ΠΟΤΕ αρχίζει η χρονιά; Ποια χρονιά, θα μου πείτε, ποιου λαού και με ποιο ημερολόγιο; Εντάξει, δεν ήταν επιστημονική η ερώτηση, προς το «εμπειρικό» το πήγαινα. «Εμπειρικά», λοιπόν, εθιμοτυπικά, αν προτιμάτε, η χρονιά αρχίζει σήμερα. Ναι, σήμερα, 1η Σεπτεμβρίου. Αφήνοντας πίσω μας τον Αύγουστο (=καλοκαίρι), σήμερα, πρώτη μέρα του φθινοπώρου, είναι σαν να ξεκινά η καινούργια χρονιά, η «νέα σεζόν», που θα έλεγαν και οι έμποροι (=καταστηματάρχες), οι ιδιοκτήτες κινηματογράφων (=αιθουσάρχες) ή οι ιδιοκτήτες καναλιών -όχι τύπου... Άμστερνταμ- (=καναλάρχες)! Γιατί, όμως, θυμήθηκα να σας αναφέρω ότι σήμερα αρχίζει η χρονιά;
Μα, γιατί θέλω κάτι να ζητήσω. Όχι από σας -αν και ένα δωράκι με την ευκαιρία των... γιορτών της αλλαγής του χρόνου θα ήταν ευπρόσδεκτο (προσοχή: συμβολικό, διαφορετικά, συγγνώμη, αλλά θα το επιστρέψω, είμαι έντιμος γραφιάς εγώ!). Αυτά που θέλω να ζητήσω είναι πολλά, αλλά δεν τα ζητώ από εσάς. Τα ζητώ από... εμάς. Δηλαδή απ' όλους μας! Θέλετε να τα ακούσετε;
Κατ' αρχήν, ζητώ από τους κινηματογραφιστές να γυρίζουν ταινίες με σενάριο πιο κοντινό στις ημέρες και τα προβλήματά μας -όχι πια άλλους εμφύλιους και χούντες. Ζητώ από τους εργοδότες να αξιολογούν με αντικειμενικούς παράγοντες τους εργαζόμενους - οι γνωριμίες, οι μπαγαποντιές και οι... σιελογόνοι αδένες να μην ανήκουν στα κριτήρια που προσφέρουν πολλά μόρια.
Ζητώ από τους ηθοποιούς της τηλεόρασης να μην τσιρίζουν - δεν απευθύνονται στο τρίχρονο παιδάκι τους που μόλις έσπασε το βάζο από την Κίνα, αλλά σε νοήμονα όντα, που, για δικούς τους λόγους, αντί να διαβάσουν ένα βιβλίο προτιμούν να στήνονται μπροστά στο «γυαλί». Ζητώ από τους κριτικούς να κρίνουν την παράσταση ή την ταινία - όχι να βγάζουν χολή και χαιρεκακία. Ζητώ από τους εργαζόμενους να εργάζονται ή να απεργούν (για την εργασία τους, όχι για τη Λατινική Αμερική) - τη διοίκηση της εταιρείας ας την αναλάβει ο διευθυντής της, όχι το σωματείο. Ζητώ από τους διανοούμενους να είναι πράγματι πνευματικοί ταγοί - από στρουθοκαμηλισμούς και αλληλομαχαιρώματα είμαστε όλοι χορτασμένοι, ευθύτητα και θάρρος της γνώμης θέλουμε. Ζητώ από τους οδηγούς αυτοκινήτων να υπολογίζουν τους πεζούς και από τους οδηγούς μηχανών να σκέφτονται τη ζωή τους - η αυτοκίνηση εφευρέθηκε για τη μετακίνηση των ανθρώπων από μια περιοχή σε μια άλλη αυτού του κόσμου όχι για τη μεταφορά τους στον... άλλο κόσμο.
Ζητώ από τους σκηνοθέτες να σέβονται τους συγγραφείς - ας σκέφτονται ότι ως πριν από 100 χρόνια απλά... δεν υπήρχαν! Ζητώ από το «χαμόγελο της ζωής μου» να είναι πάντα τόσο φωτεινό όσο ήταν εκείνο το βράδυ, πριν από τέσσερα χρόνια, στην πλατεία -ως τώρα, δεν μπορώ να πω, δεν με έχει απογοητεύσει! Ζητώ πολλά;
-ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ Σ. ΑΝΔΡΙΑΝΕΣΗΣ-
Sunday, February 18, 2007
Στοιχειώδες
ΕΧΕΤΕ προσέξει τη συμπεριφορά πολλών από τους ανθρώπους που εργάζονται στα ταμεία των κινηματογράφων; Έχετε παρατηρήσει τις εκφράσεις πολλών σερβιτόρων σε καφενεία ή εστιατόρια; Σας έχει κάνει εντύπωση η νοοτροπία πολλών πωλητών και πωλητριών στα εμπορικά καταστήματα;
Έχετε διακρίνει την έκφραση στο πρόσωπο πολλών ιδιοκτητών ή ενοικιαστών περιπτέρου; Σας έχει προβληματίσει η συμπεριφορά πολλών οδηγών ταξί; Ποιο είναι το κοινό στοιχείο σε όλες αυτές -και σε πολλές άλλες- καταστάσεις της καθημερινής μας ζωής; Τι συνδέει το ταμείο του θεάτρου με τη σάλα ενός εστιατορίου, το καφενείο με ένα κατάστημα «πολυτελούς» εμπορικής φίρμας της Ερμού ή της Πατριάρχου Ιωακείμ, το περίπτερο με το ταξί; «Στοιχειώδες, αγαπητέ μου Γουάτσον!» θα αναφωνούσε με περισσή ευφορία προς τον -επαγγελματία γιατρό, αλλά ερασιτέχνη παρατηρητή- φίλο του ο -επίσης ερασιτέχνης, αλλά τόσο ευθύβολος και εύστοχος ντετέκτιβ- Σέρλοκ Χολμς.
Τα πρώτα χρόνια της Μεταπολίτευσης η ελληνική κοινωνία πανηγύριζε στους δρόμους και τραγουδούσε στα γήπεδα, πασχίζοντας να εξωτερικεύσει την ικανοποίησή της για την αποκατάσταση της δημοκρατίας. Την επόμενη δεκαετία προσπαθούσε να ξεγελάσει τους -υπόλοιπους- Δυτικούς (εταίρους της στην ευρωπαϊκή κοινωνία-κοινότητα των δώδεκα) - με αρκετή επιτυχία, ομολογουμένως... Τη δεκαετία του '90 βάλθηκε να κατασκευάσει μαζεμένα ό,τι δεν έφτιαξε όλη την τελευταία πεντηκονταετία. Και τώρα, μετά την αλλαγή της χιλιετηρίδας και την άψογη διοργάνωση των Ολυμπιακών Αγώνων; «Τώρα... κάααθεται!» όπως θα παρατηρούσε ο εξαιρετικός Μίμης Φωτόπουλος.
Αλλά αν καθόταν μόνο, μικρό το κακό! Το πρόβλημα είναι ότι επαναπαύεται. Το χειρότερο είναι που νομίζει πως ό,τι ήταν να γίνει έγινε. Το καταστροφικό είναι πως έμαθε ότι και χωρίς δουλειά, και χωρίς κόπο, και χωρίς ιδρώτα μπορεί να καταφέρει πολλά. Με τη μίζα και την αρπαχτή. Δίχως να υπολογίζει συνανθρώπους και αξίες. Χωρίς να ακολουθεί «φορμαλιστικές» ευγένειες και ταπεινές συμπεριφορές. Δίχως να τηρεί γραπτούς νόμους και άγραφους κανόνες.
Με αέρα «ετσιθελικό» και καύσιμο «εγωιστικό». Με θράσος και τσαμπουκά! Στην ελληνική κοινωνία του 2006 δε χωρούν ηρεμίες και ευγένειες. Δεν κολλάνε «ευχαριστώ» και «παρακαλώ». Ο ταμίας σε κοιτά ανέκφραστος, σκεπτόμενος τα πενηντάευρα... που πάνε «χαμένα». Ο σερβιτόρος απλώς κουβαλά δίσκους, αντί να χαροποιεί με ζέση τους θαμώνες. Η πωλήτρια απλώς δειγματίζει σακούλες και κουτιά, αντί να ικανοποιεί με ευγένεια τους πελάτες. Ο περιπτεράς απλώς πουλά τσίχλες και τσιγάρα, αντί να εξυπηρετεί με προθυμία τους περαστικούς. Ο ταξιτζής απλώς κουβαλά «σακιά και μπόγους», αντί να συγχρωτίζεται με την κοινωνία. Α, και ο δημοσιογράφος ζητά -συχνά- «έτοιμα κείμενα», περιμένει -συνήθως- «τις απαντήσεις με mail», αποζητά -ενίοτε- μια «κάρτα ελευθέρας» για... τα πάντα και υψώνει -μονίμως- το δείκτη του χεριού του με χροιά... «εισαγγελική»! Η (νεο)ελληνική κοινωνία ταλανίζεται από την αμετροέπεια. Πάσχει από έλλειψη ευγένειας και περίσσεια σκυθρωπότητας. Καταρρακώνεται από την επίδειξη θράσους, νεοπλουτισμού και... «ξερολισμού»! Και βαλτώνει στον απομονωτισμό. Ως πότε;
-ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ Σ. ΑΝΔΡΙΑΝΕΣΗΣ-
Έχετε διακρίνει την έκφραση στο πρόσωπο πολλών ιδιοκτητών ή ενοικιαστών περιπτέρου; Σας έχει προβληματίσει η συμπεριφορά πολλών οδηγών ταξί; Ποιο είναι το κοινό στοιχείο σε όλες αυτές -και σε πολλές άλλες- καταστάσεις της καθημερινής μας ζωής; Τι συνδέει το ταμείο του θεάτρου με τη σάλα ενός εστιατορίου, το καφενείο με ένα κατάστημα «πολυτελούς» εμπορικής φίρμας της Ερμού ή της Πατριάρχου Ιωακείμ, το περίπτερο με το ταξί; «Στοιχειώδες, αγαπητέ μου Γουάτσον!» θα αναφωνούσε με περισσή ευφορία προς τον -επαγγελματία γιατρό, αλλά ερασιτέχνη παρατηρητή- φίλο του ο -επίσης ερασιτέχνης, αλλά τόσο ευθύβολος και εύστοχος ντετέκτιβ- Σέρλοκ Χολμς.
Τα πρώτα χρόνια της Μεταπολίτευσης η ελληνική κοινωνία πανηγύριζε στους δρόμους και τραγουδούσε στα γήπεδα, πασχίζοντας να εξωτερικεύσει την ικανοποίησή της για την αποκατάσταση της δημοκρατίας. Την επόμενη δεκαετία προσπαθούσε να ξεγελάσει τους -υπόλοιπους- Δυτικούς (εταίρους της στην ευρωπαϊκή κοινωνία-κοινότητα των δώδεκα) - με αρκετή επιτυχία, ομολογουμένως... Τη δεκαετία του '90 βάλθηκε να κατασκευάσει μαζεμένα ό,τι δεν έφτιαξε όλη την τελευταία πεντηκονταετία. Και τώρα, μετά την αλλαγή της χιλιετηρίδας και την άψογη διοργάνωση των Ολυμπιακών Αγώνων; «Τώρα... κάααθεται!» όπως θα παρατηρούσε ο εξαιρετικός Μίμης Φωτόπουλος.
Αλλά αν καθόταν μόνο, μικρό το κακό! Το πρόβλημα είναι ότι επαναπαύεται. Το χειρότερο είναι που νομίζει πως ό,τι ήταν να γίνει έγινε. Το καταστροφικό είναι πως έμαθε ότι και χωρίς δουλειά, και χωρίς κόπο, και χωρίς ιδρώτα μπορεί να καταφέρει πολλά. Με τη μίζα και την αρπαχτή. Δίχως να υπολογίζει συνανθρώπους και αξίες. Χωρίς να ακολουθεί «φορμαλιστικές» ευγένειες και ταπεινές συμπεριφορές. Δίχως να τηρεί γραπτούς νόμους και άγραφους κανόνες.
Με αέρα «ετσιθελικό» και καύσιμο «εγωιστικό». Με θράσος και τσαμπουκά! Στην ελληνική κοινωνία του 2006 δε χωρούν ηρεμίες και ευγένειες. Δεν κολλάνε «ευχαριστώ» και «παρακαλώ». Ο ταμίας σε κοιτά ανέκφραστος, σκεπτόμενος τα πενηντάευρα... που πάνε «χαμένα». Ο σερβιτόρος απλώς κουβαλά δίσκους, αντί να χαροποιεί με ζέση τους θαμώνες. Η πωλήτρια απλώς δειγματίζει σακούλες και κουτιά, αντί να ικανοποιεί με ευγένεια τους πελάτες. Ο περιπτεράς απλώς πουλά τσίχλες και τσιγάρα, αντί να εξυπηρετεί με προθυμία τους περαστικούς. Ο ταξιτζής απλώς κουβαλά «σακιά και μπόγους», αντί να συγχρωτίζεται με την κοινωνία. Α, και ο δημοσιογράφος ζητά -συχνά- «έτοιμα κείμενα», περιμένει -συνήθως- «τις απαντήσεις με mail», αποζητά -ενίοτε- μια «κάρτα ελευθέρας» για... τα πάντα και υψώνει -μονίμως- το δείκτη του χεριού του με χροιά... «εισαγγελική»! Η (νεο)ελληνική κοινωνία ταλανίζεται από την αμετροέπεια. Πάσχει από έλλειψη ευγένειας και περίσσεια σκυθρωπότητας. Καταρρακώνεται από την επίδειξη θράσους, νεοπλουτισμού και... «ξερολισμού»! Και βαλτώνει στον απομονωτισμό. Ως πότε;
-ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ Σ. ΑΝΔΡΙΑΝΕΣΗΣ-
Συλλεκτική αξία
ΠΑΝΤΑ ένιωθα μια περιέργεια για τους συλλέκτες έργων τέχνης. Όχι τόσο για τους μικρούς ευκαιριακούς, που εξαντλούν τις προθέσεις τους στην κάλυψη ενός μεγάλου κενού τοίχου στο σπίτι τους. Κυρίως για τους πιστούς, τους οργανωμένους, που αποκαλώ «επαγγελματίες συλλέκτες». Κατανοώ απολύτως πως, αν εκτιμάς την τέχνη, αν διεγείρεσαι από έναν πίνακα, πρέπει να τον αποκτήσεις. Το αντίθετο είναι οπωσδήποτε οδυνηρό. Το έχω νιώσει. Όμως η αίσθηση (ή, μήπως, η ανάγκη του συλλέγειν) σίγουρα έχει σχέση με την αναμόχλευση άλλων ενστίκτων και κινήτρων. Γνωρίζοντας διάφορους συλλέκτες, ομολογώ ότι λίγοι είναι αυτοί που με πείθουν για την καθαρότητα του βλέμματός τους απέναντι στην τέχνη, για την τιμιότητα των προθέσεών τους, αν μπορώ να το θέσω έτσι. Μιας και πίσω από αυτή την αυθεντική ράτσα συλλεκτών διακρίνω καθαρά όχι μόνο τη βαθιά γνώση και συναισθηματική σχέση με το έργο τέχνης, αλλά και μια ερωτική απόχρωση (να πώς μπαίνει ξανά το θέμα της ανάγκης να κάνεις δικό σου το έργο τέχνης).
ΣΥΝΑΝΤΗΣΑ πρόσφατα έναν τέτοιο κορυφαίο συλλέκτη -έναν super collector, κατά τον ορισμό της J. Allen- που ξεκαθάρισε το προφίλ του αυθεντικού συλλέκτη. Θυμόταν την ιστορία πίσω από κάθε έργο τέχνης, τον τρόπο που έφτασε στα χέρια του, την προσωπική του σχέση με τον καλλιτέχνη, τη μετέπειτα πορεία του έργου μέσα στη συλλογή του. Οι επιλογές του και η ζωντανή του επαφή με τα έργα τέχνης δεν έχει σχέση με τους trendsetters των εικαστικών (μην ταράζεστε, ο όρος δεν συναντάται μόνο στη μόδα, αλλά ευδοκιμεί και στην τέχνη). Δεν έχει σχέση με το μήνυμα που έστελνε η Jenny Holzer, όταν έγραφε με φωτεινά γράμματα στην Times Square της Νέας Υόρκης «Money creates taste».
ΑΥΤΗ η διαπίστωση ήταν οπωσδήποτε ανακουφιστική, αφού ομολογώ πως δεν είχα την καλύτερη εικόνα για μια φουρνιά νεόκοπων συλλεκτών, που συναντώ εσχάτως και που με κάνουν να αμφιβάλλω για τα κίνητρα και τις ειλικρινείς προθέσεις τους απέναντι στην τέχνη. Τους βλέπω να την κακομεταχειρίζονται, να τη μετατρέπουν σε όχημα για την απόκτηση κύρους και ύφους. Το ιδανικό εναλλακτικό υποκατάστατο του σκάφους και της έπαυλης στο νησί είναι ένας πίνακας γνωστού ζωγράφου, κατά προτίμηση από τους νέους ανερχόμενους, που ακούγονται πολύ και συνεντευξιάζονται ακόμη περισσότερο. Το έχει πει άλλωστε και ο πρώην διευθυντής του Metropolitan στη Νέα Υόρκη, Thomas Hoving: «Αrt is sexy! Art is money-sexy! Art is money-sexy-social climbing-fantastic!»
Ακριβή, νεκρή φύση
Εκρηξη ενδιαφέροντος για τα έργα των ιμπρεσιονιστών σημειώθηκε στη δημοπρασία που έγινε στις 7 και 8Νοεμβρίου από τον οίκο Sotheby's στη Νέα Υόρκη. Τα συνολικά έσοδα από τη δημοπρασία Ιμπρεσιονιστών και Μοντέρνας Τέχνης ανήλθαν στα 296.888.400 δολάρια, ποσό που αντιπροσωπεύει 73% αύξηση σε σχέση με τα αντίστοιχα αποτελέσματα του Νοεμβρίου 2005, ενώ είναι η πλέον κερδοφόρα δημοπρασία από το Μάιο του 1990!
Το πιο ακριβό έργο ήταν αυτό του Paul Cezanne «Nature morte aux fruits et pot de gingembre» (νεκρή φύση με φρούτα και βάζο για τζίτζερ), το οποίο πωλήθηκε προς 36.976.000 δολάρια.
-ΚΑΤΕΡΙΝΑ Ι. ΑΝΕΣΤΗ-
ΣΥΝΑΝΤΗΣΑ πρόσφατα έναν τέτοιο κορυφαίο συλλέκτη -έναν super collector, κατά τον ορισμό της J. Allen- που ξεκαθάρισε το προφίλ του αυθεντικού συλλέκτη. Θυμόταν την ιστορία πίσω από κάθε έργο τέχνης, τον τρόπο που έφτασε στα χέρια του, την προσωπική του σχέση με τον καλλιτέχνη, τη μετέπειτα πορεία του έργου μέσα στη συλλογή του. Οι επιλογές του και η ζωντανή του επαφή με τα έργα τέχνης δεν έχει σχέση με τους trendsetters των εικαστικών (μην ταράζεστε, ο όρος δεν συναντάται μόνο στη μόδα, αλλά ευδοκιμεί και στην τέχνη). Δεν έχει σχέση με το μήνυμα που έστελνε η Jenny Holzer, όταν έγραφε με φωτεινά γράμματα στην Times Square της Νέας Υόρκης «Money creates taste».
ΑΥΤΗ η διαπίστωση ήταν οπωσδήποτε ανακουφιστική, αφού ομολογώ πως δεν είχα την καλύτερη εικόνα για μια φουρνιά νεόκοπων συλλεκτών, που συναντώ εσχάτως και που με κάνουν να αμφιβάλλω για τα κίνητρα και τις ειλικρινείς προθέσεις τους απέναντι στην τέχνη. Τους βλέπω να την κακομεταχειρίζονται, να τη μετατρέπουν σε όχημα για την απόκτηση κύρους και ύφους. Το ιδανικό εναλλακτικό υποκατάστατο του σκάφους και της έπαυλης στο νησί είναι ένας πίνακας γνωστού ζωγράφου, κατά προτίμηση από τους νέους ανερχόμενους, που ακούγονται πολύ και συνεντευξιάζονται ακόμη περισσότερο. Το έχει πει άλλωστε και ο πρώην διευθυντής του Metropolitan στη Νέα Υόρκη, Thomas Hoving: «Αrt is sexy! Art is money-sexy! Art is money-sexy-social climbing-fantastic!»
Ακριβή, νεκρή φύση
Εκρηξη ενδιαφέροντος για τα έργα των ιμπρεσιονιστών σημειώθηκε στη δημοπρασία που έγινε στις 7 και 8Νοεμβρίου από τον οίκο Sotheby's στη Νέα Υόρκη. Τα συνολικά έσοδα από τη δημοπρασία Ιμπρεσιονιστών και Μοντέρνας Τέχνης ανήλθαν στα 296.888.400 δολάρια, ποσό που αντιπροσωπεύει 73% αύξηση σε σχέση με τα αντίστοιχα αποτελέσματα του Νοεμβρίου 2005, ενώ είναι η πλέον κερδοφόρα δημοπρασία από το Μάιο του 1990!
Το πιο ακριβό έργο ήταν αυτό του Paul Cezanne «Nature morte aux fruits et pot de gingembre» (νεκρή φύση με φρούτα και βάζο για τζίτζερ), το οποίο πωλήθηκε προς 36.976.000 δολάρια.
-ΚΑΤΕΡΙΝΑ Ι. ΑΝΕΣΤΗ-
Ο χορός των τεράτων
ΜΙΑ βραδιά σε purity ball (χορό της αγνότητας;) στο Οχάιο. Μπαμπάδες με σμόκιν, κόρες με μεταξωτές τουαλέτες και ορχιδέες στα μαλλιά χορεύουν το «Have I told you lately that I love you». Ο πατέρας φοράει στο δάχτυλο της θυγατέρας ένα δαχτυλίδι, το οποίο θα αντικατασταθεί μόνο από αυτό του γάμου της. Ευτυχισμένη η κόρη συμφωνεί «να παραμείνω σεξουαλικά αγνή μέχρι την ημέρα που θα δώσω τον εαυτό μου ως γαμήλιο δώρο στο σύζυγό μου». Διαβάζω στον «Economist» γι' αυτήν τη νέα τάση που εξαπλώνεται στις ΗΠΑ με επίκεντρο το Οχάιο και ομολογώ πως, πέρα από ανήμπορη να κατανοήσω αυτή την πράξη και τα πραγματικά ηθικά κίνητρά της, αισθάνομαι ταυτόχρονα μια αίσθηση αηδίας στο στόμα. Οταν δεκάχρονα κορίτσια οδηγούνται να δεχθούν ως μόνο άντρα της ζωής τους τον πατέρα τους μέχρι να περάσουν στη δικαιοδοσία του νόμιμου συζύγου, τότε δεν μπορεί όλο αυτό το παράλογο σκηνικό να στήνετε μόνο για την προστασία των κοριτσιών από τα σεξουαλικώς μεταδιδόμενα νοσήματα.
Το σεξ δαιμονοποιείται για μια ακόμη φορά. Ενα deja vu προπολεμικών εποχών που ενσωματώνει ταυτόχρονα την απαξίωση της γυναίκας, τον ευνουχισμό ουσιαστικά της αυτοδιάθεσης και της ελευθερίας της βούλησής της. Οι γυναίκες πρέπει να μείνουν όχι παρθένες, αλλά σεξουαλικά αγνές μέχρι το γάμο τους, διότι διαφορετικά κινδυνεύει η ίδια η ζωή του, όπως πρεσβεύουν οι διοργανωτές και τυφλοί οπαδοί αυτής της νέας τάσης, που φοβάμαι ότι σε λίγα χρόνια θα βλέπουμε όλο και περισσότερο σε μεγάλες στολισμένες αίθουσες ξενοδοχείων. Και ακόμη περισσότερο φοβάμαι ότι πολλοί θα σπεύσουν να το υιοθετήσουν και στη χώρα μας, τώρα που είναι ακόμη νωπή η περιπέτεια στην Αμάρυνθο και οι παράπλευρες ηθικοφοβικές κορόνες που ακούστηκαν, χωρίς να αφορούν όμως στην ουσία του προβλήματος.
Ψάχνοντας στο Διαδίκτυο (όπου υπάρχουν 696.000 σελίδες για τα purity balls) έμαθα πως το φαινόμενο των χορών αγνότητας ξεκίνησε πριν από επτά χρόνια στο Colorado Springs και εξαπλώνεται στις ΗΠΑ, ενώ οι διοργανωτές δηλώνουν ότι ετοιμάζουν αντίστοιχες ομάδες σε 21 Πολιτείες, αλλά συζητούν και με ενδιαφερόμενους σε Νέα Ζηλανδία, Γαλλία, Σουηδία και Καναδά. Οι χοροί γίνονται σε ξενοδοχεία 5 αστέρων, τα ζευγάρια πατέρα κόρης προσέρχονται με κάθε επισημότητα φορώντας λαμπερά ρούχα που παραπέμπουν σε γαμήλια δεξίωση, χορεύουν σε αίθουσες ανθοστολισμένες και φεύγουν ήσυχοι πως το σεξ είναι κάτι που θα αργήσει να έρθει.
Η επιχείρηση αγνότητας κάνει χρυσές δουλειές, αφού, όπως σημειώνει ο «Economist», συχνά βοηθούν αυτές τις εκδηλώσεις και χορηγοί όπως οι Wal-Mart και McDonalds. Ο χορός των τεράτων πλησιάζει...
-ΚΑΤΕΡΙΝΑ Ι. ΑΝΕΣΤΗ-
Το σεξ δαιμονοποιείται για μια ακόμη φορά. Ενα deja vu προπολεμικών εποχών που ενσωματώνει ταυτόχρονα την απαξίωση της γυναίκας, τον ευνουχισμό ουσιαστικά της αυτοδιάθεσης και της ελευθερίας της βούλησής της. Οι γυναίκες πρέπει να μείνουν όχι παρθένες, αλλά σεξουαλικά αγνές μέχρι το γάμο τους, διότι διαφορετικά κινδυνεύει η ίδια η ζωή του, όπως πρεσβεύουν οι διοργανωτές και τυφλοί οπαδοί αυτής της νέας τάσης, που φοβάμαι ότι σε λίγα χρόνια θα βλέπουμε όλο και περισσότερο σε μεγάλες στολισμένες αίθουσες ξενοδοχείων. Και ακόμη περισσότερο φοβάμαι ότι πολλοί θα σπεύσουν να το υιοθετήσουν και στη χώρα μας, τώρα που είναι ακόμη νωπή η περιπέτεια στην Αμάρυνθο και οι παράπλευρες ηθικοφοβικές κορόνες που ακούστηκαν, χωρίς να αφορούν όμως στην ουσία του προβλήματος.
Ψάχνοντας στο Διαδίκτυο (όπου υπάρχουν 696.000 σελίδες για τα purity balls) έμαθα πως το φαινόμενο των χορών αγνότητας ξεκίνησε πριν από επτά χρόνια στο Colorado Springs και εξαπλώνεται στις ΗΠΑ, ενώ οι διοργανωτές δηλώνουν ότι ετοιμάζουν αντίστοιχες ομάδες σε 21 Πολιτείες, αλλά συζητούν και με ενδιαφερόμενους σε Νέα Ζηλανδία, Γαλλία, Σουηδία και Καναδά. Οι χοροί γίνονται σε ξενοδοχεία 5 αστέρων, τα ζευγάρια πατέρα κόρης προσέρχονται με κάθε επισημότητα φορώντας λαμπερά ρούχα που παραπέμπουν σε γαμήλια δεξίωση, χορεύουν σε αίθουσες ανθοστολισμένες και φεύγουν ήσυχοι πως το σεξ είναι κάτι που θα αργήσει να έρθει.
Η επιχείρηση αγνότητας κάνει χρυσές δουλειές, αφού, όπως σημειώνει ο «Economist», συχνά βοηθούν αυτές τις εκδηλώσεις και χορηγοί όπως οι Wal-Mart και McDonalds. Ο χορός των τεράτων πλησιάζει...
-ΚΑΤΕΡΙΝΑ Ι. ΑΝΕΣΤΗ-
Ποιος «χτίζει» πολιτισμό?
ΜΥΣΤΗΡΙΟΙ που είμαστε εμείς οι άνθρωποι. Κατά κυριολεξία μυστήριος που είναι ο καθένας από μας, ξεχωριστά. Απαραίτητη η διάκριση, γιατί όλοι μαζί -ως ομάδα, κοινωνικό σύνολο, κοινή γνώμη, μάζα ή όχλος (διαλέγετε και παίρνετε)- είμαστε, συνήθως, πιο εύπλαστοι, πιο εξηγήσιμοι, πιο κατανοητοί, πιο λογικοί.
Αλλά χωριστά ο καθένας, αφήστε τα... Ανάλογα με το συμφέρον του κινείται, με γνώμονα το ατομικό καλό πράττει και παραπέρα ουδέν! Αλλά, μια στιγμή. Γιατί να μη συμβαίνει αυτό; Η ιστορία με προσωπικές στιγμές δεν γράφεται; Με ατομικές πράξεις δεν σηματοδοτείται; Η εθνική οικονομία ως άθροισμα πολλών ατομικών επιχειρηματικών δραστηριοτήτων δεν εκφράζεται; Ο πολιτισμός αποτέλεσμα προσωπικών επιλογών και δημιουργημάτων δεν είναι; Μα βέβαια, αλλά προσωπικό από «προσωπικό» έχει διαφορά. Όπως και ατομικό από «ατομικό». Γιατί στη χώρα που ούτε την οριοθέτηση των λωρίδων κυκλοφορίας οχημάτων και τις διαβάσεις πεζών με πραγματικά ανεξίτηλη βαφή δεν είμαστε σε θέση να κάνουμε, όλο και συχνότερα τελευταία μπερδεύουμε το ένα με το άλλο.
Το «προσωπικό θέμα» με το πραγματικά προσωπικό θέμα. Το «ατομικό συμφέρον» με το αληθινό ατομικό συμφέρον. Τυχαία; Συμπτωματικά; Ή μήπως σκόπιμα; Για να το θέσω διαφορετικά, τι κάνει «νιάου-νιάου» στα κεραμίδια;
Μεγάλος πρόλογος; Μα είναι μεγάλο και το θέμα. Και για να πούμε του στραβού το δίκιο, ίσως ακόμη μεγαλύτερο από το ίδιο το θέμα είναι το... γενικότερο θέμα. Εξηγούμαι: Μέχρι πριν από λίγα χρόνια η Ελλάδα (=Αθήνα, δυστυχώς - σόρι αγαπημένοι μου συνάδελφοι, αλλά έτσι είναι) διέθετε ελάχιστες αίθουσες ευπρόσωπες και ικανές να φιλοξενήσουν εκδηλώσεις τέχνης ή μόνιμες εκθέσεις, συλλογές ακόμη και μόνιμη υποδομή πολιτισμού. Κι όταν λέμε ελάχιστες, εννοούμε... ελάχιστες. Οι υπόλοιπες, αν υπήρχαν, ήταν χώροι «εκτός τόπου και χρόνου», αφημένοι στην τύχη τους.
Σήμερα, τα πράγματα έχουν αλλάξει. Τα κτήρια και οι αίθουσες που βρίσκονται πλέον στη διάθεση του κοινού είναι αρκετά και όχι μόνο ευπρόσωπα, αλλά -ορισμένα από αυτά- θα έπαιρναν σίγουρα βραβείο σε διεθνείς διαγωνισμούς αρχιτεκτονικής, διακόσμησης κ.ά. Πώς έγιναν όλ' αυτά; Μα πώς αλλιώς παρά από την ιδιωτική πρωτοβουλία, από τους ιδιώτες. Από εμάς τους ίδιους, δηλαδή; Όχι ακριβώς. Από μερικούς (ελάχιστους, σε σχέση με τον πληθυσμό της χώρας) από εμάς τους ίδιους. Τους πιο πλούσιους; Τους πιο φιλότεχνους; Τους πιο ικανούς; Λίγο απ' όλα, θα απαντούσε, ίσως πρόχειρα, κάποιος. Όχι εγώ, πάντως! Το γιατί, σε προσεχές τεύχος.
-ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ Σ. ΑΝΔΡΙΑΝΕΣΗΣ-
Αλλά χωριστά ο καθένας, αφήστε τα... Ανάλογα με το συμφέρον του κινείται, με γνώμονα το ατομικό καλό πράττει και παραπέρα ουδέν! Αλλά, μια στιγμή. Γιατί να μη συμβαίνει αυτό; Η ιστορία με προσωπικές στιγμές δεν γράφεται; Με ατομικές πράξεις δεν σηματοδοτείται; Η εθνική οικονομία ως άθροισμα πολλών ατομικών επιχειρηματικών δραστηριοτήτων δεν εκφράζεται; Ο πολιτισμός αποτέλεσμα προσωπικών επιλογών και δημιουργημάτων δεν είναι; Μα βέβαια, αλλά προσωπικό από «προσωπικό» έχει διαφορά. Όπως και ατομικό από «ατομικό». Γιατί στη χώρα που ούτε την οριοθέτηση των λωρίδων κυκλοφορίας οχημάτων και τις διαβάσεις πεζών με πραγματικά ανεξίτηλη βαφή δεν είμαστε σε θέση να κάνουμε, όλο και συχνότερα τελευταία μπερδεύουμε το ένα με το άλλο.
Το «προσωπικό θέμα» με το πραγματικά προσωπικό θέμα. Το «ατομικό συμφέρον» με το αληθινό ατομικό συμφέρον. Τυχαία; Συμπτωματικά; Ή μήπως σκόπιμα; Για να το θέσω διαφορετικά, τι κάνει «νιάου-νιάου» στα κεραμίδια;
Μεγάλος πρόλογος; Μα είναι μεγάλο και το θέμα. Και για να πούμε του στραβού το δίκιο, ίσως ακόμη μεγαλύτερο από το ίδιο το θέμα είναι το... γενικότερο θέμα. Εξηγούμαι: Μέχρι πριν από λίγα χρόνια η Ελλάδα (=Αθήνα, δυστυχώς - σόρι αγαπημένοι μου συνάδελφοι, αλλά έτσι είναι) διέθετε ελάχιστες αίθουσες ευπρόσωπες και ικανές να φιλοξενήσουν εκδηλώσεις τέχνης ή μόνιμες εκθέσεις, συλλογές ακόμη και μόνιμη υποδομή πολιτισμού. Κι όταν λέμε ελάχιστες, εννοούμε... ελάχιστες. Οι υπόλοιπες, αν υπήρχαν, ήταν χώροι «εκτός τόπου και χρόνου», αφημένοι στην τύχη τους.
Σήμερα, τα πράγματα έχουν αλλάξει. Τα κτήρια και οι αίθουσες που βρίσκονται πλέον στη διάθεση του κοινού είναι αρκετά και όχι μόνο ευπρόσωπα, αλλά -ορισμένα από αυτά- θα έπαιρναν σίγουρα βραβείο σε διεθνείς διαγωνισμούς αρχιτεκτονικής, διακόσμησης κ.ά. Πώς έγιναν όλ' αυτά; Μα πώς αλλιώς παρά από την ιδιωτική πρωτοβουλία, από τους ιδιώτες. Από εμάς τους ίδιους, δηλαδή; Όχι ακριβώς. Από μερικούς (ελάχιστους, σε σχέση με τον πληθυσμό της χώρας) από εμάς τους ίδιους. Τους πιο πλούσιους; Τους πιο φιλότεχνους; Τους πιο ικανούς; Λίγο απ' όλα, θα απαντούσε, ίσως πρόχειρα, κάποιος. Όχι εγώ, πάντως! Το γιατί, σε προσεχές τεύχος.
-ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ Σ. ΑΝΔΡΙΑΝΕΣΗΣ-
Το καλό, το κακό και το... άδικο!
ΔΕΚΑΠΕΝΤΕ μήνες στη Θεσσαλονίκη δεν είναι μικρό χρονικό διάστημα. Δεν είναι ούτε μεγάλο. Σου φτάνει για να μπεις στην ατμόσφαιρά της, αλλά όχι για να μπολιαστείς με το πνεύμα της. Βέβαια, εκεί έμεινα ως στρατιώτης. Τεύχος-Θεσσαλονίκη, λοιπόν, το σημερινό και θυμήθηκα την παραμονή μου εκεί - πάνε σχεδόν δέκα χρόνια από τότε. Απολογισμός; Θετικός.
Αλλά για να φτάσω εκεί, στο θετικό πρόσημο, χρειάστηκε να καταβάλω μεγάλη προσπάθεια. Φιλόξενη πόλη, ανοιχτή, αλλά συνάμα παράξενη και δύσκολη. [Φυσικά, δε θα αναφέρω εδώ τα γνωστά επίθετα που της «προσάπτουν» και έχουν να κάνουν με τη γαστρονομία και τον έρωτα. Σε όλες τις πόλεις του κόσμου και καλό φαγητό θα βρεις και το σεξ μπορείς να απολαύσεις - ποτέ δεν κατάλαβα αυτή την εμμονή των Αθηναίων με τα τραπέζια και τα κρεβάτια των Θεσσαλονικιών!]
Λίγες ώρες περιπλάνησης στους δρόμους και τα σοκάκια της πόλης αρκούν για να εφοδιαστείς με τα βασικά ορόσημά της, ώστε να μη χάνεσαι. Τουλάχιστον στο κέντρο - από το σιδηροδρομικό σταθμό και το Βαρδάρη ως τη Διαγώνιο και το Λευκό Πύργο κι από τη Νίκης και την Αριστοτέλους ως τον Αϊ-Δημήτρη και το Διοικητήριο. Θα περάσεις μέσ' από τις στοές της αγοράς, θα δεις βιτρίνες και... τραπεζοκαθίσματα, θα μυρίσεις τσουρέκια και γιαουρτλού, θα συναντηθείς με γνωστούς και φίλους - ειδικά τα σαββατιάτικα πρωινά, όταν όλη η πόλη ψωνίζει, βολτάρει και πίνει καφέ. Αυτό είναι καλό!
Λίγες μέρες καθημερινής μετακίνησης από κάποια συνοικία στο κέντρο της πόλης φτάνουν για να κατανοήσεις σε βάθος τη διαφορά μεταξύ της Αθήνας και της Θεσσαλονίκης στο πήξιμο στους δρόμους, τη δυσκολία στάθμευσης, τη συμπεριφορά οδηγών και πεζών και το άγχος: απλά δεν υπάρχει διαφορά!
Αυτό είναι κακό!
Λίγοι μήνες ζωής στην όμορφη πόλη του ελληνικού Βορρά είναι -δυστυχώς- αρκετοί για να μάθεις στην πράξη γιατί η Ελλάδα δεν είναι Γερμανία: εκεί η πρωτεύουσα είναι μόνο διοικητικό κέντρο, εδώ είναι τα πάντα. Υπεύθυνες γι' αυτό είναι οι κυβερνήσεις, υπόλογοι, όμως, στα μάτια πολλών Θεσσαλονικιών είναι οι Αθηναίοι. Αυτό είναι άδικο!
Η Θεσσαλονίκη είναι γραφική, ζωντανή και γοητευτική.
Έχει την παραλία (και θα έχει και την υποθαλάσσια αρτηρία), έχει την Εγνατία οδό (και θα έχει και μετρό), έχει τα Κάστρα και την Άνω Πόλη, την Καλαμαριά και την Αρετσού. Έχει (πλέον) Μέγαρο Μουσικής και ορχήστρες, έχει το ΚΘΒΕ και το Αμαλία, έχει πολυσινεμά και εμπορικά κέντρα. Και το κυριότερο: έχει (πάντοτε είχε) ταυτότητα και προσωπικότητα. Γι' αυτό και δε χρειάζεται να αναζητά καινούργια - η μίμηση σπάνια βγαίνει σε καλό!
-ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ Σ. ΑΝΔΡΙΑΝΕΣΗΣ-
Αλλά για να φτάσω εκεί, στο θετικό πρόσημο, χρειάστηκε να καταβάλω μεγάλη προσπάθεια. Φιλόξενη πόλη, ανοιχτή, αλλά συνάμα παράξενη και δύσκολη. [Φυσικά, δε θα αναφέρω εδώ τα γνωστά επίθετα που της «προσάπτουν» και έχουν να κάνουν με τη γαστρονομία και τον έρωτα. Σε όλες τις πόλεις του κόσμου και καλό φαγητό θα βρεις και το σεξ μπορείς να απολαύσεις - ποτέ δεν κατάλαβα αυτή την εμμονή των Αθηναίων με τα τραπέζια και τα κρεβάτια των Θεσσαλονικιών!]
Λίγες ώρες περιπλάνησης στους δρόμους και τα σοκάκια της πόλης αρκούν για να εφοδιαστείς με τα βασικά ορόσημά της, ώστε να μη χάνεσαι. Τουλάχιστον στο κέντρο - από το σιδηροδρομικό σταθμό και το Βαρδάρη ως τη Διαγώνιο και το Λευκό Πύργο κι από τη Νίκης και την Αριστοτέλους ως τον Αϊ-Δημήτρη και το Διοικητήριο. Θα περάσεις μέσ' από τις στοές της αγοράς, θα δεις βιτρίνες και... τραπεζοκαθίσματα, θα μυρίσεις τσουρέκια και γιαουρτλού, θα συναντηθείς με γνωστούς και φίλους - ειδικά τα σαββατιάτικα πρωινά, όταν όλη η πόλη ψωνίζει, βολτάρει και πίνει καφέ. Αυτό είναι καλό!
Λίγες μέρες καθημερινής μετακίνησης από κάποια συνοικία στο κέντρο της πόλης φτάνουν για να κατανοήσεις σε βάθος τη διαφορά μεταξύ της Αθήνας και της Θεσσαλονίκης στο πήξιμο στους δρόμους, τη δυσκολία στάθμευσης, τη συμπεριφορά οδηγών και πεζών και το άγχος: απλά δεν υπάρχει διαφορά!
Αυτό είναι κακό!
Λίγοι μήνες ζωής στην όμορφη πόλη του ελληνικού Βορρά είναι -δυστυχώς- αρκετοί για να μάθεις στην πράξη γιατί η Ελλάδα δεν είναι Γερμανία: εκεί η πρωτεύουσα είναι μόνο διοικητικό κέντρο, εδώ είναι τα πάντα. Υπεύθυνες γι' αυτό είναι οι κυβερνήσεις, υπόλογοι, όμως, στα μάτια πολλών Θεσσαλονικιών είναι οι Αθηναίοι. Αυτό είναι άδικο!
Η Θεσσαλονίκη είναι γραφική, ζωντανή και γοητευτική.
Έχει την παραλία (και θα έχει και την υποθαλάσσια αρτηρία), έχει την Εγνατία οδό (και θα έχει και μετρό), έχει τα Κάστρα και την Άνω Πόλη, την Καλαμαριά και την Αρετσού. Έχει (πλέον) Μέγαρο Μουσικής και ορχήστρες, έχει το ΚΘΒΕ και το Αμαλία, έχει πολυσινεμά και εμπορικά κέντρα. Και το κυριότερο: έχει (πάντοτε είχε) ταυτότητα και προσωπικότητα. Γι' αυτό και δε χρειάζεται να αναζητά καινούργια - η μίμηση σπάνια βγαίνει σε καλό!
-ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ Σ. ΑΝΔΡΙΑΝΕΣΗΣ-
Περί γαστρολαγνείας
ΑΝΟΙΓΩ με αδημονία το πακέτο. Το ολοκαίνουργιο με νωπή ακόμη τη μυρωδιά του τυπογραφείου αντίτυπο του νέου βιβλίου του Heston Blumenthal έχει κάνει τον κύκλο του: από την επιθυμία μου στο ταχυδρομείο και από κει στα χέρια μου. Ο Blumenthal αντιπροσωπεύει ίσως τον απόλυτο μύθο της εποχής της γαστρολαγνείας, με πορεία που έχει σχεδόν μυθιστορηματική πλοκή.
Χωρίς καμία εκπαίδευση, κατάφερε μέσα σε λίγα χρόνια να κερδίσει τρία αστέρια Michelin και να θεωρείται πλέον αυθεντία σε θέματα μοριακής γαστρονομίας. Και όταν αποφασίζει να γράψει βιβλίο με τίτλο «In search of Perfection» γεννά προσδοκίες. Όμως η τελειότητα -ιδιαίτερα στο φαγητό- έχει υποκειμενικές προσεγγίσεις. Ο Βρετανός σεφ που έγινε παγκοσμίως γνωστός -και πολλοί υποστηρίζουν ότι άλλαξε την ιστορία της μαγειρικής- παρουσιάζοντας πιάτα όπως το παγωτό σαρδέλας ή το ριζότο κουνουπίδι με ζελέ σοκολάτας, δείχνει να στέκεται εντυπωσιασμένος απέναντι σε μια σειρά από «kitchen classics», όπως το σπαγγέτι μπολονέζ, η πίτσα, το ψητό κοτόπουλο ή το βρετανικό fish and chips.
Εκκεντρικότητα ή επιστροφή στην πραγματικότητα; Νέο δείγμα ανατρεπτικότητας ή αποκατάσταση της σχέσης του φαγητού με την καθημερινότητα, η οποία στις περισσότερες περιπτώσεις αδιαφορεί για την «επιστήμη» της κουζίνας και υποκλίνεται μπροστά στη βασική βιοτική ανάγκη; Από τη nouvelle cuisine στις μαγειρικές αλχημείες και τη μοριακή γαστρονομία, οι σεφ ακολούθησαν μια σύνθετη γευστική τροχιά στα βήματα της φαντασίας τους, αλλά και των αναγκών του μάρκετινγκ δημιουργώντας τάσεις και μόδες.
Ακριβά υλικά και περίτεχνα πιάτα στην «πασαρέλα» της γευστικής μόδας. Και ακόμη περισσότερο, αποδόμηση των υλικών με τη χημεία να παίρνει θέση πρωταγωνιστή και να δημιουργεί πιάτα που παίζουν παιχνίδια ψευδαισθήσεων με το μάτι και τον ουρανίσκο.
Και μετά τι; Πολλοί από τους σεφ, που με την πορεία τους έχουν πάρει θέση στην πρώτη γραμμή της παγκόσμιας μαγειρικής, διατυπώνουν ευθέως πλέον την άποψη ότι είναι μάταιο να μάχεται κανείς «με την τεχνική και την τέχνη» να υποκαταστήσει τις γευστικές μνήμες και καταβολές που είναι σφιχτά δεμένες με την προσωπικότητα του καθενός.
Επιστροφή στις ρίζες, λοιπόν. Επιστροφή στην απλότητα. Στο γευστικό προσκήνιο επανακάμπτουν τα κλασικά πιάτα της κουζίνας. Κλασικές αξίες, αξεπέραστες, όπως και στη ζωή έτσι και στο φαγητό.
-ΝΙΚΗ ΜΗΤΑΡΕΑ-
Χωρίς καμία εκπαίδευση, κατάφερε μέσα σε λίγα χρόνια να κερδίσει τρία αστέρια Michelin και να θεωρείται πλέον αυθεντία σε θέματα μοριακής γαστρονομίας. Και όταν αποφασίζει να γράψει βιβλίο με τίτλο «In search of Perfection» γεννά προσδοκίες. Όμως η τελειότητα -ιδιαίτερα στο φαγητό- έχει υποκειμενικές προσεγγίσεις. Ο Βρετανός σεφ που έγινε παγκοσμίως γνωστός -και πολλοί υποστηρίζουν ότι άλλαξε την ιστορία της μαγειρικής- παρουσιάζοντας πιάτα όπως το παγωτό σαρδέλας ή το ριζότο κουνουπίδι με ζελέ σοκολάτας, δείχνει να στέκεται εντυπωσιασμένος απέναντι σε μια σειρά από «kitchen classics», όπως το σπαγγέτι μπολονέζ, η πίτσα, το ψητό κοτόπουλο ή το βρετανικό fish and chips.
Εκκεντρικότητα ή επιστροφή στην πραγματικότητα; Νέο δείγμα ανατρεπτικότητας ή αποκατάσταση της σχέσης του φαγητού με την καθημερινότητα, η οποία στις περισσότερες περιπτώσεις αδιαφορεί για την «επιστήμη» της κουζίνας και υποκλίνεται μπροστά στη βασική βιοτική ανάγκη; Από τη nouvelle cuisine στις μαγειρικές αλχημείες και τη μοριακή γαστρονομία, οι σεφ ακολούθησαν μια σύνθετη γευστική τροχιά στα βήματα της φαντασίας τους, αλλά και των αναγκών του μάρκετινγκ δημιουργώντας τάσεις και μόδες.
Ακριβά υλικά και περίτεχνα πιάτα στην «πασαρέλα» της γευστικής μόδας. Και ακόμη περισσότερο, αποδόμηση των υλικών με τη χημεία να παίρνει θέση πρωταγωνιστή και να δημιουργεί πιάτα που παίζουν παιχνίδια ψευδαισθήσεων με το μάτι και τον ουρανίσκο.
Και μετά τι; Πολλοί από τους σεφ, που με την πορεία τους έχουν πάρει θέση στην πρώτη γραμμή της παγκόσμιας μαγειρικής, διατυπώνουν ευθέως πλέον την άποψη ότι είναι μάταιο να μάχεται κανείς «με την τεχνική και την τέχνη» να υποκαταστήσει τις γευστικές μνήμες και καταβολές που είναι σφιχτά δεμένες με την προσωπικότητα του καθενός.
Επιστροφή στις ρίζες, λοιπόν. Επιστροφή στην απλότητα. Στο γευστικό προσκήνιο επανακάμπτουν τα κλασικά πιάτα της κουζίνας. Κλασικές αξίες, αξεπέραστες, όπως και στη ζωή έτσι και στο φαγητό.
-ΝΙΚΗ ΜΗΤΑΡΕΑ-
H κατανυκτική αφοσίωση του καταναλωτή
ΑΚΟΥΩ προσεκτικά. Ο Τάσος στο γραφείο λέει πως γνωστό σούπερ (ντούπερ) πολυκατάστημα που δεν μπορώ τώρα να γράψω το ονομά του, έκανε 21% αύξηση τζίρου από το Γενάρη ως Οκτώβρη. Ο Νίκος περιγράφει πόσες ώρες έκανε με το αυτοκίνητο να φτάσει στο συγκεκριμένο κέντρο μαζί το γιό του, και άλλες πόσες περιφερόταν ολίγον τι ως χάνος ανάμεσα σε πλήθος κόσμου και χαρούμενες αγιοβασιλίτσες. Διαβάζω παντού στα περιοδικά για τη στροφή του κόσμου σε αυτά τα τεράστια φροντισμένα πολυκαταστήματα- τούρτες, όπου χάνεις το μέτρο, ή μάλλον το μεταθέτεις σε ένα νέο όριο που δεν γνωρίζεις και δεν μπορείς να ψηλαφίσεις. Ομολογώ πως δεν έχω επισκεφθεί κανέναν από αυτούς του χώρους λατρείας του εμπορίου, ναούς μιας νέας κουλτούρας και θρησκείας που αφήνει πολλούς εκστατικούς.
ΕΧΩ μια δυσκολία με αυτούς τους χώρους και κυρίως με τη λογική τους, όπου ο όγκος, το μέγεθος, το πλήθος κυριαρχούν. Ούτως ή άλλως συχνά ενοχλούμαι ακόμη και στα σούπερ μάρκετ και απορώ όταν βλέπω υπνωτισμένους πελάτες που σπρώχνουν καρότσια να σταματούν σχεδόν εκστατικοί μπροστά στα ψυγεία με τα γάλατα σκανάροντας άφωνοι τα δεκάδες διαφορετικά μπουκάλια. Η φαντασμαγορία και το τρικ του lifestyle στραγγαλίζουν την άποψη και την πραγματική επιθυμία σε αυτό το διαρκές καταναλωτικό μπουρίνι με τις αστραπές εκπτωτικών κουπονιών και προσφορών.
ΟΣΟ περισσότερο αποπροσωποποιείται η κατανάλωση και γίνεται μηχανική επανάληψη σκηνών και προβολών (κυρίως προερχόμενων από τα μέσα ενημέρωσης), τόσο πιο ακούσιες και άσχετες με την πραγματική επιθυμία είναι οι επιλογές που κάνουμε. Θυμώνω όταν διαπιστώνω πως οδηγούμαι σε κάποιες αγορές (ακόμη και αν πρόκειται για μια απλή γραβιέρα ή ένα μπουκάλι γάλα) εξαιτίας του προσφερόμενου «πακέτου» και όχι της ουσίας. Είναι συνήθως οι περιπτώσεις που το προϊόν ταυτίζεται με μια εικόνα, με μια ιστορία καλής ζωής, που συνήθως είναι πλαστή. Οι παγίδες αυτές είναι σαφώς συχνότερες σε χώρους όπου το μέτρο έχει πλήρως διασταλθεί και παραμορφωθεί σχεδόν σε μια ψυχεδελική παραίσθηση.
ΜΕ ΤΗΝ ίδια πάνω κάτω λογική, δυσφορώ με την αδηφάγο και καταπιεστική τακτική του τεράστιου εμπορικού κέντρου που χωράει και προσφέρει τα πάντα. Κυρίως επειδή εξυπηρετεί και στηρίζεται σε μια λογική κοπαδιού, αυτιστικής και όχι επιλεκτικής μετακίνησης και αγοράς. Δεν με ενδιαφέρουν οι τιμές, οι προσφορές, τα ενδεχομένως εξαιρετικά προϊόντα που μπορώ να βρώ μόνο εκεί. Ποντάρω στην παραδοσιακή συνειδητή περιήγηση στα καταστήματα που φέρουν μνήμη και κώδικες απολύτως συμβατούς με την ζωή και την κουλτούρα που ως τώρα φέραμε. Προς μια καταναλωτική ανεξιθρησκεία που δεν θα μας μαρκάρει με κώδικες πρόσβασης και εξόδου.
Η ιδιοφυής μελαγχολία που αγαπήσαμε
Λίγοι είναι οι Ελληνες φωτογράφοι που έχουν τόσο αναγνωρίσιμο βλέμμα όσο ο Γιάννης Μπουρνιάς -σαν δακτυλικό αποτύπωμα. Είτε φωτογραφίζει πρόσωπα είτε editorials μόδας είτε στις πιο προσωπικές εικαστικές του αποτυπώσεις, η υπογραφή του φέρεται σε όλη τη διάσταση της φωτογραφίας, μια υπογραφή που έχει κυρίως σχέση με την ατμόσφαιρα.
Ετσι συμβαίνει και με τις φωτογραφίες του για το σημαντικό εικαστικό αφιέρωμα που πραγματοποιήθηκε πρόσφατα για την Πηνελόπη Δέλτα. Ο Γιάννης Μπουρνιάς έφερε σε πρώτο πλάνο το μπλε μελάνι, είτε κυκλωτικό ως απόλυτος καταληψίας του χώρου είτε με τη ρέουσα μορφή και υφή του, πάνω σε ένα χέρι παραδομένο. Ενα φωτογραφικό δίπτυχο - υπόμνηση ευλαβική για τη δύναμη της γραφής.
-ΚΑΤΕΡΙΝΑ Ι. ΑΝΕΣΤΗ-
ΕΧΩ μια δυσκολία με αυτούς τους χώρους και κυρίως με τη λογική τους, όπου ο όγκος, το μέγεθος, το πλήθος κυριαρχούν. Ούτως ή άλλως συχνά ενοχλούμαι ακόμη και στα σούπερ μάρκετ και απορώ όταν βλέπω υπνωτισμένους πελάτες που σπρώχνουν καρότσια να σταματούν σχεδόν εκστατικοί μπροστά στα ψυγεία με τα γάλατα σκανάροντας άφωνοι τα δεκάδες διαφορετικά μπουκάλια. Η φαντασμαγορία και το τρικ του lifestyle στραγγαλίζουν την άποψη και την πραγματική επιθυμία σε αυτό το διαρκές καταναλωτικό μπουρίνι με τις αστραπές εκπτωτικών κουπονιών και προσφορών.
ΟΣΟ περισσότερο αποπροσωποποιείται η κατανάλωση και γίνεται μηχανική επανάληψη σκηνών και προβολών (κυρίως προερχόμενων από τα μέσα ενημέρωσης), τόσο πιο ακούσιες και άσχετες με την πραγματική επιθυμία είναι οι επιλογές που κάνουμε. Θυμώνω όταν διαπιστώνω πως οδηγούμαι σε κάποιες αγορές (ακόμη και αν πρόκειται για μια απλή γραβιέρα ή ένα μπουκάλι γάλα) εξαιτίας του προσφερόμενου «πακέτου» και όχι της ουσίας. Είναι συνήθως οι περιπτώσεις που το προϊόν ταυτίζεται με μια εικόνα, με μια ιστορία καλής ζωής, που συνήθως είναι πλαστή. Οι παγίδες αυτές είναι σαφώς συχνότερες σε χώρους όπου το μέτρο έχει πλήρως διασταλθεί και παραμορφωθεί σχεδόν σε μια ψυχεδελική παραίσθηση.
ΜΕ ΤΗΝ ίδια πάνω κάτω λογική, δυσφορώ με την αδηφάγο και καταπιεστική τακτική του τεράστιου εμπορικού κέντρου που χωράει και προσφέρει τα πάντα. Κυρίως επειδή εξυπηρετεί και στηρίζεται σε μια λογική κοπαδιού, αυτιστικής και όχι επιλεκτικής μετακίνησης και αγοράς. Δεν με ενδιαφέρουν οι τιμές, οι προσφορές, τα ενδεχομένως εξαιρετικά προϊόντα που μπορώ να βρώ μόνο εκεί. Ποντάρω στην παραδοσιακή συνειδητή περιήγηση στα καταστήματα που φέρουν μνήμη και κώδικες απολύτως συμβατούς με την ζωή και την κουλτούρα που ως τώρα φέραμε. Προς μια καταναλωτική ανεξιθρησκεία που δεν θα μας μαρκάρει με κώδικες πρόσβασης και εξόδου.
Η ιδιοφυής μελαγχολία που αγαπήσαμε
Λίγοι είναι οι Ελληνες φωτογράφοι που έχουν τόσο αναγνωρίσιμο βλέμμα όσο ο Γιάννης Μπουρνιάς -σαν δακτυλικό αποτύπωμα. Είτε φωτογραφίζει πρόσωπα είτε editorials μόδας είτε στις πιο προσωπικές εικαστικές του αποτυπώσεις, η υπογραφή του φέρεται σε όλη τη διάσταση της φωτογραφίας, μια υπογραφή που έχει κυρίως σχέση με την ατμόσφαιρα.
Ετσι συμβαίνει και με τις φωτογραφίες του για το σημαντικό εικαστικό αφιέρωμα που πραγματοποιήθηκε πρόσφατα για την Πηνελόπη Δέλτα. Ο Γιάννης Μπουρνιάς έφερε σε πρώτο πλάνο το μπλε μελάνι, είτε κυκλωτικό ως απόλυτος καταληψίας του χώρου είτε με τη ρέουσα μορφή και υφή του, πάνω σε ένα χέρι παραδομένο. Ενα φωτογραφικό δίπτυχο - υπόμνηση ευλαβική για τη δύναμη της γραφής.
-ΚΑΤΕΡΙΝΑ Ι. ΑΝΕΣΤΗ-
Στην «Ντε-ντε-ερ» του '89
ΜΠΗΚΑ για να μείνω δέκα ώρες. Βγήκα στις έξι. Στην ηλικία των δέκα ετών θα μπορούσα να είχα θαμπωθεί από τα δεκάδες επιβλητικά κτήρια, τις τεράστιες λεωφόρους, τους ευγενείς ανθρώπους και τα πολλά πάρκα.
Ομως, ήμουν είκοσι. Και αντί να θαμπωθώ, τρόμαξα. Από τις τεράστιες οικοδομές (ασύμβατες με το περιβάλλον), από τους άδειους δρόμους (δεν γέμιζαν όσα Βάρτμπουργκ και να έβαζες στην κυκλοφορία), από το δισταγμό (ως και φόβο) που διαγραφόταν στο πρόσωπο των περαστικών, από τη βλοσυρότητα (ως και αγένεια) των οργάνων της τάξης. Για την ακρίβεια, ήμουν ένας πολιτικοποιημένος εικοσάρης. Συνεπώς, μελαγχόλησα. Γιατί, όσα και να είχες διαβάσει (είχα, πολλά), όσα και να είχες ακούσει (είχα, πολλά), όσα και να είχες φανταστεί (είχα, πολλά), αυτά που είδα (πολλά) και αυτά που -βασίμως- υπέθεσα ξεπερνούσαν κάθε όριο.
Ανατολικό Βερολίνο, Αύγουστος 1989, τρεις μήνες προτού πέσει το τείχος.
Πέρασα -με τους γονείς μου- από το Δυτικό στο Ανατολικό Βερολίνο, μέσω του περιβόητου Τσεκ-Πόιντ Τσάρλι. Μας έψαξαν επί δεκάλεπτο - εμάς, τα πράγματά μας, το αυτοκίνητο. Μας υποχρέωσαν να ανταλλάξουμε συγκεκριμένο, υπέρογκο ποσό δυτικών μάρκων με ανατολικά. Δεν ήταν δυνατό να ξοδέψουμε τόσα λεφτά, όχι σε μία μέρα, αλλά ούτε σε τρεις. Φυσικά, στην επιστροφή ουδείς δεχόταν να κάνει την αντίστροφη ανταλλαγή - τα ανατολικά μάρκα μάς έμειναν ενθύμιο, μαζί με μια χαρτοπετσέτα από το καλύτερο εστιατόριο της πόλης. Υφασμάτινη πετσέτα δεν είχε, ούτε και μεταλλικό κουταλάκι του γλυκού - το παγωτό (κρέμα σκέτη χωρίς... τίποτα) το φάγαμε με... πλαστικό κουταλάκι «περιπτέρου»! Ένδεια - σε υλικά αγαθά.
Απουσία - σε επιλογές. Φτώχεια - σε αληθινή τέχνη. Ελλειμμα - σε ελευθερία. «Λαοκρατική Δημοκρατία της Γερμανίας» την έλεγαν ορισμένα «φυντάνια» του εγχώριου κομμουνισμού. Ετσι, απλά. Αβασάνιστα. Ανερυθρίαστα. Το πιο στυγνό -μετά τη Ρουμανία του αηθούς δικτάτορα του Βουκουρεστίου - κομμουνιστικό καθεστώς του ανατολικού μπλοκ. Το καθεστώς που τόλμησε να περιορίσει τους υπηκόους του, κατασκευάζοντας τείχος από μπετόν αρμέ - κρίμα το τσιμέντο, θα μπορούσε απλά να βάλει τα μέλη του κόμματος στη σειρά, να φυλάνε τα σύνορα!
Βλέποντας, πριν από λίγες μέρες, το φιλμ του Φλόριαν Χένκελ φον Ντόνερσμαρκ «Η ζωή των άλλων» (αριστουργηματική ταινία για μια συγκλονιστική υπόθεση - μην τη χάσετε), δάκρυσα - από πίκρα και από χαρά. Από πίκρα, σκεφτόμενος τα χιλιάδες θύματα του κομμουνισμού στη «Ντε-ντε-ερ» (DDR=Γερμανική Λαϊκή Δημοκρατία) και τα υπόλοιπα κράτη του ανατολικού μπλοκ.
Από χαρά, γιατί πρόλαβα να γνωρίσω - έστω και για λίγο - από κοντά τη μιζέρια και την εξαθλίωση ενός μοντέλου που υμνήθηκε όσο λίγα στην Ιστορία - και κατέρρευσε με τόσο πάταγο όσο ελάχιστα! Ετσι, μπορώ να μιλώ ξέροντας απολύτως τι περιγράφω - δεν συνηθίζεται αυτό στην πατρίδα μας...
-ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ Σ. ΑΝΔΡΙΑΝΕΣΗΣ-
Ομως, ήμουν είκοσι. Και αντί να θαμπωθώ, τρόμαξα. Από τις τεράστιες οικοδομές (ασύμβατες με το περιβάλλον), από τους άδειους δρόμους (δεν γέμιζαν όσα Βάρτμπουργκ και να έβαζες στην κυκλοφορία), από το δισταγμό (ως και φόβο) που διαγραφόταν στο πρόσωπο των περαστικών, από τη βλοσυρότητα (ως και αγένεια) των οργάνων της τάξης. Για την ακρίβεια, ήμουν ένας πολιτικοποιημένος εικοσάρης. Συνεπώς, μελαγχόλησα. Γιατί, όσα και να είχες διαβάσει (είχα, πολλά), όσα και να είχες ακούσει (είχα, πολλά), όσα και να είχες φανταστεί (είχα, πολλά), αυτά που είδα (πολλά) και αυτά που -βασίμως- υπέθεσα ξεπερνούσαν κάθε όριο.
Ανατολικό Βερολίνο, Αύγουστος 1989, τρεις μήνες προτού πέσει το τείχος.
Πέρασα -με τους γονείς μου- από το Δυτικό στο Ανατολικό Βερολίνο, μέσω του περιβόητου Τσεκ-Πόιντ Τσάρλι. Μας έψαξαν επί δεκάλεπτο - εμάς, τα πράγματά μας, το αυτοκίνητο. Μας υποχρέωσαν να ανταλλάξουμε συγκεκριμένο, υπέρογκο ποσό δυτικών μάρκων με ανατολικά. Δεν ήταν δυνατό να ξοδέψουμε τόσα λεφτά, όχι σε μία μέρα, αλλά ούτε σε τρεις. Φυσικά, στην επιστροφή ουδείς δεχόταν να κάνει την αντίστροφη ανταλλαγή - τα ανατολικά μάρκα μάς έμειναν ενθύμιο, μαζί με μια χαρτοπετσέτα από το καλύτερο εστιατόριο της πόλης. Υφασμάτινη πετσέτα δεν είχε, ούτε και μεταλλικό κουταλάκι του γλυκού - το παγωτό (κρέμα σκέτη χωρίς... τίποτα) το φάγαμε με... πλαστικό κουταλάκι «περιπτέρου»! Ένδεια - σε υλικά αγαθά.
Απουσία - σε επιλογές. Φτώχεια - σε αληθινή τέχνη. Ελλειμμα - σε ελευθερία. «Λαοκρατική Δημοκρατία της Γερμανίας» την έλεγαν ορισμένα «φυντάνια» του εγχώριου κομμουνισμού. Ετσι, απλά. Αβασάνιστα. Ανερυθρίαστα. Το πιο στυγνό -μετά τη Ρουμανία του αηθούς δικτάτορα του Βουκουρεστίου - κομμουνιστικό καθεστώς του ανατολικού μπλοκ. Το καθεστώς που τόλμησε να περιορίσει τους υπηκόους του, κατασκευάζοντας τείχος από μπετόν αρμέ - κρίμα το τσιμέντο, θα μπορούσε απλά να βάλει τα μέλη του κόμματος στη σειρά, να φυλάνε τα σύνορα!
Βλέποντας, πριν από λίγες μέρες, το φιλμ του Φλόριαν Χένκελ φον Ντόνερσμαρκ «Η ζωή των άλλων» (αριστουργηματική ταινία για μια συγκλονιστική υπόθεση - μην τη χάσετε), δάκρυσα - από πίκρα και από χαρά. Από πίκρα, σκεφτόμενος τα χιλιάδες θύματα του κομμουνισμού στη «Ντε-ντε-ερ» (DDR=Γερμανική Λαϊκή Δημοκρατία) και τα υπόλοιπα κράτη του ανατολικού μπλοκ.
Από χαρά, γιατί πρόλαβα να γνωρίσω - έστω και για λίγο - από κοντά τη μιζέρια και την εξαθλίωση ενός μοντέλου που υμνήθηκε όσο λίγα στην Ιστορία - και κατέρρευσε με τόσο πάταγο όσο ελάχιστα! Ετσι, μπορώ να μιλώ ξέροντας απολύτως τι περιγράφω - δεν συνηθίζεται αυτό στην πατρίδα μας...
-ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ Σ. ΑΝΔΡΙΑΝΕΣΗΣ-
Η μεγάλη, εθνική μελαγχολία
ΚΑΘΕ ένας από μας έχει το δικό του τρόπο να θυμάται το Νίκο Κούρκουλο. Το κοινό από στιγμιότυπα και ρόλους που τον εγχάραξαν παντοτινά στο θυμικό και την κουλτούρα ζωής του σύγχρονου Έλληνα. Όσοι είχαν την ευκαιρία να τον γνωρίσουν, επιλέγουν να θυμούνται πέρα από το παραβάν του ρόλου, εστιάζοντας στη βαθιά ακομπλεξάριστη, δοτική, τρυφερή, επαναστατική (τουλάχιστον σε ό,τι αφορά την τέχνη) προσωπικότητά του. Το δικό μου, προσωπικό, snapshot με το Νίκο Κούρκουλο ήταν πρόσφατο, έγινε με αφορμή αυτή εδώ τη στήλη, στη δεύτερη σελίδα του Τέχνη+ζωή. Θα κρατήσω προσωπικό αυτό το snapshot, το συνωμοτικό και αποκαλυπτικό στα μάτια μου για την προσωπικότητα του Νίκου Κούρκουλου και θα επιμένω να χαμογελώ για όσους σχολιάζουν αυτές τις μέρες την παρουσία του, εστιάζοντας στην κοσμική διάσταση.
ΑΚΟΥΩ συνέχεια ότι τα τελευταία χρόνια απέφευγε τις δημόσιες εμφανίσεις, ίσως επειδή ήταν κουρασμένος και ταλαιπωρημένος από τις δημόσιες εμφανίσεις. Ο Νίκος Κούρκουλος κάθε πρωί κατέβαινε στην Αγίου Κωνσταντίνου, στο γραφείο του στο Εθνικό Θέατρο, ακόμη κι όταν οι δρόμοι έκλειναν από τις πορείες και ο καύσωνας ήταν ανελέητος στο οδόστρωμα. Δεν το άκουσα αυτό από τα κορίτσια στο γραφείο Τύπου ή από όσους δούλευαν κοντά του, που πραγματικά τον λάτρευαν. Το είδα με τα μάτια μου. Όπως είδα το πάθος του για το Εθνικό Θέατρο -που ξεπερνούσε την comme il faux έννοια του οράματος- να μεταδίδεται σχεδόν πυρετικά σε όλους τους συνεργάτες του. Γιατί ο Νίκος Κούρκουλος, όσο σημαντικός ηθοποιός κι αν υπήρξε, κινηματογραφικό icon αξεπέραστο μέχρι σήμερα, θεατράνθρωπος με τόλμη, νομίζω ότι πάνω απ' όλα υπήρξε ο άνθρωπος που μέσα από καταιγίδα επικρίσεων και αμφιβολιών κατόρθωσε κυριολεκτικά να βγάλει το Εθνικό Θέατρο από ένα τέλμα αδιαφορίας - και σε κάποιο βαθμό αναξιοπιστίας. Καλλιτέχνες νέοι, ιδιοσυγκρασιακοί, τολμηροί ανέβηκαν στις σκηνές τους Εθνικού, δημιουργήθηκαν η Νέα Σκηνή, η Πειραματική, ο Άδειος Χώρος. Η σχολή του Εθνικού ανασυγκροτήθηκε, διεθνείς συνεργασίες σχεδιάστηκαν και επιτέλους μπήκαν οι υπογραφές για την αναστήλωση και αποκατάσταση του ιστορικού κτηρίου του Εθνικού Θεάτρου.
ΤΟ ΝΑ γράφει κανείς για την αλλαγή του Εθνικού Θεάτρου υπό τις οδηγίες του Νίκου Κούρκουλου και με τη συμπαράσταση των Χατζάκη, Λιβαθηνού και Λιγνάδη (όλοι προσωπικές του επιλογές), μπορεί να καταλήξει παραληρηματικό, όσα λάθη κι αν έγιναν κάποιες στιγμές. Προσωπικά, με αυτό τον τρόπο επιλέγω να θυμάμαι το Νίκο Κούρκουλο: το οριστικό δόσιμο στο Εθνικό Θέατρο, το συνωμοτικό μας snapshot, αλλά και τη συγκλονιστική διήγηση της Μελίνας Μερκούρη για το πώς όρμησε, την αγκάλιασε και την έσωσε από μια σφαίρα στην παράσταση «Ιλια Ντάρλινγκ» στη Νέα Υόρκη, την εποχή της χούντας. Μέχρι τέλους, ο Νίκος Κούρκουλος έμεινε πιστός σ' αυτό που είχε πει: «Ό,τι και να συμβεί στη ζωή, δε χάνεις πρώτα απ' όλα και πάνω απ' όλα τον εαυτό σου».
Δύσκολοι αποχαιρετισμοί
Ηθοποιός μοντέρνος για την εποχή που, πρωτοβγήκε στο χώρο χάρη στο στήσιμο του σώματος και κυρίως την εκφορά του λόγου, αρχέτυπο αντρικής ομορφιάς και λεβεντιάς. Ο Νίκος Κούρκουλος, πέρα από αυτά, είχε βαθιά ενσωματωμένη την έννοια της προσφοράς και της δημιουργίας με έναν ιδιότυπο δονκιχωτισμό. Τίποτα δε χάθηκε, κατά πως έγραφε ο Νίκος Καρούζος: «Η λάμψη όταν περάσει λάμπει περισσότερο, καθώς η ακινησία φανερώνεται στη διαίρεση των βημάτων.»
-ΚΑΤΕΡΙΝΑ Ι. ΑΝΕΣΤΗ-
ΑΚΟΥΩ συνέχεια ότι τα τελευταία χρόνια απέφευγε τις δημόσιες εμφανίσεις, ίσως επειδή ήταν κουρασμένος και ταλαιπωρημένος από τις δημόσιες εμφανίσεις. Ο Νίκος Κούρκουλος κάθε πρωί κατέβαινε στην Αγίου Κωνσταντίνου, στο γραφείο του στο Εθνικό Θέατρο, ακόμη κι όταν οι δρόμοι έκλειναν από τις πορείες και ο καύσωνας ήταν ανελέητος στο οδόστρωμα. Δεν το άκουσα αυτό από τα κορίτσια στο γραφείο Τύπου ή από όσους δούλευαν κοντά του, που πραγματικά τον λάτρευαν. Το είδα με τα μάτια μου. Όπως είδα το πάθος του για το Εθνικό Θέατρο -που ξεπερνούσε την comme il faux έννοια του οράματος- να μεταδίδεται σχεδόν πυρετικά σε όλους τους συνεργάτες του. Γιατί ο Νίκος Κούρκουλος, όσο σημαντικός ηθοποιός κι αν υπήρξε, κινηματογραφικό icon αξεπέραστο μέχρι σήμερα, θεατράνθρωπος με τόλμη, νομίζω ότι πάνω απ' όλα υπήρξε ο άνθρωπος που μέσα από καταιγίδα επικρίσεων και αμφιβολιών κατόρθωσε κυριολεκτικά να βγάλει το Εθνικό Θέατρο από ένα τέλμα αδιαφορίας - και σε κάποιο βαθμό αναξιοπιστίας. Καλλιτέχνες νέοι, ιδιοσυγκρασιακοί, τολμηροί ανέβηκαν στις σκηνές τους Εθνικού, δημιουργήθηκαν η Νέα Σκηνή, η Πειραματική, ο Άδειος Χώρος. Η σχολή του Εθνικού ανασυγκροτήθηκε, διεθνείς συνεργασίες σχεδιάστηκαν και επιτέλους μπήκαν οι υπογραφές για την αναστήλωση και αποκατάσταση του ιστορικού κτηρίου του Εθνικού Θεάτρου.
ΤΟ ΝΑ γράφει κανείς για την αλλαγή του Εθνικού Θεάτρου υπό τις οδηγίες του Νίκου Κούρκουλου και με τη συμπαράσταση των Χατζάκη, Λιβαθηνού και Λιγνάδη (όλοι προσωπικές του επιλογές), μπορεί να καταλήξει παραληρηματικό, όσα λάθη κι αν έγιναν κάποιες στιγμές. Προσωπικά, με αυτό τον τρόπο επιλέγω να θυμάμαι το Νίκο Κούρκουλο: το οριστικό δόσιμο στο Εθνικό Θέατρο, το συνωμοτικό μας snapshot, αλλά και τη συγκλονιστική διήγηση της Μελίνας Μερκούρη για το πώς όρμησε, την αγκάλιασε και την έσωσε από μια σφαίρα στην παράσταση «Ιλια Ντάρλινγκ» στη Νέα Υόρκη, την εποχή της χούντας. Μέχρι τέλους, ο Νίκος Κούρκουλος έμεινε πιστός σ' αυτό που είχε πει: «Ό,τι και να συμβεί στη ζωή, δε χάνεις πρώτα απ' όλα και πάνω απ' όλα τον εαυτό σου».
Δύσκολοι αποχαιρετισμοί
Ηθοποιός μοντέρνος για την εποχή που, πρωτοβγήκε στο χώρο χάρη στο στήσιμο του σώματος και κυρίως την εκφορά του λόγου, αρχέτυπο αντρικής ομορφιάς και λεβεντιάς. Ο Νίκος Κούρκουλος, πέρα από αυτά, είχε βαθιά ενσωματωμένη την έννοια της προσφοράς και της δημιουργίας με έναν ιδιότυπο δονκιχωτισμό. Τίποτα δε χάθηκε, κατά πως έγραφε ο Νίκος Καρούζος: «Η λάμψη όταν περάσει λάμπει περισσότερο, καθώς η ακινησία φανερώνεται στη διαίρεση των βημάτων.»
-ΚΑΤΕΡΙΝΑ Ι. ΑΝΕΣΤΗ-
Όπως επιλέξεις!
ΜΠΟΡΟΥΣΕ να φανταστεί η γιαγιά σας, όταν πήγαινε σχολείο, τη ζωή της με τηλεόραση; Μπορούσε να φανταστεί ο πατέρας σας, όταν πήγαινε σχολείο, τη ζωή του με υπολογιστή; Μπορούσατε να φανταστείτε εσείς, όταν πηγαίνατε σχολείο, τη ζωή σας με κινητό τηλέφωνο; Ναι. Αυτή η μονολεκτική απάντηση θα μπορούσε να ταιριάξει και στην ερώτηση «μα, πώς ζεις δίχως κινητό;».
Οι άνθρωποι του Μεσαίωνα δεν είχαν τυπωμένα βιβλία. Οι άνθρωποι της Αναγέννησης δεν ήξεραν τον ηλεκτρισμό. Οι άνθρωποι του 18ου αιώνα δε γνώρισαν το τηλέφωνο και του 19ου δεν είδαν τηλεόραση. Οι άνθρωποι του Μεσοπολέμου δεν έμαθαν για τους υπολογιστές και όσοι έκαναν -στους δρόμους- τη σεξουαλική επανάσταση δε μιλούσαν -στα σπίτια τους- μέσω live chat με τους φίλους τους από την απέναντι... ήπειρο!
Κι όμως. (Προσπάθησα και ίσως) σας παραπλάνησα! Ναι, προτού ανακαλυφθεί ή εφευρεθεί κάτι, δεν... υπάρχει, συνεπώς η ανθρωπότητα δεν το γνωρίζει και δεν το απολαμβάνει. Φυσικά, ζει μια χαρά δίχως αυτό. Όμως, ο άνθρωπος δεν είναι φτιαγμένος για να αρκείται σε όσα έχει και κατέχει. Αν ήταν έτσι, δε θα με διαβάζατε τώρα, γιατί... πώς να διέδιδα τις απόψεις μου από σπηλιά σε σπηλιά, μήπως με ορνιθοσκαλίσματα σε βράχους; Ο άνθρωπος προσαρμόζεται στο περιβάλλον του, αλλά ταυτόχρονα καταβάλλει κάθε δυνατή προσπάθεια (και πολλά παραπάνω!) για να το αλλάξει, να το εξελίξει, να το αναπτύξει. Και, παράλληλα με τις μεταβολές που ο ίδιος κατορθώνει, η φύση τον ακολουθεί και -αργά ή γρήγορα- συμπορεύεται με αυτόν - να μια απλή, αλλά διόλου πρόχειρη απάντηση στην έντονη καταστροφολογία των ημερών για το κλίμα που αλλάζει και τον Αρμαγεδδών που πλησιάζει!
Μάλλον μακριά πάει η σκέψη μου, αν αναλογιστείτε ότι όλ' αυτά μου ήρθαν στο μυαλό παρακολουθώντας το θόρυβο γύρω από την εμφάνιση ενός νέου μοντέλου κινητού τηλεφώνου. Λιτό και κομψό, το νέο iPhone έρχεται να επιστεγάσει (λόγω του ονόματος της κατασκευάστριας εταιρείας του, της αμερικανικής Apple) ένα ολόκληρο κύμα κινητών τηλεφώνων, όπου η κομψότητα και ο -κάποτε εκκεντρικός- διάκοσμος υπερισχύουν (προσοχή: σε πρώτη φάση) της λειτουργικότητας και των τεχνικών (άρα «δυσκολονόητων») χαρακτηριστικών.
Αλλά γιατί τόσος... αλληλοσπαραγμός - εταιρικός και καταναλωτικός; Στην ελεύθερη αγορά (=κοινωνία) το άτομο είναι εκείνο που επιλέγει πότε και τι θα αγοράσει. Ξέρω δανδήδες με «μπακατέλα» του '99 και «φτωχούς» (κατά τις στατιστικές, που πολλοί λατρεύουν να αγαπούν) με PDA τρίτης γενιάς! Φυσικά, σε λίγα χρόνια το σταθερό τηλέφωνο θα καταργηθεί, αλλά μέχρι τότε -και μετά- καθένας κάνει το κουμάντο του. Αυτός επιλέγει, όχι η... ΚΟΒα της γειτονιάς του!
-ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ Σ. ΑΝΔΡΙΑΝΕΣΗΣ-
Οι άνθρωποι του Μεσαίωνα δεν είχαν τυπωμένα βιβλία. Οι άνθρωποι της Αναγέννησης δεν ήξεραν τον ηλεκτρισμό. Οι άνθρωποι του 18ου αιώνα δε γνώρισαν το τηλέφωνο και του 19ου δεν είδαν τηλεόραση. Οι άνθρωποι του Μεσοπολέμου δεν έμαθαν για τους υπολογιστές και όσοι έκαναν -στους δρόμους- τη σεξουαλική επανάσταση δε μιλούσαν -στα σπίτια τους- μέσω live chat με τους φίλους τους από την απέναντι... ήπειρο!
Κι όμως. (Προσπάθησα και ίσως) σας παραπλάνησα! Ναι, προτού ανακαλυφθεί ή εφευρεθεί κάτι, δεν... υπάρχει, συνεπώς η ανθρωπότητα δεν το γνωρίζει και δεν το απολαμβάνει. Φυσικά, ζει μια χαρά δίχως αυτό. Όμως, ο άνθρωπος δεν είναι φτιαγμένος για να αρκείται σε όσα έχει και κατέχει. Αν ήταν έτσι, δε θα με διαβάζατε τώρα, γιατί... πώς να διέδιδα τις απόψεις μου από σπηλιά σε σπηλιά, μήπως με ορνιθοσκαλίσματα σε βράχους; Ο άνθρωπος προσαρμόζεται στο περιβάλλον του, αλλά ταυτόχρονα καταβάλλει κάθε δυνατή προσπάθεια (και πολλά παραπάνω!) για να το αλλάξει, να το εξελίξει, να το αναπτύξει. Και, παράλληλα με τις μεταβολές που ο ίδιος κατορθώνει, η φύση τον ακολουθεί και -αργά ή γρήγορα- συμπορεύεται με αυτόν - να μια απλή, αλλά διόλου πρόχειρη απάντηση στην έντονη καταστροφολογία των ημερών για το κλίμα που αλλάζει και τον Αρμαγεδδών που πλησιάζει!
Μάλλον μακριά πάει η σκέψη μου, αν αναλογιστείτε ότι όλ' αυτά μου ήρθαν στο μυαλό παρακολουθώντας το θόρυβο γύρω από την εμφάνιση ενός νέου μοντέλου κινητού τηλεφώνου. Λιτό και κομψό, το νέο iPhone έρχεται να επιστεγάσει (λόγω του ονόματος της κατασκευάστριας εταιρείας του, της αμερικανικής Apple) ένα ολόκληρο κύμα κινητών τηλεφώνων, όπου η κομψότητα και ο -κάποτε εκκεντρικός- διάκοσμος υπερισχύουν (προσοχή: σε πρώτη φάση) της λειτουργικότητας και των τεχνικών (άρα «δυσκολονόητων») χαρακτηριστικών.
Αλλά γιατί τόσος... αλληλοσπαραγμός - εταιρικός και καταναλωτικός; Στην ελεύθερη αγορά (=κοινωνία) το άτομο είναι εκείνο που επιλέγει πότε και τι θα αγοράσει. Ξέρω δανδήδες με «μπακατέλα» του '99 και «φτωχούς» (κατά τις στατιστικές, που πολλοί λατρεύουν να αγαπούν) με PDA τρίτης γενιάς! Φυσικά, σε λίγα χρόνια το σταθερό τηλέφωνο θα καταργηθεί, αλλά μέχρι τότε -και μετά- καθένας κάνει το κουμάντο του. Αυτός επιλέγει, όχι η... ΚΟΒα της γειτονιάς του!
-ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ Σ. ΑΝΔΡΙΑΝΕΣΗΣ-
Οχι, δεν σου επιτρέπω
ΜΙΑ ΑΠΟ τις κλασικές συμβουλές που προσφέρει ένας κλινικός ψυχολόγος, ήδη από την πρώτη συνεδρία ψυχανάλυσης, είναι «μάθε να βάζεις όρια». Όχι στον εαυτό σου, αλλά κυρίως στους άλλους. Οριοθέτησε το ζωτικό σου χώρο, δώσε σαφές περίγραμμα και ορισμό του προσωπικού σου απαραβίαστου, ακόμη κι αν χρειαστεί να ορθώσεις απαγορευτικές πινακίδες - προσοχή, στο βάθος άγριος σκύλος. Αυτά ακριβώς τα αντανακλαστικά της οριοθέτησης είναι όμως τα πλέον αδρανοποιημένα και καταπιεσμένα, αυτά που δέχονται τις μεγαλύτερες αυθαιρεσίες και παραβιάσεις από την καταιγίδα χυδαιότητας και κυνικής αδιακρισίας που συντονίζεται από τα μέσα ενημέρωσης. Μια καταιγίδα που όχι μόνο μας βρίσκει απροετοίμαστους, αλλά μας εθίζει σε ένα είδος ναρκοληπτικής αναισθησίας. Δεν ξαφνιαζόμαστε πια, απλά ανασηκώνουμε τους ώμους.
ΒΡΕΘΗΚΑ ένα μεσημέρι στο σπίτι με την τηλεόραση ανοιχτή και είδα πάνελ με αστραφτερές, κοφτερές οδοντοστοιχίες και λυμένα εξτένσιονς (και ζωνάρια) να κατασπαράζουν ένα ζευγάρι επωνύμων που βρίσκεται σε διάσταση. Ενα νεαρό ζευγάρι από τα πιο διακριτικά, ταλαντούχα, με παιδιά, που αποφάσισε να στρέψει τις προσωπικές διαδρομές του. Για να βρεθεί η ζωή τους φτυμένη στην οθόνη, έρμαιο κάθε άσχετου, ηλίθιου υποκειμένου, που φοράει την ψείρα μικρόφωνο στο πέτο και αγορεύει live. Τι μπορεί να σώσει έναν άνθρωπο από αυτή την ξεδιάντροπη, παρά την ανθρώπινη φύση και προπάντων αναίτια επίθεση; Από πότε η προσωπική ζωή, οι ανασφάλειες και τα βαθιά συναισθήματα γίνονται παραγέμισμα τηλεοπτικού χρόνου εν μέσω διαφημίσεων, από πού και ως πού γεμίζουν σελίδες tabloid εντύπων για να κάνουν τον κύριο εκδότη πιο χαμογελαστό και με περισσότερες τρίχες στο έρημο τοπίο του κρανίου του;
ΝΑ ΤΟ ΞΕΚΑΘΑΡΙΣΟΥΜΕ. Αυτό δεν είναι κουτσομπολιό. Είναι τοξική, επιδημική κακία, αναίτια και καταστροφική. Που γίνεται ακόμη πιο απροκάλυπτη και επικίνδυνη, όταν συνοδεύεται από θεματικές σφήνες για κανόνες savoir-faire, ενδυματολογικές οδηγίες και συμβουλές τρόπου ζωής. Επιτέλους, ας βάλει κάποιος τα όρια σ' αυτό το lifestyle της ανεπίστρεπτης αποκτήνωσης. Ή μήπως είναι ήδη πολύ αργά;
To εικονόστιγμα της ποπ κουλτούρας
Στο πλαίσιο της περιήγησης στα δημιουργικά γραφεία του Ψυρρή -Design walk- το Bios εκθέτει έργα από τη δημιουργική ομάδα Εboy. Η βερολινέζικη ομάδα συγκροτήθηκε πριν από οκτώ χρόνια από τους Steffen Sauerteig, Svend Smital και Kai Vermehr. Από τότε μέχρι και σήμερα η ομάδα των Eboy έχει επιμεληθεί πλήθος εφαρμογών στο χώρο του graphic design.
Πηγή έμπνευσης και βασική πρώτη ύλη δημιουργίας για την ομάδα των Eboy αποτελεί το εικονόστιγμα, η αρχετυπική μονάδα της ψηφιακής εικόνας, το κοινώς επονομαζόμενο pixel. Διατάσσοντας τις στοιχειώδεις αυτές ψηφίδες, οι Eboy καταλήγουν σε σύνθετες και άρτιες από εικαστική άποψη εικόνες και τρισδιάστατες ισομετρικές εικονογραφήσεις. Το μοναδικό στιλ της τετραμελούς πλέον ομάδας τής έχει χαρίσει πλήθος θαυμαστών καθώς και εντυπωσιακό πελατολόγιο στο οποίο ανήκουν πασίγνωστα brands, όπως η Adidas, το MTV, η Coca Cola και η Renault. Στο χώρο του Bios Main θα προβάλλονται σε συνεχή ροή εικόνες από το σύνολο της δουλειάς των Εboy.
-ΚΑΤΕΡΙΝΑ Ι. ΑΝΕΣΤΗ-
ΒΡΕΘΗΚΑ ένα μεσημέρι στο σπίτι με την τηλεόραση ανοιχτή και είδα πάνελ με αστραφτερές, κοφτερές οδοντοστοιχίες και λυμένα εξτένσιονς (και ζωνάρια) να κατασπαράζουν ένα ζευγάρι επωνύμων που βρίσκεται σε διάσταση. Ενα νεαρό ζευγάρι από τα πιο διακριτικά, ταλαντούχα, με παιδιά, που αποφάσισε να στρέψει τις προσωπικές διαδρομές του. Για να βρεθεί η ζωή τους φτυμένη στην οθόνη, έρμαιο κάθε άσχετου, ηλίθιου υποκειμένου, που φοράει την ψείρα μικρόφωνο στο πέτο και αγορεύει live. Τι μπορεί να σώσει έναν άνθρωπο από αυτή την ξεδιάντροπη, παρά την ανθρώπινη φύση και προπάντων αναίτια επίθεση; Από πότε η προσωπική ζωή, οι ανασφάλειες και τα βαθιά συναισθήματα γίνονται παραγέμισμα τηλεοπτικού χρόνου εν μέσω διαφημίσεων, από πού και ως πού γεμίζουν σελίδες tabloid εντύπων για να κάνουν τον κύριο εκδότη πιο χαμογελαστό και με περισσότερες τρίχες στο έρημο τοπίο του κρανίου του;
ΝΑ ΤΟ ΞΕΚΑΘΑΡΙΣΟΥΜΕ. Αυτό δεν είναι κουτσομπολιό. Είναι τοξική, επιδημική κακία, αναίτια και καταστροφική. Που γίνεται ακόμη πιο απροκάλυπτη και επικίνδυνη, όταν συνοδεύεται από θεματικές σφήνες για κανόνες savoir-faire, ενδυματολογικές οδηγίες και συμβουλές τρόπου ζωής. Επιτέλους, ας βάλει κάποιος τα όρια σ' αυτό το lifestyle της ανεπίστρεπτης αποκτήνωσης. Ή μήπως είναι ήδη πολύ αργά;
To εικονόστιγμα της ποπ κουλτούρας
Στο πλαίσιο της περιήγησης στα δημιουργικά γραφεία του Ψυρρή -Design walk- το Bios εκθέτει έργα από τη δημιουργική ομάδα Εboy. Η βερολινέζικη ομάδα συγκροτήθηκε πριν από οκτώ χρόνια από τους Steffen Sauerteig, Svend Smital και Kai Vermehr. Από τότε μέχρι και σήμερα η ομάδα των Eboy έχει επιμεληθεί πλήθος εφαρμογών στο χώρο του graphic design.
Πηγή έμπνευσης και βασική πρώτη ύλη δημιουργίας για την ομάδα των Eboy αποτελεί το εικονόστιγμα, η αρχετυπική μονάδα της ψηφιακής εικόνας, το κοινώς επονομαζόμενο pixel. Διατάσσοντας τις στοιχειώδεις αυτές ψηφίδες, οι Eboy καταλήγουν σε σύνθετες και άρτιες από εικαστική άποψη εικόνες και τρισδιάστατες ισομετρικές εικονογραφήσεις. Το μοναδικό στιλ της τετραμελούς πλέον ομάδας τής έχει χαρίσει πλήθος θαυμαστών καθώς και εντυπωσιακό πελατολόγιο στο οποίο ανήκουν πασίγνωστα brands, όπως η Adidas, το MTV, η Coca Cola και η Renault. Στο χώρο του Bios Main θα προβάλλονται σε συνεχή ροή εικόνες από το σύνολο της δουλειάς των Εboy.
-ΚΑΤΕΡΙΝΑ Ι. ΑΝΕΣΤΗ-
Moυσεία, οι νέες πολυεθνικές
ΤΗΝ ΑΡΧΗ ήταν το μουσείο Γκουγκενχάιμ. Το πρώτο μουσείο με εδαφικές βλέψεις βρέθηκε από τη Νέα Υόρκη στη Βενετία, το Βερολίνο το Μπιλμπάο ενώ τώρα ετοιμάζεται ένα νέο -διά χειρός Φρανκ Γκέρι- στο Αμπου Ντάμπι. Και τώρα ήρθε η σειρά του εμβλήματος της γαλλικής κουλτούρας, του μουσείου Λούβρου, να επεκταθεί στη χώρα όπου το πετροδολάριο κάνει τη διαφορά. Στο Αμπου Ντάμπι που αποφάσισε να δημιουργήσει την κορυφαία τουριστική ατραξιόν: θα μετατρέψει το νησί Saadiyat σε ένα multiplex μουσείων ως το 2012 με κορυφαίο το νέο Λούβρο.
Η ΓΑΛΛΙΑ θα νοικιάσει ουσιαστικά το όνομα και την τέχνη που φέρει το Λούβρο, έναντι ενός δισ. δολαρίων. Η συμφωνία προβλέπει πως η κυβέρνηση του Αμπου Ντάμπι θα χρηματοδοτήσει την ανέγερση του μουσείου και θα πληρώσει μεταξύ 260 και 520 εκατομμυρίων δολαρίων για τη χρήση του ονόματος του Λούβρου τουλάχιστον για 20 χρόνια. Τη διοίκηση του νέου μουσείου θα έχει μια ειδική επιτροπή γάλλων υπευθύνων, οι οποίοι θα πάρουν αμοιβή 91 εκατομμυρίων δολαρίων για να προσφέρουν τις γνώσεις και τις συμβουλές τους, τέσσερις προσωρινές εκθέσεις θα στηθούν έναντι 195 εκατομμυρίων δολαρίων και 300 έργα θα εκτίθενται μόνιμα έναντι 260 εκατομμυρίων δολαρίων. Η συμφωνία προβλέπει επιπλέον, πως το Αμπου Ντάμπι θα πρέπει να ξοδεύει ετησίως 52 εκατομμύρια δολάρια για να «χτίσει» τη δική του συλλογή. Στόχος είναι να δημιουργηθεί ένα παγκόσμιο μουσείο, ένα σούπερ μάρκετ τέχνης που θα προσφέρει τα πάντα στον τουρίστα: αρχαιότητες, αναγεννησιακά έργα και σύγχρονη τέχνη.
ΟΠΟΙΟΣ πιστεύει ότι η σημαντική απόφαση της γαλλικής κυβέρνησης να μισθώσει το όνομα και την εμπειρία διαχείρισης του Λούβρου, δεν προκάλεσε αντιδράσεις, κάνει μεγάλο λάθος. Πλήθος Γάλλων αντιδρούν, κατηγορούν τον υπουργό Πολιτισμού ότι «πουλάει την ψυχή της Γαλλίας» και ότι μειώνει σημαντικά τον αριθμό των σημαντικών έργων τέχνης που εκτίθενται στη χώρα - έργα που αποτελούν περιουσία του γαλλικού λαού. Και το Λούβρο είναι μόνο η αρχή, αφού θα ακολουθήσει το Πομπιντού, με παράρτημα στη Σανγκάη. Είναι εντυπωσιακό πόσο γρήγορα τα μουσεία πέρασαν από την αθωότητα του δανεισμού έργων τέχνης για περιοδικές εκθέσεις σε άλλα μουσεία, στη λογική της ενοικίασης της τέχνης τους. Μια ακόμη απόδειξη ότι η τέχνη πουλάει, ότι η τέχνη γίνεται καταναλωτικό προϊόν, μαζικό μάλιστα, που υπόσχεται κέρδη προερχόμενα από ένα πολυσυλλεκτικό και κυρίως πολυεθνικό κοινό.
«Η Γαλάζια Νο»
Το 2004 πήρε το Πρώτο Βραβείο Συγγραφής Θεατρικού Έργου από το υπουργείο Πολιτισμού. Τώρα είναι η ώρα του να ανεβεί στη σκηνή του θεάτρου Πολιτεία και να μας μεταφέρει στην ατμόσφαιρα της μακρινής Ιαπωνίας, με όχημα τους μύθους της πολύπλοκης και μυστηριακής χώρας. Στο έργο «Η Γαλάζια Νο», της Βίλιας Χατζοπούλου, τρεις γυναίκες, η κάθε μια από την δική της πλευρά και από άλλη αφετηρία, θα μιλήσουν για την ιστορία της Γαλάζιας Νο, που ήρθε να κολυμπήσει στα νερά της Ιαπωνίας. Ο μύθος θα τις γοητεύσει και θα τις παρασύρει. Η ιστορία, όμως, θα κυλήσει σαν το νερό, αβίαστα και ανεξάρτητα από τα σχέδια και τις προβλέψεις τους.
Ένας άνθρωπος της Γης και ένα κορίτσι του ουρανού θα αγαπηθούν και πάντα θα προσπαθούν να ενώσουν δύο κόσμους διαφορετικούς. Θα ζήσουν μαζί και, καθώς ο καιρός περνά, ο Ουσικάι θα προσπαθεί διαρκώς να ενώσει το τώρα της δικής τους ζωής με το πάντα.
Όμως, πού πραγματικά ανήκει κάποιος; Εκεί που βρίσκεται η αγάπη του ή εκεί που έμαθε να ζει;
-ΚΑΤΕΡΙΝΑ Ι. ΑΝΕΣΤΗ-
Η ΓΑΛΛΙΑ θα νοικιάσει ουσιαστικά το όνομα και την τέχνη που φέρει το Λούβρο, έναντι ενός δισ. δολαρίων. Η συμφωνία προβλέπει πως η κυβέρνηση του Αμπου Ντάμπι θα χρηματοδοτήσει την ανέγερση του μουσείου και θα πληρώσει μεταξύ 260 και 520 εκατομμυρίων δολαρίων για τη χρήση του ονόματος του Λούβρου τουλάχιστον για 20 χρόνια. Τη διοίκηση του νέου μουσείου θα έχει μια ειδική επιτροπή γάλλων υπευθύνων, οι οποίοι θα πάρουν αμοιβή 91 εκατομμυρίων δολαρίων για να προσφέρουν τις γνώσεις και τις συμβουλές τους, τέσσερις προσωρινές εκθέσεις θα στηθούν έναντι 195 εκατομμυρίων δολαρίων και 300 έργα θα εκτίθενται μόνιμα έναντι 260 εκατομμυρίων δολαρίων. Η συμφωνία προβλέπει επιπλέον, πως το Αμπου Ντάμπι θα πρέπει να ξοδεύει ετησίως 52 εκατομμύρια δολάρια για να «χτίσει» τη δική του συλλογή. Στόχος είναι να δημιουργηθεί ένα παγκόσμιο μουσείο, ένα σούπερ μάρκετ τέχνης που θα προσφέρει τα πάντα στον τουρίστα: αρχαιότητες, αναγεννησιακά έργα και σύγχρονη τέχνη.
ΟΠΟΙΟΣ πιστεύει ότι η σημαντική απόφαση της γαλλικής κυβέρνησης να μισθώσει το όνομα και την εμπειρία διαχείρισης του Λούβρου, δεν προκάλεσε αντιδράσεις, κάνει μεγάλο λάθος. Πλήθος Γάλλων αντιδρούν, κατηγορούν τον υπουργό Πολιτισμού ότι «πουλάει την ψυχή της Γαλλίας» και ότι μειώνει σημαντικά τον αριθμό των σημαντικών έργων τέχνης που εκτίθενται στη χώρα - έργα που αποτελούν περιουσία του γαλλικού λαού. Και το Λούβρο είναι μόνο η αρχή, αφού θα ακολουθήσει το Πομπιντού, με παράρτημα στη Σανγκάη. Είναι εντυπωσιακό πόσο γρήγορα τα μουσεία πέρασαν από την αθωότητα του δανεισμού έργων τέχνης για περιοδικές εκθέσεις σε άλλα μουσεία, στη λογική της ενοικίασης της τέχνης τους. Μια ακόμη απόδειξη ότι η τέχνη πουλάει, ότι η τέχνη γίνεται καταναλωτικό προϊόν, μαζικό μάλιστα, που υπόσχεται κέρδη προερχόμενα από ένα πολυσυλλεκτικό και κυρίως πολυεθνικό κοινό.
«Η Γαλάζια Νο»
Το 2004 πήρε το Πρώτο Βραβείο Συγγραφής Θεατρικού Έργου από το υπουργείο Πολιτισμού. Τώρα είναι η ώρα του να ανεβεί στη σκηνή του θεάτρου Πολιτεία και να μας μεταφέρει στην ατμόσφαιρα της μακρινής Ιαπωνίας, με όχημα τους μύθους της πολύπλοκης και μυστηριακής χώρας. Στο έργο «Η Γαλάζια Νο», της Βίλιας Χατζοπούλου, τρεις γυναίκες, η κάθε μια από την δική της πλευρά και από άλλη αφετηρία, θα μιλήσουν για την ιστορία της Γαλάζιας Νο, που ήρθε να κολυμπήσει στα νερά της Ιαπωνίας. Ο μύθος θα τις γοητεύσει και θα τις παρασύρει. Η ιστορία, όμως, θα κυλήσει σαν το νερό, αβίαστα και ανεξάρτητα από τα σχέδια και τις προβλέψεις τους.
Ένας άνθρωπος της Γης και ένα κορίτσι του ουρανού θα αγαπηθούν και πάντα θα προσπαθούν να ενώσουν δύο κόσμους διαφορετικούς. Θα ζήσουν μαζί και, καθώς ο καιρός περνά, ο Ουσικάι θα προσπαθεί διαρκώς να ενώσει το τώρα της δικής τους ζωής με το πάντα.
Όμως, πού πραγματικά ανήκει κάποιος; Εκεί που βρίσκεται η αγάπη του ή εκεί που έμαθε να ζει;
-ΚΑΤΕΡΙΝΑ Ι. ΑΝΕΣΤΗ-
Δεν έχω άλλοθι
ΑΓΑΠΩ τις εφημερίδες. Την ψύχραιμη άποψη, το χρόνο που παίρνει η σκέψη πριν διατυπωθεί στο χαρτί. Εκεί το ρεπορτάζ υπάρχει ακόμη, στις σωστές διαστάσεις, τις μη εξιδανικευμένα «σταροποιημένες». Οι ειδήσεις στην αυθεντική τους μορφή που αφήνουν χώρο για το προσωπικό σχόλιο στον αναγνώστη, του επιτρέπουν το σπάνιο εν τέλει προνόμιο του να διαμορφώνει ο ίδιος άποψη για τα πράγματα. Ο,τι, δηλαδή, αποκηρύσσει το τηλεοπτικό δελτίο ειδήσεων, που ξερνάει την είδηση ως εξασκημένος βουλιμικός, κραυγάζοντας για να εμποδίσει κάθε δυνατότητα προσωπικής εκτίμησης για τα θέματα που προβάλλονται.
Η ΕΙΔΗΣΗ χάνεται από τη στιγμή που θα «ραγίσει» η πούδρα στα πρόσωπα που συμμετέχουν στα πάνελ, από τους μορφασμούς και τα τεράστια, ανοιχτά στόματα που ουρλιάζουν κάτω από τίτλους όπως «Η θεά του ΙΚΑ». Το συμβάν, το γεγονός ξεχνιέται, γίνεται η θνησιγενής αφορμή για να ξυπνήσει η ξεδιάντροπη και απάνθρωπη κουτσομπόλα, σαν άλλος επιδημικός ιός που αρρωσταίνει όσους αγγίζει. Ειδήσεις που διαβρώνουν το στοιχείο της προσωπικής ιδεολογίας και στάσης ζωής και μας μετατρέπουν σε εσαεί θεατές της πραγματικότητας, ανίκανους να δράσουμε, προγραμματισμένους μόνο να κοιτάμε με γουρλωτά μάτια χωρίς να καταλαβαίνουμε. Δεν ήταν μόνο η υπόθεση της δολοφονίας και της χυδαίας ποιότητας σαπουνόπερας που στήθηκε γύρω από αυτήν. Ηταν ακόμη και η ιστορία της γυναίκας που βάναυσα κακοποιείτο και βιαζόταν σε ένα χωριό. Ηξεραν, υποψιάζονταν οι κάτοικοι του χωριού και δεν μιλούσαν. Βγήκαν στις τηλεοράσεις με μάτια υπνωτικά να πουν ότι δεν πήγαινε το μυαλό τους, ακόμη και ότι «δεν μιλούσε ελληνικά η γυναίκα, που να καταλάβουμε τί της συμβαίνει». Η πυρακτωμένη σάρκα, το σωματικό και ψυχικό ερείπιο αυτής της γυναίκας προφανώς δεν αρκούσαν. Επρεπε κάποιος να βάλει έναν τίτλο από κάτω για να αποκαλυφθεί το έγκλημα.
ΒΟΛΕΥΤΗΚΑΜΕ στην απάθεια και στην αποχή. Παρατεταμένη αδράνεια σώματος και μυαλού. Δεν αναλύουμε - καταναλώνουμε έτοιμες γνώμες «κονσέρβες». Δεν δρούμε -βλέπουμε τη δράση σαν κινηματογραφική πλοκή. Ισως αν διαβάζαμε να ήταν διαφορετικά τα πράγματα. Σίγουρα θα ήταν αν κλείναμε τους δέκτες και απαρνιόμασταν οριστικά τους τηλεοπτικούς αστέρες της δημοσιογραφίας που αγωνιούν για την τηλεθέαση και το κασέ τους. Σίγουρα θα ήταν διαφορετικά, αν κοιτάζαμε κατάματα τον εαυτό μας και αναλαμβάναμε τις ευθύνες μας. Με την παραδοχή που βρίσκω στην Εμμεση Αδράνεια της Κικής Δημουλά: " Ευλογημένο να 'ναι το Εμπόδιο και τρισευλογημένο. Δέντρο ισκιερής δικαιολογίας ότι δεν φταίμ' εμείς, να βρίσκει δροσερήν αθώωση ο λιποτάκτης Χειρισμός, να κολατσίζει με το πάσο της το μεροκαματιάρικο άλλοθί της η Αλλοτρίωσή μας.
Εικαστική ξενάγηση
Ξεναγήσεις στην έκθεση του Κώστα Πανιάρα με τίτλο «50 Χρόνια Ζωγραφική» θα έχουν την ευκαιρία να απολαύσουν οι επισκέπτες της έκθεσης στο νέο κτήριο του Μουσείου Μπενάκη στην οδό Πειραιάς. Τις ξεναγήσεις θα κάνουν οι κυρίες Ελένη Κυπραίου και Ειρήνη Οράτη, ενώ θα είναι παρών και ο καλλιτέχνης. Πρόκειται για μια εξαιρετική ευκαιρία να αναγνώσει κανείς τη χειρονομιακή ζωγραφική και την αντισυμβατική γλυπτική αυτού του αναρχικού εικαστικού, όπως τον έχει χαρακτηρίσει ο Αγγελος Δεληβοριάς.
Πρόγραμμα ξεναγήσεων: Κυριακή 25 Φεβρουαρίου 2007, ώρα 12:30, Κυριακή 4 Μαρτίου 2007, ώρα 12:30, Κυριακή 11 Μαρτίου 2007, ώρα 12:30, Κυριακή 18 Μαρτίου 2007, ώρα 12:30, Μουσείο Μπενάκη, κτήριο οδού Πειραιώς, Πειραιώς 138 & Ανδρονίκου, 118 54 - Αθήνα, τηλ.: 210-3453111, Φαξ: 210-3453743.
-ΚΑΤΕΡΙΝΑ Ι. ΑΝΕΣΤΗ-
Η ΕΙΔΗΣΗ χάνεται από τη στιγμή που θα «ραγίσει» η πούδρα στα πρόσωπα που συμμετέχουν στα πάνελ, από τους μορφασμούς και τα τεράστια, ανοιχτά στόματα που ουρλιάζουν κάτω από τίτλους όπως «Η θεά του ΙΚΑ». Το συμβάν, το γεγονός ξεχνιέται, γίνεται η θνησιγενής αφορμή για να ξυπνήσει η ξεδιάντροπη και απάνθρωπη κουτσομπόλα, σαν άλλος επιδημικός ιός που αρρωσταίνει όσους αγγίζει. Ειδήσεις που διαβρώνουν το στοιχείο της προσωπικής ιδεολογίας και στάσης ζωής και μας μετατρέπουν σε εσαεί θεατές της πραγματικότητας, ανίκανους να δράσουμε, προγραμματισμένους μόνο να κοιτάμε με γουρλωτά μάτια χωρίς να καταλαβαίνουμε. Δεν ήταν μόνο η υπόθεση της δολοφονίας και της χυδαίας ποιότητας σαπουνόπερας που στήθηκε γύρω από αυτήν. Ηταν ακόμη και η ιστορία της γυναίκας που βάναυσα κακοποιείτο και βιαζόταν σε ένα χωριό. Ηξεραν, υποψιάζονταν οι κάτοικοι του χωριού και δεν μιλούσαν. Βγήκαν στις τηλεοράσεις με μάτια υπνωτικά να πουν ότι δεν πήγαινε το μυαλό τους, ακόμη και ότι «δεν μιλούσε ελληνικά η γυναίκα, που να καταλάβουμε τί της συμβαίνει». Η πυρακτωμένη σάρκα, το σωματικό και ψυχικό ερείπιο αυτής της γυναίκας προφανώς δεν αρκούσαν. Επρεπε κάποιος να βάλει έναν τίτλο από κάτω για να αποκαλυφθεί το έγκλημα.
ΒΟΛΕΥΤΗΚΑΜΕ στην απάθεια και στην αποχή. Παρατεταμένη αδράνεια σώματος και μυαλού. Δεν αναλύουμε - καταναλώνουμε έτοιμες γνώμες «κονσέρβες». Δεν δρούμε -βλέπουμε τη δράση σαν κινηματογραφική πλοκή. Ισως αν διαβάζαμε να ήταν διαφορετικά τα πράγματα. Σίγουρα θα ήταν αν κλείναμε τους δέκτες και απαρνιόμασταν οριστικά τους τηλεοπτικούς αστέρες της δημοσιογραφίας που αγωνιούν για την τηλεθέαση και το κασέ τους. Σίγουρα θα ήταν διαφορετικά, αν κοιτάζαμε κατάματα τον εαυτό μας και αναλαμβάναμε τις ευθύνες μας. Με την παραδοχή που βρίσκω στην Εμμεση Αδράνεια της Κικής Δημουλά: " Ευλογημένο να 'ναι το Εμπόδιο και τρισευλογημένο. Δέντρο ισκιερής δικαιολογίας ότι δεν φταίμ' εμείς, να βρίσκει δροσερήν αθώωση ο λιποτάκτης Χειρισμός, να κολατσίζει με το πάσο της το μεροκαματιάρικο άλλοθί της η Αλλοτρίωσή μας.
Εικαστική ξενάγηση
Ξεναγήσεις στην έκθεση του Κώστα Πανιάρα με τίτλο «50 Χρόνια Ζωγραφική» θα έχουν την ευκαιρία να απολαύσουν οι επισκέπτες της έκθεσης στο νέο κτήριο του Μουσείου Μπενάκη στην οδό Πειραιάς. Τις ξεναγήσεις θα κάνουν οι κυρίες Ελένη Κυπραίου και Ειρήνη Οράτη, ενώ θα είναι παρών και ο καλλιτέχνης. Πρόκειται για μια εξαιρετική ευκαιρία να αναγνώσει κανείς τη χειρονομιακή ζωγραφική και την αντισυμβατική γλυπτική αυτού του αναρχικού εικαστικού, όπως τον έχει χαρακτηρίσει ο Αγγελος Δεληβοριάς.
Πρόγραμμα ξεναγήσεων: Κυριακή 25 Φεβρουαρίου 2007, ώρα 12:30, Κυριακή 4 Μαρτίου 2007, ώρα 12:30, Κυριακή 11 Μαρτίου 2007, ώρα 12:30, Κυριακή 18 Μαρτίου 2007, ώρα 12:30, Μουσείο Μπενάκη, κτήριο οδού Πειραιώς, Πειραιώς 138 & Ανδρονίκου, 118 54 - Αθήνα, τηλ.: 210-3453111, Φαξ: 210-3453743.
-ΚΑΤΕΡΙΝΑ Ι. ΑΝΕΣΤΗ-
... και πίνοντας σε πίνω
ΣΚΕΦΤΟΜΑΙ ότι θέλω να σας γράψω για τις υπέροχες εκθέσεις και παραστάσεις που είδα την τελευταία εβδομάδα και κυρίως τι ανακάλυψα μέσα από αυτές. Η αλήθεια είναι, όμως, ότι δεν μπορώ, καθώς κάθε σκέψη μπλοκάρει σ' αυτό το τεράστιο παράλογο και χυδαίο που κατατρώγει τη λογική και την αισθητική μας τελευταία και έχει σχέση με φραπελιές, εξωγήινους και οντισιόν. Όλα προϊόντα τηλεοπτικά, φρεσκαδούρες ζέχνουσες και τοξικές. Όσο κι αν ισχυριζόμαστε ότι αντιλαμβανόμαστε το μέγεθος της απάτης, φοβάμαι πολύ πως δεν γλιτώνουμε την έκθεσή μας στην ακτινοβολία ηλιθιότητας και απόγνωσης.
ΜΠΛΕΝΤΕΡ με πράσινα ζουμιά μουγκρίζουν στις οθόνες συνεχώς, σε μια επίκληση του απρόσβλητου και αγέραστου που είναι πρωτόφαντη. Συνοδεύεται ιδανικά με ιστορίες για εξωγήινους και οδηγίες επικοινωνίας μαζί τους (ναι μαντάμ, οι φωνές που ακούς βρίσκονται μόνο μέσα στο κεφάλι σου). Το συνολάκι αυτό προβάρεται και ντεπουτάρει στην κρατική τηλεόραση, που μόλις τώρα αποφάσισε να μαζέψει κάπως τα λουριά και τα προσχήματα της εκπομπής που άνοιξε το δρόμο για να ακολουθήσουν εκστατικοί και ευγνώμονες τόσοι άλλοι τηλεοπτικοί αστέρες - χωρίς προσχήματα και συμπλέγματα αυτοί, αφού προέρχονται από την αφορισμένη ιδιωτική τηλεόραση. Μια χαρά τα έγραφε η Πόπη Διαμαντάκου, να συνεννοηθούμε μεταξύ μας και να στέλνουμε το ανταποδοτικό τέλος της ΕΡΤ στους φίλους εξωγήινους.
TRASH αισθητική και θεματολογία ως ποινή των έγκλειστων τηλεθεατών, που σαν τυράκι τούς δίνεται η δυνατότητα να χλευάσουν και να ειρωνευτούν μέσα από οντισιόν και talent-shows, που ξεπλένουν όνειρα και φαντασιώσεις στο όνομα μιας κακοεκτελεσμένης πιρουέτας. Σε μια συνέντευξή του -στο Vanity Fair, νομίζω- ο Γκορ Βιντάλ έλεγε πως η τηλεόραση είναι τόσο απεγνωσμένα πεινασμένη για υλικό, που ξύνει τον πάτο του βαρελιού. Ακριβώς έτσι, κάθε μέρα, ακόμη και τα Σαββατοκύριακα, με όρκους που κρατούν μια ολόκληρη ζωή. NO END.
«Μόνο την αλήθεια, Μέρος Ι»
Μετά το θεατρικό σχεδόν αλλαγμό (και τα φορτισμένα debates) που προκάλεσε η παράσταση «Κατσαρίδα» τα τελευταία δύο (ή μήπως τρία) χρόνια, ο Βασίλης Μαυρογεωργίου επιστρέφει στο Θέατρο του Νέου Κόσμου με νέο έργο, το οποίο έγραψε μαζί με τη Μαρία Φιλίνη. Τίτλος «Μόνο την αλήθεια, Μέρος Ι», που σημαίνει ότι αν όλα πάνε καλά, θα υπάρξει συνέχεια (;). Πρόκειται για την ιστορία του μεγαλύτερου μάγου που έζησε ποτέ, διαβάζουμε στο δελτίο Τύπου, μαζί με τα ονόματα των βασικών συντελεστών: Σκηνοθεσία Βασίλης Μαυρογεωργίου, επιμέλεια κίνησης Αγγελική Στελλάτου, μουσική - τραγούδια Κώστας Γάκης, σκηνικά - κοστούμια Μαργαρίτα Χατζηιωάννου, φωτισμοί Γιώργος Φακούρας. Παίζουν οι ηθοποιοί: Κατερίνα Μαυρογεώργη, Ευθύμιος Παπαδημητρίου, Κώστας Γάκης, Βασίλης Μαυρογεωργίου.
-ΚΑΤΕΡΙΝΑ Ι. ΑΝΕΣΤΗ-
ΜΠΛΕΝΤΕΡ με πράσινα ζουμιά μουγκρίζουν στις οθόνες συνεχώς, σε μια επίκληση του απρόσβλητου και αγέραστου που είναι πρωτόφαντη. Συνοδεύεται ιδανικά με ιστορίες για εξωγήινους και οδηγίες επικοινωνίας μαζί τους (ναι μαντάμ, οι φωνές που ακούς βρίσκονται μόνο μέσα στο κεφάλι σου). Το συνολάκι αυτό προβάρεται και ντεπουτάρει στην κρατική τηλεόραση, που μόλις τώρα αποφάσισε να μαζέψει κάπως τα λουριά και τα προσχήματα της εκπομπής που άνοιξε το δρόμο για να ακολουθήσουν εκστατικοί και ευγνώμονες τόσοι άλλοι τηλεοπτικοί αστέρες - χωρίς προσχήματα και συμπλέγματα αυτοί, αφού προέρχονται από την αφορισμένη ιδιωτική τηλεόραση. Μια χαρά τα έγραφε η Πόπη Διαμαντάκου, να συνεννοηθούμε μεταξύ μας και να στέλνουμε το ανταποδοτικό τέλος της ΕΡΤ στους φίλους εξωγήινους.
TRASH αισθητική και θεματολογία ως ποινή των έγκλειστων τηλεθεατών, που σαν τυράκι τούς δίνεται η δυνατότητα να χλευάσουν και να ειρωνευτούν μέσα από οντισιόν και talent-shows, που ξεπλένουν όνειρα και φαντασιώσεις στο όνομα μιας κακοεκτελεσμένης πιρουέτας. Σε μια συνέντευξή του -στο Vanity Fair, νομίζω- ο Γκορ Βιντάλ έλεγε πως η τηλεόραση είναι τόσο απεγνωσμένα πεινασμένη για υλικό, που ξύνει τον πάτο του βαρελιού. Ακριβώς έτσι, κάθε μέρα, ακόμη και τα Σαββατοκύριακα, με όρκους που κρατούν μια ολόκληρη ζωή. NO END.
«Μόνο την αλήθεια, Μέρος Ι»
Μετά το θεατρικό σχεδόν αλλαγμό (και τα φορτισμένα debates) που προκάλεσε η παράσταση «Κατσαρίδα» τα τελευταία δύο (ή μήπως τρία) χρόνια, ο Βασίλης Μαυρογεωργίου επιστρέφει στο Θέατρο του Νέου Κόσμου με νέο έργο, το οποίο έγραψε μαζί με τη Μαρία Φιλίνη. Τίτλος «Μόνο την αλήθεια, Μέρος Ι», που σημαίνει ότι αν όλα πάνε καλά, θα υπάρξει συνέχεια (;). Πρόκειται για την ιστορία του μεγαλύτερου μάγου που έζησε ποτέ, διαβάζουμε στο δελτίο Τύπου, μαζί με τα ονόματα των βασικών συντελεστών: Σκηνοθεσία Βασίλης Μαυρογεωργίου, επιμέλεια κίνησης Αγγελική Στελλάτου, μουσική - τραγούδια Κώστας Γάκης, σκηνικά - κοστούμια Μαργαρίτα Χατζηιωάννου, φωτισμοί Γιώργος Φακούρας. Παίζουν οι ηθοποιοί: Κατερίνα Μαυρογεώργη, Ευθύμιος Παπαδημητρίου, Κώστας Γάκης, Βασίλης Μαυρογεωργίου.
-ΚΑΤΕΡΙΝΑ Ι. ΑΝΕΣΤΗ-
Το Βουνό των Αγγέλων
Στιγμές κινηματογραφικής αφήγησης
ΟΝΕΙΡΙΚΕΣ φωτογραφίες των Βιμ και Ντονάτα Βέντερς παρουσιάζει η έκθεση «Ακίνητα στιγμιότυπα από κινούμενες εικόνες» στο Μακεδονικό Μουσείο Φωτογραφίας.
Το φωτογραφικό έργο του Γερμανού σκηνοθέτη Βιμ Βέντερς και της συζύγου του Ντονάτα Βέντερς υπό τον τίτλο
«Ακίνητα στιγμιότυπα από κινούμενες εικόνες» παρουσιάζει το Μουσείο Φωτογραφίας Θεσσαλονίκης σε συνδιοργάνωση με το Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης έως 3 Ιανουαρίου 2006 με την υποστήριξη του Γερμανικού Ινστιτούτου Γκαίτε (Αθήνα & Θεσσαλονίκη) και της Γερμανικής Πρεσβείας.
Η έκθεση φωτογραφίας, στην οποία αποτυπώνεται η πορεία της φωτογραφικής δουλειάς των τελευταίων 10 χρόνων, αποτελεί μέρος ενός συνολικού αφιερώματος, στο οποίο θα παρουσιαστούν για πρώτη φορά μαζί όλες οι ταινίες του Βιμ Βέντερς.
Οι δημιουργοί
Ο Βιμ Βέντερς γεννήθηκε στις 14 Αυγούστου 1945 στο Ντίσελντορφ. Υστερα από 2 χρόνια σπουδών Ιατρικής και Φιλοσοφίας, και μια διαμονή ενός χρόνου στο Παρίσι ως ζωγράφος, επέστρεψε στη Γερμανία. Γράφτηκε στην Ακαδημία Κινηματογράφου και Τηλεόρασης του Μονάχου μεταξύ 1967 και 1970. Την περίοδο 1968-1972 δημοσιεύει σειρά κινηματογραφικών άρθρων.
Το 1971, ιδρύει μαζί με 14 άλλους κινηματογραφιστές, μια κοοπερατίβα παραγωγής και διανομής, την Filmverlag der Autoren, η οποία υπήρξε κινητήρια δύναμη του φαινομένου «νέος γερμανικός κινηματογράφος». Το 1975 ξεκινά στο Βερολίνο την δική του εταιρία παραγωγής «Road Movies». Το 1984 γίνεται μέλος της Ακαδημίας Τεχνών στο Βερολίνο. Είναι διδάκτορας της Σορβόνης στο Παρίσι, και καθηγητής της Θεολογικής σχολής του Πανεπιστημίου του Fribourg. Μεταξύ 1991 και 1996 γίνεται πρόεδρος της Ευρωπαικής Ακαδημίας Κινηματογράφου. Είναι καθηγητής κινηματογράφου στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών του Αμβούργου. Ο Βιμ Βέντερς ζει στο Λος Άντζελες, στη Νέα Υόρκη και στο Βερολίνο.
Η Ντονάτα Βέντερς γεννήθηκε στο Βερολίνο-Βίλμερσντορφ το 1965. Σπούδασε Θέατρο και Κινηματογράφο στο Βερολίνο και στν Στουτγάρδη πριν εστιάσει το ενδιαφέρον της στην φωτογραφική εικόνα. Οι κινηματογραφικές της σπουδές της άνοιξαν το δρόμο προς τη φωτογραφία.
Δούλεψε για πολλά χρόνια ως βοηθός κάμεραμαν, ενώ παράλληλα έκανε και την διεύθυνση φωτογραφίας σε μια σειρά ταινιών. Από το 1994 εργάζεται ως φωτογράφος, επεκτείνοντας τα θέματα της πέρα από το κινηματογραφικό πλατό στη δική της προσωπική δουλειά.
Η Ντονάτα είναι επαγγελματίας φωτογράφος από το 1995. Έχει εκθέσει την δουλεία της σε γκαλερί στην Ευρώπη, την Ασία και την Αμερική. Η δουλεία της έχει δημοσιευτεί σε πολλά περιοδικά και εφημερίδες παγκοσμίως και έχει εκδώσει 4 βιβλία μαζί με τον άντρα της Βιμ Βέντερς. Ζει στο Λος Άντζελες, στη Νέα Υόρκη και στο Βερολίνο.
Το φωτογραφικό έργο του Γερμανού σκηνοθέτη Βιμ Βέντερς και της συζύγου του Ντονάτα Βέντερς υπό τον τίτλο
«Ακίνητα στιγμιότυπα από κινούμενες εικόνες» παρουσιάζει το Μουσείο Φωτογραφίας Θεσσαλονίκης σε συνδιοργάνωση με το Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης έως 3 Ιανουαρίου 2006 με την υποστήριξη του Γερμανικού Ινστιτούτου Γκαίτε (Αθήνα & Θεσσαλονίκη) και της Γερμανικής Πρεσβείας.
Η έκθεση φωτογραφίας, στην οποία αποτυπώνεται η πορεία της φωτογραφικής δουλειάς των τελευταίων 10 χρόνων, αποτελεί μέρος ενός συνολικού αφιερώματος, στο οποίο θα παρουσιαστούν για πρώτη φορά μαζί όλες οι ταινίες του Βιμ Βέντερς.
Οι δημιουργοί
Ο Βιμ Βέντερς γεννήθηκε στις 14 Αυγούστου 1945 στο Ντίσελντορφ. Υστερα από 2 χρόνια σπουδών Ιατρικής και Φιλοσοφίας, και μια διαμονή ενός χρόνου στο Παρίσι ως ζωγράφος, επέστρεψε στη Γερμανία. Γράφτηκε στην Ακαδημία Κινηματογράφου και Τηλεόρασης του Μονάχου μεταξύ 1967 και 1970. Την περίοδο 1968-1972 δημοσιεύει σειρά κινηματογραφικών άρθρων.
Το 1971, ιδρύει μαζί με 14 άλλους κινηματογραφιστές, μια κοοπερατίβα παραγωγής και διανομής, την Filmverlag der Autoren, η οποία υπήρξε κινητήρια δύναμη του φαινομένου «νέος γερμανικός κινηματογράφος». Το 1975 ξεκινά στο Βερολίνο την δική του εταιρία παραγωγής «Road Movies». Το 1984 γίνεται μέλος της Ακαδημίας Τεχνών στο Βερολίνο. Είναι διδάκτορας της Σορβόνης στο Παρίσι, και καθηγητής της Θεολογικής σχολής του Πανεπιστημίου του Fribourg. Μεταξύ 1991 και 1996 γίνεται πρόεδρος της Ευρωπαικής Ακαδημίας Κινηματογράφου. Είναι καθηγητής κινηματογράφου στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών του Αμβούργου. Ο Βιμ Βέντερς ζει στο Λος Άντζελες, στη Νέα Υόρκη και στο Βερολίνο.
Η Ντονάτα Βέντερς γεννήθηκε στο Βερολίνο-Βίλμερσντορφ το 1965. Σπούδασε Θέατρο και Κινηματογράφο στο Βερολίνο και στν Στουτγάρδη πριν εστιάσει το ενδιαφέρον της στην φωτογραφική εικόνα. Οι κινηματογραφικές της σπουδές της άνοιξαν το δρόμο προς τη φωτογραφία.
Δούλεψε για πολλά χρόνια ως βοηθός κάμεραμαν, ενώ παράλληλα έκανε και την διεύθυνση φωτογραφίας σε μια σειρά ταινιών. Από το 1994 εργάζεται ως φωτογράφος, επεκτείνοντας τα θέματα της πέρα από το κινηματογραφικό πλατό στη δική της προσωπική δουλειά.
Η Ντονάτα είναι επαγγελματίας φωτογράφος από το 1995. Έχει εκθέσει την δουλεία της σε γκαλερί στην Ευρώπη, την Ασία και την Αμερική. Η δουλεία της έχει δημοσιευτεί σε πολλά περιοδικά και εφημερίδες παγκοσμίως και έχει εκδώσει 4 βιβλία μαζί με τον άντρα της Βιμ Βέντερς. Ζει στο Λος Άντζελες, στη Νέα Υόρκη και στο Βερολίνο.
Design και... σχήματα
ΚΑΡΕΚΛΕΣ σε σχήμα αετού, σκαμνιά σε σχήμα του τελευταίου γράμματος της αλφαβήτου, τραπέζια έτοιμα να απογειωθούν, συνθέτουν την πρόταση Ευρωπαίων και Ελλήνων νέων σχεδιαστών επίπλων και άλλων χρηστικών αντικειμένων, στην τριπλή έκθεση που εγκαινιάζεται αύριο στο Μακεδονικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης (ΜΜΣΤ).
Πρόκειται για δύο εκθέσεις (μία ομαδική, Ευρωπαίων ντιζάινερ, και μία Ελλήνων σχεδιαστών με ανώτατες διεθνείς διακρίσεις), καθώς και για μία ανεξάρτητη, του Γάλλου καλλιτέχνη Μαρκ Σαρπεντιέ, με πίνακες τελάρα, αποτέλεσμα μιας ιδιαίτερης τεχνικής (αλλεπάλληλες στρώσεις χρωμάτων που συνθέτουν αποτέλεσμα «Γλυπτικής ζωγραφικής»).
Στην έκθεση των Ευρωπαίων ντιζάινερ με τίτλο «Άλλο απ' ό,τι φαίνεται - Σύγχρονο ντιζάιν και η δύναμη της συνήθειας» εκτίθενται 148 αντικείμενα Γερμανών, Δανών, Γάλλων, Βρετανών, Ολλανδών, Σουηδών κ.ά. ντιζάινερ, τα οποία αντικατοπτρίζουν το «διάλογο» στο σύγχρονο βιομηχανικό σχεδιασμό που υπερβαίνει τα σύνορα των χωρών.
Στην έκθεση των Ελλήνων σχεδιαστών με τίτλο «Σχήματα - Αποκαλύπτοντας το προφανές» εκτίθενται έργα των Ανδρέα Βαρώτσου, Γιώργου Γεωργαρά, Σωτήρη Λάζου, Αλκαίου Χαζαράκη και Χριστίνας Σκουλούδη, που έχουν ήδη λάβει διεθνείς διακρίσεις.
Οι δύο εκθέσεις εγκαινιάζονται σήμερα το βράδυ (Πέμπτη 25 Ιανουαρίου) και θα συνυπάρχουν στις εγκαταστάσεις του Μακεδονικού Μουσείου Σύγχρονης Τέχνης (στο χώρο της Διεθνούς Έκθεσης Θεσσαλονίκης) έως τις 4 Μαρτίου.
Πρόκειται για δύο εκθέσεις (μία ομαδική, Ευρωπαίων ντιζάινερ, και μία Ελλήνων σχεδιαστών με ανώτατες διεθνείς διακρίσεις), καθώς και για μία ανεξάρτητη, του Γάλλου καλλιτέχνη Μαρκ Σαρπεντιέ, με πίνακες τελάρα, αποτέλεσμα μιας ιδιαίτερης τεχνικής (αλλεπάλληλες στρώσεις χρωμάτων που συνθέτουν αποτέλεσμα «Γλυπτικής ζωγραφικής»).
Στην έκθεση των Ευρωπαίων ντιζάινερ με τίτλο «Άλλο απ' ό,τι φαίνεται - Σύγχρονο ντιζάιν και η δύναμη της συνήθειας» εκτίθενται 148 αντικείμενα Γερμανών, Δανών, Γάλλων, Βρετανών, Ολλανδών, Σουηδών κ.ά. ντιζάινερ, τα οποία αντικατοπτρίζουν το «διάλογο» στο σύγχρονο βιομηχανικό σχεδιασμό που υπερβαίνει τα σύνορα των χωρών.
Στην έκθεση των Ελλήνων σχεδιαστών με τίτλο «Σχήματα - Αποκαλύπτοντας το προφανές» εκτίθενται έργα των Ανδρέα Βαρώτσου, Γιώργου Γεωργαρά, Σωτήρη Λάζου, Αλκαίου Χαζαράκη και Χριστίνας Σκουλούδη, που έχουν ήδη λάβει διεθνείς διακρίσεις.
Οι δύο εκθέσεις εγκαινιάζονται σήμερα το βράδυ (Πέμπτη 25 Ιανουαρίου) και θα συνυπάρχουν στις εγκαταστάσεις του Μακεδονικού Μουσείου Σύγχρονης Τέχνης (στο χώρο της Διεθνούς Έκθεσης Θεσσαλονίκης) έως τις 4 Μαρτίου.
THE SWEET ESCAPE
Το δεύτερο σόλο άλμπουμ της τραγουδίστριας των No Doubt, Gwen Stefani, έρχεται ως η συνέχεια του πολυπλατινένιου μοναχικού ντεμπούτο της «Love Angel Music Baby», με το οποίο κέρδισε μια θέση στην πυκνοκατοικημένη κορυφή του παγκόσμιου μουσικού στερεώματος. Η Gwen εντυπωσιάζει πάντα με τη μοντέρνα άποψη των τραγουδιών της.
H ίδια -που κατά το παρελθόν έχει βραβευθεί και με Grammy- δήλωσε σχετικά με τη νέα της δουλειά: «Αυτό το album είναι απρόσμενα διαφορετικό από το προηγούμενο. Ξεκίνησα να το ηχογραφώ πέρυσι, πριν γεννηθεί ο γιος μου, και σίγουρα εξελίχθηκε μέσα στον τελευταίο χρόνο. Ο dance ήχος του είναι πολύ σημερινός. Είναι album μοντέρνο... όχι τόσο ρετρό». Οι συμμετοχές ονομάτων όπως οι Neptunes, Akon, Nellee Hooper, Swizz Beatz, Tony Kanal Pharrell και Martin Gore φωτίζουν, ακόμη περισσότερο, την ήδη λαμπρή πορεία του άλμπουμ.
-ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΟΥΛΟΥΒΑΡΗΣ-
H ίδια -που κατά το παρελθόν έχει βραβευθεί και με Grammy- δήλωσε σχετικά με τη νέα της δουλειά: «Αυτό το album είναι απρόσμενα διαφορετικό από το προηγούμενο. Ξεκίνησα να το ηχογραφώ πέρυσι, πριν γεννηθεί ο γιος μου, και σίγουρα εξελίχθηκε μέσα στον τελευταίο χρόνο. Ο dance ήχος του είναι πολύ σημερινός. Είναι album μοντέρνο... όχι τόσο ρετρό». Οι συμμετοχές ονομάτων όπως οι Neptunes, Akon, Nellee Hooper, Swizz Beatz, Tony Kanal Pharrell και Martin Gore φωτίζουν, ακόμη περισσότερο, την ήδη λαμπρή πορεία του άλμπουμ.
-ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΟΥΛΟΥΒΑΡΗΣ-
BRING ME THE WORKHORSE
Η κλασική μουσική συναντά τη rock
Τραγουδίστρια της όπερας η Worden αποφάσισε και να συνθέσει και να εκτελέσει pop τραγούδια, γεφυρώνοντας τις αποστάσεις με έναν τρόπο ιδιαίτερο και μοναδικό. Τα τραγούδια της είναι άμεσα και τρυφερά, με έντονα συναισθήματα και μια μοναδική ισορροπία ανάμεσα στη θεατρικότητα της ιταλικής όπερας και στη σεμνότητα του απόλυτα γήινου. Ενορχηστρώσεις ηλεκτρικές, που γίνονται παραμυθένιες με την προσθήκη celeste, music box και ενός κουαρτέτου εγχόρδων, συνθέτουν ένα σκηνικό ρευστότητας για την πιο ρηξικέλευθη μίξη της κλασικής μουσικής με το rock που επιχειρήθηκε τελευταία.
Η φωνή της Shara Worden, πότε θεατρική σαν την Kate Bush, πότε λάγνα σαν τη Nina Simone, κυριαρχεί. Φανταστείτε μια φωνή βγαλμένη από τον Puccini και μια κιθάρα κατευθείαν από την PJ Harvey, σε ένα album που είναι -από πολλές απόψεις- μοναδικό.
Τραγουδίστρια της όπερας η Worden αποφάσισε και να συνθέσει και να εκτελέσει pop τραγούδια, γεφυρώνοντας τις αποστάσεις με έναν τρόπο ιδιαίτερο και μοναδικό. Τα τραγούδια της είναι άμεσα και τρυφερά, με έντονα συναισθήματα και μια μοναδική ισορροπία ανάμεσα στη θεατρικότητα της ιταλικής όπερας και στη σεμνότητα του απόλυτα γήινου. Ενορχηστρώσεις ηλεκτρικές, που γίνονται παραμυθένιες με την προσθήκη celeste, music box και ενός κουαρτέτου εγχόρδων, συνθέτουν ένα σκηνικό ρευστότητας για την πιο ρηξικέλευθη μίξη της κλασικής μουσικής με το rock που επιχειρήθηκε τελευταία.
Η φωνή της Shara Worden, πότε θεατρική σαν την Kate Bush, πότε λάγνα σαν τη Nina Simone, κυριαρχεί. Φανταστείτε μια φωνή βγαλμένη από τον Puccini και μια κιθάρα κατευθείαν από την PJ Harvey, σε ένα album που είναι -από πολλές απόψεις- μοναδικό.
H τζαζ του σήμερα
OI Σουηδοί Magnus Zingmark και Oscar Simonsson είναι οι δημιουργοί των μουσικών ήχων που κυκλοφορούν με το πατρώνυμο Koop. Εχει περάσει σχεδόν μία δεκαετία από τότε που οι Koop εμφανίστηκαν για πρώτη φορά στο μουσικό στερέωμα. Αγαπήθηκαν αμέσως -κυρίως- για τον τρόπο με τον οποίο, βασιζόμενοι στην jazz, μας παραδίδουν χορευτικό swing συνδυασμένο με ηλεκτρονική μουσική trip-hop και tango.
Εμπνευσμένοι κυρίως από μουσικούς της jazz, αλλά και από καλλιτέχνες του hip-hop και του dance χώρου, οι Zingmark και Simonsson σχημάτισαν τους Koop σε μια στιγμή ευφορίας της σουηδικής jazz σκηνής.
Μετά τη συνάντησή τους -που έγινε στην Ουψάλα- μετακινήθηκαν στη Στοκχόλμη, όπου και ξεκίνησαν μια σειρά συνεργασιών που ως αποτέλεσμα επέφερε την κυκλοφορία της πρώτης δουλειάς τους το 1997. Tο Sons of Koop εγκαινίασε ένα νέο ήχο στη σουηδική jazz και κέρδισε την αναγνώριση του χώρου. Το 2001 κυκλοφόρησαν το Waltz for Koop, ένα album που καθιέρωσε το διερευνητικό ύφος τους και δανείστηκε το φωνητικό ταλέντο των Cecilia Stalin και Yukimi Nagano.
Οταν ακούς μουσικές των Koop, εύκολα θα πιστέψεις ότι οι ήχοι προέρχονται από ορχήστρα. Ωστόσο, όλη η μουσική βασίζεται σε samples. Χιλιάδες μικρά ηχητικά κομμάτια ενώνονται και έτσι γεννιέται ένα νέο κομμάτι. Τα drums, τα έγχορδα, τα πνευστά, όλα σαμπλάρονται. Και αυτό είναι βέβαια χρονοβόρο, αποτελεί όμως και το μοναδικό τρόπο δημιουργίας του χαρακτηριστικά σουρεαλιστικού ήχου των Koop. To sample δεν έχει, βέβαια, χώρο στο φωνητικό κομμάτι. Και πολλοί τραγουδιστές έχουν κατά καιρούς συντροφεύσει με το ταλέντο τους τα albums του συγκροτήματος.
Η τελευταία τους δουλειά έχει το νησιώτικο τίτλο Koop Islands. Και ενώ ο προκάτοχός του ήταν εμποτισμένος με μοντέρνες -και νεωτεριστικές τάσεις- εμπνευσμένες από το jazz της δεκαετίας του '60 και Σουηδούς καλλιτέχνες της εποχής, το Koop Islands -σε αντιδιαστολή με το όνομά του- δεν εμπεριέχει στοιχεία ρομαντισμού με αποδέκτη το στοκχολμικό αρχιπέλαγος. Οι τάσεις του είναι περισσότερο νοτιοδυτικές και αναζητώντας έμπνευση φτάνουν μέχρι την Καραϊβική. Εκεί βρίσκονται και τα νησιά Koop, σε ένα φανταστικό μουσικό χάρτη.
Οι Zingmark και Simonsson πιστεύουν πως συχνά ο μόνος τρόπος για να προχωρήσεις μπροστά είναι να χαθείς όσο πιο πολύ γίνεται στα βάθη του χρόνου.
Ο Magnus αναφέρει σχετικά: «Νομίζω ότι αυτό είναι κάτι που μπορούμε να κάνουμε. Η μουσική μας δημιουργείται σε μία μετά-sample εποχή, όπου όλα είναι πιθανά. Ακόμα και τα χρονικά ταξίδια. Γι' αυτό και γελάμε όταν κάποιος χαρακτηρίζει τη δουλειά μας ρετρό». Και έτσι επιστρέφουν στο swing της δεκαετίας του '30, στην εξωτική ατμόσφαιρα των ξεχασμένων ορχηστρών και τραγουδιστών, που έδιναν ρυθμό και μελωδίες σε κρουαζιέρες με προορισμό την Τζαμάικα στα τέλη της δεκαετίας του '40. Το χαρακτηριστικό ύφος των Koop συνδυάζεται τώρα με τον ήχο της μαρίμπας των έξαλλων τυμπάνων και τη συνεχή παρουσία blues ήχων με προέλευση το Πράσινο Ακρωτήρι. Αυτό ακριβώς το ταξίδι στο χρόνο και στη μουσική είναι η βάση δημιουργίας του Koop Islands.
Στο Koop Islands προσφέρουν τις φωνές τους οι Yuikimi Nagano, Ane Brun, Rob Gallagher και Mikael Sundin. Συμμετέχουν επίσης μουσικοί που παίζουν σόλο κρουστά και μπάσο. Στις ζωντανές τους εμφανίσεις μεταμορφώνονται σε μικρή ορχήστρα -που απαρτίζεται το μέγιστο από εννέα μέλη- και στην οποία περιλαμβάνονται ένας ή δύο τραγουδιστές. Ο Oscar αναλαμβάνει το πιάνο και το ακορντεόν και ο Magnus το ηλεκτρονικό sample, ενώ και οι δύο φορούν φορέματα!
Στην Αθήνα θα παρουσιάσουν ζωντανά την ονειρική και αιθέρια μουσική τους, με τη συνοδεία εννιαμελούς ορχήστρας. Και εμείς -παραμένοντας εντός των συνόρων της χώρας μας- θα έχουμε το αυριανό βράδυ την ευκαιρία να ταξιδέψουμε μακριά, στα νησιά των Koop, στο χρόνο και στη μουσική.
-ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΟΥΛΟΥΒΑΡΗΣ-
Βραβείο Grammy στη Μαρία Κάλλας
ΜΕ ΕΝΑ βραβείο Grammy για τη συνολική προσφορά τους στο χώρο της μουσικής βραβεύθηκαν, μεταξύ άλλων, οι θρυλικοί Doors και η Τζοάν Μπαέζ. Εκτός από τους Doors και την Μπαέζ, από ένα βραβείο Grammy απέσπασαν οι The Grateful Dead, το συγκρότημα Booker T and The MGs, ο θρύλος της τζαζ Ορνέτ Κόλμαν, αλλά και η Μαρία Κάλλας.
The SounD of THe..POLICE..!
Το θρυλικό rock trio των Police, που μεσουράνησε στη δεκαετία του 80, έδωσε την πρώτη μεγάλη συναυλία του έπειτα από 20 και πλέον χρόνια, παίζοντας κατά την έναρξη της απονομής των Βραβείων Grammy, ανοίγοντας την όρεξη των θαυμαστών τους για την αναμενόμενη παγκόσμια περιοδεία τους.
Ο επικεφαλής του συγκροτήματος Sting, ο κιθαρίστας Άντι Σάμερς κι ο ντράμερ Στιούαρτ Κόπλαντ εκτέλεσαν μία τζαζ διασκευή του πασίγνωστου κομματιού τους Roxanne για τους 12.000 θεατές, που παρακολούθησαν τις απονομές των Grammy στο Στέιπλς Σέντερ του Λος Άντζελες.
Ο 55χρονος σήμερα Sting, κύριος συνθέτης και στυλοβάτης του συγκροτήματος είχε εγκαταλείψει τους Πολίς το 1984, επιζητώντας μεγαλύτερη εκφραστική ελευθερία, κι ακολούθησε μία επιτυχημένη σόλο σταδιοδρομία. Ο 64χρονος, σήμερα, Σάμερς κι ο 54 Κόπλαντ, μολονότι ενεπλάκησαν σε πολλά άλλα μουσικά εγχειρήματα δεν κατόρθωσαν να αρθούν στα επίπεδα επιτυχίας του Sting.
Το τρίο επανασυστήθηκε προσωρινά το 1986 για τις ανάγκες των φιλανθρωπικών συναυλιών της Διεθνούς Αμνηστίας, έπαιξαν ξανά στον γάμο του Stingτο 1992, και κατά την αποδοχή τους το 2003 στο Rock n’ Roll Hall of Fame.
Σήμερα, το συγκρότημα αναμένεται να δώσει συνέντευξη Τύπου στο Λος Άντζελες για ν’ ανακοινώσει πως θα πραγματοποιήσει παγκόσμια περιοδεία.
Ο επικεφαλής του συγκροτήματος Sting, ο κιθαρίστας Άντι Σάμερς κι ο ντράμερ Στιούαρτ Κόπλαντ εκτέλεσαν μία τζαζ διασκευή του πασίγνωστου κομματιού τους Roxanne για τους 12.000 θεατές, που παρακολούθησαν τις απονομές των Grammy στο Στέιπλς Σέντερ του Λος Άντζελες.
Ο 55χρονος σήμερα Sting, κύριος συνθέτης και στυλοβάτης του συγκροτήματος είχε εγκαταλείψει τους Πολίς το 1984, επιζητώντας μεγαλύτερη εκφραστική ελευθερία, κι ακολούθησε μία επιτυχημένη σόλο σταδιοδρομία. Ο 64χρονος, σήμερα, Σάμερς κι ο 54 Κόπλαντ, μολονότι ενεπλάκησαν σε πολλά άλλα μουσικά εγχειρήματα δεν κατόρθωσαν να αρθούν στα επίπεδα επιτυχίας του Sting.
Το τρίο επανασυστήθηκε προσωρινά το 1986 για τις ανάγκες των φιλανθρωπικών συναυλιών της Διεθνούς Αμνηστίας, έπαιξαν ξανά στον γάμο του Stingτο 1992, και κατά την αποδοχή τους το 2003 στο Rock n’ Roll Hall of Fame.
Σήμερα, το συγκρότημα αναμένεται να δώσει συνέντευξη Τύπου στο Λος Άντζελες για ν’ ανακοινώσει πως θα πραγματοποιήσει παγκόσμια περιοδεία.
Calu Cacu
ΣΤΙΧΟΣ ανάλαφρος, ρυθμός έντονος, διάθεση για χορό και τραγούδι, δροσερές φωνές και μουσικές. Όλα αυτά συνδυάζονται, και το αποτέλεσμα φέρει το όνομα Calu Cacu. Τα τελευταία τρία χρόνια, τα δέκα μέλη της μπάντας Calu Cacu παίζουν χορευτική μουσική σε πολλά μεγάλα clubs της χώρας και ενθουσιάζουν το κοινό με την ενέργεια τους.
«Είμαστε μια μπάντα η οποία φτιάχτηκε για να πραγματοποιεί live εμφανίσεις και να χορεύει ο κόσμος. Παίζουμε χορευτικά κομμάτια από πάρα πολλά είδη μουσικής, που έχουν όλα ως κοινό χαρακτηριστικό τα πνευστά και τις πολλές φωνές. Σε αυτό βοηθάει άλλωστε η ύπαρξη τριών πνευστών -σαξόφωνο, τρομπέτα και τρομπόνι-, και τριών φωνών -μίας αντρικής και δύο γυναικείων-, κάτι που δεν συναντάται εύκολα σε μπάντα σήμερα, τουλάχιστον στη χώρα μας».
«Είμαστε δέκα μουσικοί. Ο Στέλιος Παύλου παίζει τύμπανα, ο Αλέξανδρος Καραμαλίκης κρουστά, ο Θοδωρής Ντάντος μπάσο, ο Θοδωρής Σκουτέρης κιθάρα, ο Παντελής Ραβδάς πιάνο, ο Μαρίνος Χειμώνας τρομπόνι, ο Χρίστος Αγγελόπουλος τρομπέτα, η Άννα Τσίπα τραγουδάει, όπως και η Άννα Παναγοπούλου και ο Σπύρος Κολαΐτης τραγουδάει, παίζει σαξόφωνο, γράφει στίχους και μουσική στα τραγούδια της μπάντας».
«Είμαστε δέκα άνθρωποι πολύ διαφορετικοί μεταξύ μας, με αποτέλεσμα τα ακούσματά μας να προέρχονται από όλα τα είδη μουσικής, τα οποία προσπαθούμε να προσαρμόσουμε σε ένα χορευτικό στυλ με πνευστά. και φωνές. Στα live μας φαίνεται καθαρά αυτό, γιατί εκτός από τα δικά μας κομμάτια, παίζουμε κομμάτια χορευτικά, latin, soul, disco, swing, funky ακόμα και ελληνικά κομμάτια διασκευασμένα πάντα στο ύφος μας. Τα δικά μας τραγούδια, με δεδομένο ότι τα δουλεύουμε όλοι μαζί, περιέχουν όλα τα παραπάνω στοιχεία».
-ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΟΥΛΟΥΒΑΡΗΣ-
Διαγωνισμός: Κινηματογράφος - CRASHFEST
Προθεσμία υποβολής έως τις 28 Φεβρουαρίου
Εκπνέει στις 28 Φεβρουαρίου η προθεσμία υποβολής ταινιών στο Δεύτερο Φεστιβάλ Σπουδαστικών και Νεανικών Ταινιών Crashfest που διοργανώνει το τμήμα κινηματογράφου του Αριστοτέλειου Πανεπιστήμιου Θεσσαλονίκης. Φέτος, το 2ο CRASHFEST θα πραγματοποιηθεί πάλι στο Μουσείο Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης, από 19 έως και 22 Απριλίου και είναι διαγωνιστικό.
Οι ταινίες πρέπει να ανήκουν σε κάποια από τις εξής κατηγορίες:
* Μυθοπλασία
* Πειραματικές (video art, κτλ.)
* Κινούμενα σχέδια (animation)
* Ντοκιμαντέρ
Πρέπει να έχουν παραχθεί τα δυο προηγούμενα έτη, ενώ η διάρκειά τους δεν πρέπει να υπερβαίνει τα 15 λεπτά. Προϋπόθεση συμμετοχής στο Διαγωνιστικό Τμήμα, να μην έχουν βραβευτεί σε άλλο Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους.
Εκτός από το διαγνωστικό τμήμα των ταινιών θα υπάρξει και διαγωνισμός Καλύτερου Σεναρίου ταινίας μικρού μήκους έως πέντε λεπτά (5') που ακόμα δεν έχει γυριστεί.
Παράλληλα με τις προβολές θα υπάρχουν και άλλες κινηματογραφικές εκδηλώσεις, όπως αφιερώματα σε Ελληνες και ξένους σκηνοθέτες, συναυλίες κ.α. Οι ενδιαφερόμενοι μπορούν να απευθύνονται στον κ. Θωμά Λιναρά, τηλ.: 231-0-378635 (12-13.30), Φαξ: 231-0-285759, e-mail : linaras@filmfestival.gr
Εκπνέει στις 28 Φεβρουαρίου η προθεσμία υποβολής ταινιών στο Δεύτερο Φεστιβάλ Σπουδαστικών και Νεανικών Ταινιών Crashfest που διοργανώνει το τμήμα κινηματογράφου του Αριστοτέλειου Πανεπιστήμιου Θεσσαλονίκης. Φέτος, το 2ο CRASHFEST θα πραγματοποιηθεί πάλι στο Μουσείο Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης, από 19 έως και 22 Απριλίου και είναι διαγωνιστικό.
Οι ταινίες πρέπει να ανήκουν σε κάποια από τις εξής κατηγορίες:
* Μυθοπλασία
* Πειραματικές (video art, κτλ.)
* Κινούμενα σχέδια (animation)
* Ντοκιμαντέρ
Πρέπει να έχουν παραχθεί τα δυο προηγούμενα έτη, ενώ η διάρκειά τους δεν πρέπει να υπερβαίνει τα 15 λεπτά. Προϋπόθεση συμμετοχής στο Διαγωνιστικό Τμήμα, να μην έχουν βραβευτεί σε άλλο Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους.
Εκτός από το διαγνωστικό τμήμα των ταινιών θα υπάρξει και διαγωνισμός Καλύτερου Σεναρίου ταινίας μικρού μήκους έως πέντε λεπτά (5') που ακόμα δεν έχει γυριστεί.
Παράλληλα με τις προβολές θα υπάρχουν και άλλες κινηματογραφικές εκδηλώσεις, όπως αφιερώματα σε Ελληνες και ξένους σκηνοθέτες, συναυλίες κ.α. Οι ενδιαφερόμενοι μπορούν να απευθύνονται στον κ. Θωμά Λιναρά, τηλ.: 231-0-378635 (12-13.30), Φαξ: 231-0-285759, e-mail : linaras@filmfestival.gr
SCHEMATA - Unveil the obvious
Βιομηχανικός σχεδιασμός : «SCHEMATA - Αποκαλύπτοντας το προφανές»
Εως τις 4 Μαρτίου, Μακεδονικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης, Εγνατίας 154 (εντός ΔΕΘ-HELEXPO), 546 36, Θεσσαλονίκη
Η δημιουργική ενότητα «SCHEMATA - Αποκαλύπτοντας το προφανές» περιλαμβάνει έργα - αντικείμενα βιομηχανικού σχεδιασμού πέντε Ελλήνων σχεδιαστών (Ανδρέα Βαρώτσου, Γιάννη Γεωργαρά, Σωτήρη Λάζου, Αλκαίου Χαζαράκη και Χριστίνας Σκουλούδη) τα οποία έχουν παρουσιαστεί για τέσσερις συνεχείς χρονιές στη Διεθνή Έκθεση Επίπλων IMM COLOGNE (2004-2007) στη Γερμανία, και στο Κέντρο Σύγχρονης Τέχνης Ιδρύματος ΔΕΣΤΕ (2005) στην Αθήνα, ενώ έχουν λάβει ανώτατες διεθνείς διακρίσεις όπως το Reddot Design Award (2004) και πρόσφατα το Good Design Award (2006) του Chicago Athenaeum Museum of Architecture & Design.
Εως τις 4 Μαρτίου, Μακεδονικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης, Εγνατίας 154 (εντός ΔΕΘ-HELEXPO), 546 36, Θεσσαλονίκη
Η δημιουργική ενότητα «SCHEMATA - Αποκαλύπτοντας το προφανές» περιλαμβάνει έργα - αντικείμενα βιομηχανικού σχεδιασμού πέντε Ελλήνων σχεδιαστών (Ανδρέα Βαρώτσου, Γιάννη Γεωργαρά, Σωτήρη Λάζου, Αλκαίου Χαζαράκη και Χριστίνας Σκουλούδη) τα οποία έχουν παρουσιαστεί για τέσσερις συνεχείς χρονιές στη Διεθνή Έκθεση Επίπλων IMM COLOGNE (2004-2007) στη Γερμανία, και στο Κέντρο Σύγχρονης Τέχνης Ιδρύματος ΔΕΣΤΕ (2005) στην Αθήνα, ενώ έχουν λάβει ανώτατες διεθνείς διακρίσεις όπως το Reddot Design Award (2004) και πρόσφατα το Good Design Award (2006) του Chicago Athenaeum Museum of Architecture & Design.
Η Απω Ανατολή στην... πρώτη γραμμή
ΔΥΝΑΤΕΣ ερμηνείες, η λυρικότητα του ασιατικού κινηματογράφου, η διαφορετική σκηνοθετική σκοπιά του Κλιντ Ίστγουντ, η ποιητική «πρόταση» του βρετανικού σινεμά, αλλά και μια ανάλαφρη μουσική κωμωδία συνθέτουν τις κινηματογραφικές επιλογές αυτής της εβδομάδας.
«Γράμματα από την Ίβο Ζίμα» (Letters from Iwo Jima)
Η ταινία είναι βασισμένη στην ίδια ιστορία με αυτή της ταινίας «Οι σημαίες των προγόνων μας» (Flags of our fathers), σε σκηνοθεσία Κλιντ Ίστγουντ. Επικεντρώνεται στη μάχη μεταξύ Αμερικάνων και Ιαπώνων στο νησί Ίβο Ζίμα και εξιστορεί τα γεγονότα από την ιαπωνική πλευρά. Ο Ίστγουντ σε αυτή την παραγωγή ασχολείται με τη στρατηγική μάχης των Ιαπώνων και χρησιμοποιεί εξ ολοκλήρου ασιατικό καστ και συντελεστές. Το σενάριο αλλάζει χέρια και το αναλαμβάνει ο Ίρις Γιαμασίτα. Οι βασικοί χαρακτήρες είναι, αυτήν τη φορά, οι Ιάπωνες στρατιώτες και η ταινία δίνει μια διαφορετική διάσταση στη νίκη των Αμερικάνων. Ο σκηνοθέτης παρουσιάζει τα γεγονότα με όσο το δυνατόν μεγαλύτερη αντικειμενικότητα, προσπαθώντας να είναι δίκαιος και με τις δύο αντίπαλες παρατάξεις. Κατορθώνει, έτσι, να μεταδώσει τη σκληρότητα και τη δυσκολία της συγκεκριμένης μάχης, η οποία διήρκεσε 36 ημέρες.
«Η κατάρα του χρυσού λουλουδιού» (The curse of the Golden Flower)
Ο Zανγκ Γιμού και η ομάδα των ταινιών «Ήρωας» και «Τα Ιπτάμενα Στιλέτα» επιστρέφουν για ακόμη ένα μαγικό ταξίδι στην Κίνα των δυναστειών, των πολεμικών τεχνών, της τιμής και της δράσης, με πρωταγωνιστές αυτή τη φορά τη μούσα του Γιμού, Γκονγκ Λι και τον Τσόου Γιουν Φατ. Κίνα, νεώτερη δυναστεία Τανγκ, 10ος αιώνας. Όταν ο αυτοκράτορας επιστρέφει στο παλάτι για να παραβρεθεί στην ετήσια γιορτή των ανακτόρων, βρίσκει το βασίλειό του έρμαιο απρόσμενων κινδύνων. Κι ενώ η απουσία του έχει φέρει στην επιφάνεια παράνομους έρωτες, επικίνδυνους δεσμούς και θανάσιμες συνωμοσίες που απειλούν να τον εκθρονίσουν, είναι το δικό του σκοτεινό μυστικό που φαίνεται να τον απειλεί περισσότερο από οτιδήποτε άλλο...
«Ημερολόγιο ενός σκανδάλου» (Notes on a scandal)
Δύο μεγάλες κυρίες της υποκριτικής, η Τζούντι Ντεντς και η Κέιτ Μπλάνσετ συμπρωταγωνιστούν σε ένα δυνατό δράμα χαρακτήρων, όπου συμπράττουν ο σκηνοθέτης Ρίτσαρντ Έιρ (Iris), και ο σεναριογράφος του «Closer» Πάτρικ Μάρμπερ. Βασισμένη στο μυθιστόρημα «What Was She Thinking?» της Ζόι Χέλερ, η ταινία παρακολουθεί το διασυρμό μιας χαρισματικής καθηγήτριας καλλιτεχνικών με ελεύθερο πνεύμα, όταν γίνεται γνωστό ότι διατηρεί σεξουαλικές σχέσεις με δεκαπεντάχρονο μαθητή της. Μονάχα μία συνάδελφός της καθηγήτρια θα σταθεί στο πλευρό της και θα τη βοηθήσει να ξεπεράσει το σκάνδαλο.
«Music and lyrics»
Ο Άλεξ Φλέτσερ (Χιου Γκραντ) είναι ένας ξεχασμένος ποπ σταρ της δεκαετίας του '80, ο οποίος, για την ώρα, περιορίζεται στο να τραγουδά σε πανηγύρια και κέντρα ψυχαγωγίας. Ξαφνικά, στο χαρισματικό και ταλαντούχο μουσικό δίνεται μία τελευταία ευκαιρία να επιστρέψει στα πράγματα όταν η ντίβα Κόρα Κόρμαν, τον προσκαλεί να γράψει και να ηχογραφήσει μαζί της ένα ντουέτο. Όμως, στο σημείο αυτό υπάρχουν και κάποια ακόμα προβλήματα. Πάνε χρόνια από την τελευταία φορά που ο Άλεξ συνέθεσε τραγούδι, ενώ δεν έχει γράψει ποτέ στη ζωή του στίχους. Και έχει πολύ λίγες ημέρες στη διάθεσή του για να παρουσιάσει μια επιτυχία. Το κερασάκι στην τούρτα είναι η Σόφι Φίσερ (Ντρου Μπάριμορ), η γοητευτική, αλλά και παράξενη προσωπική κηπουρός του Άλεξ, της οποίας το φυσικό χάρισμα του λόγου έρχεται σε πλήρη αντίθεση με την πλήρη ανικανότητα του απεγνωσμένου στιχουργού.
«Η μεγάλη στιγμή του Ρόμπερτ Κάρμαϊκλ» (The great ecstasy of Robert Carmichael)
Σε μια μικρή κωμόπολη της Αγγλίας τρεις έφηβοι παρασύρονται σε ένα κόσμο βίας και παρανομίας χωρίς να μπορούν να σταματήσουν. Η ανία της καθημερινότητας οδηγεί στην πιο αποτρόπαια πράξη. Μια πράξη που θα ταρακουνήσει βαθιά την εφησυχασμένη τοπική κοινωνία και θα φέρει στην επιφάνεια τους πιο ανείπωτους φόβους της. Έντονα ποιητική, εμποτισμένη με δόσεις σκοτεινού χιούμορ και σαρκασμού, η ταινία σηματοδοτεί την άφιξη του 25χρονου Βρετανού σκηνοθέτη, Τόμας Κλέι. Μαζί του ο διακεκριμένος Έλληνας κινηματογραφιστής Γιώργος Αρβανίτης (Αιωνιότητα και μια Ημέρα) και μια σειρά νεώτερων, αλλά και πιο καταξιωμένων ηθοποιών.
Από τον «Τιτανικό» στο Διάστημα
Δέκα χρόνια μετά τον «Τιτανικό» των 11 Όσκαρ ο Τζέιμς Κάμερον επιστρέφει με ακόμα μία εντυπωσιακή υπερπαραγωγή και αρχίζει γυρίσματα για το «Avatar», μία ταινία επιστημονικής φαντασίας. Η ταινία πρόκειται να προβληθεί στις κινηματογραφικές αίθουσες το καλοκαίρι του 2009. Θα χρησιμοποιεί παραδοσιακές τεχνικές κινηματογράφησης, μαζί με ό,τι πιο σύγχρονο στον τομέα της φωτογραφίας και της τεχνολογίας, ώστε να προσφέρει στο κοινό ένα υπερσύγχρονο και μοναδικό φουτουριστικό θέαμα, ενώ θα προβάλλεται στις αίθουσες σε 3D διάσταση.
Το σενάριο της ταινίας είναι επίσης του Κάμερον, και βασίζεται σε μία ιδέα που υπήρχε στο μυαλό του εδώ και μία δεκαετία περίπου. Ενας πρώην πεζοναύτης μεταφέρεται σε έναν μακρινό πλανήτη, πλούσιο σε κάθε είδους χλωρίδα και πανίδα, και βρίσκεται να ηγείται στη μάχη των ιθαγενών του πλανήτη για επιβίωση.
-ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ: ΑΓΓΕΛΙΚΗ ΚΟΤΣΟΒΟΥ-
«Γράμματα από την Ίβο Ζίμα» (Letters from Iwo Jima)
Η ταινία είναι βασισμένη στην ίδια ιστορία με αυτή της ταινίας «Οι σημαίες των προγόνων μας» (Flags of our fathers), σε σκηνοθεσία Κλιντ Ίστγουντ. Επικεντρώνεται στη μάχη μεταξύ Αμερικάνων και Ιαπώνων στο νησί Ίβο Ζίμα και εξιστορεί τα γεγονότα από την ιαπωνική πλευρά. Ο Ίστγουντ σε αυτή την παραγωγή ασχολείται με τη στρατηγική μάχης των Ιαπώνων και χρησιμοποιεί εξ ολοκλήρου ασιατικό καστ και συντελεστές. Το σενάριο αλλάζει χέρια και το αναλαμβάνει ο Ίρις Γιαμασίτα. Οι βασικοί χαρακτήρες είναι, αυτήν τη φορά, οι Ιάπωνες στρατιώτες και η ταινία δίνει μια διαφορετική διάσταση στη νίκη των Αμερικάνων. Ο σκηνοθέτης παρουσιάζει τα γεγονότα με όσο το δυνατόν μεγαλύτερη αντικειμενικότητα, προσπαθώντας να είναι δίκαιος και με τις δύο αντίπαλες παρατάξεις. Κατορθώνει, έτσι, να μεταδώσει τη σκληρότητα και τη δυσκολία της συγκεκριμένης μάχης, η οποία διήρκεσε 36 ημέρες.
«Η κατάρα του χρυσού λουλουδιού» (The curse of the Golden Flower)
Ο Zανγκ Γιμού και η ομάδα των ταινιών «Ήρωας» και «Τα Ιπτάμενα Στιλέτα» επιστρέφουν για ακόμη ένα μαγικό ταξίδι στην Κίνα των δυναστειών, των πολεμικών τεχνών, της τιμής και της δράσης, με πρωταγωνιστές αυτή τη φορά τη μούσα του Γιμού, Γκονγκ Λι και τον Τσόου Γιουν Φατ. Κίνα, νεώτερη δυναστεία Τανγκ, 10ος αιώνας. Όταν ο αυτοκράτορας επιστρέφει στο παλάτι για να παραβρεθεί στην ετήσια γιορτή των ανακτόρων, βρίσκει το βασίλειό του έρμαιο απρόσμενων κινδύνων. Κι ενώ η απουσία του έχει φέρει στην επιφάνεια παράνομους έρωτες, επικίνδυνους δεσμούς και θανάσιμες συνωμοσίες που απειλούν να τον εκθρονίσουν, είναι το δικό του σκοτεινό μυστικό που φαίνεται να τον απειλεί περισσότερο από οτιδήποτε άλλο...
«Ημερολόγιο ενός σκανδάλου» (Notes on a scandal)
Δύο μεγάλες κυρίες της υποκριτικής, η Τζούντι Ντεντς και η Κέιτ Μπλάνσετ συμπρωταγωνιστούν σε ένα δυνατό δράμα χαρακτήρων, όπου συμπράττουν ο σκηνοθέτης Ρίτσαρντ Έιρ (Iris), και ο σεναριογράφος του «Closer» Πάτρικ Μάρμπερ. Βασισμένη στο μυθιστόρημα «What Was She Thinking?» της Ζόι Χέλερ, η ταινία παρακολουθεί το διασυρμό μιας χαρισματικής καθηγήτριας καλλιτεχνικών με ελεύθερο πνεύμα, όταν γίνεται γνωστό ότι διατηρεί σεξουαλικές σχέσεις με δεκαπεντάχρονο μαθητή της. Μονάχα μία συνάδελφός της καθηγήτρια θα σταθεί στο πλευρό της και θα τη βοηθήσει να ξεπεράσει το σκάνδαλο.
«Music and lyrics»
Ο Άλεξ Φλέτσερ (Χιου Γκραντ) είναι ένας ξεχασμένος ποπ σταρ της δεκαετίας του '80, ο οποίος, για την ώρα, περιορίζεται στο να τραγουδά σε πανηγύρια και κέντρα ψυχαγωγίας. Ξαφνικά, στο χαρισματικό και ταλαντούχο μουσικό δίνεται μία τελευταία ευκαιρία να επιστρέψει στα πράγματα όταν η ντίβα Κόρα Κόρμαν, τον προσκαλεί να γράψει και να ηχογραφήσει μαζί της ένα ντουέτο. Όμως, στο σημείο αυτό υπάρχουν και κάποια ακόμα προβλήματα. Πάνε χρόνια από την τελευταία φορά που ο Άλεξ συνέθεσε τραγούδι, ενώ δεν έχει γράψει ποτέ στη ζωή του στίχους. Και έχει πολύ λίγες ημέρες στη διάθεσή του για να παρουσιάσει μια επιτυχία. Το κερασάκι στην τούρτα είναι η Σόφι Φίσερ (Ντρου Μπάριμορ), η γοητευτική, αλλά και παράξενη προσωπική κηπουρός του Άλεξ, της οποίας το φυσικό χάρισμα του λόγου έρχεται σε πλήρη αντίθεση με την πλήρη ανικανότητα του απεγνωσμένου στιχουργού.
«Η μεγάλη στιγμή του Ρόμπερτ Κάρμαϊκλ» (The great ecstasy of Robert Carmichael)
Σε μια μικρή κωμόπολη της Αγγλίας τρεις έφηβοι παρασύρονται σε ένα κόσμο βίας και παρανομίας χωρίς να μπορούν να σταματήσουν. Η ανία της καθημερινότητας οδηγεί στην πιο αποτρόπαια πράξη. Μια πράξη που θα ταρακουνήσει βαθιά την εφησυχασμένη τοπική κοινωνία και θα φέρει στην επιφάνεια τους πιο ανείπωτους φόβους της. Έντονα ποιητική, εμποτισμένη με δόσεις σκοτεινού χιούμορ και σαρκασμού, η ταινία σηματοδοτεί την άφιξη του 25χρονου Βρετανού σκηνοθέτη, Τόμας Κλέι. Μαζί του ο διακεκριμένος Έλληνας κινηματογραφιστής Γιώργος Αρβανίτης (Αιωνιότητα και μια Ημέρα) και μια σειρά νεώτερων, αλλά και πιο καταξιωμένων ηθοποιών.
Από τον «Τιτανικό» στο Διάστημα
Δέκα χρόνια μετά τον «Τιτανικό» των 11 Όσκαρ ο Τζέιμς Κάμερον επιστρέφει με ακόμα μία εντυπωσιακή υπερπαραγωγή και αρχίζει γυρίσματα για το «Avatar», μία ταινία επιστημονικής φαντασίας. Η ταινία πρόκειται να προβληθεί στις κινηματογραφικές αίθουσες το καλοκαίρι του 2009. Θα χρησιμοποιεί παραδοσιακές τεχνικές κινηματογράφησης, μαζί με ό,τι πιο σύγχρονο στον τομέα της φωτογραφίας και της τεχνολογίας, ώστε να προσφέρει στο κοινό ένα υπερσύγχρονο και μοναδικό φουτουριστικό θέαμα, ενώ θα προβάλλεται στις αίθουσες σε 3D διάσταση.
Το σενάριο της ταινίας είναι επίσης του Κάμερον, και βασίζεται σε μία ιδέα που υπήρχε στο μυαλό του εδώ και μία δεκαετία περίπου. Ενας πρώην πεζοναύτης μεταφέρεται σε έναν μακρινό πλανήτη, πλούσιο σε κάθε είδους χλωρίδα και πανίδα, και βρίσκεται να ηγείται στη μάχη των ιθαγενών του πλανήτη για επιβίωση.
-ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ: ΑΓΓΕΛΙΚΗ ΚΟΤΣΟΒΟΥ-
Οι νικητές στις ταινίες μικρού μήκους
Ο ΟΛΛΑΝΔΟΣ Χάνρο Σμίτσμαν (στο κέντρο) ποζάρει κρατώντας τη Χρυσή Άρκτο καλύτερης ταινίας μικρού μήκους για το φιλμ «Raak», παρέα με τους νικητές της Αργυρής Άρκτου, Άρβιν Τσεν (δεξιά) για την ταινία «Mei» και τον Γάλλο Μανουέλ Σαπίρα (αριστερά) για την ταινία «Decroche», με τα οποία διακρίθηκαν στο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Βερολίνου.
Eνίσχυση του ευρωπαϊκού κινηματογράφου
ΤΗΝ ΕΝΙΣΧΥΣΗ της ευρωπαϊκής κινηματογραφικής βιομηχανίας με 755 εκατ. ευρώ την επόμενη επταετία, στο πλαίσιο του προγράμματος MEDIA 2007, ανακοίνωσε προχθές η Ευρωπαϊκή Επιτροπή από τις Βρυξέλλες.
Σύμφωνα με την ανακοίνωση, προτεραιότητα του ευρωπαϊκού προγράμματος είναι η διανομή των ευρωπαϊκών ταινιών στην ευρωπαϊκή αγορά, εκτός των χωρών παραγωγής τους, καθώς και η προώθησή τους ανά την υφήλιο.
Συγκεκριμένα, τα 755 εκατ. ευρώ από το MEDIA 2007 προορίζονται, σύμφωνα με την Επιτροπή, για τα στάδια πριν και μετά την παραγωγή μιας κινηματογραφικής ταινίας και καλύπτουν πέντε άξονες δράσης:
· Εκπαίδευση σε ποσοστό 7%.
· Ανάπτυξη σε ποσοστό 20%.
· Διανομή σε ποσοστό 55%.
· Προώθηση σε ποσοστό 9%.
· Οριζόντιες δράσεις σε ποσοστό 5%, και πρότυπα έργα σε ποσοστό 4%.
Σύμφωνα με την ανακοίνωση, προτεραιότητα του ευρωπαϊκού προγράμματος είναι η διανομή των ευρωπαϊκών ταινιών στην ευρωπαϊκή αγορά, εκτός των χωρών παραγωγής τους, καθώς και η προώθησή τους ανά την υφήλιο.
Συγκεκριμένα, τα 755 εκατ. ευρώ από το MEDIA 2007 προορίζονται, σύμφωνα με την Επιτροπή, για τα στάδια πριν και μετά την παραγωγή μιας κινηματογραφικής ταινίας και καλύπτουν πέντε άξονες δράσης:
· Εκπαίδευση σε ποσοστό 7%.
· Ανάπτυξη σε ποσοστό 20%.
· Διανομή σε ποσοστό 55%.
· Προώθηση σε ποσοστό 9%.
· Οριζόντιες δράσεις σε ποσοστό 5%, και πρότυπα έργα σε ποσοστό 4%.
Οι ομπρέλες του Χερβούργου
ΔΥΟ νεαρότατες ηθοποιοί υπερβολικά ταλαντούχες, έφεραν στην οθόνη στις αρχές της δεκαετίας του 60 ένα άλλο είδος μιούζικαλ, πολύ μακράν του κλασικού είδους, με τραγουδιστούς και απόλυτα καθημερινούς διαλόγους, χωρίς μουσικοχορευτικά ιντερμέτζα.
Είναι οι πασίγνωστες «Ομπρέλες του Χερβούργου» με πρωταγωνίστριες την Κατρίν Ντενέβ, στον πρώτο της μεγάλο ρόλο και η αδελφή της Φρανσουάζ Ντορλεάκ. Το μέλλον τους ήταν τελείως διαφορετικό, ή μάλλον η δεύτερη δεν είχε καθόλου μέλλον.
Σκοτώθηκε σε ηλικία 25 ετών προσκρούοντας σε ηλεκτρικό στύλο, καθώς οδηγούσε με μεγάλη ταχύτητα για να μην χάσει την αεροπορική πτήση που θα την πήγαινε κοντά στον αρραβωνιαστικό της.
Αντίθετα η Κατρίν Ντενέβ είχε ένα λαμπρότατο μέλλον με ταινίες, γάμους, διαζύγια, παιδιά. Οι ταινίες της που ακολούθησαν, όσο και αν πολλές απ' αυτές είναι κομεντί, έχουν, σχεδόν πάντα, δραματικό υπόβαθρο.
Στις «Ομπρέλες» όλα είναι ευχάριστα, ποιητικά, και όλα γίνονται τραγουδιστά. Οι καταστάσεις είναι επίτηδες υπερβολικά καθημερινές και μελοδραματικές και μόνο τα σκηνικά, υπερβολικά ποιητικά, δίνουν διέξοδο στο όνειρο. Για παράδειγμα το χρώμα των ντεκόρ ή των ενδυμάτων αλλάζει ανάλογα με τη ψυχική διάθεση των ηρώων.
Η ταινία έγινε τεράστια επιτυχία παγκοσμίως, βραβεύθηκε με τον «Χρυσό Φοίνικα» στο Φεστιβάλ Κανών το 1964 και η μουσική που έγραψε ο Μισέλ Λεγκράν για το έργο έχει μείνει αξέχαστη.
Η σκηνοθεσία και το σενάριο είναι του Ζακ Ντεμί και μαζί με τις αδελφές Ντενέβ παίζουν οι Αν Βερνόν, Ελεν Φάρμερ, Νίνο Καστελνουόβο και Μάρκ Μισέλ.
Πριν από την προβολή της ταινίας η Ορχήστρα των Χρωμάτων θα δώσει συναυλία με έργα των Φορέ, Ντεμπισί, Ιμπέρτ και Σεν Σανς. Την ορχήστρα διευθύνει ο Μίλτος Λογιάδης. Προλογίζει ο Γιώργος Μονεμβασίτης.
Σήμερα, ώρα 20.30 στον κινηματογράφο «Τριανόν», με τη διοργάνωση του Ελληνικού Κέντρου Κινηματογράφου.
-ΞΕΝΗ ΜΟΥΧΙΜΟΓΛΟΥ-
Είναι οι πασίγνωστες «Ομπρέλες του Χερβούργου» με πρωταγωνίστριες την Κατρίν Ντενέβ, στον πρώτο της μεγάλο ρόλο και η αδελφή της Φρανσουάζ Ντορλεάκ. Το μέλλον τους ήταν τελείως διαφορετικό, ή μάλλον η δεύτερη δεν είχε καθόλου μέλλον.
Σκοτώθηκε σε ηλικία 25 ετών προσκρούοντας σε ηλεκτρικό στύλο, καθώς οδηγούσε με μεγάλη ταχύτητα για να μην χάσει την αεροπορική πτήση που θα την πήγαινε κοντά στον αρραβωνιαστικό της.
Αντίθετα η Κατρίν Ντενέβ είχε ένα λαμπρότατο μέλλον με ταινίες, γάμους, διαζύγια, παιδιά. Οι ταινίες της που ακολούθησαν, όσο και αν πολλές απ' αυτές είναι κομεντί, έχουν, σχεδόν πάντα, δραματικό υπόβαθρο.
Στις «Ομπρέλες» όλα είναι ευχάριστα, ποιητικά, και όλα γίνονται τραγουδιστά. Οι καταστάσεις είναι επίτηδες υπερβολικά καθημερινές και μελοδραματικές και μόνο τα σκηνικά, υπερβολικά ποιητικά, δίνουν διέξοδο στο όνειρο. Για παράδειγμα το χρώμα των ντεκόρ ή των ενδυμάτων αλλάζει ανάλογα με τη ψυχική διάθεση των ηρώων.
Η ταινία έγινε τεράστια επιτυχία παγκοσμίως, βραβεύθηκε με τον «Χρυσό Φοίνικα» στο Φεστιβάλ Κανών το 1964 και η μουσική που έγραψε ο Μισέλ Λεγκράν για το έργο έχει μείνει αξέχαστη.
Η σκηνοθεσία και το σενάριο είναι του Ζακ Ντεμί και μαζί με τις αδελφές Ντενέβ παίζουν οι Αν Βερνόν, Ελεν Φάρμερ, Νίνο Καστελνουόβο και Μάρκ Μισέλ.
Πριν από την προβολή της ταινίας η Ορχήστρα των Χρωμάτων θα δώσει συναυλία με έργα των Φορέ, Ντεμπισί, Ιμπέρτ και Σεν Σανς. Την ορχήστρα διευθύνει ο Μίλτος Λογιάδης. Προλογίζει ο Γιώργος Μονεμβασίτης.
Σήμερα, ώρα 20.30 στον κινηματογράφο «Τριανόν», με τη διοργάνωση του Ελληνικού Κέντρου Κινηματογράφου.
-ΞΕΝΗ ΜΟΥΧΙΜΟΓΛΟΥ-
-iT's JuSt an iLLUsion-
Read this text aloud.
The word THE is repeated twice...but did you notice???
In brown you can read ME, and when you look through you can read YOU.
The word THE is repeated twice...but did you notice???
In brown you can read ME, and when you look through you can read YOU.
.jpg)
AnaPodA
Η αδικία στη ζωή είναι το ΠΩΣ αυτή τελειώνει.......
Μετά από Χ χρόνια μόχθου και δουλειάς αντί να επιβραβευθείς, πεθαίνεις! Τι κακό κι αυτό, να πρέπει πρώτα να γεννιέσαι και στο τέλος να πεθαίνεις;
Πάρτη ζωή ανάποδα. Ανάπτυξη του σκεπτικού:
Πρώτα θα έπρεπε να πεθαίνεις (Να φεύγει αυτό το κακό από τη μέση).
Μετά ζεις σε γηροκομείο... Μόλις γίνεις αρκετά νεότερος σε πετάνε κλοτσηδόν από το γηροκομείο και πηγαίνεις στη δουλειά σου, κατευθείαν στην θέση του διευθυντή, με αμάξι και σπίτι από την Εταιρία...
Εργάζεσαι για σαράντα χρόνια (με τα νέα μέτρα) μέχρι να γίνεις αρκετά νέος για να πάρεις την σύνταξή και το εφάπαξ σου. Έτσι, τα λεφτά που θα έχεις δεν θα πάνε χαμένα, αφού θα είσαι στην καλύτερη ηλικία για να τα χαρείς και να τα ξοδέψεις. Το ρίχνεις στα πάρτι, στο αλκοόλ, στους έρωτες, στα ταξίδια και όπου αλλού μπορείς, έτσι ώστε να τα χαρείς πραγματικά...
Με το που αρχίζουν να αδειάζουν οι τσέπες σου, σε καλούνε να πας στο λύκειο. Έπειτα δημοτικό, γίνεσαι παιδί, παιχνίδι και χαρά. Ούτε ευθύνες ούτε τίποτα να σε απασχολεί.
Έπειτα γίνεσαι μωρό όπου τότε όλοι σε φροντίζουν, σου κάνουν όλα τα χατίρια, σε ταΐζουν, σε ντύνουν κλπ. Κάποια στιγμή λοιπόν έρχεται η ώρα να μπεις στην μήτρα όπου περνάς τους τελευταίους 9 μήνες σου επιπλέοντας ευχάριστα κάνοντας τις βουτιές σου μέχρι να γίνεις σπερματοζωάριο. Ξαφνικά τελειώνεις την ύπαρξή σου απολαμβάνοντας έναν έντονο οργασμό!!!!!
Λοιπόν? Δεν νομίζετε ότι ζούμε ανάποδα?
A Fairy TaLe
Once upon a time, a girl asked a guy
"Will you marry me?
The guy said, "NO!"
And the girl lived happily ever after and went shopping, dancing,
drank martinis, always had a clean house, never had to cook,
had sex with whomever she pleased andtravelled whenever she wanted.
THE END
Ο ορφανός του Ζάο, του Ζι Ζουν Ζιανγκ
ΤΗΝ ΠΕΜΠΤΗ 1 Φεβρουαρίου 2007, στις 8.00μ.μ., ξεκινούν οι παραστάσεις του έργου Ο Ορφανός του Ζάο, του Ζι Ζουν Ζιανγκ, στην Κεντρική Σκηνή του Θεάτρου Αμόρε, σε σκηνοθεσία Θωμά Μοσχόπουλου.Η συγγραφή του Ορφανού του Ζάο, χρονολογείται από την περίοδο Γιουάν, τον 13ο αιώνα. Αυτή η περίοδος σηματοδοτήθηκε από την άνθηση των τεχνών και από τη δημιουργία του κινέζικου θεάτρου.
Το συγκεκριμένο έργο αναφέρεται σε ένα ιστορικό συμβάν της «εποχής της άνοιξης και του φθινοπώρου», (5ος και 6ος π.Χ. αιώνας), εποχής στην οποία τέθηκαν και οι βάσεις της κινέζικης κουλτούρας από τον Λάο Τσε και τον Κομφούκιο.
Πρόκειται για την ιστορία της εξόντωσης της οικογένειας Ζάο ή Τσάο, που έγινε αφορμή για να γραφτεί αυτή η ιστορία εκδίκησης, μια ιστορία για το πως ο τελευταίος γόνος μιας οικογένειας ανακτά την εξουσία που «δικαιωματικά» του ανήκε, εξοντώνοντας τους αντιπάλους του. Συγχρόνως, πρόκειται για μια αλληγορία για την αναγέννηση της κινεζικής αυτοκρατορίας.Αυτό, είναι και το πρώτο έργο της κινεζικής λογοτεχνίας που γνωρίζει η Δύση. Ο Βολταίρος το διασκευάζει και το παρουσιάζει με μεγάλη επιτυχία στο θέατρο, με τον τίτλο, Ο Ορφανός της Κίνας. Σε αυτή τη διασκευή διαφαίνονται οι αρχές του Διαφωτισμού. Τίθενται τα ζητήματα της εξουσίας και της διοίκησης, καθώς και οι αρετές που πρέπει να διαθέτει ένας ηγέτης. Ανωτερότητα και δικαιοσύνη.Ο Μπέρτολντ Μπρεχτ, μελετά την συγκεκριμένη περίοδο του κινέζικου θεάτρου, πριν γράψει το «Μικρό Οργανο για το Θέατρο».
Ο Ορφανός του Ζάο, θα μπορούσε να χαρακτηριστεί σαν μια πολιτική αλληγορία.Αναφέρεται στον αέναο κύκλο της εξουσίας και της βίας, τις εναλλαγές των ρόλων, όταν οι θύτες γίνονται θύματα και τα θύματα τιμωροί. Σε αυτό τον κύκλο που δεν υπάρχει λύτρωση, και η εξιλέωση μοιάζει με ψευδή και πρόσκαιρη κατάσταση.
Σαν παραμύθι....
Ο Του Αν Κου προκειμένου να πάρει την εξουσία, καταφέρνει με διάφορα τεχνάσματα να εξοντώσει όλη την οικογένεια Ζάο, η οποία έχει την εύνοια του αυτοκράτορα. Ο μόνος που μένει ζωντανός είναι ο τελευταίος γόνος της οικογένειας Ζάο, ένα νεογέννητο μωρό.Ο Του Αν Κου, εξαπολύει ένα ανθρωποκυνηγητό προκειμένου να εξαφανίσει το μωρό, το οποίο έχει αναλάβει να σώσει ο γιατρός της οικογένειας ο Τσεγκ Γινγκ.
Παρόλο που φαίνεται ανίκανος να φέρει σε πέρας την αποστολή, καταφέρνει να ξεγλιστρίσει από τα μεγάλα εμπόδια και τις σφαγές που έχει εξαπολύσει ο τύραννος Του Αν Κου με πολύ μεγάλο προσωπικό κόστος και θυσίες. Τελικά ο τύραννος θα ξεγελαστεί και θα μεγαλώσει τον ορφανό του Ζάο σαν δικό του παιδί, πιστεύοντας ότι το μωρό έχει εξοντωθεί. Ο ορφανός του Ζάο, νεαρός άντρας πλέον, εκδικείται για τον θάνατο των προγόνων του και ανεβαίνει στην εξουσία.
Το έργο ανεβαίνει από το Θέατρο του Νότου στο Αμόρε, την 1η Φεβρουαρίου 2007, σε μετάφραση, διασκευή και σκηνοθεσία του Θωμά Μοσχόπουλου, χορογραφία της Μάρθας Κλουκίνα, σκηνικά και κοστούμια της Ελλης Παπαγεωργακοπούλου, και φωτισμούς Λευτέρη Παυλόπουλου. (Παίζουν οι ηθοποιοί:Χρήστος Λούλης, Θάνος Τοκάκης, Αννα Καλαϊτζίδου, Νίκος Χατζόπουλος, Κώστας Μπερικόπουλος, Ηλίας Παναγιωτακόπουλος).
[Θέατρο του Nότου, Πριγκιπονήσων 10, 2106468009 Προπαράσταση: Πέμπτη 1 Φεβρουαρίου 2007, ώρα 8.00μ.μ.Τιμή εισιτηρίου: 12 €]
Subscribe to:
Posts (Atom)
