Δεν έχω άλλοθι

ΑΓΑΠΩ τις εφημερίδες. Την ψύχραιμη άποψη, το χρόνο που παίρνει η σκέψη πριν διατυπωθεί στο χαρτί. Εκεί το ρεπορτάζ υπάρχει ακόμη, στις σωστές διαστάσεις, τις μη εξιδανικευμένα «σταροποιημένες». Οι ειδήσεις στην αυθεντική τους μορφή που αφήνουν χώρο για το προσωπικό σχόλιο στον αναγνώστη, του επιτρέπουν το σπάνιο εν τέλει προνόμιο του να διαμορφώνει ο ίδιος άποψη για τα πράγματα. Ο,τι, δηλαδή, αποκηρύσσει το τηλεοπτικό δελτίο ειδήσεων, που ξερνάει την είδηση ως εξασκημένος βουλιμικός, κραυγάζοντας για να εμποδίσει κάθε δυνατότητα προσωπικής εκτίμησης για τα θέματα που προβάλλονται.

Η ΕΙΔΗΣΗ χάνεται από τη στιγμή που θα «ραγίσει» η πούδρα στα πρόσωπα που συμμετέχουν στα πάνελ, από τους μορφασμούς και τα τεράστια, ανοιχτά στόματα που ουρλιάζουν κάτω από τίτλους όπως «Η θεά του ΙΚΑ». Το συμβάν, το γεγονός ξεχνιέται, γίνεται η θνησιγενής αφορμή για να ξυπνήσει η ξεδιάντροπη και απάνθρωπη κουτσομπόλα, σαν άλλος επιδημικός ιός που αρρωσταίνει όσους αγγίζει. Ειδήσεις που διαβρώνουν το στοιχείο της προσωπικής ιδεολογίας και στάσης ζωής και μας μετατρέπουν σε εσαεί θεατές της πραγματικότητας, ανίκανους να δράσουμε, προγραμματισμένους μόνο να κοιτάμε με γουρλωτά μάτια χωρίς να καταλαβαίνουμε. Δεν ήταν μόνο η υπόθεση της δολοφονίας και της χυδαίας ποιότητας σαπουνόπερας που στήθηκε γύρω από αυτήν. Ηταν ακόμη και η ιστορία της γυναίκας που βάναυσα κακοποιείτο και βιαζόταν σε ένα χωριό. Ηξεραν, υποψιάζονταν οι κάτοικοι του χωριού και δεν μιλούσαν. Βγήκαν στις τηλεοράσεις με μάτια υπνωτικά να πουν ότι δεν πήγαινε το μυαλό τους, ακόμη και ότι «δεν μιλούσε ελληνικά η γυναίκα, που να καταλάβουμε τί της συμβαίνει». Η πυρακτωμένη σάρκα, το σωματικό και ψυχικό ερείπιο αυτής της γυναίκας προφανώς δεν αρκούσαν. Επρεπε κάποιος να βάλει έναν τίτλο από κάτω για να αποκαλυφθεί το έγκλημα.

ΒΟΛΕΥΤΗΚΑΜΕ στην απάθεια και στην αποχή. Παρατεταμένη αδράνεια σώματος και μυαλού. Δεν αναλύουμε - καταναλώνουμε έτοιμες γνώμες «κονσέρβες». Δεν δρούμε -βλέπουμε τη δράση σαν κινηματογραφική πλοκή. Ισως αν διαβάζαμε να ήταν διαφορετικά τα πράγματα. Σίγουρα θα ήταν αν κλείναμε τους δέκτες και απαρνιόμασταν οριστικά τους τηλεοπτικούς αστέρες της δημοσιογραφίας που αγωνιούν για την τηλεθέαση και το κασέ τους. Σίγουρα θα ήταν διαφορετικά, αν κοιτάζαμε κατάματα τον εαυτό μας και αναλαμβάναμε τις ευθύνες μας. Με την παραδοχή που βρίσκω στην Εμμεση Αδράνεια της Κικής Δημουλά: " Ευλογημένο να 'ναι το Εμπόδιο και τρισευλογημένο. Δέντρο ισκιερής δικαιολογίας ότι δεν φταίμ' εμείς, να βρίσκει δροσερήν αθώωση ο λιποτάκτης Χειρισμός, να κολατσίζει με το πάσο της το μεροκαματιάρικο άλλοθί της η Αλλοτρίωσή μας.



Εικαστική ξενάγηση

Ξεναγήσεις στην έκθεση του Κώστα Πανιάρα με τίτλο «50 Χρόνια Ζωγραφική» θα έχουν την ευκαιρία να απολαύσουν οι επισκέπτες της έκθεσης στο νέο κτήριο του Μουσείου Μπενάκη στην οδό Πειραιάς. Τις ξεναγήσεις θα κάνουν οι κυρίες Ελένη Κυπραίου και Ειρήνη Οράτη, ενώ θα είναι παρών και ο καλλιτέχνης. Πρόκειται για μια εξαιρετική ευκαιρία να αναγνώσει κανείς τη χειρονομιακή ζωγραφική και την αντισυμβατική γλυπτική αυτού του αναρχικού εικαστικού, όπως τον έχει χαρακτηρίσει ο Αγγελος Δεληβοριάς.

Πρόγραμμα ξεναγήσεων: Κυριακή 25 Φεβρουαρίου 2007, ώρα 12:30, Κυριακή 4 Μαρτίου 2007, ώρα 12:30, Κυριακή 11 Μαρτίου 2007, ώρα 12:30, Κυριακή 18 Μαρτίου 2007, ώρα 12:30, Μουσείο Μπενάκη, κτήριο οδού Πειραιώς, Πειραιώς 138 & Ανδρονίκου, 118 54 - Αθήνα, τηλ.: 210-3453111, Φαξ: 210-3453743.

-ΚΑΤΕΡΙΝΑ Ι. ΑΝΕΣΤΗ-