Κάτω η πολυκατοικία! |
Μια μοντέρνα ταβέρνα, διακοσμημένη με γούστο, χτίζει ένα γεφυράκι μεταξύ της κουλτούρας της γειτονιάς και των μοντέρνων αναγκών εξόδου. Θέλει όμως λίγη... προπόνηση στο κομμάτι της γεύσης. |
Tην ώρα που τα γύρω μπαράκια και κλαμπάκια μπλέκουν μουσικές, ένα ήσυχο κομμάτι του Γκαζιού προτιμά να... μιξάρει φυλές. Εδώ ο χαρακτήρας της γειτονιάς, ξεχασμένος από καιρό σε άλλα, αναλόγως κεντρικά σημεία της Αθήνας, παραμένει στη θέση του. Στη θέση τους παραμένουν και τα εκεί μικρά σπιτάκια των προσφύγων (και κάποιων ντόπιων), πριν αναλάβει (φοβάμαι) να τα καταπιεί η αντιπαροχή. Σε αυτό το context, στη γεμάτη νεραντζιές Δεκελέων, δημιουργήθηκαν πρόσφατα τα άλλα «Σπιτάκια», μια μοντέρνα ταβέρνα βαμμένη στα λευκά -σαν τις ασβεστωμένες αυλές του παλιού καιρού- με ένα μικρό μπαράκι στο μπροστινό της κομμάτι πάνω από το οποίο κρέμονται ανάποδα (!) καρέκλες και σφαιρικά γλομπάκια. Το πάτωμα έχει στρωθεί με παλιού τύπου πολύχρωμα πλακάκια (τα έχουν συγκεντρώσει με κόπο), αγροτικά εργαλεία έχουν κρεμαστεί στους τοίχους των μικρών δωματίων, μεταλλικοί πολυέλαιοι στο ταβάνι, ενώ ένα λευκό πουκάμισο κολλημένο σε μια παλιά πόρτα φτιάχνει ένα ιδιαίτερο artwork: ο μοντέρνος μινιμαλισμός συναντά τη νοσταλγία.
|
No comments:
Post a Comment