KiTchEn PorN..

ΚΑΘΙΕΡΩΜΕΝΗ απόλαυση της εβδομάδας η ανάγνωση του Νew Yorker. Για την περίπτωση αυτού του Τέχνη + Ζωή, του αφιερωμένου στη γαστρονομία, ανέτρεξα στο τεύχος με τον εξαιρετικό τίτλο Κitchen Porn, που περιγράφει την αναπάντεχη τηλοψία που αποθεώνει τηλεοπτικούς μάγειρες. Και η αλήθεια είναι πως πολλές φορές μοιάζει όλη αυτή η επέλαση μαγείρων στην ελληνική τηλεόραση -κάθε μέρα και σε διάφορες ώρες- να έχει στοιχεία φτήνιας, που αγγίζει ακόμη και στην εκπόρνευση της έννοιας της γαστρονομίας και αυτού που απλά και ουσιαστικά αποκαλούμε καλό φαγητό.

ΣΙΧΑΙΝΟΜΑΙ τα πολλά υποκοριστικά, την αγοραία έκφραση και την ξεδιάντροπη σύνδεση των τροφών και των συνταγών με εταιρείες, επωνυμίες και συγκεκριμένα στερεότυπα ζωής, πλαστικοποιημένα και κακοχυμένα. Με λυπεί ιδιαίτερα αυτό το γεγονός, γιατί αγαπώ την ευφυή, ήσυχη δύναμη των καλών γεύσεων και δεν ξεχνώ τις εκπομπές που έκανε στην τηλεόραση ο Ελληνας Ρολάν Μπαρτ, Δημήτρης Ποταμιάνος - ούτε φυσικά τα αριστουργηματικά κείμενά του. Τέτοιους «καθοδηγητές» αναζητώ, που να με πείσουν πως η ετοιμασία ενός φαγητού και η κατανάλωσή του, αποτελούν μια ολόκληρη εμπειρία, μια ιστορία. Ακόμη και αν πρόκειται για την ίδια συνταγή -μια κολοκυθόσουπα με προσούτο που ορέγομαι τώρα- η αφήγησή της είναι διαφορετική κάθε φορά, από τον προσεκτικό τεμαχισμό της κολοκύθας σε μικρά καρέ, μέχρι την «έκρηξη» της γεύσης της στον ουρανίσκο.

ΓΙ'ΑΥΤΟ μου αρέσει ο Μαμαλάκης όταν επισκέπτεται γιαγιάδες που, με τα τέσσερα βασικά υλικά, ζυμώνουν ψωμιά σε φούρνους ξύλου, έναντι στα εξωτικά γυρίσματα στην Μπανγκόκ. Το πρώτο είναι εικόνα ζωής με κύμα προσλαμβανουσών, το δεύτερο είναι σεκάνς τουριστικής ξενάγησης. Επίσης, γι' αυτό το λόγο αγαπώ να βλέπω όποτε μπορώ το «Νηστικό Αρκούδι» στην ΕΤ3, να διαβάζω τα ημερολόγια κουζίνας του Μιχάλη Μιχαήλ στη Lifo (δεν υπάρχει τέτοιο γράψιμο σε ελληνικό έντυπο), να παρακολουθώ άναυδη τη μητέρα της Βασιλικής, Σοφία, να ετοιμάζει εξαιρετικές γεύσεις σε χρόνο ρεκόρ και με την ίδια ευκολία που θα έφτιαχνε μια σκέτη μακαρονάδα, να ακούω την Αργυρώ να εξηγεί με τον πιο απλό και σαφή τρόπο πώς θα μαγειρέψω τις συνταγές της που θέλω να κλέψω. Και γι αυτό το λόγο επίσης σκέφτομαι να ασπαστώ άμεσα τις αρχές του κινήματος Slow Food, όπως θα τις διαβάσετε στις σελίδες 8 και 9. Καλά -και γαστρονομικά- Χριστούγεννα.




Kαι μετά η άμαξα έγινε κολοκύθα

Αν και ως πρόσφατα δεν αποτελούσε ιδιαιτέρως οικείο βρώσιμο στο παραδοσιακό ελληνικό τραπέζι, η κολοκύθα - τροφαντή, με γλυκό χρώμα, μυρίζει Χριστούγεννα- ήταν μια εικόνα που όλοι κουβαλούσαμε ως αντίλαλο του παραμυθιού της Σταχτοπούτας. Μεγαλώνοντας, διαπιστώνουμε πως η «οικειότητα» με την κολοκύθα γίνεται μεγαλύτερη, καθώς γίνεται ευωδιαστή πίτα πασπαλισμένη με ζάχαρη άχνη, αφράτο υλικό για τη γέμιση της γαλοπούλας, ή ζεστή σούπα με μια υποψία σαφράν.

-ΚΑΤΕΡΙΝΑ Ι. ΑΝΕΣΤΗ-