Καταρχήν, πάει σχολείο! Πολλά καλά συμβαίνουν εκεί. Το παιδί οξύνει την κριτική σκέψη του, μπολιάζεται με τα ιδεώδη της ελευθερίας, της δημοκρατίας και της κοινωνικής δικαιοσύνης και, φυσικά, ρουφάει γνώση με ευχάριστο και αποδοτικό τρόπο.
Κάποιοι από σας, που νομίζουν πως στα περισσότερα σχολεία της ελληνικής επικράτειας αυτό που -εδώ και πολλά χρόνια- έχει εδραιωθεί είναι μια μικρογραφία της εξωσχολικής κοινωνίας, με τους δασκάλους και τους καθηγητές να παραδίνουν λίγο μάθημα, τα παιδιά να λαμβάνουν πολλή βαρεμάρα, τους διευθυντές να μην αναλαμβάνουν τις ευθύνες τους και όλους μαζί να γίνονται συνένοχοι στη μεγαλύτερη, διαρκή κοπάνα που έγινε ποτέ, συγγνώμη, αλλά μάλλον δεν έχετε τα λογικά σας.
Εξάλλου, τα παιδιά έχουν και γονείς. Και όταν ξεπαρκάρουν από το γκαράζ, ε, συγγνώμη, αφού τελειώσουν το σχολείο («δυσκίνητη», ευέλικτη ζώνη και το κακό συναπάντημα), επιστρέφουν από 'κει που 'ρθαν, δηλαδή στην οικία των γονιών τους, με διαλείμματα για φροντιστήριο, τη μοναδική ελληνική εφεύρεση, για την οποία -και μόνο- θα άξιζε να επισκεφτούν οι Αρειανοί τη Γη!
Κι όπως έλεγε, πριν από 30 χρόνια, και ο Χάρρυ -δράκουλας των Καρπαθίων- Κλυνν, «Μου αρέσει να κάθομαι μπροστά στο τζάκι, κρατώντας το χέρι της αγαπημένης μου. Αυτή λείπει!», έτσι και κάθε απόγευμα, τα παιδιά γυρίζουν στους γονείς τους.
Αυτοί λείπουν! Για ψώνια (μα τι αγοράζουν συνέχεια, αφού τα κανάλια λένε πως ουδείς, πλέον, έχει στην τσέπη του πάνω από 30 λεπτά του ευρώ), για δεύτερη (τρίτη, τέταρτη...) δουλειά (μα πώς τις βρίσκουν, αφού τα κανάλια λένε πως η ανεργία χτυπάει «κόκκινο»), για... τσιλιμπούρδισμα (μα τώρα πώς δεν κοκκινίζουν, αφού τότε, επί αειμνήστου πολιτικού, όλοι έσκιζαν τα ιμάτιά τους «πώς τόλμησε και έκανε το νεύμα» στη -μη επίσημη- αγαπημένη του) ή για κινο-λοτο-ξυστο-καφενείο (διαβάζεται μονορούφι, όπως το «ψαροντουφεκοστολή»).
Βέβαια, το βράδυ η οικογένεια μαζεύεται γύρω από την... τηλεόραση (το τραπέζι, περιμένατε να πω, αλλά... χάσατε). Εκεί όλοι βλέπουν «ειδήσεις» (καμία σχέση!), σίριαλ (όλα ίδια!), συζητήσεις (you know «χάβρα Ιουδαίων»;) και ταινίες (κομεντί και... μπαμ-μπουμ, οι καλές «βγαίνουν» τις... «παιδικές» ώρες!).
Ταυτόχρονα, τα παιδιά ανταλλάσσουν ringtones, photos, wallpapers, mp3 και... δυο αβγά Τουρκίας, ενώ συζητάνε για ποδόσφαιρο («παράγκα»), σχέσεις («την μπάνισες αυτήν;»), σινεμά [«κούκλος ο Johnny Depp)»] και μουσική [«νωρίς την "έκανε" ο Jim Morrisson»].
Τώρα, για κάτι άλλα παιδιά, που επιμένουν να διαβάζουν βιβλία, να πηγαίνουν σε θέατρα και μουσεία, να ασχολούνται με τη μουσική και τον αθλητισμό, να σερφάρουν στον κυβερνοχώρο και να παίζουν και videogames, τι να πούμε;
Ουδείς άσφαλτος! Να πεινάσουν κι οι κακόμοιροι οι ψυχίατροι??
-ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ Σ. ΑΝΔΡΙΑΝΕΣΗΣ-
No comments:
Post a Comment