Συλλεκτική αξία

ΠΑΝΤΑ ένιωθα μια περιέργεια για τους συλλέκτες έργων τέχνης. Όχι τόσο για τους μικρούς ευκαιριακούς, που εξαντλούν τις προθέσεις τους στην κάλυψη ενός μεγάλου κενού τοίχου στο σπίτι τους. Κυρίως για τους πιστούς, τους οργανωμένους, που αποκαλώ «επαγγελματίες συλλέκτες». Κατανοώ απολύτως πως, αν εκτιμάς την τέχνη, αν διεγείρεσαι από έναν πίνακα, πρέπει να τον αποκτήσεις. Το αντίθετο είναι οπωσδήποτε οδυνηρό. Το έχω νιώσει. Όμως η αίσθηση (ή, μήπως, η ανάγκη του συλλέγειν) σίγουρα έχει σχέση με την αναμόχλευση άλλων ενστίκτων και κινήτρων. Γνωρίζοντας διάφορους συλλέκτες, ομολογώ ότι λίγοι είναι αυτοί που με πείθουν για την καθαρότητα του βλέμματός τους απέναντι στην τέχνη, για την τιμιότητα των προθέσεών τους, αν μπορώ να το θέσω έτσι. Μιας και πίσω από αυτή την αυθεντική ράτσα συλλεκτών διακρίνω καθαρά όχι μόνο τη βαθιά γνώση και συναισθηματική σχέση με το έργο τέχνης, αλλά και μια ερωτική απόχρωση (να πώς μπαίνει ξανά το θέμα της ανάγκης να κάνεις δικό σου το έργο τέχνης).

ΣΥΝΑΝΤΗΣΑ πρόσφατα έναν τέτοιο κορυφαίο συλλέκτη -έναν super collector, κατά τον ορισμό της J. Allen- που ξεκαθάρισε το προφίλ του αυθεντικού συλλέκτη. Θυμόταν την ιστορία πίσω από κάθε έργο τέχνης, τον τρόπο που έφτασε στα χέρια του, την προσωπική του σχέση με τον καλλιτέχνη, τη μετέπειτα πορεία του έργου μέσα στη συλλογή του. Οι επιλογές του και η ζωντανή του επαφή με τα έργα τέχνης δεν έχει σχέση με τους trendsetters των εικαστικών (μην ταράζεστε, ο όρος δεν συναντάται μόνο στη μόδα, αλλά ευδοκιμεί και στην τέχνη). Δεν έχει σχέση με το μήνυμα που έστελνε η Jenny Holzer, όταν έγραφε με φωτεινά γράμματα στην Times Square της Νέας Υόρκης «Money creates taste».

ΑΥΤΗ η διαπίστωση ήταν οπωσδήποτε ανακουφιστική, αφού ομολογώ πως δεν είχα την καλύτερη εικόνα για μια φουρνιά νεόκοπων συλλεκτών, που συναντώ εσχάτως και που με κάνουν να αμφιβάλλω για τα κίνητρα και τις ειλικρινείς προθέσεις τους απέναντι στην τέχνη. Τους βλέπω να την κακομεταχειρίζονται, να τη μετατρέπουν σε όχημα για την απόκτηση κύρους και ύφους. Το ιδανικό εναλλακτικό υποκατάστατο του σκάφους και της έπαυλης στο νησί είναι ένας πίνακας γνωστού ζωγράφου, κατά προτίμηση από τους νέους ανερχόμενους, που ακούγονται πολύ και συνεντευξιάζονται ακόμη περισσότερο. Το έχει πει άλλωστε και ο πρώην διευθυντής του Metropolitan στη Νέα Υόρκη, Thomas Hoving: «Αrt is sexy! Art is money-sexy! Art is money-sexy-social climbing-fantastic!»




Ακριβή, νεκρή φύση

Εκρηξη ενδιαφέροντος για τα έργα των ιμπρεσιονιστών σημειώθηκε στη δημοπρασία που έγινε στις 7 και 8Νοεμβρίου από τον οίκο Sotheby's στη Νέα Υόρκη. Τα συνολικά έσοδα από τη δημοπρασία Ιμπρεσιονιστών και Μοντέρνας Τέχνης ανήλθαν στα 296.888.400 δολάρια, ποσό που αντιπροσωπεύει 73% αύξηση σε σχέση με τα αντίστοιχα αποτελέσματα του Νοεμβρίου 2005, ενώ είναι η πλέον κερδοφόρα δημοπρασία από το Μάιο του 1990!

Το πιο ακριβό έργο ήταν αυτό του Paul Cezanne «Nature morte aux fruits et pot de gingembre» (νεκρή φύση με φρούτα και βάζο για τζίτζερ), το οποίο πωλήθηκε προς 36.976.000 δολάρια.

-ΚΑΤΕΡΙΝΑ Ι. ΑΝΕΣΤΗ-