παρουσιάζεται από τις 19 έως και τις 25 Δεκεμβρίου, και η «Ζιζέλ» από τις 27 έως και τις 30 Δεκεμβρίου.

Η υπόθεση του «Δον Κιχώτη» είναι γνωστή από το περίφημο ομώνυμο μυθιστόρημα του Θερβάντες, όπου ο Αλόνσο Κιχάνο αποκηρύσσει το παρελθόν του, επιλέγει το όνομα Δον Κιχώτης ντε λα Μάντσα, παίρνει για υπηρέτη τον Σάντσο Πάντσα και πορεύεται στους δρόμους της χίμαιρας, της δικαιοσύνης και της αλήθειας αναζητώντας την περιπέτεια.

Ήδη από τον 18ο αιώνα, το έργο ενέπνευσε καλλιτέχνες σε όλη σχεδόν την Ευρώπη.

Το 1867, ο περίφημος Γάλλος χορογράφος και χορευτής Μαριύς Πετιπά, παρουσίασε τη δική του εκδοχή, μέσω της οποίας διέρρηξε τους δεσμούς με τα υπερφυσικά στοιχεία και τους εξαϋλωμένους πρίγκιπες του ρομαντικού μπαλέτου, φέρνοντας στο προσκήνιο καθημερινούς ανθρώπους.

Ο -μαθητής του Πετιπά- Αλεξάντερ Γκόρσκι, αναθεώρησε το ρόλο του Δον Κιχώτη ως προς τη δραματουργική πλοκή, επιμένοντας στη φυσικότητα της ερμηνείας των χορευτών. Σε αυτή τη χορογραφία βασίστηκαν όλες οι μετέπειτα διασκευές, όπως αυτή της Αλόνσο, η οποία εστιάζει στην αυθεντικότητα των παραδοσιακών ισπανικών χορών, και αναβαθμίζει τα πρόσωπα του Δον Κιχώτη και του Σάντσο Πάντσα.

Μεγάλες μορφές της Τέχνης του 19ου αιώνα ένωσαν τις δυνάμεις τους, για να δημιουργήσουν τη «Ζιζέλ» που έκανε πρεμιέρα το 1841, στην Όπερα των Παρισίων. Η πλοκή -αν και απλή- εξακολουθεί έως και σήμερα να γοητεύει τον θεατή. Ένας επιπόλαιος νεαρός άρχοντας ξελογιάζει μια χωριατοπούλα, αλλά η ερωτική τους ιστορία καταλήγει σε τραγωδία, με εξωπραγματικές διαστάσεις.

Η «Ζιζέλ» κατέχει ξεχωριστή θέση στο ρεπερτόριο του Εθνικού Μπαλέτου της Κούβας, και στην καρδιά της χορογράφου, η οποία όταν χόρεψε το ρόλο αυτό στις Ηνωμένες Πολιτείες, απέσπασε εγκωμιαστικές κριτικές για την απόλυτα υπερβατική της ερμηνεία.

Αυτή τη διάσταση θέλησε να δώσει η Αλόνσο στη δική της χορογραφική εκδοχή του έργου, εισάγοντας καινοτομίες που τονίζουν το ποιητικά μεταφυσικό στοιχείο του λιμπρέτου.

Η Αλόνσο εγκατέλειψε την γενέτειρά της Κούβα, για να σταδιοδρομήσει στις Ηνωμένες Πολιτείες. Έκανε το ντεμπούτο της το 1938 σε μιούζικαλ του Μπρόντγουεϊ, και ένα χρόνο αργότερα έγινε μέλος του σημερινού Μπαλέτου της Νέας Υόρκης, όπου έκανε λαμπρή σολιστική καριέρα.

Είναι Επίτιμη Διδάκτωρ του Πανεπιστημίου της Αβάνας και του Ανωτάτου Ινστιτούτου Τεχνών της Κούβας. Έχει τιμηθεί από την Ουνέσκο με το μετάλλιο Πάμπλο Πικάσο, και από τον ισπανικό θρόνο με το παράσημο της Ισαβέλλας.

Επικεντρωμένη στην προώθηση του κλασικού χορού στην Κούβα, ίδρυσε στην Αβάνα το 1948, το σημερινό Εθνικό Μπαλέτο της Κούβας, ένα από τα σημαντικότερα σχήματα κλασικού χορού.