Στοιχειώδες

ΕΧΕΤΕ προσέξει τη συμπεριφορά πολλών από τους ανθρώπους που εργάζονται στα ταμεία των κινηματογράφων; Έχετε παρατηρήσει τις εκφράσεις πολλών σερβιτόρων σε καφενεία ή εστιατόρια; Σας έχει κάνει εντύπωση η νοοτροπία πολλών πωλητών και πωλητριών στα εμπορικά καταστήματα;

Έχετε διακρίνει την έκφραση στο πρόσωπο πολλών ιδιοκτητών ή ενοικιαστών περιπτέρου; Σας έχει προβληματίσει η συμπεριφορά πολλών οδηγών ταξί; Ποιο είναι το κοινό στοιχείο σε όλες αυτές -και σε πολλές άλλες- καταστάσεις της καθημερινής μας ζωής; Τι συνδέει το ταμείο του θεάτρου με τη σάλα ενός εστιατορίου, το καφενείο με ένα κατάστημα «πολυτελούς» εμπορικής φίρμας της Ερμού ή της Πατριάρχου Ιωακείμ, το περίπτερο με το ταξί; «Στοιχειώδες, αγαπητέ μου Γουάτσον!» θα αναφωνούσε με περισσή ευφορία προς τον -επαγγελματία γιατρό, αλλά ερασιτέχνη παρατηρητή- φίλο του ο -επίσης ερασιτέχνης, αλλά τόσο ευθύβολος και εύστοχος ντετέκτιβ- Σέρλοκ Χολμς.

Τα πρώτα χρόνια της Μεταπολίτευσης η ελληνική κοινωνία πανηγύριζε στους δρόμους και τραγουδούσε στα γήπεδα, πασχίζοντας να εξωτερικεύσει την ικανοποίησή της για την αποκατάσταση της δημοκρατίας. Την επόμενη δεκαετία προσπαθούσε να ξεγελάσει τους -υπόλοιπους- Δυτικούς (εταίρους της στην ευρωπαϊκή κοινωνία-κοινότητα των δώδεκα) - με αρκετή επιτυχία, ομολογουμένως... Τη δεκαετία του '90 βάλθηκε να κατασκευάσει μαζεμένα ό,τι δεν έφτιαξε όλη την τελευταία πεντηκονταετία. Και τώρα, μετά την αλλαγή της χιλιετηρίδας και την άψογη διοργάνωση των Ολυμπιακών Αγώνων; «Τώρα... κάααθεται!» όπως θα παρατηρούσε ο εξαιρετικός Μίμης Φωτόπουλος.

Αλλά αν καθόταν μόνο, μικρό το κακό! Το πρόβλημα είναι ότι επαναπαύεται. Το χειρότερο είναι που νομίζει πως ό,τι ήταν να γίνει έγινε. Το καταστροφικό είναι πως έμαθε ότι και χωρίς δουλειά, και χωρίς κόπο, και χωρίς ιδρώτα μπορεί να καταφέρει πολλά. Με τη μίζα και την αρπαχτή. Δίχως να υπολογίζει συνανθρώπους και αξίες. Χωρίς να ακολουθεί «φορμαλιστικές» ευγένειες και ταπεινές συμπεριφορές. Δίχως να τηρεί γραπτούς νόμους και άγραφους κανόνες.

Με αέρα «ετσιθελικό» και καύσιμο «εγωιστικό». Με θράσος και τσαμπουκά! Στην ελληνική κοινωνία του 2006 δε χωρούν ηρεμίες και ευγένειες. Δεν κολλάνε «ευχαριστώ» και «παρακαλώ». Ο ταμίας σε κοιτά ανέκφραστος, σκεπτόμενος τα πενηντάευρα... που πάνε «χαμένα». Ο σερβιτόρος απλώς κουβαλά δίσκους, αντί να χαροποιεί με ζέση τους θαμώνες. Η πωλήτρια απλώς δειγματίζει σακούλες και κουτιά, αντί να ικανοποιεί με ευγένεια τους πελάτες. Ο περιπτεράς απλώς πουλά τσίχλες και τσιγάρα, αντί να εξυπηρετεί με προθυμία τους περαστικούς. Ο ταξιτζής απλώς κουβαλά «σακιά και μπόγους», αντί να συγχρωτίζεται με την κοινωνία. Α, και ο δημοσιογράφος ζητά -συχνά- «έτοιμα κείμενα», περιμένει -συνήθως- «τις απαντήσεις με mail», αποζητά -ενίοτε- μια «κάρτα ελευθέρας» για... τα πάντα και υψώνει -μονίμως- το δείκτη του χεριού του με χροιά... «εισαγγελική»! Η (νεο)ελληνική κοινωνία ταλανίζεται από την αμετροέπεια. Πάσχει από έλλειψη ευγένειας και περίσσεια σκυθρωπότητας. Καταρρακώνεται από την επίδειξη θράσους, νεοπλουτισμού και... «ξερολισμού»! Και βαλτώνει στον απομονωτισμό. Ως πότε;

-ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ Σ. ΑΝΔΡΙΑΝΕΣΗΣ-