Αυτό που γίνεται έξω, τώρα

Κάπως έτσι, συνειδητοποιούμε πόσο άδικοι υπήρξαμε με τις λέξεις - τις φτηνύναμε, τις κάναμε τσιχλόφουσκες της καθημερινότητας. Ζούμε ιστορικές στιγμές, λέγαμε και ξαναλέγαμε για κάθε είδους είδηση φούσκα που ακούγαμε ή την τράβαγαν σε φούσκα-υπερπαραγωγή τα κανάλια.

Και τώρα, λοιπόν; Τι ζούμε; Τώρα, λοιπόν, ζούμε ιστορικές στιγμές. Στεκόμαστε πάνω στην πραγματική αιχμή της ιστορίας, όπου κάτι γεννιέται, ξεσπά, πλημμυρίζει την κατεστημένη ησυχία μας.

Πώς πρέπει να μιλήσεις για ό,τι συμβαίνει στην πόλη αυτές τις μέρες;

Πώς αλλιώς, παρά ανασύροντας τη στέρεα βάση, που θέλει τα πολιτικά ζητήματα και τις κοινωνικές επαναστάσεις να εγείρονται χάρη στην ιδεολογία. Διότι το ξέσπασμα που βλέπουμε στους δρόμους, οι οδομαχίες και το σμίξιμο γενιών και κοινωνικών ομάδων είναι πιο βαθύ ακόμη και από τις εξεγέρσεις και τις οδομαχίες στο Παρίσι, στο περίφημο Κλισί. Γονείς ενθαρρύνουν τα παιδιά να βγουν στους δρόμους, να συμμετάσχουν σ' αυτή τη βαθιά συγκινητική και ορμητική στιγμή, που ξαπλώνουν σχεδόν γυμνοί -σαν νεκροί- στα σκαλιά της Γενικής Αστυνομικής Διεύθυνσης Αθηνών.

Και να, τώρα, είναι που τόσο πολύ λείπουν οι καλλιτέχνες, οι διανοούμενοι, αυτοί που μορφώνουν πολιτισμό, που πρέπει να κρατούν το ιδεολογικό ζητούμενο ενεργό και ταϊσμένο πάντα. Πού είναι, λοιπόν; Μια αρθρογραφία, αποχή από παραστάσεις, ακύρωση πολιτιστικών γεγονότων δεν είναι το ζητούμενο. Από αυτούς πρέπει να γεννηθούν πασιονάριες, ηγέτες, από αυτούς το κοινωνικό κίνημα που είναι στους δρόμους -ανάμεσά τους κυρίως τα παιδιά μας- να βρουν το σωστό δρόμο και να επιμείνουν μέχρι να τα καταφέρουν.

Οι Financial Times έγραψαν πως αυτό που ζούμε στην Αθήνα είναι η χειρότερη εκδήλωση βίας μετά το Β' Παγκόσμιο Πόλεμο. Είναι όμως πολύ περισσότερο από αυτό και, υποτιμώντας το, φουντώνουμε τις διαστάσεις βίαιου ξεσπάσματος. Τώρα γράφεται ιστορία. Περιμένουμε τους ποιητές που θα μιλήσουν γι' αυτή την ιστορία, θα την κάνουν λόγια στα στόματα που διψούν (και που κανείς δεν πότισε μετά τους μεγάλους Λειβαδίτη, Ρίτσο, Σαχτούρη...)