Ζητώ

ΠΟΤΕ αρχίζει η χρονιά; Ποια χρονιά, θα μου πείτε, ποιου λαού και με ποιο ημερολόγιο; Εντάξει, δεν ήταν επιστημονική η ερώτηση, προς το «εμπειρικό» το πήγαινα. «Εμπειρικά», λοιπόν, εθιμοτυπικά, αν προτιμάτε, η χρονιά αρχίζει σήμερα. Ναι, σήμερα, 1η Σεπτεμβρίου. Αφήνοντας πίσω μας τον Αύγουστο (=καλοκαίρι), σήμερα, πρώτη μέρα του φθινοπώρου, είναι σαν να ξεκινά η καινούργια χρονιά, η «νέα σεζόν», που θα έλεγαν και οι έμποροι (=καταστηματάρχες), οι ιδιοκτήτες κινηματογράφων (=αιθουσάρχες) ή οι ιδιοκτήτες καναλιών -όχι τύπου... Άμστερνταμ- (=καναλάρχες)! Γιατί, όμως, θυμήθηκα να σας αναφέρω ότι σήμερα αρχίζει η χρονιά;

Μα, γιατί θέλω κάτι να ζητήσω. Όχι από σας -αν και ένα δωράκι με την ευκαιρία των... γιορτών της αλλαγής του χρόνου θα ήταν ευπρόσδεκτο (προσοχή: συμβολικό, διαφορετικά, συγγνώμη, αλλά θα το επιστρέψω, είμαι έντιμος γραφιάς εγώ!). Αυτά που θέλω να ζητήσω είναι πολλά, αλλά δεν τα ζητώ από εσάς. Τα ζητώ από... εμάς. Δηλαδή απ' όλους μας! Θέλετε να τα ακούσετε;

Κατ' αρχήν, ζητώ από τους κινηματογραφιστές να γυρίζουν ταινίες με σενάριο πιο κοντινό στις ημέρες και τα προβλήματά μας -όχι πια άλλους εμφύλιους και χούντες. Ζητώ από τους εργοδότες να αξιολογούν με αντικειμενικούς παράγοντες τους εργαζόμενους - οι γνωριμίες, οι μπαγαποντιές και οι... σιελογόνοι αδένες να μην ανήκουν στα κριτήρια που προσφέρουν πολλά μόρια.

Ζητώ από τους ηθοποιούς της τηλεόρασης να μην τσιρίζουν - δεν απευθύνονται στο τρίχρονο παιδάκι τους που μόλις έσπασε το βάζο από την Κίνα, αλλά σε νοήμονα όντα, που, για δικούς τους λόγους, αντί να διαβάσουν ένα βιβλίο προτιμούν να στήνονται μπροστά στο «γυαλί». Ζητώ από τους κριτικούς να κρίνουν την παράσταση ή την ταινία - όχι να βγάζουν χολή και χαιρεκακία. Ζητώ από τους εργαζόμενους να εργάζονται ή να απεργούν (για την εργασία τους, όχι για τη Λατινική Αμερική) - τη διοίκηση της εταιρείας ας την αναλάβει ο διευθυντής της, όχι το σωματείο. Ζητώ από τους διανοούμενους να είναι πράγματι πνευματικοί ταγοί - από στρουθοκαμηλισμούς και αλληλομαχαιρώματα είμαστε όλοι χορτασμένοι, ευθύτητα και θάρρος της γνώμης θέλουμε. Ζητώ από τους οδηγούς αυτοκινήτων να υπολογίζουν τους πεζούς και από τους οδηγούς μηχανών να σκέφτονται τη ζωή τους - η αυτοκίνηση εφευρέθηκε για τη μετακίνηση των ανθρώπων από μια περιοχή σε μια άλλη αυτού του κόσμου όχι για τη μεταφορά τους στον... άλλο κόσμο.

Ζητώ από τους σκηνοθέτες να σέβονται τους συγγραφείς - ας σκέφτονται ότι ως πριν από 100 χρόνια απλά... δεν υπήρχαν! Ζητώ από το «χαμόγελο της ζωής μου» να είναι πάντα τόσο φωτεινό όσο ήταν εκείνο το βράδυ, πριν από τέσσερα χρόνια, στην πλατεία -ως τώρα, δεν μπορώ να πω, δεν με έχει απογοητεύσει! Ζητώ πολλά;

-ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ Σ. ΑΝΔΡΙΑΝΕΣΗΣ-