Σε μια σεζόν που, αν της δίναμε έναν τίτλο, δεν θα ήταν άλλος από το «theatre for the masses» -με την έννοια της ανθηρής παραγωγής ψυχαγωγικών θεαμάτων που φέρνουν τον κόσμο στο θέατρο, όμως ελάχιστα έχουν να δώσουν στην εγχώρια πρόοδο της σκηνικής πράξης και της υποκριτικής τέχνης- υπάρχουν ορισμένες παραστάσεις που εξαιρούνται από τη γενικευμένη αυτή τάση. Παραστάσεις ιδιαίτερες, ιδιόρρυθμες, στρυφνές, παράδοξες, όχι απαραίτητα για το ευρύ κοινό, χωρίς όμως και να το αποκλείουν, όχι απαραίτητα εύληπτες, αλλά ούτε και ακατανόητες αν σταθούμε λιγάκι να τις συλλογιστούμε. Παραστάσεις σίγουρα ανησυχαστικές, ικανές να προβληματίσουν, ενδεχομένως να απωθήσουν ίσως και να προκαλέσουν νέες συνειδητοποιήσεις. Παραστάσεις όπου σκηνοθέτες και ηθοποιοί εργάζονται με φόρμες και κώδικες, μεθόδους και τεχνικές, προασπίζοντας ένα θέατρο που σκέφτεται, εξελίσσεται, αναρωτιέται, θέτει ζητήματα. Ξαναβλέποντας την «Τελευταία Μάσκα-Fallimento» του σκηνοθέτη Θόδωρου Τερζόπουλου και του θιάσου 'Αττις (σας την είχαμε πρωτοπαρουσιάσει όταν έκανε πρεμιέρα πέρσι, μεσούντος του Καρναβαλιού της Πάτρας, στο πλαίσιο της Πολιτιστικής Πρωτεύουσας), βρεθήκαμε μπροστά σ' αυτό το είδος θεάτρου.
Μια περφόρμανς «κλασικοποιημένης πρωτοπορίας», που, παρά τις επιμέρους αντιρρήσεις, στρέφει το θέατρο στον εαυτό του για να το ξαναμπολιάσει, θέτοντάς το στα όρια του δρώμενου, στον ορίζοντα του ιστορικού, πολιτικού και κοινωνικού συμβάντος. Οι άνδρες περφόρμερ του θιάσου, «χορεύοντας» το βαθιά ποιητικό και σχεδόν αμοραλιστικό κείμενο του Κώστα Λογαρά, εγκαλούν στη σκηνή την Πατρινέλα, τη μυθική πόρνη της Πάτρας, και μας κάνουν να αναρωτηθούμε (μεταξύ άλλων) για τους «αστούς σε παρακμή που ζουν και πεθαίνουν σ' ένα αστείο μέσα, χωρίς να παίρνουν μυρωδιά». Καθώς τα γεγονότα του κειμένου διαδραματίζονται σε περίοδο Καρναβαλιού, πιθανότατα η παράσταση αποτελεί την ιδανική «διαφορετική» πρόταση γι' αυτές τις μέρες...
-Ιλειάνα Δημάδη-
No comments:
Post a Comment