«Τον έρωτα δεν τον παραγγέλνεις»

Μιάμιση ώρα σε ένα χώρο με διάφορα αντικείμενα τριγύρω και... σκουπίδια, πολλά -πεταμένα κάτω- σκουπίδια (χαρτάκια, πλαστικά ποτήρια, άδεια κουτάκια αλουμινίου από αναψυκτικά κ.ά.).

Δεν είναι και το καλύτερό σας, έτσι; Κι όμως... χάσατε! Εγώ το απόλαυσα την προηγούμενη Πέμπτη το βράδυ. Εσείς, και να θέλετε, δε θα μπορέσετε... Αλλά θέλω να σας πω γι' αυτό: Ένα εξαιρετικό κείμενο του μεγάλου ιρλανδού δραματουργού Σάμιουελ Μπέκετ, με τίτλο «Πρώτος έρωτας» - αλλά πεζό, όχι θεατρικό. Γράφτηκε το 1945 στα Γαλλικά και αργότερα μεταφράστηκε (από τον ίδιο το συγγραφέα) στα Αγγλικά. Ένας υπέροχος ηθοποιός, ο Δημήτρης Καταλειφός. Μιάμιση ώρα στη σκηνή (και κάτω από αυτή), φορώντας καπαρντίνα και ρεπούμπλικα και κρατώντας μια μαύρη σακούλα σκουπιδιών.

Σε μετάφραση του Αχιλλέα Αλεξάνδρου και σκηνοθεσία του Πάνου Παπαδόπουλου, ο Καταλειφός, ως άστεγος ρακοσυλλέκτης, αφηγείται την εμμονή του με τον πατέρα του και το ενδιαφέρον του για βόλτες στα νεκροταφεία, αλλά κυρίως αναδημιουργεί την ιστορία του πρώτου και μοναδικού του έρωτα, πριν από πολλά χρόνια, όταν ήταν 25 ετών - ουσιαστικά περιγράφει μια αποτυχία, με απλό, αστείο, σαρκαστικό, συχνά παράξενο, μα και σπαρακτικό κάποτε, τρόπο.Μια μοναδική παράσταση (παραγωγή του Δημοτικού Περιφερειακού Θεάτρου Κοζάνης, που μακάρι να επαναληφθεί -για πολλές παραστάσεις, όχι 4-5 όπως τον Απρίλιο- στην Αθήνα, θα σας συγκινήσει «αναπάντεχα»...

Γιατί, «τον έρωτα δεν τον παραγγέλνεις» όπως λέει σοφά ο ήρωας του Μπέκετ στην τελευταία φράση του έργου.Τον πόλεμο, όμως; Το δεύτερο κείμενο -καθαρά θεατρικό αυτή τη φορά- για το οποίο θα σας πω σήμερα, γράφτηκε το 2005 στο Βερολίνο - αλλά από Έλληνα, το Μάνο Λαμπράκη. Σαν «μια σύγχρονη μεταγραφή του Βόιτσεκ», του εμβληματικού έργου του Γκέοργκ Μπίχνερ, περιγράφει ο ίδιος ο συγγραφέας, με καταγωγή από το Ηράκλειο της Κρήτης, το (τρίτο) θεατρικό του έργο «Puerto Grande» (Μεγάλο Λιμάνι ή Μεγάλο Πέρασμα).

Σ' ένα στρατόπεδο συγκέντρωσης, ο θεατής παρακολουθεί, σε είκοσι δύο σκηνές, το βασανισμό και τη σταδιακή αποκτήνωση του κρατούμενου Μπούνκερ.Δυνατές ερμηνείες ενός -ενίοτε- στομφώδους κειμένου, μουσική... όχι πολύ ψαγμένη, αλλά σκηνοθεσία γερή και με άποψη - η κυρία Ρούλα Πατεράκη είναι σίγουρα εξαιρετική περίπτωση στο ελληνικό θέατρο. Και κάτι ξεχωριστό: η παράσταση παίζεται στο θάλαμο VI του β' επιπέδου του κτηρίου στον πεζόδρομο της Κοραή (αρ. 4) - χώρος που, επί Κατοχής, στέγαζε τα κρατητήρια της Κομαντατούρ! Μέχρι τις 31 Μαΐου μπορείτε να δείτε το «Puerto Grande».

Θα σας απασχολήσουν σίγουρα οι προβληματισμοί του έργου - αλλά περισσότερο θα σας ταρακουνήσουν οι μνήμες που αναδύονται από τους τοίχους και την ατμόσφαιρα του χώρου...

-ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΣΤ. ΑΝΔΡΙΑΝΕΣΗΣ -

Διορθώνοντας μια... παλαβομάρα!

Χωμένος στα περιοδικά και τις εφημερίδες από πολύ-πολύ μικρός -σαν αναγνώστης, όπως εσείς- «εφηύρα» γρήγορα ένα κριτήριο... σοβαρότητας για κάθε χώρα του πλανήτη: την ύπαρξη ή μη ενός ή περισσότερων εβδομαδιαίων περιοδικών επικαιρότητας. Αμέσως... ξεκαθάρισα Βρετανία, Γερμανία, Αυστρία, Γαλλία και Ιταλία ήταν... σοβαρά κράτη - παραδόξως, την εποχή εκείνη στο «κλαμπ» αυτό ανήκε και η Ελλάδα, με τα εξαιρετικά Επίκαιρα. Τη δεκαετία του '80 τα Επίκαιρα έκλεισαν και η θεωρία μου επιβεβαιώθηκε...
Το περιοδικό U.S. News & World Report δεν είναι και τόσο γνωστό στην Ελλάδα - πρόκειται για το άμεσα ανταγωνιστικό (στις ΗΠΑ) έντυπο των παγκοσμίως διάσημων Time και Newsweek.

Στην Αμερική είναι φημισμένο ειδικά για τους καταλόγους του: «Τα πιο σπουδαία ακαδημαϊκά ιδρύματα των ΗΠΑ», «Τα καλύτερα νοσοκομεία των ΗΠΑ» κ.ο.κ. Ήταν και αυτό εβδομαδιαίο. Ώσπου ήρθε η κρίση. Πέρσι, μετατράπηκε σε δεκαπενθήμερο. Φέτος, σε μηνιαίο! Αλλά με μια ενδιαφέρουσα καινοτομία: απέκτησε ένα «ψηφιακό αδελφάκι»! Πληρώνοντας μια ετήσια συνδρομή, σε ειδική προνομιακή τιμή γνωριμίας 19,95 δολάρια (από 24,95), ο χρήστης λαμβάνει κάθε Παρασκευή μεσημέρι στην ηλεκτρονική του θυρίδα μια ειδική έκδοση (U.S. News Weekly) σε PDF, με ειδήσεις, άρθρα και ειδικό τμήμα με γνώμες και σχόλια, επιμελημένο από τον αρχισυντάκτη του περιοδικού, Μορτ Ζάκερμαν.

Αντίθετα με το χάρτινο περιοδικό, το οποίο -μηνιαίο πλέον- αποκτά όλο και περισσότερα θέματα υγείας, εκπαίδευσης κλπ. ώστε να είναι πιο ελκυστικό στους διαφημιζόμενους(!), το ηλεκτρονικό παραμένει πιστό στην παράδοση του παλιού εντύπου, με θέματα πιο βαριά - πολιτική και οικονομία.

Σε λίγες μέρες το Newsweek αλλάζει κι αυτό και μάλιστα πολύ. Με λιγότερες σελίδες, βαρύτερο χαρτί, νέα σχεδίαση, περισσότερα «λευκά» και μεγαλύτερη σημασία στην αρθρογραφία (και πώς όχι, άλλωστε, με πένες σαν αυτή του εξαιρετικού Φαρίντ Ζακάρια), αλλά... καθόλου στην τρέχουσα ειδησεογραφία (ποιος νοιάζεται, άλλωστε, να τη διαβάσει αυτή -πέντε μέρες μετά- στο χαρτί, όταν την έχει στην οθόνη του πριν καλά-καλά συμβεί!), πιστεύοντας ότι έτσι θα ελκύσει όχι περισσότερους, αλλά «καλύτερους» (=πλουσιότερους) αναγνώστες και περισσότερους (αλλά και καλύτερους) διαφημιζόμενους.

Γιατί τα κάνει όλ' αυτά; Μα επειδή χάνει χρήματα. «Η μάζα (σ.σ.: το πολυπληθές αναγνωστικό κοινό των παραδοσιακών εβδομαδιαίων εντύπων) είναι μια μπίζνα που δε λειτουργεί πλέον για μας» λένε χαρακτηριστικά οι υπεύθυνοι του περιοδικού.Απέτυχαν, λοιπόν, τα εβδομαδιαία περιοδικά; Πάει το κριτήριό «μου»; Καθόλου! «Διόλου παρωχημένο δεν είναι το μοντέλο των έντυπων εβδομαδιαίων ειδησεογραφικών περιοδικών» λέει ο Μπράιαν Κέλι, του US News. «Η μέθοδος διανομής τους είναι που ξεπεράστηκε - ξέρετε τι είναι να ολοκληρώνεις μια εξαιρετική έρευνα την Τρίτη και οι αναγνώστες σου να περιμένουν την άλλη Δευτέρα για να τη διαβάσουν; Εγώ αυτό το λέω... παλαβομάρα!» Αμ εγώ;

-ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΣΤ. ΑΝΔΡΙΑΝΕΣΗΣ-

Φαινόμενα διασημότητας

Τα δεκαπέντε λεπτά διασημότητας που αντιστοιχούν σε όλους, ήταν ίσως η πιο δραματικά αληθινή φράση του προηγούμενου αιώνα (ευχαριστούμε Αντι Γουόρχολ). Και είναι τώρα η στιγμή που δικαιώνεται με τον πιο κανιβαλικό και ανθρωποφοβικό τρόπο αυτή η ρήση. Η διασημότητα γίνεται αντίβαρο της επιβίωσης και της αξιοπρέπειας.

Η περιπέτεια της μικρής ηρωίδας του «Slumdog Millionaire», που έγινε αντικείμενο αγοραπωλησίας ουσιαστικά σε δημοπρασία από τον ίδιο τον πατέρα της, είναι το πιο εύγλωττο παράδειγμα.Διαβάζουμε στο Βήμα: «Μεγάλες διαστάσεις έχει πάρει η υπόθεση της απόπειρας πώλησης της εννιάχρονης πρωταγωνίστριας της ταινίας "Slumdog Μillionaire" από τον πατέρα της αντί 300.000 δολαρίων.

Η ινδική αστυνομία διέταξε έρευνες, η μητέρα και η μητριά της μικρής Ρουμπίνα Αλι έστησαν καβγά μπροστά στις κάμερες και ο πατέρας του παιδιού συνελήφθη. "Φιλάργυρη σκύλα, δώσε πίσω την κόρη μου!" φώναζε η πραγματική μητέρα της μικρής στη σύζυγο του πατέρα της Ραφίκ Κουρέσι, ο οποίος συνελήφθη με την κατηγορία ότι αποπειράθηκε να κάνει μια συμφωνία παράνομης υιοθεσίας, από την οποία θα λάμβανε 300.000 δολάρια.

Ο ίδιος το αρνείται και λέει ότι έχει πέσει θύμα σκευωρίας.Λόγω των άθλιων συνθηκών ζωής που επικρατούν στην παραγκούπολη Γκαρίμπ Ναγκάρ στα προάστια της Βομβάης, όπου ζει η οικογένεια, η μικρούλα έχει γίνει μήλον της Εριδος μεταξύ της βιολογικής της μητέρας, που την είχε εγκαταλείψει όταν ήταν δύο ετών, και του πατέρα της. Ολοι προσπαθούν να εξαργυρώσουν τη φήμη της, για να ξεφύγουν από τη φτώχεια.

Τα 2.500 ευρώ που πήρε η Ρουμπίνα, ως αμοιβή για τη συμμετοχή της στην ταινία, φαίνεται ότι ήταν πολύ λίγα.»Δεν είναι μόνο αυτό. Στη Βρετανία, νεαρή ηθοποιός κρεμάστηκε, όταν έμαθε ότι διακόπτεται η σειρά στην οποία συμμετείχε επί επτά χρόνια. Δεν ήταν τόσο η προοπτική της ανεργίας που την έσπρωξε εκεί όσο η αιφνιδιαστική, απρόσμενη απόσυρση από τα φώτα της δημοσιότητας, σε συνδυασμό με το χτίσιμο μιας προσωπικότητας εξαρτημένης από τη δημοσιότητα, την τηλοψία που ορίζει συχνά το στάτους κβο. Γι' αυτό και τα ριάλιτι συνεχίζονται απρόσκοπτα, μεταμφιεσμένα κάπως κάτω από το μανδύα ντοκιμαντέρ ή ειδικών εκπομπών.

Ριάλιτι είναι ό,τι και αν πει κανείς, αφού πίσω από το πρόσχημα ενός (όποιου) ταλέντου, ξεχύνεται η ανάγκη της επικράτησης με τον κλασικό τρόπο της ζούγκλας και της απελευθέρωσης των πιο χαμηλών ενστίκτων και συμπεριφορών μπροστά στην κάμερα. Οσο πιο χαμηλά τόσο μεγαλύτερος ο τηλεοπτικός χρόνος. Εδώ προσμένουμε ακόμη την Ανάσταση...

Η σχέση του Νταλί με τα βιβλία στο επίκεντρο έκθεσης που διοργανώνεται στην Ελλάδα

Τον χειμώνα σε Αθήνα, Θεσσαλονίκη

Την εικονογράφηση πολλών βιβλίων είχε αναλάβει ο Σαλβαντόρ Νταλί

Θεσσαλονίκη

Μια όχι και τόσο γνωστή πλευρά του διάσημου ζωγράφου Σαλβαντόρ Νταλί παρουσιάζεται τον χειμώνα σε Θεσσαλονίκη και Αθήνα. Η έκθεση «Ο Νταλί και τα βιβλία» που διοργανώνεται από το Ινστιτούτο Θερβάντες σε συνεργασία με το Ίδρυμα Νταλί ασχολείται με τον Σ.Νταλί ως συγγραφέα και εικονογράφο.

Η έκθεση θα απαρτίζεται από φωτογραφίες και έντυπο υλικό, που «φωτίζουν» τη σχέση του Ισπανού ζωγράφου με τα βιβλία.

Τα εκθέματα θα αναπτύσσονται σε τρεις ενότητες: φωτογραφίες, αλληλογραφία, αποσπάσματα βιβλίων και άλλο έντυπο υλικό που θα παρουσιάζουν τις ιδιότητες του Νταλί ως συγγραφέα, ως αναγνώστη, αλλά και ως εικονογράφου βιβλίων.

Ο Νταλί έχει άλλωστε εικονογραφήσει σπουδαία αριστουργήματα, όπως ο Δον Κιχώτης, η Κάρμεν και η Αλίκη στη Χώρα των Θαυμάτων. Κάθε φορά που κάποιο έργο τον συγκινούσε, εκείνος επιθυμούσε να το μετατρέψει σε εικόνες, μέσα από την εικονογράφησή του.
Αυτές οι εικονογραφήσεις αποτελούν από μόνα τους έργα τέχνης, ενώ παρουσιάζουν τις διάσημες «εμμονές» του καλλιτέχνη με ορισμένα σχήματα και ιδέες (όπως για παράδειγμα τα λιωμένα ρολόγια).

«Το ό,τι θα περάσω στην ιστορία της ανθρωπότητας είναι σίγουρο. Θα προτιμούσα όμως να μείνω στην αιωνιότητα ως συγγραφέας και όχι ως ζωγράφος» είχε δηλώσει κάποτε ο εκκεντρικός καλλιτέχνης, ο οποίος έγραφε σε πολλές γλώσσες χωρίς να ενδιαφέρεται ιδιαίτερα για τους συντακτικούς ή γραμματικούς κανόνες.

Η έκθεση θα παρουσιαστεί πρώτα στη Θεσσαλονίκη, στη Βίλα Μπιάνκα από τις 25 Σεπτεμβρίου ως τις 18 Οκτωβρίου, στο πλαίσιο των 44ων «Δημητρίων». Από τον Νοέμβριο έως τον Ιανουάριο του 2010 η έκθεση θα μεταφερθεί στην Αθήνα και θα εγκαινιάσει την νέα στέγη του Ινστιτούτου Θερβάντες στην οδό Μητροπόλεως στο Σύνταγμα.

Την έκθεση συνδιοργανώνουν το Μουσείο Φωτογραφίας Θεσσαλονίκης, το Ινστιτούτο Θερβάντες, το ισπανικό Ίδρυμα Νταλί, το Τελλόγλειο ίδρυμα Τεχνών και το Ελληνοϊσπανικό Κέντρο Πολιτισμού Θεσσαλονίκης «Φ. Γκ. Λόρκα».

Newsroom ΔΟΛ - www.in.gr

Kαρτ Ποστάλ καλοκαιριού

Εικαστικός καύσωνας είναι μερικές από τις βασικές συνισταμένες και του φετινού καλοκαιριού στην Ελλάδα αλλά και σε ολόκληρο τον κόσμο. Οπου βρεθούμε, δηλαδή, το μήνα Αύγουστο με αφορμή τις καλοκαιρινές διακοπές μας. Εκεί πέρα από τη χαλάρωση δίπλα στη θάλασσα ή την περιδιάβαση στα αξιοθέατα διεθνών μητροπόλεων, βασικός πόλος έλξης θα είναι τα μουσεία και οι γκαλερί που παρουσιάζουν ένα πραγματικό πανόραμα τέχνης.

Από μόδα, γλυπτική, αρχιτεκτονική, μέχρι ζωγραφική όλων των τάσεων ειδικά για τον πιο πολύχρωμο και διανοητικό Αύγουστο των τελευταίων ετών. Το «Τέχνη και ζωή» ταξίδεψε ανταποκρινόμενο στα σημαντικότερα πολιτιστικά καλέσματα του καλοκαιριού και σας τα συστήνει ανεπιφύλακτα. Μια στάση κάναμε και στον Πόρο, όπου παρουσιάζεται ατομική έκθεση του ζωγράφου Χρόνη Μπότσογλου (ένα από τα έργα του στη φωτογραφία). Καλό καλοκαίρι με καταδύσεις και βαθιές εισπνοές τέχνης.

"Ναυτεμπορική"

Εξι καλλιτέχνες για το «Δέστε 2009»

Οι εικαστικές δημιουργίες των έξι καλλιτεχνών, που έχουν επιλεγεί ως υποψήφιοι για το Βραβείο «Δέστε 2009», παρουσιάζονται σε χώρο του Μουσείου Κυκλαδικής Τέχνης, Νεοφύτου Δούκα 4, στο Κολωνάκι.Οι έξι καλλιτέχνες είναι οι: Αθανάσιος Αργιανάς, Βαγγέλης Βλάχος, Χάρις Επαμεινώνδα, Ειρήνη Ευσταθίου, Ραλλού Παναγιώτου, Γιώργος Σαπουντζής.Το Βραβείο «Δέστε» θεσμοθετήθηκε το 1999 και απονέμεται κάθε δύο χρόνια σε Ελληνα καλλιτέχνη, που ζει είτε στην Ελλάδα είτε στο εξωτερικό.

Στόχος του Βραβείου είναι η παρουσίαση του έργου μιας νέας, ανερχόμενης γενιάς καλλιτεχνών.Μία διεθνής, πενταμελής Κριτική Επιτροπή θα επιλέξει και θα ανακοινώσει στις 14 Σεπτεμβρίου το νικητή του φετινού Βραβείου, ο οποίος και θα παραλάβει το χρηματικό έπαθλο των 10.000 ευρώ.

"Ναυτεμπορική"

Υδατογραφώντας το ελληνικό τοπίο

Στη Λήμνο

Εργο της Κατερίνας Ανταχοπούλου, από σήμερα στην Πινακοθήκη της Λήμνου.Ομαδική εικαστική έκθεση υδατογραφίας (ακουαρέλα), με τίτλο «Υδατογραφώντας το ελληνικό τοπίο», οργανώνει η Πινακοθήκη Σύγχρονης Βαλκανικής Τέχνης Κοντιά Λήμνου, με τη συμμετοχή διακεκριμένων και ανερχόμενων Ελλήνων καλλιτεχνών.

Αντικείμενο της έκθεσης, το ελληνικό ηπειρωτικό και νησιωτικό τοπίο, ιδωμένο μέσα από την ιδιαίτερη ματιά του κάθε ζωγράφου, και με στόχο να διερευνηθούν τόσο οι εναλλασσόμενες όψεις του, όσο και οι τονικότητες, οι ανεπαίσθητες χροιές και οι πλαστικές αξίες της υδατογραφίας, μέσα από τη γραφή που χαρακτηρίζει το έργο του κάθε συμμετέχοντος καλλιτέχνη.

Η έκθεση περιλαμβάνει παλαιότερα έργα σημαντικών καλλιτεχνών που διερεύνησαν εξαντλητικά το συγκεκριμένο εικαστικό μέσο, (Ανδρέας Βουρλούμης, Ράλλης Κοψίδης, Γιώργος Μανουσάκης, Ασαντούρ Μπαχαριάν, ΚατερίναΑνταχοπούλου κ.ά.), και παράλληλα συγκεντρώνει έργα σημαντικών σύγχρονων παραστατικών καλλιτεχνών. Η «υδατογράφηση του ελληνικού τοπίου» θα διαρκέσει έως και τις 20 Σεπτεμβρίου.

"Ναυτεμπορική"

Κυρίαρχο το απόλυτο λευκό

Από το Σάββατο στα Φηρά της Σαντορίνης

Ολόλευκα και πανέτοιμα να φτερουγίσουν στον γαλάζιο ουρανό τα... γύψινα περιστέρια της Ναταλίας Μελά.Το λευκό χρώμα, το χρώμα το «απόλυτο», βρίσκεται στο επίκεντρο ομαδικής έκθεσης 60 διακεκριμένων και ανερχόμενων καλλιτεχνών, που διοργανώνεται στο ολόλευκο νησί της Σαντορίνης.

Την έκθεση -που φέρει τον τίτλο «A paler shade of white - Οψεις του λευκού»- διοργανώνει το κοινωφελές Ιδρυμα Λουκά και Ευάγγελου Μπελλώνια -που εδρεύει στα Φηρά- και τελεί υπό την αιγίδα του υπουργείου Εθνικής Παιδείας και Θρησκευμάτων και του υπουργείου Πολιτισμού. Τα εγκαίνια θα πραγματοποιηθούν το ερχόμενο Σάββατο 8 Αυγούστου, στον εκθεσιακό χώρο του Ιδρύματος.
Λάδι σε μουσαμά.

Εργο του Παναγιώτη Τέτση.Στόχος της έκθεσης είναι να διερευνηθούν οι όψεις, οι τονικότητες και οι πλαστικές αξίες του λευκού μέσα από τη γραφή και τα τεχνικά μέσα που χαρακτηρίζουν το έργο του κάθε συμμετέχοντα καλλιτέχνη. Ο τίτλος αποτελεί παράφραση του γνωστού τραγουδιού blues των Procol Harum, «A whiter shade of pale».Μέσα από επιτοίχια ζωγραφικά έργα, γλυπτά και ανάγλυφα, κατασκευές, εγκαταστάσεις, φωτογραφία και βίντεο, το λευκό χρώμα ως φωτεινό ζωγραφικό στοιχείο και «χρώμα όλων των χρωμάτων» στη ζωγραφική, ως απόλυτη όψη στη γλυπτική, ως ομογενοποιητικό πεδίο έκφρασης της πλαστικότητας στις κατασκευές και τις εγκαταστάσεις, ως ποιητικό πεδίο εξερεύνησης στη φωτογραφία και το βίντεο, το λευκό, αγαπητό χρώμα και εκφραστικό μέσο για την πλειονότητα των εικαστικών δημιουργών, διερευνάται σε όλες τις όψεις και τις εκφάνσεις του.

Η επιμέλεια της έκθεσης Ιριδα Κρητικού -μεταξύ άλλων- σημειώνει: «…Η απάντηση για το εάν το μαύρο και το λευκό είναι χρώματα, αποτελεί συνισταμένη όλων των θεωριών: το μαύρο δεν είναι χρώμα. Ενα μαύρο αντικείμενο απορροφά όλα τα χρώματα του οπτικού πεδίου και δεν αντανακλά κανένα από αυτά στο βλέμμα του παρατηρητή. Το λευκό, αντίθετα, είναι χρώμα, καθώς αντανακλά όλα τα χρώματα του ορατού φωτεινού πεδίου στο βλέμμα του παρατηρητή». Η έκθεση θα διαρκέσει έως το τέλος Σεπτεμβρίου.

"Ναυτεμπορική"

Φαινόμενα Διασημότητας

Τα δεκαπέντε λεπτά διασημότητας που αντιστοιχούν σε όλους, ήταν ίσως η πιο δραματικά αληθινή φράση του προηγούμενου αιώνα (ευχαριστούμε Αντι Γουόρχολ).

Και είναι τώρα η στιγμή που δικαιώνεται με τον πιο κανιβαλικό και ανθρωποφοβικό τρόπο αυτή η ρήση. Η διασημότητα γίνεται αντίβαρο της επιβίωσης και της αξιοπρέπειας. Η περιπέτεια της μικρής ηρωίδας του «Slumdog Millionaire», που έγινε αντικείμενο αγοραπωλησίας ουσιαστικά σε δημοπρασία από τον ίδιο τον πατέρα της, είναι το πιο εύγλωττο παράδειγμα.

Διαβάζουμε στο Βήμα: «Μεγάλες διαστάσεις έχει πάρει η υπόθεση της απόπειρας πώλησης της εννιάχρονης πρωταγωνίστριας της ταινίας "Slumdog Μillionaire" από τον πατέρα της αντί 300.000 δολαρίων. Η ινδική αστυνομία διέταξε έρευνες, η μητέρα και η μητριά της μικρής Ρουμπίνα Αλι έστησαν καβγά μπροστά στις κάμερες και ο πατέρας του παιδιού συνελήφθη. "Φιλάργυρη σκύλα, δώσε πίσω την κόρη μου!" φώναζε η πραγματική μητέρα της μικρής στη σύζυγο του πατέρα της Ραφίκ Κουρέσι, ο οποίος συνελήφθη με την κατηγορία ότι αποπειράθηκε να κάνει μια συμφωνία παράνομης υιοθεσίας, από την οποία θα λάμβανε 300.000 δολάρια.

Ο ίδιος το αρνείται και λέει ότι έχει πέσει θύμα σκευωρίας.Λόγω των άθλιων συνθηκών ζωής που επικρατούν στην παραγκούπολη Γκαρίμπ Ναγκάρ στα προάστια της Βομβάης, όπου ζει η οικογένεια, η μικρούλα έχει γίνει μήλον της Εριδος μεταξύ της βιολογικής της μητέρας, που την είχε εγκαταλείψει όταν ήταν δύο ετών, και του πατέρα της.

Ολοι προσπαθούν να εξαργυρώσουν τη φήμη της, για να ξεφύγουν από τη φτώχεια. Τα 2.500 ευρώ που πήρε η Ρουμπίνα, ως αμοιβή για τη συμμετοχή της στην ταινία, φαίνεται ότι ήταν πολύ λίγα.»Δεν είναι μόνο αυτό. Στη Βρετανία, νεαρή ηθοποιός κρεμάστηκε, όταν έμαθε ότι διακόπτεται η σειρά στην οποία συμμετείχε επί επτά χρόνια. Δεν ήταν τόσο η προοπτική της ανεργίας που την έσπρωξε εκεί όσο η αιφνιδιαστική, απρόσμενη απόσυρση από τα φώτα της δημοσιότητας, σε συνδυασμό με το χτίσιμο μιας προσωπικότητας εξαρτημένης από τη δημοσιότητα, την τηλοψία που ορίζει συχνά το στάτους κβο.

Γι' αυτό και τα ριάλιτι συνεχίζονται απρόσκοπτα, μεταμφιεσμένα κάπως κάτω από το μανδύα ντοκιμαντέρ ή ειδικών εκπομπών. Ριάλιτι είναι ό,τι και αν πει κανείς, αφού πίσω από το πρόσχημα ενός (όποιου) ταλέντου, ξεχύνεται η ανάγκη της επικράτησης με τον κλασικό τρόπο της ζούγκλας και της απελευθέρωσης των πιο χαμηλών ενστίκτων και συμπεριφορών μπροστά στην κάμερα. Οσο πιο χαμηλά τόσο μεγαλύτερος ο τηλεοπτικός χρόνος. Εδώ προσμένουμε ακόμη την Ανάσταση...

"Ναυτεμπορική"

O φόβος μέρα και νύχτα

Τις προάλλες, ένας γνωστός, στέλεχος επιχείρησης, ραφινάτος και αυτό που αποκαλούμε clean cut, έλεγε πως νιώθει απίστευτα προσβεβλημένος όταν, περπατώντας στο πεζοδρόμιο, νιώθει τις γυναίκες δίπλα του να σφίγγουν τις τσάντες τους επάνω τους. Από το φόβο της κλοπής, του συρσίματος στο πεζοδρόμιο.

Και είναι αλήθεια. Προχωρούμε σφιγμένοι, τανάλιες που σφίγγουν τσάντες και πορτοφόλια, κρύβουν ρολόγια και κοσμήματα. Από το φόβο της κλοπής, της επίθεσης.Αν κάποιοι μιλάνε για τον ψυχολογικό πόλεμο που έχει εξαπολυθεί με αφορμή την οικονομική κρίση, η αλήθεια είναι πως ο φόβος και η ψυχολογική πίεση από τη συνεχή και έντονη αίσθηση της ανασφάλειας είναι σαφώς μεγαλύτερα.

Το Πάσχα, φεύγοντας για διακοπές, κλειδώσαμε τα σπίτια, βάλαμε συναγερμούς, κι όμως, σε όλη τη διάρκεια των γιορτών είχαμε ένα σφίξιμο στο στομάχι για το τι θα βρούμε όταν γυρίσουμε. Αν οι διαρρήκτες έβαλαν στο στόχαστρο τη δική μας οικία. Και δεν υπάρχει χειρότερη αίσθηση από αυτή της παραβίασης του ιδιωτικού σου χώρου - μπορεί να σε διαλύσει ψυχολογικά, να πυροδοτήσει όχι απλώς αισθήματα ανασφάλειας, αλλά και αβεβαιότητας και χαμηλής αυτοεκτίμησης.

Την Τρίτη, πολλοί συνάδελφοι δημοσιογράφοι έμειναν έκπληκτοι, όταν άκουσαν για τη ληστρική επίθεση με όπλα και τραυματία στο ασφαλιστικό ταμείο τους, τον ΕΔΟΕΑΠ. Εκεί βρίσκονται οι υπέροχοι γιατροί του Ταμείου μας, η ελπίδα και η ασφάλεια της περίθαλψης και της σταθερής αναζήτησης της ποιότητας στη ζωή μας. Το χτύπημα σε ένα χώρο πολυιατρείο, ουσιαστικά, έδωσε μια και θρυμμάτισε κάθε προσπάθεια να πατήσουμε στα πόδια μας, να μην τα μετατρέψουμε σε ερπύστριες, να μη γίνουμε εμείς τανκς-σώματα που κινούμαστε έτοιμοι για τον πόλεμο (της επιβίωσης). Μια θηλιά που σφίγγει, καθώς νιώθουμε πως δεν έχουμε ελευθέρας για κάθε γωνιά της Αθήνας: κομμάτια της πόλης κάτω από την Αθηνάς είναι εντελώς απροσπέλαστα, για κανένα λόγο δεν μπορείς να τα επισκεφτείς, θα πρέπει να είσαι θεότρελος.

Η Σοφοκλέους, μετά και την αποχώρηση του χρηματιστηρίου, είναι ένας δρόμος μαρασμού και άγριας αναρχίας, αισθάνεσαι παράλογα γενναίος όταν καταφέρνεις να τη διασχίσεις.Θέλουμε τα λεφτά και το βιοτικό επίπεδο που χάνουμε εξαιτίας της κρίσης, τις δουλειές μας που απειλούνται, τους πολιτικούς που αξίζουν να μας αντιπροσωπεύσουν. Οπωσδήποτε. Ομως δεν υπάρχει περίπτωση να τα διεκδικήσουμε όλα αυτά με πραγματικές αξιώσεις και ελπίδα, αν το πρωταρχικό της ύπαρξής μας απειλείται συνεχώς. Και αυτό το πρωταρχικό δεν είναι άλλο από την ίδια μας τη ζωή.

"Ναυτεμπορική"

«Τον έρωτα δεν τον παραγγέλνεις»

Μιάμιση ώρα σε ένα χώρο με διάφορα αντικείμενα τριγύρω και... σκουπίδια, πολλά -πεταμένα κάτω- σκουπίδια (χαρτάκια, πλαστικά ποτήρια, άδεια κουτάκια αλουμινίου από αναψυκτικά κ.ά.). Δεν είναι και το καλύτερό σας, έτσι; Κι όμως... χάσατε! Εγώ το απόλαυσα την προηγούμενη Πέμπτη το βράδυ. Εσείς, και να θέλετε, δε θα μπορέσετε... Αλλά θέλω να σας πω γι' αυτό: Ένα εξαιρετικό κείμενο του μεγάλου ιρλανδού δραματουργού Σάμιουελ Μπέκετ, με τίτλο «Πρώτος έρωτας» - αλλά πεζό, όχι θεατρικό. Γράφτηκε το 1945 στα Γαλλικά και αργότερα μεταφράστηκε (από τον ίδιο το συγγραφέα) στα Αγγλικά.

Ένας υπέροχος ηθοποιός, ο Δημήτρης Καταλειφός. Μιάμιση ώρα στη σκηνή (και κάτω από αυτή), φορώντας καπαρντίνα και ρεπούμπλικα και κρατώντας μια μαύρη σακούλα σκουπιδιών. Σε μετάφραση του Αχιλλέα Αλεξάνδρου και σκηνοθεσία του Πάνου Παπαδόπουλου, ο Καταλειφός, ως άστεγος ρακοσυλλέκτης, αφηγείται την εμμονή του με τον πατέρα του και το ενδιαφέρον του για βόλτες στα νεκροταφεία, αλλά κυρίως αναδημιουργεί την ιστορία του πρώτου και μοναδικού του έρωτα, πριν από πολλά χρόνια, όταν ήταν 25 ετών - ουσιαστικά περιγράφει μια αποτυχία, με απλό, αστείο, σαρκαστικό, συχνά παράξενο, μα και σπαρακτικό κάποτε, τρόπο.Μια μοναδική παράσταση (παραγωγή του Δημοτικού Περιφερειακού Θεάτρου Κοζάνης, που μακάρι να επαναληφθεί -για πολλές παραστάσεις, όχι 4-5 όπως τον Απρίλιο- στην Αθήνα, θα σας συγκινήσει «αναπάντεχα».

.. Γιατί, «τον έρωτα δεν τον παραγγέλνεις» όπως λέει σοφά ο ήρωας του Μπέκετ στην τελευταία φράση του έργου.Τον πόλεμο, όμως; Το δεύτερο κείμενο -καθαρά θεατρικό αυτή τη φορά- για το οποίο θα σας πω σήμερα, γράφτηκε το 2005 στο Βερολίνο - αλλά από Έλληνα, το Μάνο Λαμπράκη. Σαν «μια σύγχρονη μεταγραφή του Βόιτσεκ», του εμβληματικού έργου του Γκέοργκ Μπίχνερ, περιγράφει ο ίδιος ο συγγραφέας, με καταγωγή από το Ηράκλειο της Κρήτης, το (τρίτο) θεατρικό του έργο «Puerto Grande» (Μεγάλο Λιμάνι ή Μεγάλο Πέρασμα). Σ' ένα στρατόπεδο συγκέντρωσης, ο θεατής παρακολουθεί, σε είκοσι δύο σκηνές, το βασανισμό και τη σταδιακή αποκτήνωση του κρατούμενου Μπούνκερ.

Δυνατές ερμηνείες ενός -ενίοτε- στομφώδους κειμένου, μουσική... όχι πολύ ψαγμένη, αλλά σκηνοθεσία γερή και με άποψη - η κυρία Ρούλα Πατεράκη είναι σίγουρα εξαιρετική περίπτωση στο ελληνικό θέατρο. Και κάτι ξεχωριστό: η παράσταση παίζεται στο θάλαμο VI του β' επιπέδου του κτηρίου στον πεζόδρομο της Κοραή (αρ. 4) - χώρος που, επί Κατοχής, στέγαζε τα κρατητήρια της Κομαντατούρ! Μέχρι τις 31 Μαΐου μπορείτε να δείτε το «Puerto Grande». Θα σας απασχολήσουν σίγουρα οι προβληματισμοί του έργου - αλλά περισσότερο θα σας ταρακουνήσουν οι μνήμες που αναδύονται από τους τοίχους και την ατμόσφαιρα του χώρου..

- ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΣΤ. ΑΝΔΡΙΑΝΕΣΗΣ -

Είναι ωραίο να «ταράζεται» η καθημερινότητά σου από απρόσμενες ειδήσεις. Και να πέφτουν τα γαλόνια του αλαζόνα ηγεμόνα, που φοράνε δημοσιογράφοι που μπορούν να στρεβλώνουν και να καταστρέφουν προσωπικότητες (φυσικά η αναφορά γίνεται για την τραγουδίστρια που σύρθηκε από τα κανάλια, παρά την ιδιαιτερότητά της, και τελικά κατέληξε στο ψυχιατρείο).Από τις πλέον ενδιαφέρουσες -αν και άχρηστες- ειδήσεις της εβδομάδας, ήταν η αποκάλυψη του μυστικού πίσω από το κομμένο αφτί του Βίνσεντ Βαν Γκογκ.

Σύμφωνα με το βιβλίο «Στο αφτί του Βαν Γκογκ: ο Πολ Γκογκέν και ο όρκος της σιωπής», ο ιδιόρρυθμος ζωγράφος έχασε το αφτί του κατά τη διάρκεια καυγά με τον Πολ Γκογκέν, ο οποίος με το ξίφος του ξερίζωσε το αφτί του Βαν Γκογκ. Στο συμπέρασμα αυτό κατέληξαν δύο πανεπιστημιακοί, μετά από έρευνα που διήρκεσε δέκα χρόνια.

Η είδηση αυτή -πέρα από τη λογική της λάθρας θέας στην ιδιωτική ζωή δύο καλλιτεχνών- ρίχνει φως στις ιδιαίτερες συνθήκες και στις ιδιοσυγκρασίες των Βαν Γκογκ και Γκογκέν, που μας ενδιαφέρουν με την έννοια ότι φωτίζουν την τέχνη τους.Η συγκλονιστική αλήθεια της προσωπικής ζωής ταράζει και τον αναγνώστη της «θεματικής αυτοβιογραφίας» της Σιμόν ντε Μποβουάρ «Ενας πολύ γλυκός θάνατος», που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Μεταίχμιο.

Εκεί η ιερή γραφίδα της γυναικείας φύσης μεταμορφώνεται σε κόρη και γράφει για τη μητέρα της και κυρίως για το θάνατό της. Η απογύμνωση είναι απόλυτη και αποστομωτική.«Η σιωπή μεταξύ μας ήταν αδιαπέραστη. Μέχρι που εκδόθηκε η "Προσκεκλημένη", αγνοούσε σχεδόν τα πάντα για τη ζωή μου. Προσπαθούσε να πείσει τον εαυτό της ότι, τουλάχιστον στον τομέα της ηθικής, ήμουν "σοβαρή". Οι φήμες έκαναν τις αυταπάτες της να καταρρεύσουν, αλλά εκείνη την περίοδο η σχέση μας είχε ήδη αλλάξει.»

Η αιώνια πάλη της μάνας με την κόρη -καμία δεν αισθάνεται αρκετά καλή για τη άλλη, το μαστίγιο της απογοήτευσης δίνει επαναληπτικά χτυπήματα- παρουσιάζεται μοναδικά και γίνεται προσωπική προβολή για τον αναγνώστη. Αν από εκεί ο δρόμος οδηγήσει και στην ανάγνωση των επιστολών που έστελνε ο Ανδρέας Εμπειρίκος στον πατέρα, τη μητέρα και τον αδελφό του, τότε η εικόνα του εσωτερικού καθρεφτίσματος επάνω στα πρόσωπα των στενών συγγενών μεγεθύνεται.

Και θυμίζει το Μαγιακόφσκι, που έλεγε «η τέχνη δεν αντανακλά σαν καθρέφτης, μα μεγεθύνει σαν φακός».

"Ναυτεμπορική"

Γυαλιστερός πολιτισμός

«Μην κάθεσαι κοντά στην τηλεόραση. Θα ζαλιστείς. Και θα τυφλωθείς.» Λαϊκή σοφία μαμάδων, που προέκυψε αυθορμήτως ταυτόχρονα με την εμφάνιση της τηλεόρασης και χλευάστηκε από εφήβους και επιστήμονες ως αβάσιμη και φαιδρή.

Ήρθε η ώρα να αποκατασταθεί αυτή η πλάνη: η τηλεόραση και ζαλίζει (άντε να καταλάβεις μετά τι είναι αλήθεια και τι fiction) και τυφλώνει, για την ακρίβεια νεκρώνει πνευματικές λειτουργίες. Κάτι σαν λοβοτομή.

Αυτή η καταβύθιση σε παιδικά τραυματικά βιώματα δεν είναι τυχαία. Αναδύονται από το θυμικό και το λογικό μετά από ένα τριήμερο υποχρεωτικής παρακολούθησης του μεγαλύτερου τηλεοπτικού γεγονότος της Ευρώπης. Γιουροβίζιον. Αυτή είναι η Ευρώπη; Αυτό είναι μουσική; Αυτοί οι κορυφαίοι ερμηνευτές κάθε χώρας; Αυτό το κοινό που ψηφίζει; Όλο αυτό το αστροπελέκι μουσικής, χορού και σόου οδήγησε σε υπερκόπωση τα αντανακλαστικά του θεατή, που οφείλουμε πάντα να έχουμε σε εγρήγορση.

Όσο κι αν προτρέπουμε να απολαύσουμε παραστάσεις υπέροχες, ταινίες στοχαστικές ή να συγκινηθούμε με τραγούδια και ρυθμούς, κάτι τέτοιες νύχτες, σαν του περασμένου Σαββάτου, ρίχνουν τους κόπους όλης της χρονιάς. Δεν είναι απλά ξεκούραστες και απολαυστικές, είναι ληστρικές του πολιτιστικού κριτηρίου.Βέβαια, δυο μέρες μετά, κληθήκαμε πάλι να κρίνουμε και να ψηφίσουμε. Και εκεί είδαμε το άλλο άκρο - σχεδόν.

Η ψηφοφορία για τους Μεγάλους Έλληνες, αν και τηλεοπτικά ήταν κάπως πληκτική σε κάποια σημεία, με κενά που αποδίδονται ίσως στο παρθενικό του εγχειρήματος, έδειξε το άλλο άκρο. Της σκέψης, του διαλόγου, του επιχειρήματος, της εγρήγορσης. Ακούστηκαν όμορφες αντιπαραθέσεις, είδαμε πρόσωπα που δεν μας συγκινούν ή είμαστε δύσπιστοι απέναντί τους να αρθρώνουν ένα νέο λόγο και να λάμπουν. Είναι και αυτό τηλεόραση, είναι και αυτό μια διαδικασία που απαιτεί συμμετοχή του κοινού. Αλλά συνάμα είναι κάτι τελείως ξένο προς τη Γιουροβίζιον. Και οι τηλεοπτικές μέρες και νύχτες συνεχίζονται και οδεύουν προς το τέλος της περίφημης σεζόν.

Προσοχή, όμως, ένας σκόπελος ακολουθεί: η μετάδοση των εκλογικών αποτελεσμάτων. Ένα ακόμη τεστ για την αντοχή και την ευφυΐα μας. Ελπίζουμε οι δημοσιογράφοι και οι καλεσμένοι πολιτικοί να μας εκπλήξουν ευχάριστα με την ευστροφία τους και τον πολιτικό πολιτισμό που ευαγγελίζονται, αλλά βεβαία ποτέ δεν τον συναντούν. Προσεχώς στους δέκτες μας…

"Ναυτεμπορική"

The Sunshine Reggae Festival

27 Ιουνίου 2009, Τεχνόπολις

Ένα από τα σταθερά καλοκαιρινά μας ραντεβού κάθε χρόνο είναι και αυτό με τη ρέγκε μουσική. Ο ρυθμός, ο χορός, η φιλοσοφία της, την καθιστούν απαραίτητη στην καλοκαιρινή μας διάθεση. Έτσι λοιπόν μετά την περσινή επιτυχία του Sunshine Reggae Festival, θα πάρουμε και φέτος μια γεύση της ρέγκε κουλτούρας στις 27 Ιουνίου στην «Τεχνόπολις» του Δήμου Αθηναίων στο Γκάζι.

Μερικά από τα καλύτερα συγκροτήματα της σύγχρονης ρέγκε μουσικής θα βρεθούν στην ίδια σκηνή στο μεγάλο πάρτι του Sunshine Reggae Festival.

Οι No More Babylon, o Earl 16, o Ranking Joe, o Kenny Knots και οι Franziska, θα μεταμορφώσουν τη βραδιά σε μια αξέχαστη μουσική εμπειρία. .Ο ιδιαίτερος Ranking Joe είναι από τους πρωτοπόρους dj τραγουδιστές των ‘70es, με πολλές επιτυχίες στο ενεργητικό του τόσο στην Αγγλία όσο και στις άλλες μουσικές μητροπόλεις. Με την μοναδική φωνή του παρασύρει το κοινό του και κρατάει ζωντανή την ρέγκε κουλτούρα και τη φιλοσοφία της.

Ο Earl16, που πριν ακολουθήσει σόλο καριέρα, συνεργάστηκε με πολλά διάσημα ονόματα της ρέγκε σκηνής, θα έρθει στην Αθήνα έχοντας στις μουσικές αποσκευές του τα δυναμικότερα τραγούδια του.Οι Γάλλοι No More Babylon, με τους ερωτικούς αγγλικούς στίχους, μετά από 14 χρόνια ωριμότητας και δοκιμασίας στα συναρπαστικότερα ευρωπαϊκά φεστιβάλ, ξεσηκώνουν ακόμα το κοινό τους. Ακούγοντας τις μελωδίες τους καταλαβαίνουμε όσους υποστηρίζουν ότι η ρέγκε μουσική δεν είναι υπόθεση μόνο της Τζαμ

Οι Franziska από το Μιλάνο, με τραγουδιστή τον Roddy Labonte από τις Σεϋχέλλες, που πέρσι με το «The Herb» κέρδισαν το διαγωνισμό GMMA για το καλύτερο τραγούδι της χρονιάς, έχουν ένα σύγχρονο διεθνή χαρακτήρα που είναι αντιπροσωπευτικό δείγμα της ρέγκε του μέλλοντος.

Ο Kenny Knots, ένας από τους δημοφιλής τραγουδιστές του Λονδίνου, ήδη από τα μέσα της δεκαετίας του ’80, με συνεργασίες με όλη σχεδόν την αγγλική και την ευρωπαϊκή ρέγκε σκηνή, παραμένει μία από τις σταθερές αξίες του χώρου και ένας από τους πιο αυθεντικούς εκπροσώπους της ρέγκε κουλτούρας.

Οργάνωση Παραγωγής :RISE UP PRODUCTION

ΠΡΟΠΩΛΗΣΗ 20 EURO (ticket house-ticket pro)// ΤΑΜΕΙΟ 25 EURO

Bodies - Η έκθεση

Τεχνόπολις, Γκάζι (Αθήνα)

Ένα ταξίδι στο ανθρώπινο σώμα!Η διεθνούς φήμης έκθεση με τίτλο «BODIES… Η Έκθεση» έρχεται στην Ελλάδα, για πρώτη φορά!Η Έκθεση θα αλλάξει τον τρόπο που βλέπουν οι άνθρωποι τον εαυτό τους. Έχει σχεδιαστεί να διαφωτίσει, να παρακινήσει, να γοητεύσει και να εμπνεύσει! Τα εκθέματα της έκθεσης είναι αληθινά ανθρώπινα σώματα που παρουσιάζονται στην ολότητα τους ή ανά μέρη, τα οποία έχουν διεξοδικά διαχωριστεί και διατηρηθεί έως και το κυτταρικό επίπεδο, μέσω μιας πρωτοποριακής διαδικασίας, που ονομάζεται Πολυμερής Συντήρηση.

Για πρώτη φορά δίνεται στον επισκέπτη η δυνατότητα, να παρατηρήσει από κοντά το σκελετικό, μυϊκό, αναπνευστικό, κυκλοφορικό καθώς και άλλα συστήματα του ανθρώπινου σώματος, όπως ποτέ μέχρι σήμερα! Το αποτέλεσμα είναι μια

μοναδική εμπειρία για το ευρύ κοινό, την επιστημονική αλλά και την εκπαιδευτική κοινότητα.

Πολλά από τα εκθέματα είναι τοποθετημένα σε παραστατικές αθλητικές στάσεις, έτσι ώστε ο επισκέπτης να τα συσχετίσει με τις καθημερινές του δραστηριότητες, καθώς και να παρατηρήσει τη φθορά που δημιουργείται στα όργανα από το υπερβολικό φαγητό, την έλλειψη άσκησης και το κάπνισμα. Επιστημονικό προσωπικό θα βρίσκεται στο χώρο της έκθεσης για την ξενάγηση των επισκεπτών.

H έκθεση “Bodies” διοργανώνεται με τη συνεργασία της «Τεχνόπολις» του Δήμου Αθηναίων και τελεί υπό την Αιγίδα του Δήμου Αθηναίων, του Πολιτισμικού Οργανισμού του Δήμου Αθηναίων και του Εθνικού Οργανισμού Μεταμοσχεύσεων.

Η έκθεση θα λειτουργεί καθημερινά από τις 10:00 το πρωί μέχρι τις 20:00, από Κυριακή μέχρι και Πέμπτη, και από τις 10:00 το πρωί μέχρι τις 22:00 το βράδυ, την Παρασκευή και το Σάββατο.

Buy Tickets: https://shop.ticketpro.gr/searchres.asp

ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ Η ΕΞΑΡΓΥΡΩΣΗ ΤΩΝ ΕΙΣΙΤΗΡΙΩΝ ΤΗΣ ΣΥΝΑΥΛΙΑΣ DEPECHE MODE

Η επιστροφή των χρημάτων, που ξεκίνησε το Σάββατο 23 Μαΐου 2009, για τα εισιτήρια της συναυλίας των DEPECHE MODE, της 12ης Μαΐου 2009 που ματαιώθηκε, συνεχίζεται μέχρι και το Σάββατο 20 Ιουνίου, στο TICΚET HOUSE Αθήνας (Πανεπιστημίου 42, εντός στοάς) και στο TICKET HOUSE Θεσσαλονίκης, (Μητροπόλεως 102).

Μέρες και ωράρια λειτουργίας:Αθήνα: Δευτέρα έως Παρασκευή, από τις 10:30 έως 18:30 Σάββατο, από τις 10:30 έως 16:00Θεσσαλονίκη: Δευτέρα έως Παρασκευή, από τις 11:00 έως 14:30 και 17:30 έως 20:30 Σάββατο, από τις 11:00 έως τις 15:00

Απαραίτητη προϋπόθεση για την εξαργύρωση των εισιτηρίων είναι:- To εισιτήριο για όσους δεν ακυρώθηκε- Το απόκομμα του εισιτηρίου με την ονομαστική τιμή και το λογότυπο του συγκροτήματος για όσους είχαν μπει στο χώρο και το εισιτήριο τους είχε ακυρωθεί.

and.. in English please...!

The refund of the tickets, which started on Saturday the 23rd of May, for the cancelled show of Depeche Mode, scheduled to take place on the 12th of May 2009 and was cancelled, will continue until Saturday the 20th of June, at Athens Ticket House (42 Panepistimiou St, inside the arcade) and Thessaloniki TICKET HOUSE, (102 Mitropoleos St).

Days and Hours:Athens: Monday to Friday: 10:30 - 18:30 Saturday: 10:30 - 16:00Thesssaloniki: Monday to Friday: 11:00 - 14:30 and 17:30 - 20:30 Saturday: 11:00-15:00

The prerequisites for the redemption of the tickets are:- The ticket, if it wasn't cancelled at the entrance of the venue.- The stub of the ticket with the face value and the logo of the band on it for those who had entered the venue and their ticket had been cancelled at the entrance

Χαρακτική

"Εν τυπώσεις επί χάρτου"

Η πορεία της ελληνικής χαρακτικής από το 1860 έως σήμερα» Από 11 έως τις 28 Ιουνίου, στις αίθουσες της Δημοτικής Πινακοθήκης Πειραιά, κτήριο Παλαιού Ταχυδρομείου, Φίλωνος 29 «Εν τυπώσεις επί χάρτου - Η πορεία της ελληνικής χαρακτικής από το 1860 έως σήμερα» τιτλοφορείται η έκθεση στο κτήριο της Δημοτικής Πινακοθήκης Πειραιά όπου παρουσιάζεται το παρελθόν και το παρόν της ελληνικής χαρακτικής από τις αρχές του 20ού αιώνα μέχρι σήμερα .

Συμμετέχουν 127 καλλιτέχνες, ενώ η έκθεση είναι χωρισμένη σε δύο ενότητες: α)Πρωτοπόροι και δάσκαλοι, β) Σύγχρονοι και νέοι Έλληνες χαράκτες. Αξιοσημείωτη, η συμβολή των σημαντικότερων συλλεκτών έργων ελληνικής χαρακτικής. Από τις συλλογές των Μ. Βεντούρη, Π. Παρασκευά-Βουτσά, Χ. Λεοντιάδη, Γ. Παπακωνσταντίνου, Γ. Ριζόπουλου, Ι. Χριστοδούλου, Ν. Μαστροπαύλου, θα μοιραστούν 80 εξαιρετικά έργα 51 καλλιτεχνών ενώ το παρόν της ελληνικής χαρακτικής θα παρουσιάσουν 76 εν ενεργεία χαράκτες με 230 αυθεντικά έργα τους.

Επίσημα εγκαίνια την Τετάρτη 17 Ιουνίου, στις 20:30. Tηλ. 210 4101401.

Σύγχρονη τέχνη

Το άλλο μισό

Εως τις 10 Ιουλίου, Τettix Art Gallery, Τσιμισκή-Διαλέττη 3, Θεσσαλονίκη, τηλ. 2310 243304, Τεχνοχώρος Vlassis Art.Com, Βεροίας 6, Άνω Λαδάδικα Ομαδική έκθεση σύγχρονης τέχνης με τη συμμετοχή 30 καλλιτεχνών διοργανώνεται ταυτόχρονα σε δύο διαφορετικούς χώρους της Θεσσαλονίκης, δύο νέες αίθουσες τέχνης, την Tettix Art Gallery και τη VlassisArt.Com.

Τριάντα καλλιτέχνες από διαφορετικές γενιές και με διαφορετικά εκφραστικά μέσα -ζωγραφική, χαρακτική, φωτογραφία, κατασκευή στο χώρο- κλήθηκαν να διερευνήσουν και να παίξουν με την έννοια του «άλλου μισού»: με το θέμα, τη φόρμα ή τη σύνθεση, την αλληλεπίδραση των έργων και των χώρων. Η έρευνά τους καλύπτει ένα ευρύ πεδίο θεμάτων, από τον έρωτα και την απώλεια, το οικείο και το αλλότριο, το συμπληρωματικό και το αντίθετο, ως την εμμονή της ολοκλήρωσης, τη δαιμονοποίηση του ατελούς, τη διαφορετικότητα και την αγωνιώδη αναζήτηση της ταυτότητας.

Tηλ. 2310 552030

Αμαρτίες γονέων

Η Ρεβέκα, δύο χρονών, ζούσε στη Βοστόνη. Οι γονείς της, ανήσυχοι από τη συμπεριφορά της, την έθεσαν υπό την φροντίδα ψυχίατρου. Η διάγνωσή της ξεκάθαρη: διαταραχή της προσοχής. Η σύστασή της απλή: ισχυρό κοκτέιλ φαρμάκων. Όσο περνούσε ο καιρός, η Ρεβέκα άρχισε να «ηρεμεί».

Παράλληλα, γονείς, ικανοποιημένοι από την «ευεργετική» επίδραση των φαρμάκων, συμφωνούσαν τακτικά για ολοένα και πιο ισχυρή δόση.Η Κάντας είχε μακριά, καστανά μαλλιά, φακίδες στη μύτη και ένα όμορφο, ντροπαλό χαμόγελο. Όταν γεννήθηκε, στις 19 Νοεμβρίου 1989, στη βόρεια Καρολίνα των ΗΠΑ, η μητέρα της ήταν έφηβη και ο πατέρας ήδη βίαιος. Σε ηλικία πέντε ετών παραδόθηκε σε ίδρυμα και λίγο αργότερα απέκτησε νέους γονείς. Αλλά τα προβλήματα, τα οποία της είχαν φορτώσει οι φυσικοί γονείς της, δεν την εγκατέλειψαν. Οι καινούργιοι γονείς δοκίμασαν τα πάντα - συμβούλους, γιατρούς, φάρμακα...

Τον Απρίλιο του 2000, απελπισμένοι, αποτάθηκαν σε ψυχολόγους. Κατόπιν οδηγιών τους, ακολούθησαν μια θεραπεία, διάρκειας δύο εβδομάδων και κόστους 7.000 δολαρίων. Στη λεγόμενη «αναγέννηση», η Κάντας καθημερινά τυλιγόταν σφιχτά μέσα σε ύφασμα - απομίμηση μήτρας, ενώ θεραπευτές την εμπόδιζαν να απελευθερωθεί από αυτό, προσπαθώντας κάθε φορά να παρατείνουν όσο γινόταν περισσότερο το χρόνο παραμονής της εκεί μέσα.Είναι, άραγε, επιστήμη η ψυχολογία; Βασικά γνωρίσματα κάθε επιστήμης είναι η θεωρία (υπόθεση), το πείραμα και η μέτρηση των αποτελεσμάτων (απόδειξη). Αν μια θεωρία μπορεί να τροποποιηθεί από πειραματικές αποδείξεις, είναι επιστημονική. Αν όχι, τότε σίγουρα δεν είναι επιστημονική.

Η θεωρητική ψυχολογία δεν μπορεί να παράγει ένα αξιόπιστο -επιστημονικό- πυρήνα, ενώ η πρακτική (κλινική) ψυχολογία δεν είναι σε θέση να εκτελέσει ένα μετρήσιμο -επιστημονικό- πείραμα. Πολλοί γονείς πιστεύουν ότι οι ψυχολόγοι είναι κάτι σαν γιατροί. Λόγω απουσίας της επιστημονικής χροιάς της ψυχολογίας, όμως, ξεχνούν πως οι ψυχολόγοι δεν είναι υπόλογοι για τις ενέργειές τους - όπως είναι οι γιατροί. Η Κάντας δεν άντεξε πέρα από σαράντα λεπτά στη «μήτρα» της - ξεψύχησε σε μια από τις «θεραπείες» της δεύτερης εβδομάδας.

Ήταν 18 Απριλίου 2000 και η Κάντας δεν είχε προλάβει να κλείσει τα έντεκα. Το δεκάωρο βίντεο με όλες τις «θεραπείες» της (και την τελευταία) προβλήθηκε στο δικαστήριο και η μητέρα της καταδικάστηκε σε φυλάκιση τεσσάρων ετών με αναστολή - οι δύο «θεραπευτές»... έλαβαν από δεκαέξι χρόνια. Η Ρεβέκα άντεξε επί δύο χρόνια την ολοένα αυξανόμενη δοσολογία των φαρμάκων που της χορηγούσαν. Πέθανε σε ηλικία τεσσάρων ετών, στις 13 Δεκεμβρίου 2006. Οι τραυματιοφορείς του ασθενοφόρου, που κλήθηκε, τη βρήκαν νεκρή στο πάτωμα, δίπλα στο κρεβάτι των γονιών της. Η μητέρα της, ήδη σε βαριά κατάθλιψη, περιμένει τη δίκη της...

-ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΣΤ. ΑΝΔΡΙΑΝΕΣΗΣ -

«Τον έρωτα δεν τον παραγγέλνεις»

Μιάμιση ώρα σε ένα χώρο με διάφορα αντικείμενα τριγύρω και... σκουπίδια, πολλά -πεταμένα κάτω- σκουπίδια (χαρτάκια, πλαστικά ποτήρια, άδεια κουτάκια αλουμινίου από αναψυκτικά κ.ά.). Δεν είναι και το καλύτερό σας, έτσι; Κι όμως... χάσατε! Εγώ το απόλαυσα την προηγούμενη Πέμπτη το βράδυ. Εσείς, και να θέλετε, δε θα μπορέσετε... Αλλά θέλω να σας πω γι' αυτό: Ένα εξαιρετικό κείμενο του μεγάλου ιρλανδού δραματουργού Σάμιουελ Μπέκετ, με τίτλο «Πρώτος έρωτας» - αλλά πεζό, όχι θεατρικό.

Γράφτηκε το 1945 στα Γαλλικά και αργότερα μεταφράστηκε (από τον ίδιο το συγγραφέα) στα Αγγλικά. Ένας υπέροχος ηθοποιός, ο Δημήτρης Καταλειφός. Μιάμιση ώρα στη σκηνή (και κάτω από αυτή), φορώντας καπαρντίνα και ρεπούμπλικα και κρατώντας μια μαύρη σακούλα σκουπιδιών.

Σε μετάφραση του Αχιλλέα Αλεξάνδρου και σκηνοθεσία του Πάνου Παπαδόπουλου, ο Καταλειφός, ως άστεγος ρακοσυλλέκτης, αφηγείται την εμμονή του με τον πατέρα του και το ενδιαφέρον του για βόλτες στα νεκροταφεία, αλλά κυρίως αναδημιουργεί την ιστορία του πρώτου και μοναδικού του έρωτα, πριν από πολλά χρόνια, όταν ήταν 25 ετών - ουσιαστικά περιγράφει μια αποτυχία, με απλό, αστείο, σαρκαστικό, συχνά παράξενο, μα και σπαρακτικό κάποτε, τρόπο.Μια μοναδική παράσταση (παραγωγή του Δημοτικού Περιφερειακού Θεάτρου Κοζάνης, που μακάρι να επαναληφθεί -για πολλές παραστάσεις, όχι 4-5 όπως τον Απρίλιο- στην Αθήνα, θα σας συγκινήσει «αναπάντεχα»...

Γιατί, «τον έρωτα δεν τον παραγγέλνεις» όπως λέει σοφά ο ήρωας του Μπέκετ στην τελευταία φράση του έργου.Τον πόλεμο, όμως; Το δεύτερο κείμενο -καθαρά θεατρικό αυτή τη φορά- για το οποίο θα σας πω σήμερα, γράφτηκε το 2005 στο Βερολίνο - αλλά από Έλληνα, το Μάνο Λαμπράκη. Σαν «μια σύγχρονη μεταγραφή του Βόιτσεκ», του εμβληματικού έργου του Γκέοργκ Μπίχνερ, περιγράφει ο ίδιος ο συγγραφέας, με καταγωγή από το Ηράκλειο της Κρήτης, το (τρίτο) θεατρικό του έργο «Puerto Grande» (Μεγάλο Λιμάνι ή Μεγάλο Πέρασμα).

Σ' ένα στρατόπεδο συγκέντρωσης, ο θεατής παρακολουθεί, σε είκοσι δύο σκηνές, το βασανισμό και τη σταδιακή αποκτήνωση του κρατούμενου Μπούνκερ.Δυνατές ερμηνείες ενός -ενίοτε- στομφώδους κειμένου, μουσική... όχι πολύ ψαγμένη, αλλά σκηνοθεσία γερή και με άποψη - η κυρία Ρούλα Πατεράκη είναι σίγουρα εξαιρετική περίπτωση στο ελληνικό θέατρο. Και κάτι ξεχωριστό: η παράσταση παίζεται στο θάλαμο VI του β' επιπέδου του κτηρίου στον πεζόδρομο της Κοραή (αρ. 4) - χώρος που, επί Κατοχής, στέγαζε τα κρατητήρια της Κομαντατούρ! Μέχρι τις 31 Μαΐου μπορείτε να δείτε το «Puerto Grande». Θα σας απασχολήσουν σίγουρα οι προβληματισμοί του έργου - αλλά περισσότερο θα σας ταρακουνήσουν οι μνήμες που αναδύονται από τους τοίχους και την ατμόσφαιρα του χώρου...

-ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΣΤ. ΑΝΔΡΙΑΝΕΣΗΣ -

Ευρωπαϊκός Κινηματογράφος του Μεσοπολέμου

Eυρωπαϊκό Kινηματογράφο του Μεσοπολέμου διοργανώνουν το Κέντρο Σύγχρονης Τέχνης Θεσσαλονίκης του Κρατικού Μουσείου Σύγχρονης Τέχνης και το Μορφωτικό Ιδρυμα Εθνικής Τραπέζης (MIET).

Το αφιέρωμα, που ολοκληρώνεται αυτήν την εβδομάδα, περιλαμβάνει την έκθεση σχεδίων του Sergei Eisenstein από τις ταινίες «Viva Mexico» & «Ιβάν ο Τρομερός», καθώς και κινηματογραφικών περιοδικών της Ρωσικής Πρωτοπορίας από ιδιωτική συλλογή.

Παράλληλα, προβάλλονται ταινίες που εντάσσονται στο κλίμα του γαλλικού Σουρεαλισμού, του γερμανικού Εξπρεσιονισμού και του σοβιετικού Ρεαλισμού, στο Κέντρο Σύγχρονης Τέχνης Θεσσαλονίκης.

Η έκθεση λαμβάνει χώρα στο βιβλιοπωλείο ΜΙΕΤ, Τσιμισκή 11, στη Θεσσαλονίκη. Οι προβολές ταινιών γίνονται στο Κέντρο Σύγχρονης Τέχνης Θεσσαλονίκης, Προβλήτα Α, Αποθήκη Β1, Λιμάνι Θεσσαλονίκης, Θεσσαλονίκη.

Κάλαντα από Δον Κιχώτη και Ζιζέλ

Εντυπωσιακή σκηνή από τη «Ζιζέλ» με το Εθνικό Μπαλέτο της Κούβας, που χορογράφησε η Αλίσια Αλόνσο.

Δώρο Χριστουγέννων με «Δον Κιχώτη» και τη «Ζιζέλ», θα μας προσφέρουν -τις μέρες των εορτών- η απόλυτη πρίμα μπαλαρίνα του 20ου αιώνα και ιδιοφυής χορογράφος Αλίσια Αλόνσο, και το Εθνικό Μπαλέτο της Κούβας. Οι παραστάσεις των δύο κορυφαίων έργων, θα φιλοξενηθούν στην Αίθουσα Αλεξάνδρα Τριάντη, του Μεγάρου Μουσικής Αθηνών.

Ο «Δον Κιχώτης» θα παρουσιάζεται από τις 19 έως και τις 25 Δεκεμβρίου, και η «Ζιζέλ» από τις 27 έως και τις 30 Δεκεμβρίου.

Η υπόθεση του «Δον Κιχώτη» είναι γνωστή από το περίφημο ομώνυμο μυθιστόρημα του Θερβάντες, όπου ο Αλόνσο Κιχάνο αποκηρύσσει το παρελθόν του, επιλέγει το όνομα Δον Κιχώτης ντε λα Μάντσα, παίρνει για υπηρέτη τον Σάντσο Πάντσα και πορεύεται στους δρόμους της χίμαιρας, της δικαιοσύνης και της αλήθειας αναζητώντας την περιπέτεια.

Ήδη από τον 18ο αιώνα, το έργο ενέπνευσε καλλιτέχνες σε όλη σχεδόν την Ευρώπη.

Το 1867, ο περίφημος Γάλλος χορογράφος και χορευτής Μαριύς Πετιπά, παρουσίασε τη δική του εκδοχή, μέσω της οποίας διέρρηξε τους δεσμούς με τα υπερφυσικά στοιχεία και τους εξαϋλωμένους πρίγκιπες του ρομαντικού μπαλέτου, φέρνοντας στο προσκήνιο καθημερινούς ανθρώπους.

Ο -μαθητής του Πετιπά- Αλεξάντερ Γκόρσκι, αναθεώρησε το ρόλο του Δον Κιχώτη ως προς τη δραματουργική πλοκή, επιμένοντας στη φυσικότητα της ερμηνείας των χορευτών. Σε αυτή τη χορογραφία βασίστηκαν όλες οι μετέπειτα διασκευές, όπως αυτή της Αλόνσο, η οποία εστιάζει στην αυθεντικότητα των παραδοσιακών ισπανικών χορών, και αναβαθμίζει τα πρόσωπα του Δον Κιχώτη και του Σάντσο Πάντσα.

Μεγάλες μορφές της Τέχνης του 19ου αιώνα ένωσαν τις δυνάμεις τους, για να δημιουργήσουν τη «Ζιζέλ» που έκανε πρεμιέρα το 1841, στην Όπερα των Παρισίων. Η πλοκή -αν και απλή- εξακολουθεί έως και σήμερα να γοητεύει τον θεατή. Ένας επιπόλαιος νεαρός άρχοντας ξελογιάζει μια χωριατοπούλα, αλλά η ερωτική τους ιστορία καταλήγει σε τραγωδία, με εξωπραγματικές διαστάσεις.

Η «Ζιζέλ» κατέχει ξεχωριστή θέση στο ρεπερτόριο του Εθνικού Μπαλέτου της Κούβας, και στην καρδιά της χορογράφου, η οποία όταν χόρεψε το ρόλο αυτό στις Ηνωμένες Πολιτείες, απέσπασε εγκωμιαστικές κριτικές για την απόλυτα υπερβατική της ερμηνεία.

Αυτή τη διάσταση θέλησε να δώσει η Αλόνσο στη δική της χορογραφική εκδοχή του έργου, εισάγοντας καινοτομίες που τονίζουν το ποιητικά μεταφυσικό στοιχείο του λιμπρέτου.

Η Αλόνσο εγκατέλειψε την γενέτειρά της Κούβα, για να σταδιοδρομήσει στις Ηνωμένες Πολιτείες. Έκανε το ντεμπούτο της το 1938 σε μιούζικαλ του Μπρόντγουεϊ, και ένα χρόνο αργότερα έγινε μέλος του σημερινού Μπαλέτου της Νέας Υόρκης, όπου έκανε λαμπρή σολιστική καριέρα.

Είναι Επίτιμη Διδάκτωρ του Πανεπιστημίου της Αβάνας και του Ανωτάτου Ινστιτούτου Τεχνών της Κούβας. Έχει τιμηθεί από την Ουνέσκο με το μετάλλιο Πάμπλο Πικάσο, και από τον ισπανικό θρόνο με το παράσημο της Ισαβέλλας.

Επικεντρωμένη στην προώθηση του κλασικού χορού στην Κούβα, ίδρυσε στην Αβάνα το 1948, το σημερινό Εθνικό Μπαλέτο της Κούβας, ένα από τα σημαντικότερα σχήματα κλασικού χορού.

Επί Κολωνώ

Ρεαλισμός στο «Ροτβάιλερ»

Ο Δημήτρης Λάλος πρωταγωνιστεί στο έργο «Ροτβάιλερ».

Αρχισαν οι παραστάσεις του έργου «Ροτβάιλερ», του Ισπανού συγγραφέα Γκιγιέρμο Ερας, που ανεβαίνει για πρώτη φορά στην Ελλάδα, στην Κεντρική σκηνή του Επί Κολωνώ, διασκευασμένο από τους συντελεστές της Ομάδας ΝΑΜΑ. Τη σκηνοθεσία υπογράφει η Ελένη Σκότη.

Το έργο έχει έντονα κοινωνικοπολιτικό ύφος και στοιχεία ψυχολογικού θρίλερ, ενώ ο σκληρός ρεαλισμός και το μαύρο χιούμορ βολτάρουν για ογδόντα λεπτά στη σκηνή μαζί με τους Δημήτρη Λάλο, Γιάννη Ράμο, Γιάννη Τρίμμη και Δημήτρη Καπετανάκο.

Σύμφωνα με την υπόθεση, ένας δημοσιογράφος, προκειμένου να κερδίσει τηλεθέαση στην εκπομπή του, κλείνει συνέντευξη με τον Ροτβάιλερ -ένα νεοναζί σκίνχεντ-, που τελευταία έχει προκαλέσει την κοινή γνώμη. Για να αυξήσει την αίσθηση επικινδυνότητας, θα πραγματοποιήσει τη συνέντευξη σε μια υποβαθμισμένη περιοχή της Μαδρίτης.

Εδώ, ο κιτρινισμός της εκπομπής, θα έρθει σε αντιπαράθεση με νοσηρές, νεοφασιστικές ιδεοληψίες, στα πλαίσια του τηλεοπτικού γυαλιού, που αντικατοπτρίζει την παθητικότητα του τηλεθεατή. Ακραίες κοινωνικές παθογένειες ρατσισμού και εθνικισμού, σκιαγραφούνται επίσης.

-Γ.Σ.Κ.-

Βiennale για νέους καλλιτέχνες

14η Biennale Νέων Δημιουργών της Ευρώπης και της Μεσογείου

Έως τις 9 Ιανουαρίου 2009 η υποβολή αιτήσεων συμμετοχής

Την Παρασκευή 9 Ιανουαρίου 2009 λήγει η προθεσμία υποβολής αιτήσεων για τη συμμετοχή στη 14η Biennale Νέων Δημιουργών της Ευρώπης και της Μεσογείου. Όπως ανακοίνωσε η Γενική Γραμματεία Νέας Γενιάς, οι ενδιαφερόμενοι μπορούν να στέλνουν τις αιτήσεις τους στη Διεύθυνση Κοινωνικής Συμμετοχής, Τμήμα Πολιτιστικών Δραστηριοτήτων, Αχαρνών 417, Τ.Κ. 111 43, Αθήνα ή να επικοινωνούν στα τηλέφωνα 2102599412/411/410. Η 14η Biennale Νέων Δημιουργών της Ευρώπης και της Μεσογείου θα διεξαχθεί στα Σκόπια, από τις 3 έως τις 12 Σεπτεμβρίου 2009, με θέμα τις «7 Πύλες». Η Biennale περιλαμβάνει διαγωνισμό στη μουσική, τις οπτικές τέχνες, τις θεατρικές παραστάσεις, τη γαστρονομία, στις εικόνες και την κίνηση, τις εφαρμοσμένες τέχνες και τη λογοτεχνία. Πληροφορίες:www.neagenia.gr

Ατζέντα

Μουσικοχορευτική παράσταση «Η Συνομωσία των Λουκουμάδων»,

Θέατρο Παραμυθίας, οδός Παραμυθίας 27, Κεραμικός

Ο Σταμάτης Κραουνάκης παρουσιάζει τη μουσικοχορευτική περιπέτεια «Η Συνομωσία των Λουκουμάδων», βασισμένη στα «Ποιήματα με ζωγραφιές σε μικρά παιδιά» του Γιώργου Σεφέρη, ένα θεαματικό έργο για παιδιά, αλλά και για όσους διατηρούν ακόμα την παιδική τους ευαισθησία. Πέντε μικρά παιδιά, παίζοντας στο σπίτι τους, μαθαίνουν για το μύθο της κατάρας του μαύρου λουκουμά, που απειλεί... μια από τις μεγαλύτερες απολαύσεις τους! Έτσι, ξεκινούν μια περιπέτεια αναζητώντας το αντίδοτο. Μετά από μια διασκεδαστική περιπλάνηση σε όλο τον κόσμο, τα μάγια θα λυθούν και τα παιδιά θα μπορέσουν να φάνε πάλι λουκουμάδες. Μέσα από το ταξίδι τους θα ανακαλύψουν ότι η ευτυχία μπορεί να υπάρχει δίπλα τους, σε απλά, καθημερινά πράγματα.

Μουσική: Σταμάτης Κραουνάκης, Χρήστος Θεοδώρου, Γιάννης Χριστοδουλόπουλος, Διονύσης Κωστής, σκηνοθεσία: Γιώργος Φίλης. Παίζουν, τραγουδούν και χορεύουν: Χρήστος Γεροντίδης, Δημήτρης Ερατεινός, Αναστασία Κατσιναβάκη, Τερέζα Κρητικού, Διονύσης Κωστής, Ελεάνα Παπαχρήστου. Τηλ.: 2107012122.


«Ρωμαίος και Ιουλιέτα, Σαν το Σκύλο με τη Γάτα»

Θέατρο Αλέκος Αλεξανδράκης (πρώην Ριάλτο), Κυψέλης 54

Ο Γιάννης Καλατζόπουλος παρουσιάζει μια απολαυστική διασκευή για παιδιά του πασίγνωστου έργου του Σαίξπηρ. Στη μουσικοχορευτική παράσταση «Ρωμαίος και Ιουλιέτα - σαν το σκύλο με τη γάτα», το μήνυμα αγάπης και συμφιλίωσης συνδυάζεται με μηνύματα ζωοφιλίας, σεβασμού στη διαφορετικότητα και κατά του ρατσισμού.

Σκηνοθεσία - καλλιτεχνική επιμέλεια Νανά Νικολάου, μουσική Γιούρι Στούπελ, χορογραφία Έλενα Γεροδήμου. Παίζουν: Διονύσης Αχτύπης, Θανάσης Ακοκαλίδης, Άγγελος Σταματάκης, Βαγγέλης Χαλκιαδάκης, Μαρία Χατζηιωαννίδου, Μαρίνα Χατζηιωάννου. Χορεύουν: Δήμητρα Ζερβού, Παύλος Μανογιαννάκης, Ροδούλα Στεφανίδου, Πέτρος Φουρνιώτης. Τηλ.: 2108827000.

Wim Wenders Interview - October 2008

A project concocted by the producer from UK label World Circuit, Nick Gold, in cohorts with American slide-guitar player Ry Cooder, the Buena Vista Social Club was responsible for a huge craze for Cuban Son that took Europe by storm during the late ‘90s. Based on a revival of the repertoire from Havana’s Golden Age of the ‘50s, the album was recorded in just six days in 1996 with a group of musicians and singers most of whom were well into their 60s if not more. Since its release it has sold over 5 million copies worldwide, won a Grammy in 1997 and launched artists such as Ibrahim Ferrer, Ruben Gonzalez, Omara Portuondo and Cachaito Lopez on highly successful solo careers.

As this month sees the release of 'Buena Vista Live at Carnegie Hall', director Wim Wenders talks about the magic combination of music and film and his experiences making the 1998 documentary 'Buena Vista Social Club'. Wim Wenders, what do you listen to? I don’t play an instrument myself, I just play records. I did try to learn saxophone and clarinet once. It didn’t lead to much, though, and my saxophone ended up in a pawn shop. But I collect records and CDs and I listen to a lot of music. I am quite fond of the soundtrack albums to some of my films, especially Paris, Texas (with Ry Cooder) or Until the end of the World (with U2, Lou Reed, Peter Gabriel and many others), Ainda (with Madredeus) or End of Violence (again with Ry, and also U2, Michael Stipe, The Eels and others). I like a lot of music - classical, Blues, Jazz and world music, although my ‘roots’ are definitely in the English rock scene of the early sixties, with The Kinks, Van Morrison and Them, The Pretty Things, Yardbirds, Stones and The Beatles. What is the first record you bought? The first single was Petite Fleur by Chris Barber. The next ones were all Chuck Berry singles. The first LP was the Kinks’ first album, simply called The Kinks, with a red cover, and You Really Got Me and Bald Headed Woman and Long Tall Short on it... Which is your favorite record cover? The “banana cover” by Andy Warhol for The Velvet Underground & Nico album. When did you first become fascinated by the combination of music and moving images? Music is a constant source of inspiration and energy. And my favourite part of the whole filmmaking process is that precious moment during the editing when you see image and music married together for the first time. I’ve always loved that moment, from the first film I made to the most recent. Whatever hardship and pain and trouble you have had to go through during your shoot: that moment makes it all worth it. What is your all time favorite musical movie? The Girl Can’t Help It by Frank Tashlin from 1956, with appearances by Fats Domino, Little Richard, Gene Vincent, Eddie Cochran and more. When you went to Cuba for the Buena Vista adventure, was it the first time you had been there? I had never been to Cuba before! Of course I had particular plans about how to shoot and how to organise certain ideas, but once we were there, all that went straight out of the window. i worked on a day to day basis, with Jörg, the director of photography and the steadicam operator, finding places and locations as we went along. Was it different to what you expected? When Ry let me listen to a rough mix on a cassette, some time had already passed after his initial recording. He mentioned he might go back. But the only ways I could prepare were to look at a few picture books of Havana and learn a bit about Cuba’s history. You couldn’t find much information in America, anyway. Cuba had been wiped off the map. And then Ry called me one day and said: “We’re going again next week. You really want to come?” I had one week’s notice to put a crew together and find a tiny bit of money to finance the shoot in Havana. So to answer your question, I didn’t really know enough to have any real expectations. What surprised you the most? I guess what surprised me most was the way that the story emerged, it was different from just ‘making a documentary’. As each day passed, Rubén, Compay, Pío, Omara and Eliades became more and more like fictional characters, and when we finally arrived in New York, it felt like we had actually told a story and finished a narrative circle. What is your strongest memory during filming? At the end of Silencio, during the Amsterdam concert, Omara started to cry, and Ibrahim very gently wiped away her tears. For me that moment encapsulates the whole project. The funniest? Rubén on the Empire State Building. The most difficult? The electricity supply would cut out sometimes. And feeding your crew is a problem because, sadly, food is a problem in Cuba. Among the different Cuban musicians which personalities appealed to you the most? Due to the nature of this shoot I was able to spend time with all the main characters. Ibrahim was like a filmmaker’s dream - you couldn’t possibly invent a more interesting person. Rubén was such a funny character. Ry described him like a cross between Felix The Cat and Thelonius Monk, which was true. Pío was like Groucho Marx, in my eyes, and I’d love to make a film with Omara playing a fictional part. I’m sure she’d be great. And Compay was so ‘larger than life’ anyway - 90 years old, never ending energy and his incredible composure… If you could remake it now with all the original protagonists would you change anything? Beyond the ‘simple music documentary’ a much bigger story emerged, as we were filming. We were actually witnessing some sort of amazing fairy-tale happening in front of our eyes. We were just so amazingly lucky to be there, at the right time, in the right place. The rise to global stardom by these once down-and-out musicians was a deeply moving story. And, for once, TRUE! I always giggle when I see this line under a film title: “Based on a True Story”. That’s usually an oxymoron. In our case it was not. THAT was the main reason behind the success of BVSC. And of course: Cuba had been off the world agenda for a long time. It deserved the attention! Whilst there may be some technical details I’d want to change I think the way this project emerged organically is something that you can’t really orchestrate and perhaps only comes along once in a lifetime. During your entire career, music has always played a key part - either in the storyline or as the subject of your movies. From blues to rock, American country to Portuguese music, and of course Cuban son you have worked with a very large range of music. Is there a type of music or a musician you haven’t worked with that you would like to? Absolutely. I really want to make a film in Mali, with music from West Africa! Which musician, who has not already been the subject of a biopic, would make a perfect movie character? And if you don’t do it, which director would you choose? I made a film about the blues, produced by Martin Scorsese, called The Soul of a Man about three forgotten Blues giants: Blind Willie Johnson, JB Lenoir and Skip James. But these men were all long dead, so the film couldn’t have any impact on their lives any more. But my heroes certainly reappeared out of oblivion, thanks to the film. What is the last record that you bought? You’d get a different answer almost every day. The last one that really mattered would have been Bonnie “Prince” Billy’s Lie Down in the Light. What is the last record that you downloaded? I never do that. I like owning CDs and LPs too much! What is your favorite record before going to bed? That’s the only time I’m not listening to music. In bed, I’m strictly reading. I put on music when I get up... Benjamin MiNiMuM

Ο Μάης του '68 (Βιβλίιο)

Jean - Louis Marzorati. Έκδοση: Μεταίχμιο

Στο λεύκωμα "Ο Μάης του ’68: Στη Γαλλία και στον κόσμο" αποτυπώνεται εκείνη η εκρηκτική χρονιά που έμελλε να επηρεάσει καταλυτικά το πρόσωπο της σύγχρονης κοινωνίας. Η έκδοση περιλαμβάνει 140 ασπρόμαυρες φωτογραφίες-ντοκουμέντα του Γαλλικού Πρακτορείου Ειδήσεων (AFP) και την έχει επιμεληθεί ο δημοσιογράφος Ζαν-Λουί Μαρτζοράτι, που έζησε από κοντά τα οδοφράγματα στη Γαλλία. Την εισαγωγή υπογράφει ο Σερζ Ζουλί, ιστορική μορφή της εξέγερσης και ιδρυτής της εφημερίδας Liberation.

Το 1968 είναι μια χρονιά-σταθμός: ο φεμινισμός ανθεί και οι γυναίκες απαιτούν δικαιώματα, οι νέοι επιθυμούν να έχουν στη ζωή τους επιλογές διαφορετικές από εκείνες των γονιών τους. Πολλοί καλλιτέχνες και διανοούμενοι σταματούν το έργο τους, και αφιερώνονται στην πολιτική και στον ακτιβισμό. Τα γεγονότα του Μαΐου-Ιουνίου είναι αποτέλεσμα ενός διεθνούς κινήματος που ξεκίνησε από τις Ηνωμένες Πολιτείες και τη Μεγάλη Βρετανία και ενισχύθηκε από την αντίδραση στον πόλεμο του Βιετνάμ. Η Γαλλία, την εποχή εκείνη, σαρώθηκε όσο καμία άλλη χώρα από ένα τεράστιο κύμα αμφισβήτησης: 9 εκατομμύρια άτομα, κάθε ηλικίας, κοινωνικής τάξης και επαγγέλματος, απεργούν. Το λεύκωμα "Ο Μάης του ’68: Στη Γαλλία και στον κόσμο", μεταφέρει τον αναγνώστη ακριβώς σ’ εκείνη την περίοδο της αμφισβήτησης, της εξέγερσης και της συντροφικότητας.

Μετάφραση: Κωνσταντίνου, Τζένη

Σελίδες: 120

Τιμή: € 17

monkie - e magazine

Το monkie είναι ένα ηλεκτρονικό περιοδικό σε διμηνιαία έκδοση. Χωρίς μόνιμες στήλες ή θεματικούς περιορισμούς, η ύλη του στρέφεται γύρω απο ό,τι κεντρίζει το ενδιαφέρον των συντακτών του.

Στο monkie η εικονογράφηση, η φωτογραφία και το design συνυπάρχουν με το κείμενο με τρόπο συμπληρωματικό· η εικόνα οδηγεί την προσοχή στο λόγο σαν να ήταν τίτλος κι ο λόγος κάνει την εικόνα πιο ξεκάθαρη, σαν να ήταν λεζάντα. Για αυτό διατίθεται σε μορφή PDF και όχι ως λέξεις σε μια ιστοσελίδα, ώστε να λειτουργεί σαν ένα σύνολο.

Στόχος του monkie, είναι να υπάρχει αρχικά σε ηλεκτρονική και σύντομα σε έντυπη μορφή.

Διαβάστε στο νέο monkie:
The Missing Link #03
Zoo Polizei...
Ο Καλλιτέχνης... Ήταν Ανιψιός του Γκαλερίστα
Τι αξιώσεις να ?χει ένα ανυπόγραφο έργο;
Mor ve Ötesi
Οι τούρκοι ρόκερς που δε σνόμπαραν τη Eurovision.
Germans Go to Hollywood!
Πως ο Χίτλερ, απογείωσε το αμερικάνικο σινεμά.
Aubrey De Grey
Έχεις 50% πιθανότητες να ζήσεις 1.000 χρόνια.
Jack Johnson: Ο Μεγάλος Ατομιστής
Για τον μεγάλο πυγμάχο, αλλά κι αμετανόητο ατομιστή.
Σπιρτόκουτο: Πόλεμος σε τέσσερις τοίχους
Μια κοινωνιολογική προσέγγιση του ομώνυμου θεατρικού έργου.
1 Λέξη Όσο 1000 Εικόνες
Μια απαρίθμηση των ελληνικών χρήσεων μιας ιταλικής λέξης.

www.monkie.gr

http://monkiemag.blogspot.com/

Τι είναι νέο και ενδιαφέρον??

alphadelta gallery,Pallados str 3

26/11/08 - 24/01/09
Στην έκθεση παρουσιάζονται στους 2 ορόφους της γκαλερί έργα σταθμοί στην εξέλιξη της τέχνης στην Ελλάδα μαζί με έργα νεώτερων, αλλά καταξιωμένων καλλιτεχνών.

Έργα των Nelly's (1953), Κανιάρη (1969, 1970), Κεσσανλή (1957, 1971, 1986), Κουνέλλη (1965), Σαμαρά (1971, 1982), Steve Γιανάκου (1981, 2007), Ακριθάκη (1966, 1982) συνυπάρχουν με έργα των Μάρκου, Χριστοδουλίδη, Βελώνη, Σαγρή, Χαρίση, Θεοδωρόπουλου, Νίκου Παπαδημητρίου, Τσιβόπουλου. Κάθε νέα γενιά καλλιτεχνών δημιουργεί την γλώσσα της μέσα στα κοινωνικά και πολιτιστικά συμφραζόμενα της εποχής της συνδιαλεγόμενη με το εγχώριο και διεθνές γλωσσικό και εννοιολογικό κεκτημένο, όπως αυτό διαχέεται μέσα από σχολές, σημαντικές εκθέσεις, βιβλία, περιοδικά και συζητήσεις.
Έτσι μπορεί κανείς να αναγνωρίσει ανάμεσα στους δημιουργούς εκλεκτικές συγγένειες που αφορούν στην γλώσσα, στην μεθοδολογική προσέγγιση ή στην ποιητική των έργων τους. Τα assemblage του Χριστοδουλίδη ή του νεώτερού του Βελώνη δημιουργούν ανοιχτούς σε περιεχόμενο και ερμηνείες διαλόγους με τα έργα του Κανιάρη. Το ίδιο συμβαίνει ανάμεσα στα σχέδια της Σαγρή και τα έργα της περιόδου της Ρώμης του Κεσσανλή, τον αυτοαναφορικό κόσμο του Σαμαρά και εκείνον του Θεοδωρόπουλου, τις Mεταδομές του Κεσσανλή και τα τελευταία έργα του Παπαδημητρίου κλπ.
Ίσως περισσότερο ενδιαφέρον έχουν οι άτυπες εκλεκτικές συγγένειες. Εκείνες που στηρίζονται στην πεποίθηση που δημιουργεί η γειτνίαση των ίδιων των έργων, πολλές φορές ενάντια σε απλουστευτικούς μορφολογικούς συσχετισμούς.
Το γεγονός ότι δεν υπάρχει η δυνατότητα να δούμε έτσι τα έργα των ελλήνων δημιουργών στις αίθουσες των μουσείων κάνει δυσανάγνωστη την ύπαρξη ιστορικής συνέχειας. Παρουσιάζει παρθενογενετικά το έργο των ελλήνων καλλιτεχνών και τους ίδιους όχι σαν διανοούμενους της εικαστικής γλώσσας, αλλά σαν ιδιόρρυθμες περιπτώσεις που δεν θα ήταν δυνατόν η δουλειά τους να έχει απήχηση στο απαθές κοινωνικό σύνολο. Η Τέχνη παρουσιάζεται τελικά σαν φαινόμενο περιθωριακό ως προς την πραγματική ζωή.

Τα ωράρια της γκαλερί Α.Δ. είναι: Τρίτη με Παρασκευή 12:00-21:00 και Σάββατο 12:00-16:00.
Η έκθεση θα διαρκέσει έως τις 24 Ιανουαρίου 2009.

tel: +30 210 322 87 85
www.adgallery.gr

Μικρές Ζωγραφιές 2008

Ομαδική έκθεση "Μικρές Ζωγραφιές 2008"

11.12.08 - 10.1.09

"Μικρές Ζωγραφιές 2008"

Περιλαμβάνονται έργα των:

Γιάννης Αδαμάκης, Διαμαντής Αϊδίνης, Αλέξης Ακριθάκης, Γιώργος Αυγέρος, Olivier Aubry,

Κωνσταντίνος Βαρβιτσιώτης, Μίλτος Γκολέμας, Χριστίνα Δάρρα, Γιώργος Ζογγολόπουλος, Σοφία Καλογεροπούλου,
Τατιάνα Καραπαναγιώτη, Μαρίνα Καρέλλα, Χρήστος Κεχαγιόγλου, Ανδρέας Κοντέλλης, Αντώνης Κυριακούλης, Τζένη Κωδωνίδου,
Χάρης Λάμπερτ, Βένια Μπεχράκη, Ξενοφώντας Μπήτσικας, Αχιλλέας Παπακώστας, Μυρτώ Σταμπούλου,
Κατερίνα Στεφανιδάκη, Δανάη Στράτου, Κώστας Χριστόπουλος.

Zoumboulakis Galleries
20 Kolonaki Square
106 73 Athens

Tel: +302103608278

Cheapart 14

Ομαδική Έκθεση

08/12 - 23/12/2008

H αγαπημένη έκθεση Cheapart επιστρέφει, όπως κάθε χρόνο τέτοια εποχή με εγκαίνια την Δευτέρα 8 Δεκεμβρίου στη γκαλερί a.antonopoulou.art και στο χώρο της cheapart στα Εξάρχεια (Θεμιστοκλέους και Μεταξά 25) αλλά και στην Αριστοφάνους 20 στου Ψυρρή.

Η γκαλερί a.antonopoulou.art φιλοξενεί φέτος τα έργα των ακόλουθων καλλιτεχνών:
Αγγέλου Έλ., Ανδρεαδάκη Αν.., Αποστολοπούλου Γ., Βασιλάκου Μ., Βούσουρας Α., Γιαβρόπουλος Ν., Γκούζια Β., Διαλησμά Ν.-Ψαρράς Αντ., Δουβέρη Αγγ., Ερμείδου Ευτ., Ζουλάκης Μ., Ιris de Ath, Ιωαννίδη Κ., Καζάκου Λ., Κοσμίδης Όμ., Κούμποβετς Β., Κουρμπούζου Αθ., Κριτσωτάκης Δ., Κρυωνίδης Ν., Κυρίτση Μ., Κυρίτσης Ν., Λαδά Ρ., Λειβαδά Ι., Μάλλιου Ντ., Μανέτα Αν., Μάνος Φ., Μαρκαντωνάτου Ερ., Μαυρίδου Ε., Μελανία, Μπονάτσου Ι., Παπαμερκούρη Δ., Παρακεντέ Χ., Παργιανού Μ., Πετρής Γ., Ποθητάκης Χ., Σγουρομύτη Χ., Σενόγλου Σ., Ταμμάμ Μ., Τζίβα Αγγ., Τούμπουρα Σ., Τσαφαντάκη Μ., Τσούτσουβα Β., Τσώνη Ελ., Φιλιππακοπούλου Μ., Φρεναρίτου Α., Χαβιαρά Ελ., Χασαπόπουλος Χ. , Χρήστου Χ.

Η έκθεση θα διαρκέσει μέχρι και 23 Δεκεμβρίου. Κατά την διάρκεια της έκθεσης η γκαλερί θα είναι ανοιχτή όλες τις Κυριακές.

cheapart

Themistokleous & 25 A.metaxa street,

Visiting hours: Monday-Sunday 14:00 - 21:00

tel. 210 3817517

Και

a.antonopoulou.art

20 Aristofanous street, Psyrri

Visiting hours: Monday-Friday14:00 - 21:00, Saturday-Sunday 12:00 - 16:00

tel. 210 3214994,

ΘΕΑΤΡΟ - Λιωμένο Βούτυρο -

του Σάκη Σερέφα

ΘΕΑΤΡΟ ΧΩΡΑ

Πώς άραγε συνδυάζονται ένα έγκλημα πάθους, μια παιδική φίλη, μια συγκάτοικος ξενοδοχείου και ένας ιατροδικαστής; Μπορούν να γίνουν ήρωες ενός παράξενου βιβλίου που θα γραφτεί επί σκηνής;

Αυτήν την απορία έχει ο υποψήφιος συγγραφέας, καθώς επιχειρεί να ξετυλίξει το σκοτεινό νήμα των περιστατικών που οδήγησαν στο φονικό. Πέρασαν κιόλας 40 ολόκληρα χρόνια...
Η Λούλα θέλει να ξεφύγει από τη ζωή της στο χωριό. Νομίζει ότι ο Τάσος θα τη βοηθήσει. Όταν καταλαβαίνει ότι εκείνος δεν μπορεί να κρατήσει την υπόσχεσή του, τον εγκαταλείπει και κυνηγά μόνη της το όνειρό της στη Θεσσαλονίκη. Ο Τάσος την αναζητά, τη θέλει πίσω, όμως η Λούλα έχει πια φύγει...

Με αφορμή ένα πρωτοσέλιδο έγκλημα στη Θεσσαλονίκη τη δεκαετία του '60 (ξανα)γεννιέται μια ιστορία επικίνδυνου ερωτικού πάθους και ακραίων συναισθημάτων. Η ηλεκτρισμένα αυθεντική ατμόσφαιρα της εποχής εισέρχεται αποφασιστικά στο σήμερα και η υποκριτική δεινότητα των τριών ηθοποιών απογειώνουν την παράσταση.

ΘΕΑΤΡΟ ΧΩΡΑ - ΣΚΗΝΗ: ΝΕΑ ΧΩΡΑ
Αμοργού 20, Κυψέλη, τηλ. 210 8673945

ΕΝΑΡΞΗ ΠΑΡΑΣΤΑΣΕΩΝ 19 Νοεμβρίου 2008
ΗΜΕΡΕΣ ΚΑΙ ΩΡΕΣ

Δημοσίευση ανάρτησης

ΠΑΡΑΣΤΑΣΕΩΝ Τετάρτη έως Κυριακή 21.30
ΤΙΜΕΣ ΕΙΣΙΤΗΡΙΩΝ Κανονικό 21€, Μειωμένο 18€, Φοιτητικό 14€

Μουσική

Dub Colossus "In a Town Called Addis" Real World

Τώρα που οι Δυτικοί ανακαλύπτουν τον μουσικό πλούτο της Αιθιοπίας περιμένουμε τα καλύτερα από την μουσική συντάντηση των δύο κόσμων.

Ayo. Gravity at last.

Μετά την μεγάλη επιτυχία που σημείωσε η Ayo με τη κυκλοφορία του παρθενικού της album «Joyful» επέστρεψε δυναμικά με 13 νέα τραγούδια με δικούς της στίχους και μουσική.

Το album «Gravity at last» ηχογραφήθηκε στο Compass point Studios στις Μπαχάμες, ένα θρυλικό studio που στο παρελθόν είχαν ηχογραφήσει ο Bob Marley, οι Rolling Stones και ο James Brown.

Fatima Spar & the Freedom Fries "Trust"

H Fatima Spar είναι μια τουρκάλα τραγουδίστρια με της Κεντρικής Ευρώπης και το συγκρότημά της αποτελείται από μουσικούς με καταγωγή από τα Βαλκάνια.

FENIA AND THE CATS

Τρίτη 2, Τρίτη 9, Τρίτη 16 και Τρίτη 23 Δεκεμβρίου, BACARO

Ταξίδι στη Μέθη της Ψυχής από το Κέντρο της Αθήνας

Από την Τρίτη, 2 Δεκεμβρίου και για τέσσερις Τρίτες, με αφετηρία το Bacaro, στην καρδιά της Αθήνας, οι θεατές ξεκινούν ένα ταξίδι στα υπόγεια καμπαρέ του Saint-Germain-des-Pres, στο Παρίσι, εκεί όπου μέχρι σήμερα μπορεί κανείς ν' ανατριχιάσει με τα ανεπανάληπτα τραγούδια του Jacques Brel, της Barbara, αλλά και του Tom Waits.

Εκεί όπου μπορεί ακόμη κανείς να μεθύσει στο ρυθμό του swing του '30, παρέα με τον Duke Ellington, ν' αφεθεί στην έκσταση της αυθεντικής λάτιν σκηνής με τους Guillermo Portabales, Rosalia de Souza, Negresses Vertes, Mano Negra, Antonio Carlos Jobim, να χορέψει ελεύθερος στην αγκαλιά της Αφρικής με τους Amadou et Mariam και να συναντήσει πολλούς κι αγαπημένους συνοδοιπόρους σ' αυτό το συναρπαστικό ταξίδι της μέθης, που με τους στίχους του μας εύχεται ποτέ να μην τελειώσει ο Charles Beaudelaire: «Μεθύστε! Με κρασί, με ποίηση, με έρωτα, με μουσική... με οτιδήποτε! Aλλά μεθύστε!!!».

Νέες ομάδες χορού, όπως οι Swing Cats και οι Cocodgi θα ζωντανεύουν μαζί με το κοινό αυτές τις ξεχωριστές βραδιές!

Ηλεκτρική Κιθάρα Κώστας Μπαλταζάνης
Ηλεκτρικό Μπάσο Γιώργος Παλαμιώτης
Κρουστά Anjo, Ace
Σαξόφωνο Δημήτρης Κόλλιας
Βιολί Κορίνα Παπαδόδημα
Τραγούδι Φένια Παπαδόδημα

Πληροφορίες

BACARO
Σοφοκλέους 1 & Αριστείδου
Τηλ. 210 3211882

ΩΡΑ ΕΝΑΡΞΗΣ
22.30

ΤΙΜΗ ΕΙΣΙΤΗΡΙΟΥ
10 Ευρώ με ποτό

ΗΜΕΡΟΜΗΝΙΕΣ
Τρίτη 2, Τρίτη 9, Τρίτη 16 και Τρίτη 23 Δεκεμβρίου

Lavay Smith & Her Red Hot Skillet Lickers

HALF NOTE JAZZ CLUB
(Τριβωνιανού 17, Μετς)
Από Παρασκευή 19/12 έως και Πέμπτη 28/12

The Queen of Swing!

H βελούδινη φωνή της Miss Thing και η αισθησιακή σκηνική της παρουσία, μαγνητίζει το κοινό και δημιουργεί τις πιο εκρηκτικές μουσικές βραδιές!

Η απόλυτη βασίλισσα του swing έρχεται στο Half Note τα Χριστούγεννα για να ζωντανέψει την άκρως αισθησιακή ατμόσφαιρα των δεκαετιών '30 και του '40. Με τη βελούδινη φωνή, την αισθησιακή σκηνική της παρουσία και πάντα με παιχνιδιάρικη swing διάθεση, η Lavay Smith ξέρει να μαγνητίζει το κοινό και να δημιουργεί τις πιο εκρηκτικές μουσικές βραδιές. Στο Half Note Jazz Club η Lavay και οι Red Hot Skillet Lickers θα παρουσιάσουν πρωτότυπες συνθέσεις αλλά και διασκευές κλασικών swing, jazz και blues στάνταρτς. Κομμάτια των Billie Holiday, Ella Fitzgerald, Bessie Smith, Dinah Washington, Duke Ellington και Louis Jordan από μια εκρηκτική ερμηνεύτρια, που είναι ντίβα και το δείχνει. Με μια επικίνδυνα αισθησιακή παρουσία, μια επικίνδυνα bluesy φωνή και μια επικίνδυνα παιχνιδιάρικη διάθεση... το Half Note θα πάρει φωτιά!

Official website: http://www.lavaysmith.com

Αυτό που γίνεται έξω, τώρα

Κάπως έτσι, συνειδητοποιούμε πόσο άδικοι υπήρξαμε με τις λέξεις - τις φτηνύναμε, τις κάναμε τσιχλόφουσκες της καθημερινότητας. Ζούμε ιστορικές στιγμές, λέγαμε και ξαναλέγαμε για κάθε είδους είδηση φούσκα που ακούγαμε ή την τράβαγαν σε φούσκα-υπερπαραγωγή τα κανάλια.

Και τώρα, λοιπόν; Τι ζούμε; Τώρα, λοιπόν, ζούμε ιστορικές στιγμές. Στεκόμαστε πάνω στην πραγματική αιχμή της ιστορίας, όπου κάτι γεννιέται, ξεσπά, πλημμυρίζει την κατεστημένη ησυχία μας.

Πώς πρέπει να μιλήσεις για ό,τι συμβαίνει στην πόλη αυτές τις μέρες;

Πώς αλλιώς, παρά ανασύροντας τη στέρεα βάση, που θέλει τα πολιτικά ζητήματα και τις κοινωνικές επαναστάσεις να εγείρονται χάρη στην ιδεολογία. Διότι το ξέσπασμα που βλέπουμε στους δρόμους, οι οδομαχίες και το σμίξιμο γενιών και κοινωνικών ομάδων είναι πιο βαθύ ακόμη και από τις εξεγέρσεις και τις οδομαχίες στο Παρίσι, στο περίφημο Κλισί. Γονείς ενθαρρύνουν τα παιδιά να βγουν στους δρόμους, να συμμετάσχουν σ' αυτή τη βαθιά συγκινητική και ορμητική στιγμή, που ξαπλώνουν σχεδόν γυμνοί -σαν νεκροί- στα σκαλιά της Γενικής Αστυνομικής Διεύθυνσης Αθηνών.

Και να, τώρα, είναι που τόσο πολύ λείπουν οι καλλιτέχνες, οι διανοούμενοι, αυτοί που μορφώνουν πολιτισμό, που πρέπει να κρατούν το ιδεολογικό ζητούμενο ενεργό και ταϊσμένο πάντα. Πού είναι, λοιπόν; Μια αρθρογραφία, αποχή από παραστάσεις, ακύρωση πολιτιστικών γεγονότων δεν είναι το ζητούμενο. Από αυτούς πρέπει να γεννηθούν πασιονάριες, ηγέτες, από αυτούς το κοινωνικό κίνημα που είναι στους δρόμους -ανάμεσά τους κυρίως τα παιδιά μας- να βρουν το σωστό δρόμο και να επιμείνουν μέχρι να τα καταφέρουν.

Οι Financial Times έγραψαν πως αυτό που ζούμε στην Αθήνα είναι η χειρότερη εκδήλωση βίας μετά το Β' Παγκόσμιο Πόλεμο. Είναι όμως πολύ περισσότερο από αυτό και, υποτιμώντας το, φουντώνουμε τις διαστάσεις βίαιου ξεσπάσματος. Τώρα γράφεται ιστορία. Περιμένουμε τους ποιητές που θα μιλήσουν γι' αυτή την ιστορία, θα την κάνουν λόγια στα στόματα που διψούν (και που κανείς δεν πότισε μετά τους μεγάλους Λειβαδίτη, Ρίτσο, Σαχτούρη...)

Gotan Project

Οι Gotan Project.

Οταν η ηλεκτρονική μουσική συνάντησε το τάνγκο, οι Gotan Project ήταν εκεί. Τη Δευτέρα 22 Δεκεμβρίου οι Gotan Project θα βρίσκονται στην Αθήνα, στο Αθηνών Αρένα, για μία μοναδική, γιορταστική βραδιά. Και το διαχρονικά πιστό κοινό τους, θα είναι σίγουρα εκεί.

Με αφορμή το νέο, συλλεκτικό άλμπουμ τους, δίνουν υποσχέσεις για μια εξίσου πολυτελή οπτικοακουστική εμπειρία, το βράδυ της ερχόμενης Δευτέρας. Την Αθήνα επισκέπτονται στα πλαίσια εκλεκτικής περιοδείας που πραγματοποιούν, με στάσεις σε επιλεγμένες ευρωπαϊκές πόλεις.

Η περιοδεία τους δεν είναι απλά ένα σύνολο ζωντανών εκτελέσεων, αλλά ένα ξεχωριστό, μοναδικό σόου, όπου παρουσιάζονται μουσική και βίντεο από τις δύο προηγούμενες περιοδείες, τη La Revancha del Tango Tour και τη Lunatico, με την οποία οι Gotan Project επισκέφθηκαν την Ελλάδα το 2007.

Με τον τρόπο αυτό, το συγκρότημα τιμά και γιορτάζει το τέλος μιας εποχής. Ένα μουσικό υπερθέαμα που συνδυάζει παρελθόν και παρόν, με το βλέμμα -πάντα- στραμμένο στο μέλλον, από το συγκρότημα που -εδώ και μία δεκαετία-, απολαμβάνει τη θέα, από την κορυφή της σκηνής του ηλεκτρονικού τάνγκο.

Γ.Σ.Κ.

Τελευταία έξοδος ενός σπουδαίου ταλέντου

Η ομάδα των νέων ηθοποιών στο «Ξύπνημα της Ανοιξης» κινείται με άνεση και υπακούει σε μια ενιαία ερμηνευτική γραμμή.

Το «Ξύπνημα της Ανοιξης» του Φρανκ Βέντεκιντ, που σκηνοθετεί ο Νίκος Μαστοράκης στο Εθνικό Θέατρο, ξεχωρίζει ήδη ως μία από τις παραστάσεις της χρονιάς, αν και στην ιστορική θεατρική μνήμη καταγράφεται ως η τελευταία παράσταση ενός σπουδαίου ταλέντου, του αδικοχαμένου Κωνσταντίνου Παπαχρόνη, που υπήρξε πάντα ζωώδης και ακριβής στους ρόλους που ερμήνευσε. Μία από αυτές τις παραστάσεις είδε η Ελένη Πετάση.

Μια χούφτα γυμνασιόπαιδα συγκρούονται με τις τυραννικές αντιλήψεις της οικογένειας, του σχολείου, της εκκλησίας. Αφυπνίζονται σεξουαλικά, καταρρίπτουν τις απαγορεύσεις, εναντιώνονται στη μεσαιωνική ηθική, προβαίνουν σε «κολάσιμα» αμαρτήματα (ονειρώξεις, απελευθέρωση της λίμπιντο κ.ά.), εξωθούνται στην εξέγερση ή στην αυτοκτονία.

Όλα αυτά μπορεί να ηχούν αναχρονιστικά στην εποχή μας. Αλλά συμβαίνουν το 1891, στην ιδιαίτερα συντηρητική τότε αστική κοινωνία της Γερμανίας. Γεγονός που εξόργισε όσους διάβασαν «Το Ξύπνημα της Ανοιξης» στην πρώτη του έκδοση, απαγόρευσαν το σκηνικό της ανέβασμα και ανάγκασαν το συγγραφέα του να αυτοεξοριστεί στο Παρίσι. Όταν, ωστόσο, το 1906 το «πορνογραφικό» έργο του Φρανκ Βέντεκιντ παίχτηκε -λογοκριμένο- στο Βερολίνο, σε σκηνοθεσία Μαξ Ρέινχαρτ, προκάλεσε το ενδιαφέρον της θεατρικής κοινότητας και φυσικά μια σειρά ανατυπώσεων. Έστω και καθυστερημένα, τόσο η πρωτοποριακή ματιά και η κριτική του τόλμη όσο και η ποίησή του αναγνωρίστηκαν.

Κείμενο δίχως ανελισσόμενο μύθο, με εξπρεσιονιστικό βλέμμα, μικρές σκηνές, εναλλασσόμενους ρυθμούς και τόπους δράσης, το «Ξύπνημα της Ανοιξης» διογκώνει πρόσωπα και καταστάσεις, καθώς αφηγείται πραγματικά γεγονότα (όπως η αυτοκτονία του μαθητή Φραντς Όμπερλι), μέσα, όμως, από την οπτική γωνία των έφηβων μαθητών.

Ο αδικοχαμένος Κωνσταντίνος Παπαχρόνης και η Ιωάννα Παππά σε στιγμιότυπο από την παράσταση.

Σ' αυτό το μωσαϊκό χαρακτήρων αντιπαρατίθενται δύο κόσμοι: των υποκριτών, οπισθοδρομικών ενηλίκων (παιδαγωγοί, γονείς, άνθρωποι της εκκλησίας) και των νέων, που πασχίζουν για την ηθική, ψυχολογική και διανοητική τους ενηλικίωση. Ανάμεσά τους απλώνεται ένα αδιαπέραστο χάσμα, που γίνεται αφορμή για να γλιστρήσει ο Βέντεκιντ τις διδακτικές ιδέες και θεωρίες του σε σχέση με την παιδεία και τη σεξουαλικότητα. Κατ' επέκταση, η γλώσσα ακροβατεί ανάμεσα στον άκαμπτο λόγο και τη ρητορική ακρίβεια των πρώτων και στον παθιασμένο λυρισμό των δεύτερων.

Ο Νίκος Μαστοράκης, με την αρωγή της εύρυθμης και γλωσσικά σύγχρονης μετάφρασης του Γιώργου Δεπάστα, μετέφερε τούτη την «παιδική τραγωδία» -όπως την υποτίτλισε ο συγγραφέας της- στα καθ' ημάς. Διαχωρίζοντας, ωστόσο, ευρηματικά τα δύο αντίπαλα στρατόπεδα, παρουσίασε ρεαλιστικά τις σκηνές με τους νέους και εξπρεσιονιστικά εκείνες με τους κοινωνικά διαπιστευμένους φρουρούς της ηδονής, εμφανίζοντάς τους ως εφιαλτικές γκροτέσκο φιγούρες.

Η αισθητικά τολμηρή παράστασή του έχει ύφος και ήθος. Ωστόσο, η κατάχρηση γυμνών και προκλητικών αναπαραστάσεων - αυνανισμοί, σεξουαλικές συνευρέσεις ανάμεσα σε ετερόφυλους και ομοφυλόφιλους, αμβλώσεις κ.ά. - φέρνει κάποια στιγμή τον κορεσμό.

Το μινιμαλιστικό σκηνικό της Εύας Μανιδάκη μας μεταφέρει σε μια σημερινή αίθουσα σχολείου, ενώ οι έντεχνοι φωτισμοί του Τάσου Παλαιορούτα συμβάλλουν στη χωροχρονική μετατόπιση των δρώμενων.

Μια ομάδα νεότατων ως επί το πλείστον ηθοποιών κινείται με άνεση κάτω από την επίβλεψη της Αμαλίας Μπένετ και υπακούει σε μια ενιαία ερμηνευτική γραμμή με την καθοδήγηση του σκηνοθέτη. Ξεχωρίζουν ο πρόσφατα αδικοχαμένος Κωνσταντίνος Παπαχρόνης (εξαιρετικός ως γήινος Μέλχιορ), η Αγγελική Καρυστινού (προοδευτική μητέρα), ο Προμηθέας Αλειφερόπουλος (καταπιεσμένος Μόριτς Στίφελ), η Ιωάννα Παππά (ευαίσθητη Βέντλα) και η Άλκηστις Πουλοπούλου η οποία αποτυπώνει εύστοχα στην ερμηνεία της την αισθησιακά παιχνιδιάρικη πρόκληση της Ιλζε (θα πρέπει, όμως, να προσέξει να μην τυποποιηθεί, καθώς και σε άλλες παραστάσεις έχει ακολουθήσει το ίδιο μοντέλο).

Όλοι οι υπόλοιποι ηθοποιοί διαθέτουν σκηνική φρεσκάδα και σωστούς ρυθμούς: Κωνσταντίνος Ασπιώτης, Νατάσα Ζάγκα, Δημήτρης Καρτάκης, Αννίτα Κούλη, Δημήτρης Κουτρουβιδέας, Ομηρος Πουλάκης, Μίλτος Σωτηριάδης, Θάνος Τοκάκης, Μιχάλης Φωτόπουλος, Γιάννης Χαρτοδιπλωμένος, Γαλήνη Χατζηπασχάλη.

Κριτική: ΕΛΕΝΗ ΠΕΤΑΣΗ

Σας αρέσει το cinema?

Είναι σίγουρα ένα φεστιβάλ διαφορετικό, που δε μοιάζει με τα άλλα. Ξεκίνησε, τριάντα χρόνια πριν, μέσα από μια διαδικασία «καθαρά ελληνική»: μερικοί παραπονούμενοι και αδικημένοι από το «μεγάλο» Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης «κατέφυγαν» στη Δράμα. Αρχικά βρήκαν συμπαραστάτη την κινηματογραφική λέσχη της πόλης και, μερικά χρόνια αργότερα, τη δημοτική αρχή.

Ναι, μιλάμε για το Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους Δράμας. Μέχρι το 1985 προβάλλονταν ταινίες κάθε είδους (μικρού και μεγάλου μήκους), ακόμη και σε μορφή Super 8 (το θυμάστε;). Εκείνη τη χρονιά ήταν έντονο το αίτημα, κυρίως από τους νέους σκηνοθέτες, για τη σύσταση στην Ελλάδα ενός αυτοτελούς φεστιβάλ ταινιών μικρού μήκους και πρότειναν να λειτουργήσει ως τέτοιο το Φεστιβάλ Δράμας.

Τα επόμενα χρόνια, οι νέοι σκηνοθέτες, που πρωτοστάτησαν στη δημιουργία του Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους της Δράμας, διχάστηκαν. Κάποιοι ήθελαν τη Δράμα ως αποκλειστικό τόπο προβολής των ταινιών μικρού μήκους, ενώ άλλοι ήθελαν την προβολή ταινιών μικρού μήκους και στο Φεστιβάλ της Θεσσαλονίκης. Έτσι αρχίζει η σύγκρουση Φεστιβάλ Δράμας και Αντιφεστιβάλ - πάλι «καθαρά ελληνική» υπόθεση... Ευτυχώς, σήμερα τα πράγματα έχουν ξεκαθαρίσει.

Το φετινό -31ο ελληνικό και 14ο διεθνές- φεστιβάλ διοργανώθηκε στα μέσα του περασμένου Σεπτέμβρη. Και τι δεν έγινε αυτή τη χρονιά: προβλήθηκαν 33 ελληνικές ταινίες στο εθνικό διαγωνιστικό τμήμα, 25 στο διαγωνιστικό (digi 2008) και 20 στο πληροφοριακό τμήμα, 65 στο διεθνές από 46 χώρες, τιμήθηκε -με την προβολή αποσπασμάτων από ταινίες του- η μνήμη του Βαγγέλη Δημητρίου, ο αιφνίδιος θάνατος του οποίου συγκλόνισε την κινηματογραφική οικογένεια, αλλά και του Χρήστου Βακαλόπουλου, ο οποίος με τις ταινίες του, τα κριτικά κείμενα και τα μυθιστορήματά του άφησε πολύτιμες παρακαταθήκες, πραγματοποιήθηκε έκθεση με γενικό τίτλο «Ετεροτοπίες: Επιλογές από την 1η Biennale Σύγχρονης Τέχνης Θεσσαλονίκης», απονεμήθηκε από το Εθνικό Κέντρο Βιβλίου βραβείο καλύτερου σεναρίου για τη διασκευή διηγήματος σε ταινία μικρού μήκους κ.α.

Και τώρα, το Φεστιβάλ Δράμας, με την πολύτιμη συμπαράσταση της Fnac, εξέδωσε σε ένα DVD όλες τις βραβευμένες ταινίες του ελληνικού διαγωνιστικού τμήματος του 2008. Εκτός από τις ίδιες τις ταινίες, μάλιστα, το DVD αυτό περιλαμβάνει υπότιτλους στα Ελληνικά και στα Αγγλικά, βιογραφικά σκηνοθετών, φωτογραφίες και περιλήψεις ταινιών. Η τιμή του είναι πραγματικά συμβολική (9,90), αλλά αγοράζοντάς το θα κάνετε μια καλή πράξη, αφού τα έσοδα θα διατεθούν στους βραβευμένους σκηνοθέτες, ως ένα δείγμα στήριξης της προσπάθειάς τους. Τι λέτε - σας αρέσει το σινεμά;

-ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΣΤ. ΑΝΔΡΙΑΝΕΣΗΣ-