Φεστιβαλικά και εκδοτικά

TO Φεστιβάλ Αθηνών-Επιδαύρου τελείωσε, οι εκδόσεις του όμως παραμένουν.

Ένα ακόμη από τα θετικά του στοιχεία, τα τέσσερα έντυπα προγράμματα που εξέδωσε -για πρώτη φορά- κατά τη διάρκεια του δεύτερου χρόνου της λειτουργίας του, κάτω από την μπαγκέτα του Γιώργου Λούκου.

Τα δύο αφορούν τα αφιερώματα στη Μαρία Κάλλας και τον Ουίλιαμ Φορσάιθ (υπεύθυνη ύλης Κλημεντίνη Βουνελάκη) και τα άλλα δύο τις παραστάσεις της αισχυλικής «Ορέστειας» και του μπεκετικού έργου «Ευτυχισμένες μέρες» (θεατρολογική επιμέλεια Δηώ Καγγελάρη).

Τι να πρωτοεπισημάνει κανείς; Το υπέροχο ανακυκλωμένο οικολογικό χαρτί, την εξόχως λιτή εικαστική ματιά (καλλιτεχνική επιμέλεια Βάσω Αβραμοπούλου) ή την εύστοχη επιλογή κειμένων;

Στο «Μαρία Κάλλας-τριάντα χρόνια μετά», για παράδειγμα, διαβάζουμε τρία άκρως ενδιαφέροντα σημειώματα από τους Κυριάκο Λουκάκο, Άρη Χριστοφέλη, Νίκο Μπακουνάκη γι' αυτή την κορυφαία προσωπικότητα, που εξέτεινε την επιτυχία της σε μύθο, ενώ στις «Ευτυχισμένες μέρες» ταξιδεύουμε στον εγκλωβισμένο κόσμο του Μπέκετ, μέσα από τις μαρτυρίες σημαντικών ξένων ηθοποιών που διέπρεψαν ερμηνεύοντας τη Γουίνι.

Ανάμεσά τους η Billie Whitelaw, που η υπογράφουσα είχε την τύχη να δει την παράστασή της στο Royal Court Theatre του Λονδίνου το 1979, σε σκηνοθεσία του ίδιου του συγγραφέα. Μια παράσταση-σταθμό, η οποία χαράχτηκε ανεξίτηλα στη μνήμη όσων την παρακολούθησαν.

Θα ήθελα να προσθέσω ότι στις δύο τελευταίες εκδόσεις υπενθυμίζεται και το σκεπτικό του Φεστιβάλ Επιδαύρου - το άνοιγμα, δηλαδή, σε εκδηλώσεις «που συνδυάζουν προσεγγίσεις του αρχαίου δράματος με έργα του δραματικού και του λυρικού θεάτρου εμπνευσμένα από την ελληνική μυθολογία και την τραγωδία, καθώς και με τη σύγχρονη εκδοχή του τραγικού, όπως εκφράζεται από τον Μπέκετ».


Αυτός ο ανανεωτικός αέρας -ανεξάρτητα από την επιτυχή ή όχι επιλογή μιας συγκεκριμένης παράστασης- είναι κάτι περισσότερο από αναγκαίος.



-ΕΛΕΝΗ ΠΕΤΑΣΗ-