Μήπως έχετε ώρα;

«Πόση ώρα διαρκεί η παράσταση;» ο ένας, «Έχει διάλειμμα;» η άλλη, «Πότε τελειώνει;» ο τρίτος... Κούραση. Δε φτάνει η ζέστη, να σε «πνίγει» και ο χρόνος. Δευτέρα βράδυ, Πειραιώς 260, χώρος Δ. «Η λυσσασμένη γάτα» άρχιζε σε λίγα λεπτά, ο κόσμος γέμιζε σιγά-σιγά το θέατρο, αλλά όλη η έγνοια του συμπυκνωνόταν στις παραπάνω ερωτήσεις προς τις ταξιθέτριες.

Η εξέλιξη και η αλλαγή των καιρών: μόνο σαν ανέκδοτο θα ηχούσε, είκοσι ή και δέκα χρόνια πριν, η ένδειξη της διάρκειας μιας θεατρικής παράστασης στον κατάλογο του Αθηνοράματος. Το περιοδικό την έχει προσθέσει εδώ και πολύ καιρό, ανταποκρινόμενο προφανώς στις απαιτήσεις του αναγνωστικού κοινού (και πολύ καλά έκανε), αλλά τι σόι μανία είναι αυτή με το χρόνο;

Το θέατρο, όμως, δεν αποτελεί τη μόνη έκφραση αυτής της εξοντωτικής σχέσης με τις ώρες, τα λεπτά και τα δευτερόλεπτα. Παρακολουθώ τον κόσμο στα δημόσια μέσα μεταφοράς. Αν και κανένας οδηγός δεν πάτησε ποτέ γκάζι για να φύγει, αρνούμενος να παραλάβει επιβάτες, αμέσως μόλις ένα λεωφορείο προσεγγίσει μια στάση και ανοίξουν οι πόρτες του, οι «απέξω» σπεύδουν να... πατήσουν πόδι στο όχημα, ανεξάρτητα αν ένα, πέντε ή δέκα άτομα από τους «από μέσα» θέλουν να κατεβούν!

Έλλειψη κοινής λογικής; Μπορεί. Απουσία σεβασμού του συνανθρώπου; Πιθανόν. Αλλά σίγουρα (και) κυνήγι του χρόνου - ανώφελο, βέβαια, αφού είπαμε: το λεωφορείο δε θα φύγει προτού ολοκληρωθούν και οι δύο κινήσεις (κάθοδος-άνοδος). Τα ίδια και στα βαγόνια του μετρό. Και χειρότερα στις κυλιόμενες σκάλες του μετρό: εκεί, όποιος ξεχαστεί αριστερά, αντιμετωπίζεται περίπου σαν κοινός εγκληματίας του ποινικού δικαίου. Σύμφωνοι, αν από απάθεια ή αδιαφορία κλείνει τη σκάλα, οφείλει να παραμερίσει πάραυτα, αλλά αν το κάνει απλά από άγνοια; Πόσα δευτερόλεπτα θα κερδίσουν όσοι θέλουν να τον προσπεράσουν «με χίλια»;

Χρόνος, χρόνος, χρόνος... Και μη μου πείτε «μα είναι η ασθένεια των μεγαλουπόλεων το κυνήγι του χρόνου». Οι πόλεις δεν έχουν ασθένεια - οι άνθρωποι αρρωσταίνουν. Και τέτοια αρρώστια με το χρόνο δεν έχω δει σε άλλη πόλη της Ευρώπης, δηλαδή σε άλλους ανθρώπους της Ευρώπης. Με συγχωρείτε, αλλά οι οικονομίες τους και η γενικότερη ανάπτυξη των περισσότερων από αυτές μόνο αργόσχολους πολίτες δε μαρτυρούν, έτσι δεν είναι; Τότε, πώς θα εξηγούσατε τις βόλτες των κατοίκων στα πάρκα, τις συχνές εκδρομές στη φύση, τις εικόνες πολιτών που ανέμελα διαβάζουν μια εφημερίδα ή ένα βιβλίο σε κάποιο παγκάκι, στα σκαλάκια μιας πλατείας ή ξαπλωμένοι στο χορτάρι ενός κήπου; Αυτοί δεν έχουν την αίσθηση του χρόνου; Την έχουν σίγουρα, γιατί, π.χ., οι δημόσιες συγκοινωνίες τους δουλεύουν σαν το... Γκρίνουϊτς! Τότε; Ανακαλύψτε το μόνοι σας, φαντάζομαι πως τουλάχιστον στην παραλία, φέτος το καλοκαίρι, θα έχετε άπλετο χρόνο...

-ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΣΤ. ΑΝΔΡΙΑΝΕΣΗΣ-