ENTER .. στη ζωή!

ΤΕΛΙΚΑ, τι αξίζει περισσότερο απ' όλα στη ζωή; Η αγάπη του δικού μας ανθρώπου; Η φήμη και η δόξα; Η ηδονή του σεξ και του φαγητού; Η απόλαυση να ακούς μια συναυλία και να παρακολουθείς ένα θεατρικό δρώμενο; Το χρήμα και τα SUV; Απλοϊκά εύκολη η ερώτηση, αφάνταστα δύσκολη η απάντηση. Γιατί αναζητούμε ένα σύντροφο στη ζωή μας; Γιατί ψάχνουμε -ενίοτε εναγωνίως- να βρούμε το «έτερον ήμισυ», το οποίο θα συμπληρώσει την ευτυχία μας και θα ολοκληρώσει την προσωπικότητά μας; Γιατί ερωτευόμαστε και γιατί αγαπάμε; Συχνά το κάνουμε από ανασφάλεια. Ίσως (και) εξαιτίας της έλλειψης στοργής και φροντίδας στη διάρκεια των παιδικών μας χρόνων.

Άλλοτε (και) από εσωτερική ανάγκη εξωτερίκευσης συναισθημάτων και υλοποίησης πράξεων, που μας χαρίζουν -εξ αντανακλάσεως- ενέργεια, ζωντάνια και χαρά. Γιατί αποζητούμε όλο και μεγαλύτερη φήμη; Γιατί επιδιώκουμε τη δόξα; Τις περισσότερες φορές για να αναδειχτούμε στον επαγγελματικό μας περίγυρο. Για να διακριθούμε στο κλειστό περιβάλλον της εργασίας μας. Αλλά και -ταυτόχρονα- να ξεφύγουμε από αυτό, να ανεβούμε σκαλοπάτια της ιεραρχίας, να πλησιάσουμε το τελευταίο -μεγάλο- πλατύσκαλο της κορυφής.

Από εκεί (το πιθανότερο είναι πως) θα ατενίσουμε -έτσι φανταζόμαστε- τις απέναντι κορυφές, ξεχνώντας να έχουμε το νου μας μήπως παραπατήσουμε και βρεθούμε ξανά στη βάση. Γιατί κυνηγάμε την ηδονή; Γιατί οι σωματικές μας ανάγκες συχνά υπερτερούν (και κυριαρχούν) στην καθημερινή μας ζωή; Επειδή είμαστε άνθρωποι, δηλαδή οργανισμοί με φυσιολογικές λειτουργίες και επιτακτικές απαιτήσεις. Συνήθως η ύλη επικρατεί του πνεύματος στην αέναη (και τόσο έντονη) πάλη μεταξύ τους - αντίθετα με ό,τι πιστεύουμε και κυρίως με ό,τι (θέλουμε να) ισχυριζόμαστε.

Απολαμβάνουμε ένα αριστοτεχνικό πνευματικό δημιούργημα στο θέατρο, αλλά αυτό δε μας αποτρέπει από το να ζηλεύουμε τη -σταθμευμένη έξω από αυτό- λιμουζίνα που περιμένει τον ιδιοκτήτη της. Αισθανόμαστε πληρότητα και ολοκλήρωση με μια καταπληκτική, σαββατιάτικη συναυλία, αλλά στο διάλειμμα μπορεί και να αναπολούμε όσα χάσαμε εξαιτίας της - το ράφτινγκ στον Άραχθο, το σκι στον Παρνασσό και... το άλμα με τη Χριστίνα!

Τελικά, τι αξίζει περισσότερο απ' όλα; Η Μαρία μού είπε «η ψυχική ηρεμία», αλλά ο Ηλίας φώναξε από το διπλανό γραφείο: «Καθαρό περιβάλλον»! Η Έλλη αναφώνησε χωρίς δισταγμό «τα παιδιά μου», αλλά ο Βαγγέλης θυμήθηκε την «υγεία πάνω απ' όλα»! Ο Δημήτρης ψήφισε «μουσική» και η Κατερίνα μίλησε για «ουσιαστικές σχέσεις μεταξύ των ανθρώπων». Τελικά, ο Χρίστος μού έδωσε την απάντηση που περίμενα (και ήθελα): «Μα, η ίδια η ζωή!» μου είπε, δίνοντάς μου και τον τίτλο του κειμένου μου. Απλοϊκό; Δεδομένο; Φυσιολογικό; Όχι. Αληθινό! (Μάλλον θα 'πρεπε να γράφει συχνότερα).

-ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ Σ. ΑΝΔΡΙΑΝΕΣΗΣ-