«Το παγωτό μού πέφτει απ' τα χέρια, το χωνάκι σπάει, κοιτάζω το κόκκινο ζουμί που απλώνεται στην άμμο, μού 'ρχεται να ξεράσω τα γλυκά του Μίκυ και… δεν μπορώ να πάρω ανάσα, τα χέρια του πάνω μου, η φωνή του κολλάει στο δέρμα μου, χαμηλά στο λαιμό. Μου σηκώνει αργά τη φούστα, και μιλάει, μιλάει, αλλά δεν καταλαβαίνω τίποτα, εκτός από το - ».
Η Κόρα είχε μόλις συμπληρώσει τα εννέα της χρόνια όταν βίωσε την φρίκη της σεξουαλικής κακοποίησης. Θαμμένη ζωντανή σε μία ασφυκτική επαρχιακή κοινωνία, που επίλεκτο μέλος της λεηλατούσε συστηματικά το σώμα και τη ψυχή της και έχοντας ως «προστάτες» έναν αλκοολικό θείο και μια θεία που ηθελημένα «έκλεινε» τα μάτια σε όσα συνέβαιναν, πέρασε τα τρυφερά εφηβικά της χρόνια μέσα στην απόγνωση και στο απατηλό όνειρο ότι κάποτε θα δραπετεύσει. Και έπειτα η απόγνωση μετατράπηκε σε μίσος, το μίσος σε έγκλημα και βρέθηκε μαζί με τον αδελφό της, τον Μίκυ, στο περιθώριο της ζωής.
Το έργο της Ούρσουλα Ράνι Σάρμα «Καθόλου καλά» («Touched») - παρουσιάζεται τώρα στο Θέατρο του Νέου Κόσμου - γραμμένο σε μια εποχή (1999) που η παιδοφιλία είχε αναδειχτεί σε εθνική τραγωδία για την καθολική Ιρλανδία, δεν στέκεται μόνο στη βίαιη απώλεια της αθωότητας. Παρακολουθώντας την απελπισμένη φυγή δύο παιδιών από τις επώδυνες αναμνήσεις της γενέτειράς τους στην ακόμη σκληρότερη πραγματικότητα της μεγάλης πόλης, αναλύει τους λόγους που ωθούν στην παραβατικότητα. Φαινόμενο ιδιαίτερα εξαπλωμένο στις μέρες μας καθώς η αδιαφορία της κοινωνίας προς τα ανυπεράσπιστα μέλη της αναπόφευκτα οδηγεί σε «ανταρσίες» με προκαθορισμένη καταδίκη.
Ακόμα και στην Ελλάδα τα περιστατικά πληθαίνουν ανησυχητικά και ίσως αυτή η διαπίστωση να δικαιολογεί την εισβολή τόσων πολλών θεατρικών κειμένων που πραγματεύονται το ίδιο θέμα από διαφορετικές γωνίες.
«Σύμφωνα με έρευνες του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, το 41% των έγκλειστων σε ελληνικά σωφρονιστικά ιδρύματα ήταν θύματα κακομεταχείρισης, με την πρώτη θέση να κατέχουν οι ξυλοδαρμοί και τη δεύτερη εγκλήματα κατά της γενετήσιας ελευθερίας, υπήρξαν δηλαδή θύματα σωματικής κακοποίησης και σεξουαλικής παραβίασης κατά την παιδική τους ηλικία», μας πληροφορεί το πρόγραμμα της παράστασης.
Η ινδικής καταγωγής συγγραφέας ορθώνει έναν λόγο ευρύτερα πολιτικό και χωρίς να ηθικολογεί, καταγγέλλει. Το έργο της δεν είναι ιδιαίτερα σημαντικό. Καταγράφει, όμως, δεξιοτεχνικά ένα συμβάν που θα μπορούσε να είναι πραγματικό και έχει τη θέρμη ενός νέου ανθρώπου, ο οποίος πιστεύει ότι «αφού δεν μπορούμε ν' αλλάξουμε τον κόσμο ας τον παραδώσουμε, τουλάχιστον, στη δημόσια περιφρόνηση».
Η παράσταση
Η αφηγηματική γραφή της Ούρσουλα Ράνι Σάρμα, ασθματική, άμεση, με ιδιωματικούς ακροβατισμούς, έφτασε σε μας ζωντανή μέσα από τη μετάφραση της Έλλης Πετράντη και πυροδότησε ένα θέαμα κινηματογραφικής σύλληψης, πυρετικών ρυθμών και ιδιαίτερα ενδιαφέρουσας σωματικότητας (επιμέλεια κίνησης Αγγελική Στελλάτου).
Ο Βαγγέλης Θεοδωρόπουλος οδήγησε τους τρεις ηθοποιούς του σε ένα αιχμηρό αγώνα πινγκ πονγκ. Αποκαλυπτική ήταν η Ιωάννα Παππά ερμηνεύοντας με λιτότητα μέσων και εκφραστική πυκνότητα την παγιδευμένη Κόρα. Υποκριτικά ώριμος ο Γιώργος Γάλλος πέρασε με άνεση από τον ρόλο του γλοιώδη γιατρού σ' αυτόν του αλήτη Μάκα. Δίπλα τους στάθηκε επάξια ο Όμηρος Πουλάκης.
-ΚΡΙΤΙΚΗ: ΕΛΕΝΗ ΠΕΤΑΣΗ-
No comments:
Post a Comment