Moυσεία, οι νέες πολυεθνικές

ΤΗΝ ΑΡΧΗ ήταν το μουσείο Γκουγκενχάιμ. Το πρώτο μουσείο με εδαφικές βλέψεις βρέθηκε από τη Νέα Υόρκη στη Βενετία, το Βερολίνο το Μπιλμπάο ενώ τώρα ετοιμάζεται ένα νέο -διά χειρός Φρανκ Γκέρι- στο Αμπου Ντάμπι. Και τώρα ήρθε η σειρά του εμβλήματος της γαλλικής κουλτούρας, του μουσείου Λούβρου, να επεκταθεί στη χώρα όπου το πετροδολάριο κάνει τη διαφορά. Στο Αμπου Ντάμπι που αποφάσισε να δημιουργήσει την κορυφαία τουριστική ατραξιόν: θα μετατρέψει το νησί Saadiyat σε ένα multiplex μουσείων ως το 2012 με κορυφαίο το νέο Λούβρο.

Η ΓΑΛΛΙΑ θα νοικιάσει ουσιαστικά το όνομα και την τέχνη που φέρει το Λούβρο, έναντι ενός δισ. δολαρίων. Η συμφωνία προβλέπει πως η κυβέρνηση του Αμπου Ντάμπι θα χρηματοδοτήσει την ανέγερση του μουσείου και θα πληρώσει μεταξύ 260 και 520 εκατομμυρίων δολαρίων για τη χρήση του ονόματος του Λούβρου τουλάχιστον για 20 χρόνια. Τη διοίκηση του νέου μουσείου θα έχει μια ειδική επιτροπή γάλλων υπευθύνων, οι οποίοι θα πάρουν αμοιβή 91 εκατομμυρίων δολαρίων για να προσφέρουν τις γνώσεις και τις συμβουλές τους, τέσσερις προσωρινές εκθέσεις θα στηθούν έναντι 195 εκατομμυρίων δολαρίων και 300 έργα θα εκτίθενται μόνιμα έναντι 260 εκατομμυρίων δολαρίων. Η συμφωνία προβλέπει επιπλέον, πως το Αμπου Ντάμπι θα πρέπει να ξοδεύει ετησίως 52 εκατομμύρια δολάρια για να «χτίσει» τη δική του συλλογή. Στόχος είναι να δημιουργηθεί ένα παγκόσμιο μουσείο, ένα σούπερ μάρκετ τέχνης που θα προσφέρει τα πάντα στον τουρίστα: αρχαιότητες, αναγεννησιακά έργα και σύγχρονη τέχνη.

ΟΠΟΙΟΣ πιστεύει ότι η σημαντική απόφαση της γαλλικής κυβέρνησης να μισθώσει το όνομα και την εμπειρία διαχείρισης του Λούβρου, δεν προκάλεσε αντιδράσεις, κάνει μεγάλο λάθος. Πλήθος Γάλλων αντιδρούν, κατηγορούν τον υπουργό Πολιτισμού ότι «πουλάει την ψυχή της Γαλλίας» και ότι μειώνει σημαντικά τον αριθμό των σημαντικών έργων τέχνης που εκτίθενται στη χώρα - έργα που αποτελούν περιουσία του γαλλικού λαού. Και το Λούβρο είναι μόνο η αρχή, αφού θα ακολουθήσει το Πομπιντού, με παράρτημα στη Σανγκάη. Είναι εντυπωσιακό πόσο γρήγορα τα μουσεία πέρασαν από την αθωότητα του δανεισμού έργων τέχνης για περιοδικές εκθέσεις σε άλλα μουσεία, στη λογική της ενοικίασης της τέχνης τους. Μια ακόμη απόδειξη ότι η τέχνη πουλάει, ότι η τέχνη γίνεται καταναλωτικό προϊόν, μαζικό μάλιστα, που υπόσχεται κέρδη προερχόμενα από ένα πολυσυλλεκτικό και κυρίως πολυεθνικό κοινό.



«Η Γαλάζια Νο»

Το 2004 πήρε το Πρώτο Βραβείο Συγγραφής Θεατρικού Έργου από το υπουργείο Πολιτισμού. Τώρα είναι η ώρα του να ανεβεί στη σκηνή του θεάτρου Πολιτεία και να μας μεταφέρει στην ατμόσφαιρα της μακρινής Ιαπωνίας, με όχημα τους μύθους της πολύπλοκης και μυστηριακής χώρας. Στο έργο «Η Γαλάζια Νο», της Βίλιας Χατζοπούλου, τρεις γυναίκες, η κάθε μια από την δική της πλευρά και από άλλη αφετηρία, θα μιλήσουν για την ιστορία της Γαλάζιας Νο, που ήρθε να κολυμπήσει στα νερά της Ιαπωνίας. Ο μύθος θα τις γοητεύσει και θα τις παρασύρει. Η ιστορία, όμως, θα κυλήσει σαν το νερό, αβίαστα και ανεξάρτητα από τα σχέδια και τις προβλέψεις τους.

Ένας άνθρωπος της Γης και ένα κορίτσι του ουρανού θα αγαπηθούν και πάντα θα προσπαθούν να ενώσουν δύο κόσμους διαφορετικούς. Θα ζήσουν μαζί και, καθώς ο καιρός περνά, ο Ουσικάι θα προσπαθεί διαρκώς να ενώσει το τώρα της δικής τους ζωής με το πάντα.

Όμως, πού πραγματικά ανήκει κάποιος; Εκεί που βρίσκεται η αγάπη του ή εκεί που έμαθε να ζει;

-ΚΑΤΕΡΙΝΑ Ι. ΑΝΕΣΤΗ-