Οι άνθρωποι, ποτάμια

«...ΠΟΥ ΤΕΙΝΕΙ με όλες τις αισθήσεις προς ένα εκθαμβωτικό ευ...» Δεν θα θίξουμε εδώ το γεγονός ότι ο Οδυσσέας Ελύτης έχει πει τα πάντα πρώτος, ξεδιάντροπα αποκαλυπτικά και αληθινά, και καλύτερα απ' όλους. Θυμάμαι αυτό το στίχο, επαναλαμβανόμενο μάντρα, κολλημένη στα φανάρια, περπατώντας στην Πανεπιστημίου προς τα εκδοτήρια του Φεστιβάλ Αθηνών, με τον ιδρώτα να κυλά πίσω από το αυτί, τα πρωτοσέλιδα στις εφημερίδες να δείχνουν καρβουνιασμένα τοπία και σώματα, τους Παλλαδίνους της πολιτικής εξουσίας να επιδίδονται σε προεκλογικές οπερέτες επιθεωρησιακού ταμπεραμέντου, μειωμένης αισθητικής υπαλλήλους (παντός τύπου) να μου παίζουν μπανάλ παιχνίδια εξουσίας. Η κακογουστιά, η αλαζονεία, η σιελόρροια αρπακτικού που παραμονεύει, έχουν γίνει η αύρα αυτής της πόλης. Τα μαντάτα που φτάνουν -από τον οικονομικό ορίζοντα, τα διεθνή νέα, τον καλλιτεχνικό χάρτη όπου επιχειρείται ένα έξωθεν κακοφορμαρισμένο συγύρισμα- επιτείνουν αυτή την αίσθηση και κάνουν ακόμη πιο επιτακτική την ανάγκη να βρούμε αυτό το εκθαμβωτικό ευ και να ενωθούμε μαζί του.


Η ΑΠΟΛΛΩΝΕΙΑ αυτή συνάντηση αρχίζει να φαίνεται εφικτή, να αποκτά σχήμα. Ένα σχήμα που προκύπτει από την αντίδραση, από την απόφασή μας να πέσουμε και να κολυμπήσουμε στα παγωμένα νερά του ποταμού, όχι στο μικροβιοκτόνο φθόριο της πισίνας. Διαβάζω ένα σχεδόν ποιητικό άρθρο για την κολύμβηση στα ποτάμια, στο τελευταίο τεύχος του New York Times Magazine, και σκέφτομαι ότι αυτή η επικίνδυνη αλλά συνάμα πρωταρχικά ερωτική κολύμβηση που συχνά θέλει μανιασμένη επιμονή και δύναμη -αφού απειλεί να σε παρασύρει κάτω στον πάτο του ποταμιού- έχει βρει χιλιάδες οπαδούς. Τους είδα στους δρόμους αυτές τις μέρες, στις διαδηλώσεις για την αναδάσωση των καμένων εκτάσεων. Αυτό το «δεν πάει παραπέρα» που μας έβγαλε στους δρόμους, μας όργισε, ενώνοντας για πρώτη φορά τόσο διαφορετικούς ανθρώπους. Διαφορετικές καταβολές, ιστορίες, σημεία αναφοράς και μελλοντικά μονοπάτια που σπεύδουν να κολυμπήσουν προς το ίδιο σημείο του ποταμού. Για να διεκδικήσουν το εκθαμβωτικό ευ, την αναστροφή της λοβοτομής που μας ρίχνει σε καναπέδες, απέναντι από τηλεοράσεις και εικονικές ζωές στο internet.


ΘΕΛΩ να πω ότι η ατμόσφαιρα δεν μυρίζει μόνο καμένο, σκόνη από το σκάψιμο της γης με τα κομπρεσέρ, καυσαέριο και νοτισμένο αέρα. Δεν μυρίζει καν αυτό που με στόμφο λέγαμε ανάγκη για αντίσταση και πάλη. Πιο πέρα από τέτοια συνθήματα, πιο βαθιά και ξεγυμνωτικά αληθινά, αρχίζουμε να αρθρώνουμε την πραγματικότητα - τα παραισθησιογόνα έληξαν. Τώρα είναι η ώρα που θα αναζητήσουμε τρόπους να αλλάξουμε τα πράγματα, να ορίσουμε ένα fin du siecle που ταλαιπώρησε όσο ποτέ τον ψυχισμό μας. Τις λέξεις, και κυρίως τις κινήσεις, θα τις βρούμε.


-ΚΑΤΕΡΙΝΑ Ι. ΑΝΕΣΤΗ - kanes@naftemporiki.gr-