Κλεφτές ματιές, αποσπάσματα ζωών αποκαλύπτονται μέσα από ανοιχτά παράθυρα και μπαλκονόπορτες. Τα ζεστά απογεύματα, οι υγρές νύχτες του καλοκαιριού, η αργία της Δευτέρας, η πικρή φαγούρα για το Euro που εξέπνευσε πρόωρα και ακύρωσε βεγγέρες στις βεράντες: όλα αυτά άνοιξαν διάπλατα τις πόρτες στα σπίτια μας, προσφέροντας θέαση στο αυστηρό ιδιωτικό, που γίνεται ράθυμα αλλά και ηδονικά δημόσιο.
Περπατώντας στο δρόμο, τα μάτια χώνονται σε δωμάτια ανοιχτά με την κουρτίνα να κυματίζει ελαφρά. Ενα υπέροχο δειγματολόγιο χώρων, το ασυναγώνιστο σύγχρονο αστικό interior, που κάνει θρύψαλα ακόμη και το πλέον ενημερωμένο και ευφάνταστο περιοδικό διακόσμησης. Αυτό είναι το σκηνικό της πόλης, η αρετουσάριστη εικόνα της ζωής μας.
Πάνω απ' όλα, όμως, είναι οι φέτες ζωής που αποκαλύπτονται στο βλέμμα μας, το οποίο επιτέλους δραπετεύει από τις επιταγές της μικρής οθόνης και των σκηνοθετημένων παραστάσεων ζωής. Ζευγάρια με φανελάκια καπνίζουν στο μπαλκόνι κρατώντας κουτάκια ή ποτήρια μπίρας στο χέρι, πιατέλες με φρούτα κροταλίζουν, παγωτά ξυλάκι σκάνε με κρότο στο δόντι στην πιο ρεαλιστική εικόνα του καλοκαιριού, εδώ στην καρδιά της πόλης. Στις πλατείες, παιδιά χωρίς μπλούζες τρέχουν, σκαρφαλώνουν σε δέντρα, τσαλαβουτάνε σε σιντριβάνια «φτου ξελευτερία, το σχολείο τελείωσε». Μαμάδες, επιτέλους ανέμελες, χαχανίζουν και παραγγέλνουν άλλο ένα ποτό - ποιος νοιάζεται, τα σχολεία τέλειωσαν, οι τοίχοι στο σπίτι καίνε ακόμη.
Μεγαλώνοντας, ανακτώντας την επαφή με το πάτημα στο χώμα, είναι αυτές οι σκηνές που κυριαρχούν, που ανακουφίζουν τον αλαλαγμό μέσα μας. Οι εικόνες της ζωής στη ζεστή πόλη, πάνω από την άσφαλτο που αχνίζει. Οι εικόνες των νησιών, των εκδρομέων στα resorts μοιάζουν όλο και πιο πολύ πλαστές, προϊόντα μιας μυθοπλασίας που όλο και λιγότεροι έχουν την δυνατότητα να ζήσουν. Η αυθεντική ζωή στην πόλη, το καλοκαίρι, είναι αυτή των μπαλκονιών, των αυλών και των πλατειών. Η επανάσταση των θερέτρων μοιάζει ξαφνικά τόσο παρωχημένη. Ζήτω η Αθήνα, στους αέναους ρυθμούς της σιέστας.
-ΕΛΕΝΑ ΣΚΟΥΛΑ-
Saturday, July 19, 2008
Αντιγραφή ιδεών, έκθεση συναισθημάτων
Είμαστε όλοι εξοικειωμένοι με τη σκέψη ότι το ταξίδι, στην πραγματικότητα, ποτέ δεν είναι όπως το περιμέναμε, όπως το είχαμε σχεδιάσει και φανταστεί, γράφει ο Αλαίν ντε Μποττόν στην «Τέχνη του ταξιδιού» (μετάφραση: Γιάννης Ανδρέου, εκδόσεις Πατάκη).
Αλλά σπεύδει να προσθέσει κι εγώ σπεύδω να αντιγράψω: «Υπάρχει όμως και μια άλλη άποψη, που ίσως βρίσκεται πιο κοντά στην αλήθεια και οπωσδήποτε είναι επωφελέστερη: η άποψη που υποστηρίζει ότι η πραγματικότητα, κατά πρώτο και κύριο λόγο, διαφέρει». Χρειάζονται επιχειρήματα;
Μα, αγαπητοί μου, κάθε συνεπής ταξιδιώτης οφείλει -νομίζω- να ενστερνιστεί το χρυσό κανόνα των περιηγήσεων: δεν υπάρχουν όμορφα και άσχημα μέρη, όλοι οι τόποι είναι απλώς διαφορετικοί! Εξάλλου, δεν είναι τα μέρη που κάνουν τη διαφορά, αλλά η διάθεσή μας: «Η κατάσταση των αιθέρων και η όψη της κατοικίας μας δεν μπορούν μόνες τους να εγγυηθούν ότι θα είμαστε χαρούμενοι - ούτε, επομένως, να μας καταδικάζουν στη δυστυχία». Σοφές κουβέντες...
«Η απήχηση που ασκεί μέσα μας το αεροδρόμιο» λέει κάπου ο Ελβετός συγγραφέας, που σήμερα ζει στο Λονδίνο, «δεν εντοπίζεται σε κανένα άλλο σημείο τόσο συμπυκνωμένη όσο στις τηλεοπτικές οθόνες που κρέμονται από ψηλά και ανακοινώνουν τις αφίξεις και τις αναχωρήσεις πτήσεων. Παρά την πλήρη έλλειψη καλλιτεχνικών προθέσεων, με την απλώς άρτια κατασκευή και τη λιτή γραμματοσειρά τους, αφήνουν εντελώς ασυγκάλυπτη τη συναισθηματική φόρτιση και τη φαντασιακή σαγήνη που προκαλούν».
Πολύ καιρό είχα να νιώσω τη χαρά της απόλυτης ταύτισης με ένα κείμενο που διάβασα. Στο βιβλίο του Μποττόν σχεδόν δεν περνούσα σελίδα δίχως να σταματήσω για να απολαύσω καλύτερα τα γραφόμενα - συγχωρήστε μου την αμετροέπεια, εξάλλου δεν προδικάζω τη λογοτεχνική αξία του υποθετικού εγχειρήματός μου, αλλά στην ουσία τους, θα μπορούσα, θα ήθελα να τα είχα γράψει κι εγώ!
Θαυμάστε ακόμη ένα «διαμάντι»: «Στη ζωή μας ολόκληρη, ελάχιστες εμπειρίες είναι τόσο λυτρωτικές όσο η στιγμή στην οποία το αεροπλάνο μας ανυψώνεται στους αιθέρες. [...] Η απογείωση όμως είναι και ψυχικά ευχάριστη, γιατί η ταχύτατη ανάληψη του αεροσκάφους συμβολίζει κατά υποδειγματικό τρόπο τη μεταμόρφωση».
Ως έναυσμα για να ορθώσουμε κι εμείς το ανάστημά μας «πάνω από καθετί που σήμερα μας πλακώνει» βλέπει το «σιδερένιο πουλί» ο Μποττόν -πόσο δίκιο έχει! Και πόσο βάθος κρύβεται στη φράση του: «Είναι αλήθεια ότι, καμιά φορά, γνωρίζουμε ανθρώπους που έχουν διασχίσει ολόκληρη έρημο, έχουν βαδίσει πάνω σε παγετώνα ή έχουν ανοίξει μόνοι τους δρόμο σε κάποια ζούγκλα - χωρίς, ωστόσο, να διακρίνεται στην ψυχή τους μια ένδειξη των πραγμάτων που έχουν αντικρίσει.»! Απολαύστε τα καλοκαιρινά σας ταξίδια και το χειμώνα «βγάλτε» τα στην επιφάνεια με μια διαφορετική στάση ζωής -βρείτε μόνοι σας το... κόλπο!
-ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΣΤ. ΑΝΔΡΙΑΝΕΣΗΣ-
Αλλά σπεύδει να προσθέσει κι εγώ σπεύδω να αντιγράψω: «Υπάρχει όμως και μια άλλη άποψη, που ίσως βρίσκεται πιο κοντά στην αλήθεια και οπωσδήποτε είναι επωφελέστερη: η άποψη που υποστηρίζει ότι η πραγματικότητα, κατά πρώτο και κύριο λόγο, διαφέρει». Χρειάζονται επιχειρήματα;
Μα, αγαπητοί μου, κάθε συνεπής ταξιδιώτης οφείλει -νομίζω- να ενστερνιστεί το χρυσό κανόνα των περιηγήσεων: δεν υπάρχουν όμορφα και άσχημα μέρη, όλοι οι τόποι είναι απλώς διαφορετικοί! Εξάλλου, δεν είναι τα μέρη που κάνουν τη διαφορά, αλλά η διάθεσή μας: «Η κατάσταση των αιθέρων και η όψη της κατοικίας μας δεν μπορούν μόνες τους να εγγυηθούν ότι θα είμαστε χαρούμενοι - ούτε, επομένως, να μας καταδικάζουν στη δυστυχία». Σοφές κουβέντες...
«Η απήχηση που ασκεί μέσα μας το αεροδρόμιο» λέει κάπου ο Ελβετός συγγραφέας, που σήμερα ζει στο Λονδίνο, «δεν εντοπίζεται σε κανένα άλλο σημείο τόσο συμπυκνωμένη όσο στις τηλεοπτικές οθόνες που κρέμονται από ψηλά και ανακοινώνουν τις αφίξεις και τις αναχωρήσεις πτήσεων. Παρά την πλήρη έλλειψη καλλιτεχνικών προθέσεων, με την απλώς άρτια κατασκευή και τη λιτή γραμματοσειρά τους, αφήνουν εντελώς ασυγκάλυπτη τη συναισθηματική φόρτιση και τη φαντασιακή σαγήνη που προκαλούν».
Πολύ καιρό είχα να νιώσω τη χαρά της απόλυτης ταύτισης με ένα κείμενο που διάβασα. Στο βιβλίο του Μποττόν σχεδόν δεν περνούσα σελίδα δίχως να σταματήσω για να απολαύσω καλύτερα τα γραφόμενα - συγχωρήστε μου την αμετροέπεια, εξάλλου δεν προδικάζω τη λογοτεχνική αξία του υποθετικού εγχειρήματός μου, αλλά στην ουσία τους, θα μπορούσα, θα ήθελα να τα είχα γράψει κι εγώ!
Θαυμάστε ακόμη ένα «διαμάντι»: «Στη ζωή μας ολόκληρη, ελάχιστες εμπειρίες είναι τόσο λυτρωτικές όσο η στιγμή στην οποία το αεροπλάνο μας ανυψώνεται στους αιθέρες. [...] Η απογείωση όμως είναι και ψυχικά ευχάριστη, γιατί η ταχύτατη ανάληψη του αεροσκάφους συμβολίζει κατά υποδειγματικό τρόπο τη μεταμόρφωση».
Ως έναυσμα για να ορθώσουμε κι εμείς το ανάστημά μας «πάνω από καθετί που σήμερα μας πλακώνει» βλέπει το «σιδερένιο πουλί» ο Μποττόν -πόσο δίκιο έχει! Και πόσο βάθος κρύβεται στη φράση του: «Είναι αλήθεια ότι, καμιά φορά, γνωρίζουμε ανθρώπους που έχουν διασχίσει ολόκληρη έρημο, έχουν βαδίσει πάνω σε παγετώνα ή έχουν ανοίξει μόνοι τους δρόμο σε κάποια ζούγκλα - χωρίς, ωστόσο, να διακρίνεται στην ψυχή τους μια ένδειξη των πραγμάτων που έχουν αντικρίσει.»! Απολαύστε τα καλοκαιρινά σας ταξίδια και το χειμώνα «βγάλτε» τα στην επιφάνεια με μια διαφορετική στάση ζωής -βρείτε μόνοι σας το... κόλπο!
-ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΣΤ. ΑΝΔΡΙΑΝΕΣΗΣ-
Μήπως έχετε ώρα;
«Πόση ώρα διαρκεί η παράσταση;» ο ένας, «Έχει διάλειμμα;» η άλλη, «Πότε τελειώνει;» ο τρίτος... Κούραση. Δε φτάνει η ζέστη, να σε «πνίγει» και ο χρόνος. Δευτέρα βράδυ, Πειραιώς 260, χώρος Δ. «Η λυσσασμένη γάτα» άρχιζε σε λίγα λεπτά, ο κόσμος γέμιζε σιγά-σιγά το θέατρο, αλλά όλη η έγνοια του συμπυκνωνόταν στις παραπάνω ερωτήσεις προς τις ταξιθέτριες.
Η εξέλιξη και η αλλαγή των καιρών: μόνο σαν ανέκδοτο θα ηχούσε, είκοσι ή και δέκα χρόνια πριν, η ένδειξη της διάρκειας μιας θεατρικής παράστασης στον κατάλογο του Αθηνοράματος. Το περιοδικό την έχει προσθέσει εδώ και πολύ καιρό, ανταποκρινόμενο προφανώς στις απαιτήσεις του αναγνωστικού κοινού (και πολύ καλά έκανε), αλλά τι σόι μανία είναι αυτή με το χρόνο;
Το θέατρο, όμως, δεν αποτελεί τη μόνη έκφραση αυτής της εξοντωτικής σχέσης με τις ώρες, τα λεπτά και τα δευτερόλεπτα. Παρακολουθώ τον κόσμο στα δημόσια μέσα μεταφοράς. Αν και κανένας οδηγός δεν πάτησε ποτέ γκάζι για να φύγει, αρνούμενος να παραλάβει επιβάτες, αμέσως μόλις ένα λεωφορείο προσεγγίσει μια στάση και ανοίξουν οι πόρτες του, οι «απέξω» σπεύδουν να... πατήσουν πόδι στο όχημα, ανεξάρτητα αν ένα, πέντε ή δέκα άτομα από τους «από μέσα» θέλουν να κατεβούν!
Έλλειψη κοινής λογικής; Μπορεί. Απουσία σεβασμού του συνανθρώπου; Πιθανόν. Αλλά σίγουρα (και) κυνήγι του χρόνου - ανώφελο, βέβαια, αφού είπαμε: το λεωφορείο δε θα φύγει προτού ολοκληρωθούν και οι δύο κινήσεις (κάθοδος-άνοδος). Τα ίδια και στα βαγόνια του μετρό. Και χειρότερα στις κυλιόμενες σκάλες του μετρό: εκεί, όποιος ξεχαστεί αριστερά, αντιμετωπίζεται περίπου σαν κοινός εγκληματίας του ποινικού δικαίου. Σύμφωνοι, αν από απάθεια ή αδιαφορία κλείνει τη σκάλα, οφείλει να παραμερίσει πάραυτα, αλλά αν το κάνει απλά από άγνοια; Πόσα δευτερόλεπτα θα κερδίσουν όσοι θέλουν να τον προσπεράσουν «με χίλια»;
Χρόνος, χρόνος, χρόνος... Και μη μου πείτε «μα είναι η ασθένεια των μεγαλουπόλεων το κυνήγι του χρόνου». Οι πόλεις δεν έχουν ασθένεια - οι άνθρωποι αρρωσταίνουν. Και τέτοια αρρώστια με το χρόνο δεν έχω δει σε άλλη πόλη της Ευρώπης, δηλαδή σε άλλους ανθρώπους της Ευρώπης. Με συγχωρείτε, αλλά οι οικονομίες τους και η γενικότερη ανάπτυξη των περισσότερων από αυτές μόνο αργόσχολους πολίτες δε μαρτυρούν, έτσι δεν είναι; Τότε, πώς θα εξηγούσατε τις βόλτες των κατοίκων στα πάρκα, τις συχνές εκδρομές στη φύση, τις εικόνες πολιτών που ανέμελα διαβάζουν μια εφημερίδα ή ένα βιβλίο σε κάποιο παγκάκι, στα σκαλάκια μιας πλατείας ή ξαπλωμένοι στο χορτάρι ενός κήπου; Αυτοί δεν έχουν την αίσθηση του χρόνου; Την έχουν σίγουρα, γιατί, π.χ., οι δημόσιες συγκοινωνίες τους δουλεύουν σαν το... Γκρίνουϊτς! Τότε; Ανακαλύψτε το μόνοι σας, φαντάζομαι πως τουλάχιστον στην παραλία, φέτος το καλοκαίρι, θα έχετε άπλετο χρόνο...
-ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΣΤ. ΑΝΔΡΙΑΝΕΣΗΣ-
Η εξέλιξη και η αλλαγή των καιρών: μόνο σαν ανέκδοτο θα ηχούσε, είκοσι ή και δέκα χρόνια πριν, η ένδειξη της διάρκειας μιας θεατρικής παράστασης στον κατάλογο του Αθηνοράματος. Το περιοδικό την έχει προσθέσει εδώ και πολύ καιρό, ανταποκρινόμενο προφανώς στις απαιτήσεις του αναγνωστικού κοινού (και πολύ καλά έκανε), αλλά τι σόι μανία είναι αυτή με το χρόνο;
Το θέατρο, όμως, δεν αποτελεί τη μόνη έκφραση αυτής της εξοντωτικής σχέσης με τις ώρες, τα λεπτά και τα δευτερόλεπτα. Παρακολουθώ τον κόσμο στα δημόσια μέσα μεταφοράς. Αν και κανένας οδηγός δεν πάτησε ποτέ γκάζι για να φύγει, αρνούμενος να παραλάβει επιβάτες, αμέσως μόλις ένα λεωφορείο προσεγγίσει μια στάση και ανοίξουν οι πόρτες του, οι «απέξω» σπεύδουν να... πατήσουν πόδι στο όχημα, ανεξάρτητα αν ένα, πέντε ή δέκα άτομα από τους «από μέσα» θέλουν να κατεβούν!
Έλλειψη κοινής λογικής; Μπορεί. Απουσία σεβασμού του συνανθρώπου; Πιθανόν. Αλλά σίγουρα (και) κυνήγι του χρόνου - ανώφελο, βέβαια, αφού είπαμε: το λεωφορείο δε θα φύγει προτού ολοκληρωθούν και οι δύο κινήσεις (κάθοδος-άνοδος). Τα ίδια και στα βαγόνια του μετρό. Και χειρότερα στις κυλιόμενες σκάλες του μετρό: εκεί, όποιος ξεχαστεί αριστερά, αντιμετωπίζεται περίπου σαν κοινός εγκληματίας του ποινικού δικαίου. Σύμφωνοι, αν από απάθεια ή αδιαφορία κλείνει τη σκάλα, οφείλει να παραμερίσει πάραυτα, αλλά αν το κάνει απλά από άγνοια; Πόσα δευτερόλεπτα θα κερδίσουν όσοι θέλουν να τον προσπεράσουν «με χίλια»;
Χρόνος, χρόνος, χρόνος... Και μη μου πείτε «μα είναι η ασθένεια των μεγαλουπόλεων το κυνήγι του χρόνου». Οι πόλεις δεν έχουν ασθένεια - οι άνθρωποι αρρωσταίνουν. Και τέτοια αρρώστια με το χρόνο δεν έχω δει σε άλλη πόλη της Ευρώπης, δηλαδή σε άλλους ανθρώπους της Ευρώπης. Με συγχωρείτε, αλλά οι οικονομίες τους και η γενικότερη ανάπτυξη των περισσότερων από αυτές μόνο αργόσχολους πολίτες δε μαρτυρούν, έτσι δεν είναι; Τότε, πώς θα εξηγούσατε τις βόλτες των κατοίκων στα πάρκα, τις συχνές εκδρομές στη φύση, τις εικόνες πολιτών που ανέμελα διαβάζουν μια εφημερίδα ή ένα βιβλίο σε κάποιο παγκάκι, στα σκαλάκια μιας πλατείας ή ξαπλωμένοι στο χορτάρι ενός κήπου; Αυτοί δεν έχουν την αίσθηση του χρόνου; Την έχουν σίγουρα, γιατί, π.χ., οι δημόσιες συγκοινωνίες τους δουλεύουν σαν το... Γκρίνουϊτς! Τότε; Ανακαλύψτε το μόνοι σας, φαντάζομαι πως τουλάχιστον στην παραλία, φέτος το καλοκαίρι, θα έχετε άπλετο χρόνο...
-ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΣΤ. ΑΝΔΡΙΑΝΕΣΗΣ-
Τον κακό (μου) τον καιρό
Φταίνε ο καύσωνας, οι διακοπές που όσο πλησιάζουν τόσο πιο μακριά φαίνεται να είναι, οι εκπτώσεις που απέχουν από το ιδανικό του 70%, τα πλοία που πέφτουν σε υφάλους, οι επαναλήψεις των σίριαλ που ήδη άρχισαν στην τηλεόραση. Ολη αυτή η εισαγωγή γίνεται απλά και μόνο για να στρώσει το δρόμο (ή να προετοιμάσει το έδαφος, όπως τόσο κλισέ επαναλαμβάνουμε) για λίγη καλή, εποικοδομητική, ψυχαναλυτική γκρίνια.
* Ποτέ δε φοβήθηκα τόσο για τη ζωή μου στην εθνική οδό. Παρασκευή βράδυ, με κίνηση αυξημένη, να τρέμω βλέποντας όλα αυτά τα φορτηγά να κυκλοφορούν άνετα στους δρόμους, κάνοντας εφιαλτικά προσπεράσματα και καταλαμβάνοντας όλες τις λωρίδες. Με νοσταλγία σκέφτομαι τα προηγούμενα καλοκαίρια, που τα Σαββατοκύριακα τα φορτηγά πέρνανε ρεπό και η καρδιά μου ήταν στη θέση της και όχι στην Κούλουρη (είναι εξακριβωμένο, η γκρίνια ταιριάζει με τις φράσεις-κλισέ). Η αλαζονεία των οδηγών φορτηγών, που αισθάνονται πως το μέγεθος του οχήματός τους τους καθιστά νικητές σε έναν παράλογο και ψυχολογικής ερμηνείας αγώνα δρόμου, φοβάμαι πως θα στείλει πολλούς από εμάς είτε στο νοσοκομείο είτε στο κοντινότερο φαρμακείο για βαλεριάνες.
* Δεν κάνω οικολογικό ακτιβισμό ούτε είμαι μέλος κάποιας οικολογικής οργάνωσης, όμως δεν μπορώ να μη βγαίνω από τα ρούχα μου (πάμε για ρεκόρ κλισέ σήμερα) κάθε Κυριακή, όταν τόνοι χαρτιού καταστρέφονται για να τυπωθούν εφημερίδες, ένθετα, διαφημιστικά και να τυλιχτούν σε ομορφότατα πλαστικά. Τέτοια σπατάλη, τέτοιο ανασήκωμα των ώμων απέναντι στο προφανές! Και -όχι- η ανακύκλωση δεν κατευνάζει την ενοχική έξαρση για τα δάση που καταστρέφονται.
* Ακούω φήμες, λάσπες, μυθιστορηματικές κακίες που προσπαθούν να καταστρέψουν ανθρώπους που ξεχώρισαν, έγιναν προφήτες και ηγέτες μαζί στον κλάδο τους. Θυμώνω τόσο, που σκέφτομαι πως δεν αρκεί να τιμωρηθούν από τη δικαιοσύνη. Θα αρχίσω να εξαπολύω κατάρες, κατά προτίμηση στην πανσέληνο του Αυγούστου, που μαθαίνω ότι θα είναι η πιο επικίνδυνη του έτους (μπρρρ).
* Ποτέ δε φοβήθηκα τόσο για τη ζωή μου στην εθνική οδό. Παρασκευή βράδυ, με κίνηση αυξημένη, να τρέμω βλέποντας όλα αυτά τα φορτηγά να κυκλοφορούν άνετα στους δρόμους, κάνοντας εφιαλτικά προσπεράσματα και καταλαμβάνοντας όλες τις λωρίδες. Με νοσταλγία σκέφτομαι τα προηγούμενα καλοκαίρια, που τα Σαββατοκύριακα τα φορτηγά πέρνανε ρεπό και η καρδιά μου ήταν στη θέση της και όχι στην Κούλουρη (είναι εξακριβωμένο, η γκρίνια ταιριάζει με τις φράσεις-κλισέ). Η αλαζονεία των οδηγών φορτηγών, που αισθάνονται πως το μέγεθος του οχήματός τους τους καθιστά νικητές σε έναν παράλογο και ψυχολογικής ερμηνείας αγώνα δρόμου, φοβάμαι πως θα στείλει πολλούς από εμάς είτε στο νοσοκομείο είτε στο κοντινότερο φαρμακείο για βαλεριάνες.
* Δεν κάνω οικολογικό ακτιβισμό ούτε είμαι μέλος κάποιας οικολογικής οργάνωσης, όμως δεν μπορώ να μη βγαίνω από τα ρούχα μου (πάμε για ρεκόρ κλισέ σήμερα) κάθε Κυριακή, όταν τόνοι χαρτιού καταστρέφονται για να τυπωθούν εφημερίδες, ένθετα, διαφημιστικά και να τυλιχτούν σε ομορφότατα πλαστικά. Τέτοια σπατάλη, τέτοιο ανασήκωμα των ώμων απέναντι στο προφανές! Και -όχι- η ανακύκλωση δεν κατευνάζει την ενοχική έξαρση για τα δάση που καταστρέφονται.
* Ακούω φήμες, λάσπες, μυθιστορηματικές κακίες που προσπαθούν να καταστρέψουν ανθρώπους που ξεχώρισαν, έγιναν προφήτες και ηγέτες μαζί στον κλάδο τους. Θυμώνω τόσο, που σκέφτομαι πως δεν αρκεί να τιμωρηθούν από τη δικαιοσύνη. Θα αρχίσω να εξαπολύω κατάρες, κατά προτίμηση στην πανσέληνο του Αυγούστου, που μαθαίνω ότι θα είναι η πιο επικίνδυνη του έτους (μπρρρ).
Προσοχή στην ούγια
Ο χρόνος είναι το θέμα σήμερα. Ο χρόνος έκδοσης, κυκλοφορίας, διαπραγμάτευσης με το κοινό. Σε μια εποχή όπου οι επανεκδόσεις, οι διασκευές είναι της μόδας, οι εφημερίδες καταγράφουν δύο ειδών ειδήσεις: την επανέκδοση του «Ηλία του 16ου» και την ανακάλυψη μιας ανέκδοτης συλλογής της Πάμπλο Νερούδα. Διαβάζουμε:
* «"Πολλοί από τους ηθοποιούς της εποχής μας είναι ισάξιοι και αντάξιοι, ίσως και καλύτεροι, από εκείνους της αρχικής εκδοχής της ταινίας. Δεν έχουμε στο μυαλό μας τη σύγκριση" λέει ο Πέτρος Φιλιππίδης, που αρχίζει σήμερα γυρίσματα για την ταινία "Ο Ηλίας του 16ου" (από το θεατρικό των Σακελλάριου- Γιαννακόπουλου), η οποία θα ξαναβγεί στη μεγάλη οθόνη μισό αιώνα μετά και έναν αιώνα μετά τη γέννηση του Φιλοποίμενα Φίνου, "πατέρα" της Φίνος Φιλμ. Ο κωμικός, μετά το φετινό θεατρικό "Μπακαλόγατο", αναλαμβάνει και το ρόλο του ψευτοαστυφύλακα Ηλία, τον οποίο επίσης σφράγισε με την ερμηνεία του ο Κώστας Χατζηχρήστος.
"Δεν έχω δει καν την ταινία, για να μην επηρεαστώ" υποστήριξε ο Θανάσης Τσαλταμπάσης, που ερμηνεύει το Θωμά, ρόλο που πριν από 50 χρόνια σφράγισε ο Θανάσης Βέγγος, ο οποίος μάλιστα ενδέχεται να κάνει ένα πέρασμα. Θέμις Μπαζάκα, Υρώ Μανέ, Κώστας Αποστολάκης, Αντώνης Αντωνίου, Τάσος Κωστής, Εριέττα Μουτούση, Χρήστος Σιμαρδάνης, Λαέρτης Μαλκότσης. Και ανάμεσά τους οι "νεότεροι" Θάλεια Ματίκα, Ορφέας Αυγουστίδης, Γιάννης Τσιμιτσέλης, Μαρία Κωνσταντάκη.» Από την εφημερίδα «Τα Νέα».
* «Συλλογή με μικρά χειρόγραφα ανέκδοτα ποιήματα του τιμημένου με Νόμπελ Λογοτεχνίας Χιλιανού ποιητή Πάμπλο Νερούδα είδε το φως της δημοσιότητας με τη βοήθεια ενός συλλέκτη, όπως έγραψαν οι εφημερίδες στη Χιλή. Με τίτλο "Άλμπουμ της Ίσλα Νέγκρα" η συλλογή αυτή, που χρονολογείται από το 1969, είναι αφιερωμένη στην Αλίσια Ουρούτια, ανιψιά του συζύγου της ποιήτριας Ματίλντης Ουρούτια, που ζούσε μαζί της στην περιοχή Ίσλα Νέγκρα στη Χιλή. Τα ποιήματα είναι γραμμένα με την τυπική γραφή του Νερούδα και φέρουν την εξαιρετικά δύσκολη υπογραφή του, γεγονός που αποκλείει κάθε πιθανότητα πλαστογραφίας, ανέφερε ο Νουριελντίν Χερμοσίλα, ένας δικηγόρος-συλλέκτης που διαθέτει πολλά ακόμα έργα του διάσημου Χιλιανού ποιητή και σκοπεύει να τα προσφέρει σε δημόσια βιβλιοθήκη. Το άλμπουμ αυτό είναι "μια σαφέστατη απόδειξη της αγάπης του ποιητή προς την Αλίσια" δήλωσε ο δικηγόρος-συλλέκτης, ο οποίος αρνήθηκε να δηλώσει το υπέρογκο ποσό που πλήρωσε για να την αποκτήσει. Βιβλιογραφίες για τον Νερούδα αναφέρουν συχνά το όνομα της Αλίσια και πολλοί ισχυρίζονται ότι υπήρξε ερωμένη του τα τελευταία χρόνια της ζωής του. Η ίδια, πάντως, που ζει στην Άρικα, στο βόρειο τμήμα της Χιλής, τηρεί στάση σιωπής. Το "Άλμπουμ της Ισλα Νέγκρα" δεν συγκαταλέγεται στα πολύτιμα έργα του ποιητή αλλά είναι μια συλλογή "γλυκιά, τρυφερή και συχνά τραγικά λυπημένη" όπως ανέφερε ο κύριος Χερμοσίλα.» Από την εφημερίδα «Καθημερινή».
* «"Πολλοί από τους ηθοποιούς της εποχής μας είναι ισάξιοι και αντάξιοι, ίσως και καλύτεροι, από εκείνους της αρχικής εκδοχής της ταινίας. Δεν έχουμε στο μυαλό μας τη σύγκριση" λέει ο Πέτρος Φιλιππίδης, που αρχίζει σήμερα γυρίσματα για την ταινία "Ο Ηλίας του 16ου" (από το θεατρικό των Σακελλάριου- Γιαννακόπουλου), η οποία θα ξαναβγεί στη μεγάλη οθόνη μισό αιώνα μετά και έναν αιώνα μετά τη γέννηση του Φιλοποίμενα Φίνου, "πατέρα" της Φίνος Φιλμ. Ο κωμικός, μετά το φετινό θεατρικό "Μπακαλόγατο", αναλαμβάνει και το ρόλο του ψευτοαστυφύλακα Ηλία, τον οποίο επίσης σφράγισε με την ερμηνεία του ο Κώστας Χατζηχρήστος.
"Δεν έχω δει καν την ταινία, για να μην επηρεαστώ" υποστήριξε ο Θανάσης Τσαλταμπάσης, που ερμηνεύει το Θωμά, ρόλο που πριν από 50 χρόνια σφράγισε ο Θανάσης Βέγγος, ο οποίος μάλιστα ενδέχεται να κάνει ένα πέρασμα. Θέμις Μπαζάκα, Υρώ Μανέ, Κώστας Αποστολάκης, Αντώνης Αντωνίου, Τάσος Κωστής, Εριέττα Μουτούση, Χρήστος Σιμαρδάνης, Λαέρτης Μαλκότσης. Και ανάμεσά τους οι "νεότεροι" Θάλεια Ματίκα, Ορφέας Αυγουστίδης, Γιάννης Τσιμιτσέλης, Μαρία Κωνσταντάκη.» Από την εφημερίδα «Τα Νέα».
* «Συλλογή με μικρά χειρόγραφα ανέκδοτα ποιήματα του τιμημένου με Νόμπελ Λογοτεχνίας Χιλιανού ποιητή Πάμπλο Νερούδα είδε το φως της δημοσιότητας με τη βοήθεια ενός συλλέκτη, όπως έγραψαν οι εφημερίδες στη Χιλή. Με τίτλο "Άλμπουμ της Ίσλα Νέγκρα" η συλλογή αυτή, που χρονολογείται από το 1969, είναι αφιερωμένη στην Αλίσια Ουρούτια, ανιψιά του συζύγου της ποιήτριας Ματίλντης Ουρούτια, που ζούσε μαζί της στην περιοχή Ίσλα Νέγκρα στη Χιλή. Τα ποιήματα είναι γραμμένα με την τυπική γραφή του Νερούδα και φέρουν την εξαιρετικά δύσκολη υπογραφή του, γεγονός που αποκλείει κάθε πιθανότητα πλαστογραφίας, ανέφερε ο Νουριελντίν Χερμοσίλα, ένας δικηγόρος-συλλέκτης που διαθέτει πολλά ακόμα έργα του διάσημου Χιλιανού ποιητή και σκοπεύει να τα προσφέρει σε δημόσια βιβλιοθήκη. Το άλμπουμ αυτό είναι "μια σαφέστατη απόδειξη της αγάπης του ποιητή προς την Αλίσια" δήλωσε ο δικηγόρος-συλλέκτης, ο οποίος αρνήθηκε να δηλώσει το υπέρογκο ποσό που πλήρωσε για να την αποκτήσει. Βιβλιογραφίες για τον Νερούδα αναφέρουν συχνά το όνομα της Αλίσια και πολλοί ισχυρίζονται ότι υπήρξε ερωμένη του τα τελευταία χρόνια της ζωής του. Η ίδια, πάντως, που ζει στην Άρικα, στο βόρειο τμήμα της Χιλής, τηρεί στάση σιωπής. Το "Άλμπουμ της Ισλα Νέγκρα" δεν συγκαταλέγεται στα πολύτιμα έργα του ποιητή αλλά είναι μια συλλογή "γλυκιά, τρυφερή και συχνά τραγικά λυπημένη" όπως ανέφερε ο κύριος Χερμοσίλα.» Από την εφημερίδα «Καθημερινή».
Τυφλό σύστημα
Το internet έχει μετασχηματίσει την κοινωνία. Έχει αλλάξει τον τρόπο με τον οποίο ζούμε, κινούμαστε, ταξιδεύουμε, επικοινωνούμε, ερωτευόμαστε. Χμ, τα ξέρουμε όλ' αυτά.
Τα έχουμε γράψει, τα έχετε ακούσει - κι αν είστε χρήστης του, τα έχετε δει «από μέσα». Και μια που μιλάμε για «εικόνα», μάλλον ξέρετε καλά ότι ένας από τους πρώτους όρους (αν όχι ο πρώτος), που βάζουν οι κυβερνοναύτες στις διαδικτυακές μηχανές αναζήτησης, είναι η λέξη «σεξ» - φυσικά δε θέλουν να μάθουν τι λένε οι online εγκυκλοπαίδειες για το σεξ, θέλουν να το δουν!
Η βιομηχανία του πορνό περιλαμβάνεται στην πρώτη πεντάδα των κλάδων με το μεγαλύτερο τζίρο παγκοσμίως και εδώ και χρόνια η νέα ώθηση που της έδωσε το διαδίκτυο την έκανε ακόμη πιο ανθηρή.
Το κοινό, λοιπόν, ψάχνει το πορνό (και) στο internet. Πονηρά σκίτσα, εντυπωσιακές φωτογραφίες, τολμηρά βίντεο. Χυδαία ή απλώς σέξι, κακοφωτισμένα ή στιλιστικά άψογα, τα στιγμιότυπα ανδρών και γυναικών που κατακλύζουν τους δικτυακούς τόπους αποτελούν απλά άλλη μια απόδειξη για την ανάγκη του ανθρώπου να χαζέψει, να εμπνευστεί, να ερεθιστεί. Σήμερα, με την εξέλιξη των ευρυζωνικών δικτύων, ακόμη και να ερωτοτροπήσει online - ok, δε θα ανοίξουμε τώρα τη συζήτηση για την αληθινή φύση μιας online ερωτικής «επαφής», προσωπικά αρκούμαι στο γεγονός ότι σε κάποιους αρέσει και την απολαμβάνουν, οπότε λόγος δε μου πέφτει, υποθέτω (δίχως να σας προσβάλλω) ούτε και σε σας!
Εχετε επισκεφτεί sites με τολμηρό περιεχόμενο; Ευτυχώς που η επικοινωνία μας μέσω χαρτιού δεν αφήνει περιθώρια για οπτική ούτε και ακουστική επαφή, έτσι... μπορείτε να απαντήσετε ό,τι θέλετε! Πάντως, όσα και να έχετε δει στο internet, είμαι σίγουρος ότι αποκλείεται να φαντάζεστε τι περιλαμβάνει ένα site που ακούει στο όνομα pornfortheblind.org. Λοιπόν, δεν έχει εικόνες. Δεν έχει βίντεο. Δεν έχει διαφημίσεις. Τι έχει; Κείμενο, μόνο κείμενο. Μαύρους χαρακτήρες σε άσπρο φόντο. Πρόκειται απλά για έναν κατάλογο ερασιτεχνικών ηχογραφήσεων, στις οποίες ο εκφωνητής περιγράφει ένα δικτυακό τόπο με πορνό - φαντάζομαι, έχει διαλέξει τον αγαπημένο του! Μέχρι τα μέσα Ιουλίου το site περιλάμβανε περισσότερα από 50 αρχεία για ισάριθμα sites.
Οι εισφορές συνεχίζονται - όπως καταλάβατε δεν πρόκειται για επαγγελματική προσπάθεια, καθένας μπορεί να επισκεφτεί το site που του αρέσει περισσότερο, να το περιγράψει όσο καλύτερα μπορεί, ηχογραφώντας τη φωνή του, και να «ανεβάσει» το αρχείο ήχου στο site.
Θέλετε να νιώσετε μια διαφορετική εμπειρία; Μπείτε στο pornfortheblind.org, διαλέξτε την εγγραφή που σας κάνει τη μεγαλύτερη εντύπωση, πατήστε το «play» και... κλείστε τα μάτια! Έχοντας απολαύσει «ζουμερές» εικόνες με φανταχτερά χρώματα, ίσως απογοητευτείτε από το... ακρόαμα. Σίγουρα, όμως, θα νιώσετε όπως νιώθει ένας τυφλός άνθρωπος σήμερα, στην ψηφιακή κοινωνία της τρίτης χιλιετίας - υπερσύγχρονη για τους πολλούς, αλλά τραγικά ελλειμματική για τους λίγους...
-ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΣΤ. ΑΝΔΡΙΑΝΕΣΗΣ-
Τα έχουμε γράψει, τα έχετε ακούσει - κι αν είστε χρήστης του, τα έχετε δει «από μέσα». Και μια που μιλάμε για «εικόνα», μάλλον ξέρετε καλά ότι ένας από τους πρώτους όρους (αν όχι ο πρώτος), που βάζουν οι κυβερνοναύτες στις διαδικτυακές μηχανές αναζήτησης, είναι η λέξη «σεξ» - φυσικά δε θέλουν να μάθουν τι λένε οι online εγκυκλοπαίδειες για το σεξ, θέλουν να το δουν!
Η βιομηχανία του πορνό περιλαμβάνεται στην πρώτη πεντάδα των κλάδων με το μεγαλύτερο τζίρο παγκοσμίως και εδώ και χρόνια η νέα ώθηση που της έδωσε το διαδίκτυο την έκανε ακόμη πιο ανθηρή.
Το κοινό, λοιπόν, ψάχνει το πορνό (και) στο internet. Πονηρά σκίτσα, εντυπωσιακές φωτογραφίες, τολμηρά βίντεο. Χυδαία ή απλώς σέξι, κακοφωτισμένα ή στιλιστικά άψογα, τα στιγμιότυπα ανδρών και γυναικών που κατακλύζουν τους δικτυακούς τόπους αποτελούν απλά άλλη μια απόδειξη για την ανάγκη του ανθρώπου να χαζέψει, να εμπνευστεί, να ερεθιστεί. Σήμερα, με την εξέλιξη των ευρυζωνικών δικτύων, ακόμη και να ερωτοτροπήσει online - ok, δε θα ανοίξουμε τώρα τη συζήτηση για την αληθινή φύση μιας online ερωτικής «επαφής», προσωπικά αρκούμαι στο γεγονός ότι σε κάποιους αρέσει και την απολαμβάνουν, οπότε λόγος δε μου πέφτει, υποθέτω (δίχως να σας προσβάλλω) ούτε και σε σας!
Εχετε επισκεφτεί sites με τολμηρό περιεχόμενο; Ευτυχώς που η επικοινωνία μας μέσω χαρτιού δεν αφήνει περιθώρια για οπτική ούτε και ακουστική επαφή, έτσι... μπορείτε να απαντήσετε ό,τι θέλετε! Πάντως, όσα και να έχετε δει στο internet, είμαι σίγουρος ότι αποκλείεται να φαντάζεστε τι περιλαμβάνει ένα site που ακούει στο όνομα pornfortheblind.org. Λοιπόν, δεν έχει εικόνες. Δεν έχει βίντεο. Δεν έχει διαφημίσεις. Τι έχει; Κείμενο, μόνο κείμενο. Μαύρους χαρακτήρες σε άσπρο φόντο. Πρόκειται απλά για έναν κατάλογο ερασιτεχνικών ηχογραφήσεων, στις οποίες ο εκφωνητής περιγράφει ένα δικτυακό τόπο με πορνό - φαντάζομαι, έχει διαλέξει τον αγαπημένο του! Μέχρι τα μέσα Ιουλίου το site περιλάμβανε περισσότερα από 50 αρχεία για ισάριθμα sites.
Οι εισφορές συνεχίζονται - όπως καταλάβατε δεν πρόκειται για επαγγελματική προσπάθεια, καθένας μπορεί να επισκεφτεί το site που του αρέσει περισσότερο, να το περιγράψει όσο καλύτερα μπορεί, ηχογραφώντας τη φωνή του, και να «ανεβάσει» το αρχείο ήχου στο site.
Θέλετε να νιώσετε μια διαφορετική εμπειρία; Μπείτε στο pornfortheblind.org, διαλέξτε την εγγραφή που σας κάνει τη μεγαλύτερη εντύπωση, πατήστε το «play» και... κλείστε τα μάτια! Έχοντας απολαύσει «ζουμερές» εικόνες με φανταχτερά χρώματα, ίσως απογοητευτείτε από το... ακρόαμα. Σίγουρα, όμως, θα νιώσετε όπως νιώθει ένας τυφλός άνθρωπος σήμερα, στην ψηφιακή κοινωνία της τρίτης χιλιετίας - υπερσύγχρονη για τους πολλούς, αλλά τραγικά ελλειμματική για τους λίγους...
-ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΣΤ. ΑΝΔΡΙΑΝΕΣΗΣ-
Αιχμάλωτοι της σαγηνευτικής πανσελήνου
 |
Με μόνο στόχο τα εισιτήρια
 | Ολόκληρος ο θίασος σε αναμνηστική φωτογραφία από τις πρόβες. |
Στο καταπράσινο γκαζόν του... γηπέδου της Επιδαύρου έδωσαν τον αγώνα τον καλό Ευριπίδης και Αισχύλος (Μαρκουλάκης και Λιγνάδης) με διαιτητή - κριτή τον... κομπέρ Γιώργο Μαρίνο (έτσι όπως τον έχουμε γνωρίσει σε όλες του τις επιτυχίες, από την Οδό Ονείρων μέχρι το ...Ciao ANT-1). Μαζί τους η άφωνη Δήμητρα Ματσούκα (με ντουντούκα και μικρόφωνο για καλό και για κακό) και -ευτυχώς σαν όαση- η Στεφανία Γουλιώτη (θα λέγαμε με την ορολογία του διασκευαστή - σκηνοθέτη, πως η Γουλιώτη ήταν «όλα τα λεφτά»).
 | Κατάμεστο το Αρχαίο Θέατρο και τις δύο ημέρες. |
Περίπου ένα δεκάλεπτο, κοντά στα μισά της παράστασης ήταν ένα ρεσιτάλ βωμολοχιών. Ούτε η χρησιμοποίηση της φωνής του Αλέξη Μινωτή και της Κατίνας Παξινού δεν μπόρεσαν να δώσουν κάποια ποιοτική επίφαση.
Βέβαια τελικά αποφασίσαμε να το απολαύσουμε αφού δεν μπορούσαμε να κάνουμε αλλιώς.
 |
Οι βασικοί πρωταγωνιστές της παράστασης. |
Μέχρι και ψηφοφορία του κοινού είχαμε στο συναγωνισμό των δύο ποιητών. Και ο κ. Αλέξανδρος Λυκουρέζος ψήφισε ό,τι του το ζήτησε ο κομπέρ και η κα Ελένη Κούρκουλα και ο σκηνοθέτης κ. Περάκης. Μαζί και οι θεατές από τις εξέδρες. Κάτι σαν από τις εκπομπές της Ανίτας Πάνια...
Ολα προς δόξαν των γεμάτων κερκίδων. Ισως αυτό να ήταν τελικά ο στόχος.
Για την ιστορία θυμίζουμε:
Τους συντελεστές:
Μετάφραση: Νίκος Χαραλαμπόπουλος
Διασκευή - Σκηνοθεσία: Δημήτρης Λιγνάδης
Σκηνικά - Κοστούμια: Έλλη Παπαγεωργακοπούλου
Μουσική: Γιάννης Χριστοδουλόπουλος
Χορογραφία: Φωκάς Ευαγγελινός
Φωτισμοί: Σάκης Μπιρμπίλης
Βοηθός σκηνοθέτη: Σύλβια Λιούλιου
Και τους ερμηνευτές:
Στεφανία Γουλιώτη, Δημήτρης Λιγνάδης, Γιώργος Μαρίνος, Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης, Δήμητρα Ματσούκα, Βαγγέλης Χατζηνικολάου κ.ά.
Δυστυχώς στο πρόγραμμα της παράστασης δεν αναγράφονταν οι ρόλοι που είχαν ανατεθεί στους ηθοποιούς.
Επίσης το βάπτισμα του πυρός πήραν και περίπου 15 μαθητές της Δραματικής Σχολής του Εθνικού Θεάτρου.
ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΜΗΛΑΣ
 | Εξι μέλη της Ενωσης Φωτορεπόρτερ Ελλάδος με τις μηχανές «παρά πόδα», αφού δεν επετράπη να τις χρησιμοποιήσουν. |
Δεν είχε συμβεί ούτε στη δικτατορία! Την Παρασκευή, η διεύθυνση του Εθνικού Θεάτρου απαγόρευσε στην Επίδαυρο την είσοδο στους φωτορεπόρτερ. Η Ενωση Φωτογράφων Ελλάδος (ΕΦΕ) με ανακοίνωσή της καταγγέλλει «την πρωτοφανή πρωτοβουλία του θεάτρου, να μην επιτραπεί στα μέλη της φωτογράφους, να απαθανατίσουν σκηνές από την παράσταση των ΒΑΤΡΑ-Χ που υποτίθεται είναι οι 'Βάτραχοι' του Αριστοφάνη, τουλάχιστον κατά 60%, γιατί τον αρχαίο τραγικό ανέλαβε συμπληρώσει κατά το υπόλοιπο 40% ο σκηνοθέτης κος Δημήτρης Λιγνάδης, που έκανε και τη διασκευή»!
Χορός κατά της αδικίας (Στην Καλαμάτα)
 | Οι εννέα χορευτές του Σέκτερ αποδίδουν με δύναμη τους ανδρικούς κώδικες επικοινωνίας. |
14ο Διεθνές Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας
Από 18 έως 27 Ιουλίου στην Καλαμάτα
Το Αμφιθέατρο του Κάστρου, το Πνευματικό Κέντρο, το Δημοτικό Περιφερειακό Θέατρο Καλαμάτας, το Γυμναστήριο του Πολυκλαδικού Λυκείου και άλλοι χώροι της Καλαμάτας, υποδέχονται και φέτος γνωστούς χορογράφους και σχήματα από τη διεθνή σκηνή του σύγχρονου χορού, αλλά και νέους δημιουργούς του πειραματισμού από διαφορετικές χώρες και ηπείρους, μεταξύ των οποίων και τους εκπροσώπους των νέων τάσεων της ελληνικής χορευτικής δημιουργίας.
Το φεστιβάλ ανοίγει με δύο διαφορετικούς δημιουργούς: το «τρομερό παιδί» του νέου βρετανικού χορού, ο Χόφες Σέκτερ και η ομάδα του παρουσιάζουν δύο έργα που έχουν αποσπάσει υμνητικές κριτικές, όπου παρουσιάστηκαν: «Uprising/Ξεσηκωμός» και «In your rooms» (στιγμιότυπο στη φωτογραφία), στο Αμφιθέατρο Κάστρου Καλαμάτας ενώ ο Γκρέγκορι Μακόμα, από τη Νότια Αφρική, παρουσιάζει σήμερα και αύριο το σόλο «Beautiful Me» στο Γυμναστήριο του Πολυκλαδικού Λυκείου Καλαμάτας.
Subscribe to:
Posts (Atom)
