Προσωπικές ιστορίες

ΜΙΑ παρέλαση προσώπων ήταν κι αυτές οι εκλογές, με τις πολιτικές να θεωρούνται δευτερεύουσες. Ζώντας μέρες τηλεοπτικής και προφανώς μιντιακής δημοκρατίας, το χρώμα της γραβάτας, η απόχρωση του φον τετ εν, το στήσιμο του σώματος αποκτούν φωνή και εκφράζουν στάσεις και θέσεις σε μια κυλιόμενη επιφάνεια εναλλαγής προσώπων. Παρακολουθώντας τηλεόραση αυτές τις μέρες, δεν μπόρεσα να μη θυμηθώ τον κυλιόμενο διάδρομο που είχε στήσει ο Δημήτρης Παπαϊωάννου στη σκηνή του Παλλάς για το «2», με τις φιγούρες να μετακινούνται ή άλλες να τρέχουν ασθμαίνοντας.

Ο ΚΥΛΙΟΜΕΝΟΣ διάδρομος του «2» έμοιαζε ο καμβάς όσων τηλεοπτικών εκλογικών τελέστηκαν αυτές τις μέρες, με μόνο διάλειμμα όχι για διαφημίσεις, αλλά για την άσκηση του εκλογικού δικαιώματος. Η πολιτική πλατφόρμα, το απλό «τι πρεσβεύει» απουσίαζε και εξακολουθεί να απουσιάζει στο νέο κυνήγι για την ανάδειξη ηγεσίας ή την υπουργοποίηση. Ακόμη και κάποιες επιλογές υπουργών μοιάζουν να μας καλούν να αποκωδικοποιήσουμε πρωθυπουργικούς χρησμούς. Ελέγχουμε βιογραφικά, ανατρέχουμε σε συνεντεύξεις, ρωτάμε τους παλιότερους προσπαθώντας να δούμε το προφίλ και την πολιτική που θα χαραχτεί σε κρίσιμα υπουργεία. Για παράδειγμα, γνωστός, με ιστορική διαδρομή και λαοπρόβλητος ο Μιχάλης Λιάπης. Τι πρεσβεύει όμως για τον πολιτισμό, ποια είναι η πολιτική που θα ακολουθήσει;

ΑΝΑΦΕΡΘΗΚΑ ειδικά στην περίπτωση του υπουργείου Πολιτισμού, γιατί υπάρχουν προσδοκίες, αλλά και ανάγκες, μετά τη γλυκόπικρη αίσθηση που άφησε ο Γιώργος Βουλγαράκης. Πέτυχε μεγάλες τομές, ανέδειξε πρόσωπα που συνοδεύονται από την επωδό «το άξιζε πραγματικά». Συνάμα έφερε στο προσκήνιο πρόσωπα που δημιουργούν ερωτηματικά -λόγω της μη επαγγελματικής τους σχέσης με τον πολιτισμό- και απομάκρυνε άλλα που ναι μεν ήταν αιρετικά, αλλά τόλμησαν τομές επιτυχημένες (το παράδειγμα του Λαζαρίδη). Ας είναι. Σ' αυτό το μετεκλογικό τοπίο, που σοφά ο λαός έκοψε τα αστεία, αφήνοντας εκτός λαμπερές προσωπικότητας του λεγόμενου star system, και στράφηκε σε σαφώς πιο πολιτικές περσόνες, δεν έχουμε παρά να απαιτήσουμε -όχι πια να ευχηθούμε- δρομολόγηση αλλαγών και τομών απαιτούμενων υπό την εποπτεία των σωστών προσώπων - χωρίς κριτήρια κομματικά, φιλικά, επικοινωνιακά.

Oκτώβρης στις Πρέσπες

Ένα μουντό και βροχερό πρωινό στις Πρέσπες, τον Οκτώβρη του 2004, ο Αναστάσιος Μπομπόνης τράβηξε αυτή τη φωτογραφία με μηχανή SONY DSC P-120 στα 3 Μpixels. Είναι η φωτογραφία που τον ανέδειξε νικητή της πρώτης εβδομάδας του φωτογραφικού διαγωνισμού της Ναυτεμπορικής ( http://www.naftemporiki.gr/misc/contest/ ). Ο κύριος Μπομπόνης μας εξηγεί ότι η φωτογραφία υπήρξε μεγάλη «ερωμένη» ήδη από τα φοιτητικά του χρόνια. «Μέσα από τη διόπτρα της φωτογραφικής μηχανής σαν να αναδύεται ένας νέος κόσμος και τα πράγματα που βρίσκονται μπροστά σου αποκτούν άλλη διάσταση.

Παρατηρείς κάθε λεπτομέρεια που στην κοινή ματιά είναι αδιάφορη, καδράρεις, συνθέτεις, ψάχνεις την καλύτερη γωνία, το καλύτερο φως, την καλύτερη στιγμή, γιατί κάθε κλικ παγώνει το χρόνο και μένει στην αιωνιότητα. Προσπαθείς, λοιπόν, να αποτυπώσεις -όσο πιο ιδανικά μπορείς- τη στιγμή, ώστε να μπορεί να μεταφέρει τα συναισθήματα που σου γεννιούνται όταν αντικρίζεις ένα ενδιαφέρον θέμα. Αγαπημένα θέματα είναι τα αφηρημένα σχήματα και χρώματα που δημιουργούνται από τη φύση ή την τεχνολογία και μπορεί να είναι ενδιαφέροντα αισθητικά. Επίσης μου αρέσει η μάκρο-φωτογραφία, γιατί μπορεί σε μια λεπτομέρεια να διακρίνεις ενδιαφέρουσες συνθέσεις. Η ασπρόμαυρη μου πηγαίνει πιο πολύ σε μελαγχολικά τοπία ή πορτρέτα που αποπνέουν κάποιο συναίσθημα.»

-ΚΑΤΕΡΙΝΑ Ι. ΑΝΕΣΤΗ - kanes@naftemporiki.gr-